Hallo ervaren mama's, ik plaats dit onderwerp onder de peuters, al is onze dochter nog een dreumes. Ik ben op zoek naar mama's met een zelfde soort ervaring met hun kindje en die inmiddels uit het 'probleem' gegroeid zijn. Gewoon om ervaring te delen en wie weet nog een goede tip op te doen. Wij hebben een hele gezellige meid van 15 maanden. Vanaf dag 1 al een erg alert kindje, ook volgens omstanders. Ze huilde in het begin vrij veel en sliep alleen bij mij en in de draagdoek. Op een gegeven moment lukte het wel om haar in bedje te laten slapen, maar ze sliep bijna nooit meer dan 3 kwartier en werd dan huilend wakker. Nu doet ze nog 1 slaapje overdag. Meestal gaat ze na drie kwartier weer even huilen, en wordt dan wakker of slaapt nog heel even verder. Vaak wordt ze een half uurtje later alsnog huilerig wakker en lijkt niet helemaal uitgerust. Soms slaapt ze ineens dik twee uur en dan wordt ze wel heerlijk rustig wakker en ligt lekker te kletsen in haar bedje. Op zich is dit allemaal niet zo'n punt, want daarna is ze heerlijk gezellig. Wat me wel een beetje begint op te breken is het feit dat ze 's avonds ook onrustig slaapt en wakker wordt. Ze gaat vaak nog 1 of 2 keer huilen en slaapt dan verder of gaat heel hard huilen en wordt klaar wakker. Zo hebben we in afgelopen 15 maanden maanden weinig avondjes rust gehad en dat vind ik wel lastig soms. Het idee dat ze weer gaat huilen zit me niet lekker. Er zijn fases waarin ik het los kan laten en accepteer dat het er bij hoort, en er zijn fases waarin ik denk / hoop dat er iets aan te doen valt en dan proberen we weer eens iets uit. We proberen zeer consequent te zijn, en niet te veel te wisselen van aanpak. Ik ga verder niet in op de details van hoe en wat, want ik ben op zoek naar ervaringen en niet zozeer naar een specifiek advies over hoe we een en ander aanpakken. In het begin hebben we haar altijd bij ons genomen omdat we dachten dat het door reflux / koemelk allergie kwam. We weten nu wel dat ze nog steeds op koemelk reageert, dus dat krijgt ze niet. Maar het slapen en snel wakker worden heeft daar dus op zich niet mee te maken (heb destijds dan ook de fora betreft reflux en kma gevolgd). Soms denken we dat ze ons gewoon uit probeert, ze is al behoorlijk bij de pinken ook, maar dan lijkt het toch echt verlatingsangst. Ook wordt ze heel snel wakker van geluid (behalve als ze in de auto of kinderwagen slaapt). Zoals ik al schreef, soms accepteren we dat het gewoon zo is, en we zijn sowieso hartstikke blij en gelukkig met haar, ze is zo'n leuk spontaan kindje. Maar soms denk ik weer even van, goh, zouden we misschien niet... en dan wat rustiger avondjes hebben en uitzien naar een tweede kindje... Want zoals het nu gaat lijkt t me wel pittig om er een babietje bij te hebben. Er zijn genoeg mama's om me heen met tips, maar met heel ander type kids en slapers. Sommigen denken n.a.v. ons verhaal dat ze het misschien koud / warm heeft, ze te veel geluiden hoort of juist te weinig. Verder is het advies vaak: gewoon laten huilen, consequent zijn. En al zijn we geen voorstanders van laten huilen, ook dat hebben we consequent geprobeerd. Ik moet wel zeggen dat het soms een beetje werkt, maar zodra er weer iets is (koemelkprovocatie, of weekendje weg) dan is het weer heel hard huilen en niet alleen willen zijn. Ze lijkt wat dat betreft ook wel gevoelig te zijn, maar zelf hou ik er niet zo van om mensen op die manier te bestempelen. Zijn