wat heb je dit mooi geschreven zeg. heel erg veel sterkte de komende dagen/weken. geef Joy een dikke knuffel
ik weet hoe je je voelt vorige week nog de hond van mijn broer in moeten slapen, ook op ouderdom, en dat is de moeilijkste keuze van je leven, je wilt je maatje niet missen, maar je wilt ook niet dat hij pijn heeft, de dierenarts toen zei tegen mijn broer, de grootste liefde is die liefde die sterk genoeg is om te doen wat het beste is voor jou maatje, jarenlang door dik en dun heeft hij jou bijgestaan en gesteunt, het is nu aan jou om die steun en liefde terug te geven, zoals je zegt geeft hij aan dat hij op is, sleept met zijn pootje, wilt niet meer eten of drinken, of naar buiten, en weet dat hij altijd bij jullie zal zijn, vandaag hebben wij mijn broers hond weer opgehaald en hij is weer thuis, waar die hoort weliswaar in zijn urn, maar helaas wel op de juiste plaats, zonder pijn en verdriet. sterkte voor komende tijd
Na t lezen van je verhaal kwamen de tranen, en na het zien van de foto's rolden ze over m'n wangen.... Weet niet goed wat ik moet zeggen, maar wens je (jullie) heel veel sterkte...
Heel veel sterkte ermee..Verdrietige tijd Dit is ook mijn angst om straks na zoveel fijne jaren afscheid te moeten nemen van onze hond. Wat ben ik gek op het beestje. Maar wat me dan altijd wel weer sterkt ( in de gedachte nu nog) is dat hij het hier alle jaren erg fijn heeft gehad en honden nu eenmaal minder oud worden dan mensen. Maar goed, dat neemt niet weg dat je hem erg gaan missen.
Ach, meis, dikke knuffel! Wat moeilijk he! Ik hoop dat jullie nog even mogen genieten van jullie schatje, maar ook dat je er rust in kunt vinden... Sterkte!
Alleen de openingspost gelezen, maar met tranen in mijn ogen... onze 'pup' is nog net geen jaar oud, maar kan me niet voorstellen dat hij er niet meer is... Net wat je beschrijft, deze schat heeft me door een moeilijke periode geholpen en ik ben stapelgek met hem! Pffff, veel, heel veel sterkte!
Heel veel sterkte meid! Heb ongeveer hetzelfde meegemaakt met onze kat. Hij was (zeker in de periode dat het met de zwangerschappen niet wilde lukken) écht 'ons allesie'. We hebben hem door veel ziekten en (soms schandalig dure - Dierenartsen in Engeland zijn dúúr) behandelingen heengeholpen. Wat me uiteindeljk dwarszit is dat we júist op het eind de beslissing niet hebben willen/durven nemen, en hem een natuurlijke dood hebben laten sterven, terwijl hij duidelijk een hoop pijn had. Ik voel me nog altijd rot dat ik hem heb laten lijden...
Bedankt voor de lieve woorden allemaal.... Het kan echt niet meer. Vannacht heeft ie alles laten lopen en hij maakt nergens aanstalten toe. Het is klaar nu. We hebben net een afspraak gemaakt bij de dierenarts, aan huis kon helaas vandaag niet meer maar ik wil het nu ook niet meer uitstellen, voor Joy niet. Om half 11 moeten we er zijn. We hebben allebei vrij genomen vandaag en mijn stiefzoontje is vanochtend nog afscheid komen nemen, hoe wrang op zijn laatste schooldag... Dennis heeft 'm nog een aai over de bol gegeven en is naar de oppas. Nog een paar laatste momenten met mijn maatje samen... nog een laatste rondje lopen straks en dan is het over. Ik zit al een beetje te trillen en de tranen branden constant achter mijn ogen, maar ik weet en ik voel dat ik er nu goed aan doe en dat ik nu vooral moet denken aan Joy. Ik ben dankbaar dat hij zo lang bij me heeft mogen zijn, ik had me geen betere hond kunnen wensen. Hij heeft een prachtig leven gehad en het is goed zo. Al zegt nog steeds een stemmetje in mijn hoofd...... Lieve meiden, ben blij dat ik mijn gevoelens een beetje kan delen hier en dat ze worden begrepen.
