Hier mee eens. Ik zou haar zo vlak voor de bruiloft geen brief schrijven. Jullie maken je het onnodig moeilijk zo. Laat het gaan...richt je op elkaar, ga trouwen en geniet.
Heb niet alle reacties gelezen, maar je schoonmoeder lijkt het wel goed te bedoelen alleen bemoeit ze zich ontzettend met jullie gezin en behandeld ze jouw man als klein kind. Dit herken ik wel een beetje van mijn schoonmoeder. Ik heb ooit ontzettende ruzie gehad met mijn schoonmoeder, toen hebben we tegen elkaar geschreeuwd en alles eruit gegooid... elkaar vervolgens weken niet gezien en gesproken en vanaf die tijd is het met sprongen vooruit gegaan. Blijkbaar hadden we dat even nodig en hing er gewoon zoveel spanning in de lucht, ook heb ik geleerd dat ik me om sommige dingen niet zo druk moet maken, sommige mensen zijn nou eenmaal zo en zolang ze niet over de grens gaan moet je je soms niet te druk maken om te kleine dingen. Ik denk dat het goed is om met haar in gesprek te gaan, duidelijk jullie grenzen aan te geven en haar niet meer vragen om veel op te passen en om te helpen in het huishouden o.i.d. hierdoor wordt ze teveel opgenomen in jullie gezin en gaat zich er dan ook mee bemoeien. Haar niet uitnodigen op jullie bruiloft zou ik heel erg lullig vinden, dit gebeurd (waarschijnlijk) maar 1 keer in jullie leven en is een bijzondere dag.
Gewoon die brief laten schrijven door je man dan is hij het tenminste kwijt en heeft het van zich af geschreven. Daarna de brief doorscheuren, weggooien en alles van je af laten glijden. Zo heb je ook geen stress meer erom zo voor de bruiloft. En inderdaad een beetje leren het niet zo nauw te nemen met wat ze zegt. Ene oor erin andere eruit dat scheelt je echt een hoop irritatie. Superfijn dat je man haar wel wil laten komen op de bruiloft het is toch iets wat je niet kunt overdoen en waar je mogelijk spijt van je beslissing over kunt krijgen.
De dingen die Ysabelle zegt zouden zeker ook mee kunnen spelen. Verder zou ik het voor nu ook even zo laten, laat het niet verergeren zo vlak voor jullie bruiloft. Ga genieten van jullie dag! En ga (ruim) na jullie trouwdag in persoon het gesprek aan. Je vriend kan dan bijvoorbeeld beginnen met het voorlezen van die brief, als dat steun geeft.
"Ze past heel vaak op en helpt ons behoorlijk veel. We zijn daar natuurlijk heel dankbaar voor en laten dat vaak weten. Ik schrijf dan een lief kaartje of geef een bosje bloemen. Ze wil heel graag weten hoe het met ons gaat, altijd. In tijden dat het slecht met ons ging kwam ze altijd helpen schoonmaken, soms ook ongevraagd." Dit vind ik eigenlijk heel mooi. Ik vergelijk uiteraard met mijn eigen situatie, en mijn schoonmoeder vraagt nooit hoe het met ons of onze dochter is. Zij staat centraal, en laat staan dat ze ooit iets voor ons zal doen. Dus ik vind dit best mooi, zeker voor iemand die in het begin zo gemeen was en het zo moeilijk had om je te aanvaarden! "Ze verteld ons altijd wat we moeten doen en hoe, wanneer we dat niet doen binnen een bepaalde tijd gaat ze klagen en wordt ze zelfs boos. Ze raakt gefrustreerd wanneer ik niet de dingen doe die zij graag wil zien gebeuren." Mijn moeder is zelf zo. Ze bedoelt het goed, maar ze is er gewoon te veel mee bezig in haar hoofd. Hier is het denk ik een kwestie van grenzen aangeven van jullie kant. Ze schoot in een enorme slachtoffer rol. Twee dagen laten was haar verjaardag, onze dochter voelde zich niet lekker en huilde bijna de hele tijd, toen we vroeg weg gingen omdat ze moest slapen zei schoonmoeder: "Ja ik hoorde al dat het niet zo goed ging, maar ik dacht ik laat ze maar." terwijl ze normaal niet bij haar kleindochter weg te slaan is. Ze had amper oog voor haar! Zo, daar zijn we: dit is mijn schoonmoeder precies. Zij, zij zij zij en vooral ARME zij. Geen aandacht voor kleindochter (terwijl ze op Facebook de ideale oma lijkt, maar haar maar om de 2 maand ziet). Daar heb je niet veel aan, maar misschien is een beetje herkenning fijn voor je. Het lijkt me niet simpel, als het ook iemand is die niet kan aannemen wat je zegt. Hier werkt 'eens rond de tafel zitten' ook niet. Dan krijgen we enkel het slachtoffertje te spreken dat achteraf alles vergeet wat er gezegd is. Ik denk inderdaad dat, zoals Caity zegt, er te weinig grenzen aangegeven zijn (zoals bij ons). birds86 heeft gelijk; gewoon kordaat optreden als ze iets zegt of doet dat voor jullie niet door de beugel kan. Dat helpt hier ook het beste. Het lijkt me ook geen slecht idee om wat afstand te creëren, want inderdaad, waar is de grens nog hè... Ook al moet ze dit van jullie allemaal niet per sé doen. Verder denk ik ook dat ze wel uitgenodigd moet worden op jullie huwelijk. Maar als je het zelf wil regelen, dan doe je dat gewoon. Zeg dat dit jouw projectje is en dat alles een verrassing is voor de familie. Als je haar niet uitnodigt, gaan jullie dat nog jarenlang te horen krijgen, en de familie zal hààr gelijk geven. Niet dat het een spelletje 'ik heb gelijk en jij niet' is, maar geloof me, dat wil je niet tegen je hebben denk ik. Ik wil niet minimaliseren wat voor iemand het is en vooral, hoe zwaar het op jou/jullie weegt. Ik heb zelfs niets anders dan begrip ervoor. Maar het huwelijk meemaken kan je haar niet ontzeggen denk ik. Voor de rest: jullie leven, jullie grenzen. Ofwel gaat ze daar respect voor opbrengen, ofwel moet ze maar tegen een muur blijven lopen tot 't zeer doet. De rest van de reacties heb ik schuin gelezen, maar ik wil je toch ff veel succes wensen ermee, dit is niet makkelijk!