we ook een beetje nuchter voor denk ik. Zoals gezegd zou ik het fijn vinden om reacties van mama's met zelfde soort ervaring te lezen. Ben benieuwd of er iets is geweest waardoor het beter ging of dat je er uiteindelijk na jaren achter bent gekomen of er een oorzaak was. Zo dacht ik dus zelf het eerste halve jaar dat het door de allergie kwam, al vond ik het ook wel makkelijk om het daarmee aan mn omgeving te verklaren, ik had zelf eigenlijk altijd al wel het idee dat er iets anders was, maar de vraag is dus nog steeds of dat zo is en wat... Ook verhalen dat er niets aan te doen viel kunnen heel veel helpen, want misschien is wel het beste advies om niets meer te proberen of te bedenken maar te berusten.... Ik hoor het graag van jullie! (Excuus voor de lap tekst, maar ook wel eens lekker op het allemaal op te schrijven... haha)
Wij hebben 2 meiden, die vaak huilen in hun slaap. De oudste is nu 4 en ik merk, dat het wel een stuk minder is, dan toen ze 2 was. Tips heb ik er niet voor. Wij gaan altijd kijken bij de kids als ze huilen en troosten ze. Meer kan je volgens mij niet doen. De oudste heeft wel een tijd gehad, zo'n beetje rond de 16 maanden, dat ze ons aan het uitproberen was. Ze werd ook echt om het uur wel wakker. Gek werd ik er van. Het begon al 's avonds om 9 uur. Wat dan hielp was even boekje lezen en weer in bed en dan sliep ze weer verder. Deden we dit niet, dan bleef ze klieren. Totdat ik op een nacht 6x een boekje zat te lezen. Toen was ik het echt zat. De andere avond dat begon te huilen, er naar toe, aaitje over bolletje en weer weg. Dat was niet goed natuurlijk en toen heeft ze behoorlijk staan krijssen. Na 5 minuten erheen en weer neerleggen en weg. Ze gaf het gelukkig na een uur op. Sindsdien ging het wel wat beter. Maar huilen in slaap kan je weinig aan doen en is echt doodvermoeiend. Heel stom, maar je went er ook wel weer aan. Als wij 7 uur slapen achter elkaar, worden we allebei wakker van de hoofdpijn.
Ik herken je verhaal en wij hebben het met beide meiden gehad! De eerste was ook een huilbaby... Tot eenmaand of 8 heeft ze alleen bij ons willen slapen, idd ook in de draagdoek ed.. En 's nachts ook steeds korte tijdjes om vervolgens weer huilend/ krijsend wakker te worden.. Nadat ze huilbaby af was, bleef het slapen wel problemen geven... Vooral overdag niet willen slapen en 's nachts om de 2 a3 uur krijsend wakker worden.. De tweede dame sliep altijd perfect, tot ze een jaar was. Overdag niet meer willen slapen, 's nacht 2 a 3x wakker worden en dan ook absoluut niet meer willen slapen!! Bij beide meiden was de oplossing simpel (achteraf gezien dan he, wij hebben ook eerst maanden lopen zoeken naar oplossingen!) Sinds onze meiden namelijk in een gewoon 1 persoons bed liggen (de eerste ging daar met 2 jaar in en de tweede al met 17 maanden!) Waren we in 1 klap van de problemen af! Blijkbaar konden ze er niet tegen om opgesloten te zitten! En natuurlijk blijven ze niet meteen netjes in bed liggen en gaan ze op onderzoek uit, maar ik vond/vind dit niet erg.. De oudste gaat nu altijd netjes meteen slapen en de jongste gaat vaak eerst nog een half urtje spelen met haar knuffel op de grond, maar als ze moe wordt gaat ze weer netjes op bed liggen en valt rustig in slaap! Ow wat een verademing was die 1e keer dat we de nacht door konden slapen! Ik wil niet beweren dat dit voor jullie ook zal moeten helpen, maar is het overwegen misschien waard?
