Het klinkt alsof je schoonmoeder erg onzeker is en zich graag van waarde wil voelen in het leven van haar zoon. (Klopt het ook dat hij enig kind is?). Nu jullie haar minder nodig hebben omdat het beter met jullie gaat is dan voor haar ook schakelen (nodig in de zin van praktisch, maar ook emotioneel). Ze wil blijkbaar graag nodig zijn en vind het moeilijk dat, dat nu minder is. Dit kan zich (onbewust) uiten in opmerkingen en acties vanuit haar dat het 'nog steeds niet goed met jullie gaat'; want dan is ze weer nodig (in haar logica). misschien goed om eens te kijken naar een mediator oid. Het begint aardig uit de hand te lopen als ik het zo lees. Niet voor niets dat je vriend haar niet meer bij de bruiloft wil hebben. Zoek hulp voordat het helemaal escaleert, is voor iedereen denk ik het prettigste. Heb je hopelijk na een paar gesprekken al heel veel uitgesproken en grenzen aangegeven. zij gaat gewoon zelf ook even een lastige periode door (met zoon van nieuwe man en haar onzekerheid richting zoon), wie weet zit ze ook beetje met zichzelf in de knoop.
Als ze niet bij jullie bruiloft mag zijn, is dat iets wat je nooit meer terug kunt draaien. Ik denk dat je dat echt voor ogen moet houden. Als jullie haar de trouwdag van haar zoon afnemen, kun je dat later nooit meer goedmaken. Als je verwacht dat iemand stampij gaat maken om de dag zelf en het zo voor jullie verpest, kan ik me die keuze nog indenken. Maar zoals ik het nu lees is dat niet de zorg. Het is bedoeld om haar te straffen, een wraakoefening. En eentje die zeer hard en definitief is. En niet alleen voor haar, ook voor jullie zelf! Het levert waarschijnlijk knallende ruzie op. Je gaat de aanwezigheid van zijn moeder op die dag toch missen, het is toch een 'gat' waar iemand had moeten zijn. Je kunt dingen zoals het fotoalbum e.d. ook niet met haar delen. Later met de hele familie je trouwdag vieren, rakelt weer oud zeer op. Is het jouw verloofde dat allemaal waard? Ik zou het niet doen, echt niet. Het is zo onomkeerbaar. Je zit altijd aan die beslissing en de gevolgen ervan vast. Terwijl haar nu bij de bruiloft laten zijn, niet hoeft te betekenen dat het voor altijd zo blijft als nu. Zoals sommigen al zeggen: ze heeft lang intensief in julloe gezin geholpen. Nu vinden jullie het niet meer nodig, maar voor een deel gebruik je haar hulp toch nog. Zorg dat je haar rol in jullie gezin duidelijk maakt. Geef haar tijd daaraan te wennen. En accepteer soms ook wat van haar. Het is geven en nemen. Stel dat het toch problemen blijft geven, kun je altijd nog beslissen het contact heel erg te beperken of zelfs te verbreken.
Ze heeft nog een zoon van 30. Hun relatie is erg anders, maar zij lijken ook wat meer op elkaar en hebben dezelfde waarden en principes. Ze lachen B vaak uit omdat hij volgens hen veel te romantisch is en ze zien hem echt nog als een ukkie (ze was een jaar geleden verbaasd dat hij zoveel haar op zijn armen had). Dit terwijl hij vader is van een meisje van 2.5, een super goede baan in de ICT als ambtenaar heeft waar hij steeds meer verantwoordelijkheden heeft en zijn leven op zijn manier indeelt. Maar ja, niet zoals zij het zouden doen. Ja de laatste maanden zijn erg moeilijk voor het hele gezin, maar we zijn er steeds voor elkaar en het was erg liefdevol. Het lijkt nu gewoon alsof mijn SM een zondebok nodig heeft en altijd ben ik dat. Wanneer zij even een rottige periode heeft gehad reageert ze het op mij af en voelt ze zich weer opgelucht terwijl ze bij mij de depressie (gepaard met schuldgevoel) weer helemaal triggered, erg ongezond voor mij. Ik denk dat een mediator de enige optie zal zijn. Ze luistert anders niet.
Dank je @tupp voor je wijze advies! Ik ga alles op alles zetten om haar toch bij de bruiloft te hebben. Ze zei een aantal maanden terug dat ze een lied wilde zingen, maar dit gaat niet gebeuren. Ik wil de tekst die ze over ons zal schrijven niet eens lezen. Wat mij betreft is ze er gewoon bij, maar als gast, die op haar stoel blijft zitten, haar drankje drinkt, een dansje waagt en weer naar huis gaat.
