Ik kan er echt moeilijk inkomen dat je er niet mee bezig bent eens je de stap gezet hebt om er echt aan te beginnen. Oké, misschien is het tempen en de ovulatietesten etc... er wat teveel aan, misschien de forumbezoekjes ook, maar je bent er volgens sowieso mee bezig. In onze eerste ronde was ik nergens mee bezig en ik kende dit forum nauwelijks, we klustten gewoon wel om de dag maar na de vermeende ovulatie zelfs niet meer omdat ik dacht hem gevoeld te hebben. Nou, aangezien het toen niet lukte dacht ik toch eens te tempen, je leest dat dan ergens en je denkt 'oh, dat ga ik ook eens doen', maar ik was er pas mee begonnen na mijn ei, dus een echte hulp was het niet. Nu ben ik al aan het tempen van dag 1 en ik heb er veel aan, ik vind het leuk om mijn cyclus in de gaten te houden, gewoon omdat je jezelf leert kennen op die manier. Ovu testen gebruik ik niet en dat ben ik eigenlijk ook niet echt van plan. Wij zijn nu beginnen klussen van de laatste dag van mijn ongi, en wij zijn van plan om dat te doen tot het einde van mijn cyclus. Gewoon omdat we het leuk vinden, en omdat dat de kwaliteit van het zaad ook optimaal houdt hé. Trouwens, als vriendin, collega of weet ik veel vind ik het belangrijker om er te zijn voor iemand anders en niet te lopen rondbazuinen hoe gemakkelijk het wel niet was om zelf zwanger te geraken. Ik zou dat nooit durven doen, gewoon omdat dat je zelf ook nooit weet waar je terecht komt... Ik kan er mij soms zo kwaad in maken hé! Jaloezie is er inderdaad wel, het eerste moment, dan moet ik even moeite doen en zet ik mij erover en dan is het één en al blijdschap, want ik ben ook wel blij hé voor diegene die zwanger zijn, zeker wel, maar toch blijft de 'wanneer kom ik nou eens aan de beurt'-vraag wel hangen... Hopelijk komen we allemaal snel aan de beurt! Ik hoef dan nog niet eens te 'zagen' aangezien wij nog maar in ronde 3 zitten
kell en orchideetje, dank je wel!! elance, nee dat kan ik mij eigenlijk ook moeilijk voorstellen, misschien zijn die mensen er echt wel, maar hier was dat niet het geval. Misschien scheelt het ook dat 1 ronde bij ons met zulke cyclussen meteen 3/4 maanden duurde (was bij onze dochter ook al zo) dus dan weet je dat je gewoon veel minder kansen hebt.
misschien te laat voor velen van jullie maar het is ook beter om tegen zo weinig mogelijk mensen te zeggen dat jullie aan het proberen zijn om zwanger te geraken, wij zeiden het tegen niemand, onbewust en maar goed ook want het heeft anderhalf jaar geduurd, zo mijdt je van die vervelende vragen van "en is het nog niet zover?" enz,...
Tsja, in plaats van krijg je vragen over waarom je nog niet begonnen bent en dan moet je liegen. Ik vind het ook lastig hoor ik ben er vaak een beetje vaag over. De ene keer zeg ik dat mijn man er nog niet aantoe is, de andere keer geef ik de verbouwing op zolder de schuld. En bij sommige mensen (met kinderen vaak) geef ik gewoon toe dat het gewoon nog niet gelukt is tot nu toe. Ik ga er dan maar vanuit dat die wel weten dat het soms gewoon niet in 1 keer lukt.
