Ik snap je helemaal! Ik ben nog niet toe aan een 3e en weet ook niet of dat nog komt. En dat vind ik heel irritant! Want ik mis die grote wens om er weer voor te gaan. En ik zie er wel 3 aan tafel zitten. Alleen wat je wel uit je hoofd moet zetten (vind ik) Dat je er nog een bij wil voor meer bezoek als je oud bent. Misschien verhuizen ze wel naar het buitenland of willen ze geen contact meer oid Ze hebben niet voor jou gekozen maar jij voor hun. Beter dat je een relaxte lieve moeder bent voor 2 kinderen, dan heb je misschien meer kans dat ze er later ook net zoveel voor jullie zullen zijn? Maar het is lastig he. Ik denk stiekem ook zoals jij hoor. Net als dat ik er nu maar voor moet gaan voor het leeftijdsverschil, terwijl de karakters van de kindjes meer zeggen over of ze later samen op stap gaan of een goeie band krijgen.
Ik lees hier allemaal verhalen die ik zelf geschreven zou kunnen hebben! Ons hart zegt JA!! En ons verstand zegt hmmmm.... Wij hechten ook nog veel waarde aan de dingen die wij doen buiten de kids om en 3 kinderen naar een oppas(oma/opa) brengen is ook lastiger. Rotzwangerschappen en geen vlotte bevallingen helpen ook niet mee. Om idd nog maar niet te spreken over gebroken nachten met de jongste. Maar wat wordt ik gelukkig van die 2 blije snoetjes elke dag weer!! En dan dat moment van de eerste keer je kind op je buik...ik zou dat nog 20x willen doen! Ik heb zo'n gevoel dat ik bij mijn jongste niet heb bedacht; geniet er van want dit is de laatste keer. Ik heb altijd voor ogen gehad dat ik het bij een 3e pas zou 'afsluiten'. (Als het me überhaupt nog een keer gegund mag zijn natuurlijk) Mijn kindjes zijn nu 4 en 2. Ik zou er ook niet al te veel leeftijdsverschil tussen willen maar de 2,5 jaar die tussen nr 1 en 2 zit ga ik niet meer redden. Misschien toch mijn vent maar bespringen vanavond? Ik voel me regelmatig egoïstisch. Dan denk ik jeetje meid je hebt 2 geweldige, gezonde meiden en een hartstikke fijn leven. Waarom wil je méér??? Is dit herkenbaar voor jullie?
Wat herkenbaar allemaal.. Ik word ook echt he-le-maal gek van mezelf! En mn man ook.. Het ene moment ben ik er over uit en wil ik voor de derde gaan.. en dan een paar dagen later slaat toch de twijfel weer toe! Dan praat m'n man dat weer weg en dan snap ik ook niet meer waarom ik eigenlijk twijfel... en zo gaat het steeds het cirkeltje rond.. Wij hebben nu 2 jongens van 4,5 en bijna 2. Ik denk bijv. steeds van; "ik heb nu 2 gezonde jongens, wat als de derde een zorgenkindje wordt?" Vind dat dan ook niet leuk tegenover m'n eerste en tweede kind. "Wordt het niet heel erg druk?" Terwijl ik het nu eigenlijk niet druk vind. Ben een relaxte mama en m'n kinderen zijn best makkelijk. "Blijft het financieel leuk? En dan vooral als ze ouder worden." Maar we hebben het best goed, dus snap ook niet waarom ik me daar druk over maak.. En we willen volgend jaar ons huis te koop zetten... haal ik me dan niet teveel op mn nek? Pf.. om gek van te worden...
Jeetje, dit had ik kunnen schrijven! Alleen twijfelde ik over een 2e. Wat herkenbaar wat je schrijft over de vermoeidheid en je behoefte aan slaap. En dat je het soms gewoon als zwaar ervaard. Respect dat je er ook nog bij werkt. Ik ben zelf thuisblijfmoeder, maar ook dat is zwaar als je kind een stuiterbal met temperament is😉 moet er niet aan denken dat ik ook nog moet werken buiten de deur. Uiteindelijk hebben we wel besloten dat we voor een 2e zouden gaan. Ik ben nu 23 weken zwanger en dat is al vermoeiender dan bij de 1e, want ff je bed in duiken als je niet meer kan, is er niet bij. Ik zie het maar als mentale voorbereiding op het leven met 2 jonge kinderen. Volg vooral je gevoel, wacht gewoon.nog even tot het gezinsleven in rustiger vaarwater is gekomen. Of je last het aan het lot over, zo hebben wij dat ook gedaan, want zwanger worden ging bij ons niet van een.leien dakje. Als er geen 2e was gekomen was het ook goed, ondanks dat het ook verdrietig zou zijn geweest.
Volgens mij herkent iedereen hier het helemaal, maar wordt er niemand wijzer van elkaar!! haha Er is geen goed antwoord ben ik bang.. Bij mij zal het zo zijn dat ik moet kiezen tussen mijn hart en mijn (egoïstische) verstand... Mijn hart wil een 3e kindje, mijn verstand zegt 2 kids is veel makkelijker, goedkoper, rustiger etc.....
Hier na twee spontane zwangerschappen een derde via ivf. Dat zegt wel wat denk ik Wij hadden geen twijfels voor een derde, dat voelde gewoon goed. Ons gezin voelde niet af met 2 kinderen. En dat gevoel ging gewoon niet weg. We hebben het geprobeerd om weg te stoppen hoor na de miskraam, de asherman, de operaties om de asherman weg te kunnen krijgen en het nieuws dat mijn eileiders nooit meer goed zouden komen..... het lukte niet. En daarom zit er nu tussen de middelste en jongste 4 1/2 jaar, onverwacht is dit heerlijk. De oudste douchen zelf, smeren zelf hun brood, kleden zich zelf aan en bovenal; zitten heerlijk op school. Dit maakt het overdag een stuk rustiger. Maar spits blijft spits, dat accepteer ik maar gewoon. Maaaaaar een derde hobbelt ook gewoon wel mee. En zelf hobbel je ook gewoon mee. Kwam een voeding van de baby niet uit? Dan maakte ik hem eerder wakker. Geen honger, jammer dan geen tijd om daar over na te denken. Eet je niet? Prima. Eet je wel? Top. Slaap je 3 uur, prima. Slaap je een uur, jammer maar ook goed. Eet je met je handen, fijn top dat je eet. De rommel ruim ik straks wel op En onze derde vond en vind ook ontzettend veel goed. Hij is onze beste slaper en onze beste eter. Hij kan zich ontzettend lang zelf vermaken, vind het heerlijk om een rondje met mij te lopen, maar vind het ook fantastisch om met zijn broer en zus te spelen. Hij gaat nu regelmatig met zijn zus onder de douche, hang ik even een wasje op. Het leeftijdsverschil is nu echt leuk. Ik zou zeggen; wacht het een jaar af. Dan gaan veel dingen rustiger en makkelijker. Dan kijk je er anders tegen aan. Is je wens weg? Prima. Is hij er nog, dan zou ik zeggen ga er voor!