Onze oudste is ook een heel gevoelig typje (stempel of niet..). Ze heeft het echt nodig dat we alles vertellen, alles uitleggen. Zolang het voor haar maar duidelijk is en we haar ook serieus nemen, is ze ontzettend gemakkelijk. Haar zomaar oppakken en meenemen bijvoorbeeld, dat vond ze als baby/dreumes al heel naar. Ze begon dan te huilen omdat ze het niet begreep. Ik heb altijd, vanaf baby af aan, alles proberen te vertellen en aan te kondigen voor ik iets doe, en hier helpt dat nu erg goed. Ook 's nachts als ze wel eens wakker wordt (bijna elke nacht wel eens een keer), dan praten we even waar ze wakker van is geworden. Soms heeft ze gedroomd of was ze bang, soms heeft ze dorst of is haar knuffel kwijt. Maar altijd komen we tot een soort oplossing en kan ze daarmee ook weer verder slapen. Laten huilen was hier alleen een optie toen ze echt een keer (met een jaar ofzo) consequent niet wilde slapen en gewoon ging krijsen. Zodra ik de kamer binnen kwam was het gewoon weer gezellig. Toen hebben we haar consequent laten liggen, en steeds na 5 minuten weer terug gaan om haar opnieuw in te stoppen en weltrusten te zeggen. Blijkbaar is jouw meisje ook gevoelig en het enige wat je kunt doen is daar zoveel mogelijk op inspelen. Het is helemaal niet dat wij een moeilijk kind hebben, in tegendeel, maar ze heeft wel een bepaalde voorbereiding nodig. Soms lijkt het gewoon wel wat volwassener hoe ze is. Wij laten ons ook niet zomaar meenemen, wegleggen, etc, zonder dat we weten waarom of er even over praten. Mijn meisje heeft dat gewoon ook heel erg nodig, die communicatie. Ik zou inderdaad wel proberen consequent te zijn. Ze kan nu waarschijnlijk nog niet vertellen wat er is, maar je kunt haar wel vertellen wat je ziet/denkt/doet op dat moment. Bijv: 'Hey meisje, ben je zo verdrietig? Ik zal je even troosten, kom maar. Volgens mij ben je geschrokken, of niet? Of had je naar gedroomd? Er is niets aan de hand, wij zijn gewoon bij jou. Ga maar weer lekker slapen.' Misschien was ze wel niet geschrokken, maar door jou stem/reactie weet ze wel dat jij haar probeert te begrijpen! Succes hoor, en hier thuis zijn we ook erg happy met ons meisje, dus het hoeft geen reden te zijn om je zorgen te maken!
Grote delen van je verhaal herken ik, alleen heeft onze dochter geen KMA. Ik heb haar wel verdacht van verborgen reflux, ze wilde alleen maar rechtop (in de draagzak) slapen. Zelfs als ze op me lag, viel ze niet in slaap. Het is steeds beter gegaan, na zestien maanden ongeveer werd ze niet meer wakker van elk geluidje. Ze is nu negentien maanden en slaapt van zeven uur tot halfzes/zes uur en sinds een maand ongeveer ook 's middags twee uur ipv drie kwartier. Dat ze nu al goed kan praten scheelt overdag bergen frustratie, ik heb het idee dat het deels daardoor komt. Vanaf het moment dat ze kon kruipen is het met kleine stapjes vooruit gegaan, met een grote sprong toen ze los liep (14mnd) en toen ze dus heel veel duidelijk kon maken. Zelf dingen bepalen lijkt heel belangrijk voor haar. Heeft jouw dochter last van eczeem? Met jeuk slaap je ook heel moeilijk.