Het lijkt mijn eigen moeder wel! Die is verder weg verhuisd en dat heb ik alleen maar aangemoedigd. Als ik het lees, lijkt het alsof je schoonmoeder nog steeds probeert te moederen over B en jouw gezin. Ten eerste hielp het voor mij (en ik hoop voor jou en B ook) om me voor te houden dat mijn moeder/jouw schoonmoeder niet goed bij haar hoofd is. op die manier kon ik er veel luchtiger mee omgaan (net als dat je een vriendin naar kennis zou degraderen qua gevoel). Ze ratelt nog steeds eindeloos en heeft ook allemaal opmerkingen, maar de meeste gaan langs me heen. Ik hoef niet overal een strijd over te voeren want ik ga toch niet doen wat zij zegt. maar wel lastig dat ze zo komt binnenvallen (dat kan mijn moeder niet meer). Misschien is het een idee om haar een brief te schrijven? waarin je sschrijft dat je het erg lief vind dat ze zo begaan is met jullie en ook dat ze zoveel helpt en dat ze een leuke oma is voor je dochtertje, en dat je daar heel erg blij mee bent, maar dat ze voor jullie gevoel te dicht bij komt, en dat je graag wat meer afstand wilt. ik heb ook aanvaringen met mijn moeder, en weet je. Dan spreken we een paar dagen of weken niet, en dan, omwille van mijn zoontje praat ik weer gewoon met haar. en we praten het niet meer uit (omdat ze in mijn ogen toch niet spoort). Ik denk dat je het niet kan maken om haar niet op je bruiloft uit te nodigen. Dan wijs je iemand aan die haar een beetje in toom kan houden?
Ik heb echt met je te doen. Je schoonmoeder is alles behalve makkelijk. Via de mail of de telefoon zou ik niet met haar een gesprek aan gaan. Je moet elkaar kunnen aankijken. Het beste zou zijn als je man haar uitnodigt voor een gesprek want ze heeft blijkbaar voor jou geen goed woord of gedachte over. En als ze niet wil of het loopt niet goed af, dan kun je nog overwegen haar inderdaad niet uit te nodigen. Ik zou niet gaan dreigen naar haar om haar niet uit te nodigen, kan me voorstellen dat zoiets uit je mond kan komen tijdens een verhit gesprek, maar probeer het onder controle te houden. Heftige emoties vertroebelen vaak je overzicht en wat verstandig of goed is voor de lange termijn. Het is niet makkelijk zo'n confrontatie aangaan met een dierbaar familielid. (Ook als het even niet zo dierbaar voelt.) Ik wens jullie heel veel succes en houd je hoofd koel. Uiteindelijk zijn het altijd jullie die beslissen over jullie eigen leven.
Lastig hoor, het lijkt ook altijd wel alsof dit soort relaties rondom belangrijke levensgebeurtenissen zoals bruiloft of geboorte zich verergeren. De emoties lopen dan natuurlijk ook op. Verbaasd me ergens wel dat er nog een broer is, dat zeg ik omdat het een beetje klinkt als hij enig kind is en ze al haar energie en aandacht op hem richt. Misschien zou het een idee zijn als hij nog eens met zijn broer in gesprek gaat hierover? Misschien kan de broer dan een beetje bemiddelen? Een mediator is echt geen gek idee. Je moet het misschien wel zo zien dat er nu een 'vlek' is. Die moet je dan niet verder uit gaan wrijven, maar bij de grondoorzaak aanpakken. Door brieven/e-mails te schrijven, weer in gesprek te gaan, etc heb je risico de 'vlek' denk ik alleen maar groter. Beter om het direct met een mediator idd aan te pakken. Heel veel sterkte en ik wens je een fantastische trouwdag waar je helemaal niet hier mee bezig hoeft te zijn!
Zo herkenbaar! Ook een bemoeizuchtige schoonmoeder. Ik zou alleen doen wat goed voelt op je bruiloft. Ik heb ook zelf alles voor onze bruiloft geregeld. Iedereen vond het raar, maar achteraf was het echt super. Zelfs de tafelindeling maakte ik zelf. Gewoon je schoonmoeder uit nodigen en de rest zelf doen. Hier is het ook zo dat mijn man alles goed doet. Bij 1 foutje is het mijn schuld. Voorbeeld: zijn spullen liggen op de grond en ik heb heel de dag gewerkt. Is het mijn schuld. Denk dat je weinig aan mijn bericht hebt, maar wilde zeggen dat ik het herken. Zelfs nog na 13 jaar.