Tulip: ja ik kan er goed inkomen dat je met zulke lange cycli gewoon echt gek wordt! Het wachten op zich is moordend (ik heb korte cyclussen van 27d en ik vind het al verschrikkelijk) en als je dan nog eens langer moet wachten dan de meesten in hun cyclus moet het nog erger zijn, plus dat een ander al 2x een kans heeft gehad terwijl jij er nog maar 1 hebt gehad. Het is soms zo oneerlijk! :x Ik heb niet direct klagen van mijn cyclus maar ik zou graag hebben dat hij cyclus een dag of 2 langer is, zodat mijn LF wat langer is. En zo is het ook nooit goed Waarom bestaat er niet gewoon een pil om dat allemaal normaal te laten lopen, een mooie dikke gezonde laag te hebben in je baarmoeder waar elk (gezond wel te verstaan) vruchtje in kan nestelen... Nee het moet perse weer moeilijk zijn, en van zodanig veel factoren afhangen dat de kans dat het meteen lukt gewoon zo klein wordt... :x
mamavansimone, ja dat liegen hebben wij ook allebei de keren gedaan. De mk kreeg ik ook pas bij bijna 9 weken en had voor die termijn al een behoorlijk buikje, dus veel mensen wisten al dat ik zwanger was. Nu weten dus ook veel mensen van de mk en nu heeft niemand er nog naar gevraagd.
Hier weet bijna niemand van mijn mk. Ik was pas 6 weken en ik heb me er alleen ziek voor gemeld toen ik toch nog positief testte na 2 weken en ik daardoor van slag was. Daarom weet alleen mijn direct leidinggevende wat er aan de hand was, de rest denkt dat ik toen migraine had. Mijn zusje weet het want die vertel ik alles en mijn moeder weet het door omstandigheden, maar als ik de keuze had gehad had ik haar niks verteld. Zo close zijn we nou ook weer niet. Als iemand me er nu naar zou vragen zou ik het overigens niet ontkennen, het is niet iets waar je je voor hoeft te schamen, maar dat medeleven van mensen als het nog zo vers is heb ik zoooo'n hekel aan. Bij de eerste wist niemand dat we bezig waren, dus toen ik zwanger bleek heb ik van veel mensen gehoord dat het echt een verrassing was. Ik heb namelijk helemaal niks met kinderen en niemand zag me als moeder. Zaten zij er even goed naast haha, ik ben zo kloek als maar zijn kan
Dat is het voordeel van een derde en 39 jaar zijn.. niemand gaat er vanuit dat wij nog een derde zullen willen... Wel erg irritant.. door overgewicht en heel slappe buikspieren krijg ik wel eens de vraag of ik zwanger ben (zeker als mensen me een tijdje niet gezien hebben...) AAAAAH! GRRRR
*ouch* Met sommige outfits zou je mij ook voor zwanger aan kunnen zien, ik heb altijd al een slappe blubberbuik gehad, ik denk ook niet dat ik daar ooit vanaf kom.
cygnet, ahhh nee dat meen je niet. Al heb ik dat ook een keer gehad, helemaal niet bezig met zwanger worden toen, maar droeg over een tuniek een riem en had er buiten een bodywarmer over, kom ik een oude bekende tegen: o leuk een 2e op komst zie ik.... uhhh nee.
Hier duurde het ook even voor ik zwanger was van de eerste (1,5 jr) daarna altijd vrij snel zwanger geworden maar een mk, daarna dochter* overleden, en weer een mk. Nu gaat het goed.. Ik ben altijd blijven kijken naar wat ik wel had (heb). Zoals cygnet al zegt, tel je zegeningen. Toen mijn dochter* overleed heb ik tegen mezelf ook altijd gezegd, blijf denken aan de tijd die je wèl met haar hebt gehad. Kijk naar wat je wel hebt. Ik weet dat als de wens erg groot is, je met het wachten je geduld zwaar op de proef moet stellen. Denk aan dat het de moeite waard zal zijn. Probeer positief naar de toekomst te kijken, vertrouwen te houden in dat een kindje gaat komen. En ik kijk natuurlijk ook naar de meiden, die helaas nog helemaal geen kindje mochten krijgen. Dan denk ik, niet aanstellen, jij hebt veel geluk gehad. Ook pech, maar het geluk, dat moet ik laten tellen.