Het is herkenbaar wat je schrijft. Onze dochter wordt drie in juli en ook zij was een hele slechte slaper. Vanaf het eerste moment wel. Daar waar de rest van het kleine grut keurig alle slaapjes deed, was ik blij als ze er twee of drie haalde. Pff.. dodelijk vermoeiend vond ik het. Vlak voor haar tweede verjaardag is ze gestopt met haar middagslaapje en ook dat breekt me op. Nu minder hoor, ze wordt ouder en makkelijker, maar ik heb echt ongekend veel last gehad van haar niet slapen. Het is een gevoelige en bijdehandte tante. Ze wil soms dingen die nog helemaal niet kunnen en dat frustreert haar. Ze leeft snel, wil alles meemaken, is alert en zeer pienter. Dat maakt haar slapen ook onrustig. Wij hebben op een bepaald moment moeten kijken naar een energie verdeling hierin, want we waren beiden moe van het slechte slapen. We gingen elkaar afwisselen, beter slapen, meer rust en dat had zijn weerslag op onze dochter. Het punt is dat je volgens mij niet zo heel veel kan doen, behalve rust, en heel erg veel regelmaat. Zodra wij een uur van het schema afgingen, was het feest. Niet altijd even leuk en makkelijk. En zelfs nu word ze heel erg vaak middenin de nacht wakker, klimt uit bed en kruipt tussen ons in. We zouden haar weer terug moeten leggen etc. etc. Maar kennelijk heeft ze onze geborgenheid nog nodig hierin en laten we het voor wat het is. Mocht het te krap worden, dan verlaat een van ons gewoon het bed. Juist omdat wij zelf ook vrij gevoelig zijn en onze nachtrust heel hard nodig hebben. Dit laatste stoort me niet. Ik vind het belangrijker dat onze kleine meid zich op elk moment veilig en geborgen kan voelen. het zal vanzelf minder worden en ze krijgt vanzelf de leeftijd dat het makkelijker aan te geven is. Dus eh ja.. als je gezondheidstechnisch alles hebt uit kunnen sluiten, je het idee hebt dat haar kamertje op de juiste manier is ingericht, er geen sprake is van te warm of te koud etc. etc. Ben ik haast geneigd te zeggen dat het een kwestie van tijd is. Geestelijk is ze kennelijk verder dan dat haar lichaam eigenlijk aankan en dat levert strijd op. Strijd met het slapen en het wakker willen blijven, want alle informatie moet opgenomen worden. Zelf rustig en ontspannen is het belangrijkste en op de avonden dat je er enorm mee bezig bent, je partner de dienst overgeven en afspreken dat jij (of de ander) echt die afstand kan nemen. Succes!
Dochter heeft ook redelijk veel gehuild, zonder aanwijsbare reden. Uiteindelijk hebben we haar wel consequent laten huilen, wat erg hielp. Maar idd, als er maar iets was (ziek, waardoor je haar toch weer bij je neemt), dan konden we haar vervolgens als ze weer opgeknapt was weer een uur laten krijsen . Met 2 jaar hebben we het middagslaapje afgeschaft en sindsdien is het huilen helemaal over. 's Avonds ging ze goed inslapen, 's ochtends werd ze niet meer krijsend (en veel te vroeg) wakker en ze sliep goed door. Echt een verademing! Natuurlijk is er nog wel eens iets, of heeft ze smoesjes met slapen gaan of een periode vroeg wakker worden. Maar er valt nu tenminste over te praten! OH, ben zo blij dat ze peuter is
Hierbij nog dank voor alle reacties, heel fijn medelevers te lezen! Ons meisje slaapt nu sinds 2 weken in de middag 2 uur achtereen zonder huilen, dat is al heerlijk. Bedacht me net dat we nu ook ruim 2 weken van de pepti op de soja melk over zijn gestapt. Misschien meer rust in buikje? Maar kan ook toeval zijn. Blijft gissen en verder lekker genieten want ze is heerlijk vrolijk gezellig verder... Geniet ze allemaal en als ik nog een wonder ontdek, zal ik 'm posten voor allen die na ons komen. Nogmaals dank en groet!