Vandaag even met mijn vrioendin gepraat over wat afgelopen donderdag gebeurde bij teamuitstapje. Ik probeerde haar mijn gevoel te omschrijven. Toen kwamen de tranen weer. Ik wil dit helemaal niet maar dat gebeurd gewoon. Zeker rond mijn ongi, is dat vreselijk. Ik wordt overal emotioneel van. Mijn vriendin weet zich ook geen houding te geven als anderen in het bijzijn van mij, naar haar vragen. We weten allebei niet wat we er mee aan moeten. Wat een K..T situatie. IK wil dat zij geniet en zij wil mij geen pijn doen. Hoe moet dit nou? Misschien dat ik op de zaken vooruit loop, maar stel mijn bloeduitslag is niet goed en ik moet idd de MMM in, dan zal het alleen nog maar moeilijker worden. Haar vreugde en de reacties van collegas erop, maar ondertussen voor mij misschien iedere keer tegenslagen te verwerken. Misschien kijk ik nu te ver vooruit en te somber, maar wat ik al schreef. In deze periode van de cyclus is het voor mij altijd moeilijk positief te zijn. Over 1 week, of zo zal het wel weer beter gaan, hoop ik. Hope
hoi lieve hope, ik heb het andersom. mijn vriendin is al 5 jaar bezig om zwanger te worden en gaat nu met ivf beginnen. en ik ben snel na mijn miskraam zwanger geworden. ik snap heel goed dat zij het daar moeilijk mee heeft dus probeer het er alleen over te hebben als zij erover begint en er naar vraagt. en de echo`s hou ik maar even voor mijzelf want weet dat ze dat moeilijk vind. ik heb ook het idee dat ze mij een beetje ontwijkt en dat snap ik echt wel. blijf gewoon praten met je vriendin en geef aan wat je wel wil zien en wat niet. je vriendin snapt dat echt wel. heel veel liefs chantal.
Hey Chantal, Ten eerste wil ik even zeggen, dat ik het te gek vindt dat je steeds weer reageert op mijn topics, doet me echt goed. Mijn vriendin en ik lijken er ook wel uit te komen, maar vooral de collega`s lijken er niks mee te doen. Vol aandacht voor mijn vriendin en Hope en haar verdriet vergeten ze voor het gemak maar even, tenminste zo lijkt het. Als ik met mijn vriendin alleen ben, gaat het eigenlijk wel goed. Ik hoop dat de weg naar haar uitegetelde datum makkelijker gaat worden, maar ben er bang voor. Hope
hoi hope, ik kan er niks aan doen ik leef gewoon erg met je mee. niet alle mensen weten hoe het is om een miskraam te krijgen{gelukkig voor hun}en denken dat je het snel overheen bent. neem het ze maar niet kwalijk iedereen vind het gewoon geweldig als een vrouw zwanger is en kunnen nergens anders over praten. en vergeten gewoon wat er verder gebeurt en wat het met jou doet. gelukkig kan je er met vriendin wel goed over praten dat is toch erg belangrijk. de weg naar haar uitgetelde datum zou niet makkelijk zijn{of jij moet onder tussen ook zwanger zijn}maar je weet hier kan je altijd je verhaal kwijt. liefs chantal.
Gister een enorm goed gesprek gehad met m`n vriendin. We hebben allebei veel verdriet van de situatie. Tijdens het gesprek met haar ben ik me gaan beseffen dat ik het moeilijk zal blijven houden met haar zwangerschap, zolang ik niet zelf alles een plaats ga geven. Niet alleen de MK, wat al aardig een plaatsje heeft gekregen, maar ook alles waar ik nu mee bezig ben. Het niet zwanger raken, de rare cyclussen, de zwangerschap van mijn allerliefste vriendin, en de angst voor wat gaat komen. Zij heeft me ook doen beseffen dat ik er veel meer over moet praten en dan vooral met mijn man. Want wat doe ik? Ik stop het lekker weg, als ik er niet over praat dan is het er niet! Maar dat werkt dus ook niet. Vandaar dat ik steeds deze uitbarstingen heb als ik weer teleurgesteld ben. Ik wil mijn vriendin geen pijn doen. Daarom heb ik besloten: als dinsdag blijkt dat mijn bloedonderzoek niet goed is en ik dus nog verdere onderzoeken ga krijgen, dat ik dan toch met iemand ga praten. Mijn man is ook bang dat ik dalijk echt in een dip terechtkom. Niet alleen maar door deze situatie, maar vooral ook door de combinatie met de hoge werkdruk op mijn werk. Ik ben iemand die veel van zichzelf eist en graag zelf de touwtjes in handen heeft, maar de touwtjes glippen nu weg, en dat moet ik voorkomen. Voor mezelf, mijn man en mijn vriendin en haar man, wil ik echt iets aan het "probleem" gaan doen. Al zal het veel moeite kosten. Ik zal voorlopig, nog maar met mate hier op het forum posten, hopelijk begrijpen jullie dit. Liefs Hope
Lieve Hope, wat klinkt je laatste berichtje verstandig! het is goed om erover te gaan praten. En dat is zeker in het begin heel moeilijk, maar het zal de moeite waard zijn. trouwens. ik denk dat je altijd een 'gevoelig' plekje zult houden van de miskraam. Ik heb nu een kerngezonde baby in de wieg liggen waar ik zielsgelukkig mee ben. Maar toch is er nog een plekje in mijn hart waar soms pijn doet. Daar woont ons eerste kindje. Hoewel ik een mk had met 5 weken is het voor ons toch ons eerste kindje...
Veel sterkte lieve Hope, ik vind het een dappere beslissing van je om professionele hulp te zoeken! Hopelijk zien we je weer terug op het forum als de tijd er rijp voor is en je het gevoel hebt dat je alles weer wat beter aankunt! Dikke knuf, Wendy
Hallo lieve Hope, wat jammer dat we je voorlopig minder zullen zien, maar ik je beweegredenen wel heel goed begrijpen. Ik kan me voorstellen dat je de miskraam zelf ondertussen wel een plekje hebt kunnen geven, maar juist omdat je lichaam niet mee wil werken kun je er geen afstand van nemen. Als alles maar weer net zo was als voor de miskraam, dan zou dat het al een stuk gemakkelijker maken, maar nu heb je ook nog eens een keer die onzekerheid over je lichaam erbij plus nog eens de hoge werkdruk. Het is een rotgevoel om de controle over jezelf te lijken te verliezen. Als je man zich zorgen om je maakt, dan is het denk ik echt serieus en ik vind het heel erg moedig van je dat je dit niet alleen inziet, maar er ook nog eens wat meedoet. Lieve, lieve Hope: ik hoop heel erg dat je lichaam zich snel zal herstellen en dat je zwanger raakt: ik gun het iedereen hier heel erg, maar jou in het bijzonder: je hebt al lang genoeg getobd: nu is het JOUW beurt! Een hele dikke knuffel, Marla