Onze dochter was net 4 een speelde bij ons op het veldje achter ons huis. Vanuit de tuin kun je hier vanwege de lage hekjes meten opkijken. Ze speelde met vriendjes in een opblaaszwembad en zo'n klein plastic glijbaantje die ze altijd in het water zetten. Toen haar zusje begon te huilen ben ik even naar binnen gegaan. Hoe ik haar ineens gillen een wad ze vanaf het glijbaantje naar beneden gevallen. Haar onderarmpje was gebruiken en stond in een hoek van bijna 90 graden. Ik heb een lange tijd gehad dat als zij moest huilen vreselijk in de stress schoot. Ze hebben het toen over narcose moeten zetten, de week erop stond het schreef een moest het opnieuw. Goed dat ze in het ziekenhuis letten op kindermishandeling maar op zo'n moment voel je je al vreselijk rot en vanwegen mijn werk weet ik dat ze een protocol volgen maar heb me nog nooit zo tot gevoelt als toen.
Mijn dochter zat een tijd geleden op de loopfiets, het ging altijd goed, ze was toen denk ik 14 maanden, leunde voorover en de fiets klapte voorover tegen de grond aan, zij met haar mond en tandjes tegen de vloer, verschrikkelijk wat heb ik mij slecht gevoeld, ik huilde als een klein kind, ze bloedde behoorlijk. Moet altijd huilen als mijn kind zo danig valt als er bloed te zien is. Een kennis van ons ( 15 jaar geleden ) ik was toen dus zelf nog een kindje, heeft haar eigen babytje gestikt, ze ging borstvoeding geven in bed en was in slaap gevallen, haar borst heeft het kindje gestikt, zo verschrikkelijk, ik wil niet weten hoe die vrouw zich moet voelen omdat je dan toch gaat denken; als ik het op de bank had gedaan was het niet gebeurd.
Met Eva ook wel iets 'meegemaakt' trouwens, al vond ik het niet eens zo erg eigenlijk. Maar de eerste dagen was haar armpje verlamd. Na een paar dagen begon ze het wel te bewegen, na een week zag je er niets meer van. Gek genoeg heb ik me er nooit druk over gemaakt.
Het aller, aller ergste en engste was toen ik stond te douchen, zoonlief op bed lag, dat was rond half 9 ' s avonds en het was toen nog redelijk licht. Manlief kwam aanrijden met de auto, en toen hoorde ik ineens heel duidelijk mijn zoontje roepen "papaaaa".. En dat niet via de deur, maar duidelijk via het raampje. Dus ik snel naar zijn kamer, was hij via wat speelgoed op de vensterbank geklommen, had hij het raam open gekregen en stond hij echt in de opening zowat buiten! Ik ben me kapot geschrokken!
Ik ben mijn dochtertje van net 4 laatst 5 minuten kwijt geweest in Turkije, ze liep achter mij naar de hotelkamer en is ergens links gegaan ipv rechts. Ik wa zoooo bang dat ze zou verdrinken, ontvoerd zou worden of wat dan ook. Die 5 minuten voelden als uuuuren en ik ben er de hele dag naar van geweest. Mijn middelste viel voor mijn ogen van de trap, koprollend, op haar hoofd. Ik dacht echt dat ze haar nek had gebroken, maar ze had nog geen schaafwondje! Een ongeluk zit in een klein hoekje, want ik sta bekend als zeikeig en overbezorgd.
onze bevalling.... Ik had een leververvetting en Mareau gaf het op...er volgde een spoedkeizersnede en hij zat helemaal onder de bruine derrie. In het gesprek later die dag meldde de gynaecoloog dat het geen 2 minuten langer had moeten duren... want dan was hij overleden. En 10 minuten later was ik gevolgd.... oef...
Die wild water baan is ook echt verschrikkelijk, mijn zusje van toen 20 is er zelfs bijna verdronken, die laatste waterval is juist het gevaarlijkst, ik snap ook niet dat kleine kids daar af mogen. Hier is er een keer twee mokken hete thee gevallen bijna op mijn zoontje, mannetje was druk aan het dansen en schoot die mokken thee per ongeluk om, omdat het zo snel ging spoot het water ( net uit de koker ) zo naar hem toe, ik kon er nog net voor springen, helaas had ik op dat moment zo'n strak maak shirtje aan, die stof brande door dat hete water helemaal in mijn buik, heb er nu nog een litteken van Maar maakt mij niets uit, ben al blij dat die kleine het niet over zich heen kreeg. Sindsdien geen thee of andere hete dranken meer op de salon tafel.