Wat heftig. Zoiets is altijd een hele moeilijke beslissing. Veel sterkte, ik hoop voor jullie dat het een fijn afscheid mag zijn.
Als ik straks oud ben, ziek en zwak en de pijn verjaagt de slaap Als onrust neemt van mij bezit doe dan wat onvermijdelijk is en laat me gaan... de laatste goede daad ** Beslis voor mij en wees niet laf past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf of uitstel...tot het beter past bij een verloren strijd? Ik ben niet bang tijdens die laatste gang Jij loopt niet weg...je kijkt me aan je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast ** Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart... wat jij liet doen, deed je voor mij je hebt me nog meer leed bespaard voor zinloos lijden mij bewaard Een zwaar besluit? Nee...huil nu niet ** Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond jij bent de baas en ik jou hond
En deze...wetende dat jullie nu bij de dierenarts zitten... heel heel heel veel sterkte. Er is een plaats in de hemel die Regenboog brug heet. Als een dier waar je veel van houdt doodgaat, dan gaat dat dier naar de Regenboog brug. Daar zijn uitgestrekte weiden en heuvels voor onze lieve vrienden, zodat ze met elkaar kunnen rennen en spelen. Er is genoeg eten, water en zonneschijn en onze vrienden voelen zich daar warm en prettig. Alle oude en zieke dieren worden daar weer jong en beter. Alle dieren die gewond of verminkt waren, worden weer sterk en gezond, precies zoals wij ze herinneren in onze dromen. De dieren zijn gelukkig en tevreden, er is echter een klein ding: Ze vinden het jammer dat ze hun baasje of bazinnetje achter hebben moeten laten. Ze rennen en spelen met elkaar, maar dan komt de dag dat er eentje plotseling stopt met spelen en in de verte tuurt. Zijn ogen beginnen te stralen, hij begint te trillen van opwinding. Plotseling verlaat hij de groep, rent over het groene gras, sneller en sneller. Hij heeft je gezien en als jij en je lieveling elkaar eindelijk treffen, houden jullie elkaar stevig vast, bij deze vreugdevolle hereniging. Om nooit meer uit elkaar te gaan. De vrolijke kussen overstelpen je gezicht, je handen aaien zijn liefdevolle kop en je kijkt weer in die trouwe ogen, die je zolang niet hebt gezien, maar die altijd in je hart zijn gebleven. En dan gaan jullie samen over de Regenboog brug...
Ik denk aan jullie en wil jullie heel veel sterkte wensen nu. Mooie gedichten Evie ik hoop dat Marjanneke daar veel troost aan heeft.
Pffff.... wat een vreselijke dag. Het laatste rondje vanochtend samen ging al niet eens meer. We waren 2 stappen buiten door de voordeur en hij zakte al door zijn poten. Hij keek ons aan; 'dit hoeft van mij niet meer'. Als we toen nog hadden getwijfeld, was dat op dat moment voorbij. We kregen hem met wat koekjes weer naar binnen. Toen hebben we hem allebei lekker geknuffeld, gekroeld, gepraat, ik heb 'm nog even fijn geborsteld, (werkte wel therapeutisch) en verwend met een paar lekkere hapjes. Bij de dierenarts is hij rustig ingeslapen, we kregen gelukkig ruim de tijd en gelegenheid om afscheid te nemen. En nu.... het is leeg en stil hier. Geen gerammel in de voerbak meer, geen ondeugd meer tijdens de afwas, geen gekke geluiden meer vanachter de bank, geen rondjes lopen meer, geen knuffels en lebbers meer, geen fijne doezelmomenten meer samen..... niets meer. En dat is heel onwerkelijk en voelt kil. Het zal tijd nodig hebben om te wennen aan het leven zonder mijn maatje, 14 jaar poets je niet zomaar weg. Maar ik ben zo dankbaar dat Joy mijn hond was en dat hij bij mij hoorde. Waar ik ging, was hij. En dat is in feite nog zo, ik draag hem voor altijd in mijn hart. De prachtige gedichtjes en lieve woorden hebben me getroost en ik weet dat het verdriet zal slijten en dat de herinneringen voor altijd zullen blijven. Bedankt lieve forummeiden! Marjan xx Hier nog een laatste foto van ons, van 6 jaar geleden nadat ik net mijn vriend had leren kennen. Beide in de bloei van ons leven dus.