Het verbaasd mij niet dat er nog een broer is en ik zou ook geen mediator adviseren. Misschien heb ik het hardstikke mis hoor, maar volgens mij kan een mediator niet veel beteken in dit geval, zeker niet in een maand tijd. Je geeft haar dan een mogelijkheid om zich te beklagen en zielig te doen. En dat zal alleen maar meer frustreren. De schoonmoeder heeft duidelijke grenzen nodig en zelfinzicht. Die duidelijke grenzen kun je haar binnen een maand geven (en dat zal je toch zelf moeten doen lijkt me), maar dat zelfinzicht gaat vele malen langer duren dan 1 maand. Dit lijkt me ook geen conflict waar beide partijen tot inzicht moeten komen en naar elkaar moeten komen, maar een conflict waar alleen de schoonmoeder door te veranderen de relatie kan redden. Nogmaals, misschien heb ik het mis, maar ik heb wel ervaring met dit soort situaties.
Sorry alvast voor de langw reactie! Ik snap wel dat dit gebeurd met je schoonmoeder. - heb er veel over gesproken met anderen en mij erin verdiept, omdat de problemen die jij benoemt hier ook aanwezig zijn, helaas. Ook al word weiger ik al vanaf het begin om die reden hulp.- Je moet gaan begrijpen dat elk gezin zijn eigen structuur heeft met normen en waarde. In elk gezin zijn er "problemen" dat kan zijn doordat perfectionisme in een gezin heel belangrijk is of ontzettend veel controle is richting de kinderen. Nou ja noem maar op, het kan van alles zijn. In het gezin van jou aanstaande man (gefeliciteerd trouwens! ) -en dan bedoel ik ermee toen hij nog thuis woonde- is er blijkbaar de ontzettende drang naar controle van de moeder geweest (Of is), ze staat zonder pardon op de stoep, wilt schoonmaken in huis, stelt eigenlijk iets liefs voor, maar dat word gelijk overschaduwd met rare eisen.(controle dus) En dan ben jij daar, opeens. Een vrouw uit een totaal ander gezin met andere normen en waarde, normen en waarde waar jou aanstaande man zich in kan vinden, want hij vind het gedrag van zijn moeder ook niet oké -gelukkig maar, want dat gedrag is alles behalve prettig- jou schoonmoeder bemerkt dat hij anders tegen dingen aan kijkt en anders handelt. Dat is per definitie, volgens haar, jou schuld. Terwijl jou aanstaande man volwassen is en zelf keuzes kan en moet maken. Hij voelt zich prettiger bij jullie normen en waarde, wat voor jou schoonmoeder ontzettend moeilijk is. Stel je voor dat je gedrag wat aangeleerd is van jongs af aan opeens moet veranderen, dat kost tijd, energie en buiten dat alles daar moet je als persoon zijnde achter staan. Je schoonmoeder is nog niet klaar voor die verandering, althans misschien is ze dat wel maar haar manier van leven is zo eigen geworden dat dat echt ontzettend veel tijd kost. Soms een half jaar, soms een jaar, maar in veel gevallen kost dat jaren. Ik lees ook dat jou schoonmoeder met jou mans broer wel goed om gaat, dat is heel logisch, hij denkt het zelfde als haar en er zal bijna nooit strubbelingen zijn tussen hun. Het is dus voor haar heel vertrouwelijk bij hem "want ja hij denkt het zelfde dus is een soort van perfect." Zoek voordat je met haar gaat praten naar positieve punten, een gesprek kan nooit een één richtingsverkeer zijn en beweeg mee, in sommige dingen zal jou schoonmoeder zeker een punt hebben, laat dat dan ook zeker weten. Blijf het gesprek aangaan en investeer in een leefbare of goede relatie met jou schoonmoeder. Want buiten dat ze dingen doet die jullie niet oké vinden, lees ik tussen de tegels door ook dat ze er altijd voor jullie zal zijn, ook al is dat op dit moment op een destructieve manier.
Nog een toevoeging op het advies om samen met een onafhankelijk persoon in gesprek te gaan. Ik denk niet dat je dat de komende maand moet doen. Je hebt komende maand wel wat beters om te doen. Probeer het tot de bruiloft gewoon een beetje rustig te houden en haar zoveel als mogelijk uit de weg te gaan. Lukt hopelijk ook omdat ze nu op vakantie is en je verder het natuurlijk hartstikke druk hebt met de laatste voorbereidingen. Ik zou het vooral adviseren voor daarna voor de langere termijn.
Je schreef over je depressie, welke mate van depressie betreft het? Zou het kunnen zijn dat je schoonmoeder bang is dat je in een heftige depressie terugvalt en daarom dergelijke bemoeizuchtige aannames doet? In mijn directe omgeving heb ik ook te maken met iemand met een depressie en we houden deze persoon goed in de gaten. Vragen vaak hoe het gaat, als hij zich anders gedraagt dan maak ik mij snel zorgen... ik kan mij voorstellen dat ze dit allemaal doet om: 1. Jou te ontlasten en je daarom minder zorgen te geven (wat averechts werkt); 2. Ze bang is dat je weer terugvalt. Zo'n vraag als waarom staat de afwas er nog is gloeiend irritant, maar zij denkt wellicht, oei, daar had ze geen zin in en straks gaat ze achteruit... Begrijp mij niet verkeerd, ik wil echt niet alles goed praten. Maar de zorgen om iemand met een depressie ken ik helaas en dat is niet altijd makkelijk (al is het voor de persoon met depressie natuurlijk nog veel zwaarder). Ze moet absoluut bij jullie huwelijk zijn, maar het moet je wel heel goed doen dat je man dat overweegt, hij is duidelijk gek op je en staat vierkant achter je! Focus je op jullie bruiloft, alvast een hele mooie dag toegwenst!
Je schoonmoeder komt over als een emotionele vrouw met hoge pieken en diepe dalen, die snel over de kook raakt en alles er maar uit floept wat in haar opkomt. Ik denk dat dat gewoon haar karakter is en dat je dat niet zo snel kan veranderen. Ik vraag me zelfs af of ze dat zelf erg veel zou kunnen veranderen als ze zou willen. Ik zou zo iemand gewoon wat nuchterder behandelen en niet teveel meegaan in de dramatiek. Dus laat er ff stomen en lekker laten gaarkoken. Een uurtje later is de bui alweer over. Gewoon niet teveel aandacht geven aan de dingen die ze zegt en doet. Ik zou het eerder zo aanpakken dan steeds proberen gesprekken te voeren en dergelijke. Ik denk niet dat dat veel zin heeft. En wel natuurlijk je grenzen aangeven als ze dingen zegt die kwetsend zijn. Maar kort en krachtig en daarna wat anders gaan doen. En desnoods loop je gewoon weg of vraag je haar te vertrekken als ze te ver gaat. Ik zou er dan daarna niet meer op terug komen, maar dan is het wel duidelijk.
Ik snap dat je dit zegt, het had zomaar kunnen zijn dat ze het deed uit bezorgdheid voor mij en mijn mentale staat, maar dat is helaas niet zo. Ze erkend mijn mentale staat nog maar net en begrijpt het des te minder. Zo zei ze pas dat het tijd werd dat ik een doel in het leven ging zoeken. Mijn doel voor 2017 is beter worden, of beter omgaan met de depressie. (Ik ben in een half jaar ontzettend gegroeid en ben daar trots op! Gaat zo veel beter!) Daar naast oordeelt ze continu over mij en moet ik dingen anders doen en vooral haar zoon ontlasten want hij heeft het zo zwaar. Als ze echt uit bezorgdheid voor mij zou handelen zou ze de dingen die ze zegt niet zeggen want elke keer als ze zo doet voelt ik me zo waardeloos en schuldig en zegt het stemmetje in mijn hoofd: "zie je wel, je doet niets, je bent niets waard, je bent een waardeloze moeder en je verdient de liefde van je vriend niet."
Misschien een goeie om te onthouden is dan dat wat @1981Mama zegt. Dat je schoonmoeder niet goed bij d'r hoofd is en je dus haar uitspraken en acties niet serieus hoeft te nemen. Dan glijdt het makkelijker van je af.
Manlief heeft besloten haar gewoon bij de bruiloft te laten zijn en is as we speak een brief aan het schrijven. Ben benieuwd hoe ze dit keer gaat reageren.
Voor de volle 100% mee eens. Daarbij: probeer dingen eens gewoon "het ene oor in, het andere oor uit" te laten gaan. Niet druk maken om dingen, gewoon denken: "laat maar waaien"...geloof me, het helpt om los te laten. Niet met ernstige dingen, maar zoals ik het lees, bedoelt ze het vooral goed. En soms kun je er voor kiezen om dingen 'met de mantel der liefde" te bedekken.
Ik zou niet met een mediator in gesprek gaan. Zoals hier al werd gezegd creeer je daar alleen maar extra mogelijkheden voor haar mee om zielig te doen en zich in een slachtofferrol te dringen. Sommige mensen hebben gewoon geen fijn karakter. Daar kan diepe on zekerheid achter zitten, angst voor verlies, een nare jeugd... dit is echter geen vrijbrief om het maar af te reageren op de omgeving. Wat ik zou doen: afstand bewaren. Gewoon uitnodigen op de bruiloft, maar haar niet betrekken bij jullie leven verder.
Waarom een brief? Man up en say it in the face... Sorry maar die brief/mail heb je/jullie al zovaak geprobeerd en ze zegt; oh jee, heb je dit weer hoor... Die reactie zal je nu weer krijgen.