Bij mijn jongste, toen hij 10 dagen oud was hoge koorts kreeg en werd opgenomen in het ziekenhuis. Ze waren bang voor een hersenvliesontsteking. Hij moest aan het infuus en dat deden ze toen in zijn hoofdje. zie het nog voor me, vond het er zo eng uitzien. Sowieso de hele angst toen, als je kind zo ziek is.. pff. Gelukkig niks ernstigs achteraf. Mijn dochter is 6 weken te vroeg geboren en met haar de eerste weken ook wel spannende momenten beleefd maar als ik de verhalen hier zo lees dan valt het allemaal erg mee.
Poeh wat een verhalen Wij hebben drie kids en alle drie ook veel mee gemaakt De oudste was al een week ziek hield niets binnen geen eten drinken en spuugde en had diarree maar de ha geloofde mij niet wimpelde mij iedere keer af met over bezorgd of oor ontsteking etc Tot op een avond ik het genoeg vond de hap gebeld en we moesten meteen komen en werden meteen door gestuurd naar de seh! Hij bleek het rota virus te hebben hij was zo uitgedroogd en verslapt ze moesten om het uur bloed prikken was bij dag3 in het zh gaf hij een kik eerder niet De middelste heeft een hele erge aanval van pseudo kroep gehad Ik haalde hem uit bed in zijn hele midden rif duikte ineen, en daarna gaf hij over .. Ik kreeg mijn man niet te pakken ik de hap gebeld ( snap nog steeds niet waarom ik geen 112 heb gebeld ) en mijn zoontje maar snakken naar adem ... Ik tegen de hap interesseert me niet ik Kom er nu aan en de vrouw aan de telefoon Zei doe maar rustig hulp in onderweg Zoon lief heeft drie sagen in het zh gelegen Toen onze dochter 6 weken was stopte ze met adem halen .. Ik had haar vast en dacht Huh wat is dit .. Ik haar beetje porren en haalde ze adem daarna gebeurde het nog een keer .. Ik haar getemp en ze had 40 koorts werd ook meteen door gestuurd naar de seh Daaruit bleek dat ze een buikvirus had en ze had zoveel pijn dat e stopte met adem halen in het zh is het ook meerdere malen gebeurd.. Ze heeft 6 dgn in het zh gelegen...
Hij heeft een klein breukje gehad, hij is een gat in zijn hoofd gevallen, ik ben hem kwijt geweest. Hij is opgenomen met een slokdarmontsteking en moest een ph-metrie ondergaan. Hij is 3x per week gespoeld ivm ernstige obstipatie: hel! Maar het aller- allerergste is het hebben van een huilbaby die alleen maar pijn heeft en alleen maar krijst, krijst, krijst, krijst, krijst ... Dat heeft zo'n impact gehad dat ik mijn zoon nog steeds niet kan horen huilen en een ander kind ook niet, ik word dan helemaal naar.
Mijn oudste heeft me een keer flink laten schrikken als baby. Ik was alleen thuis, man was werken. Ik had hem in bad gedaan. Hij was toen een maand of 2. Ineens werd ie helemaal blauw en allemaal belletjes om zn lippen. Ik heb hem op zn zij gelegd, op zn rug geslagen en alle slijm uit zijn mondje gehaald. En toen ging hij weer ademen. Echt vreselijk. Ben toen de volgende dag nog naar de huisarts geweest maar die kon niks ontdekken. En onze dochter, die toen nog geen 2 was, heeft me een keer flink laten schrikken in de dierentuin. Ik reed de vlindertuin uit en ineens voelde ik geen gewicht meer in de buggy. Keek erin; dochter weg. Schrok me lam natuurlijk. Zag haar niet om me heen. Ik rende terug naar binnen, riep mn man of ze ze bij hem was. Nee dus. Andere kant op, was ze ook niet. Rende weer terug naar buiten, waar de buggy nog steeds stond. En toen maakte andere mensen mij op haar attent. Ze liep een eindje verderop. Later haalde ze dezelfde truc nog een keer uit maar toen had ik het meteen door. Ze had dus ontdekt hoe ze zich uit het tuigje kon friemelen.
Vreselijk die angst die je kunt hebben om je kinderen.. Bij de geboorte van mijn oudste heb ik mezelf beloofd om ALTIJD mijn gevoel te volgen en liever 100x voor niks te gaan kijken/controleren dan 1x te weinig. Desondanks toch een aantal vervelende dingen meegemaakt. Wij wonen op een benedenverdieping van een groot huis op het platteland, met in elke kamer deuren en ramen tot de grond naar buiten. Het huis staat op een groot terrein dus je kunt helemaal het huis om lopen. Er is een groot toegangshek het terrein af, het weggetje op, dat meestal open staat. Linksaf is richting de grote weg en rechtsaf ga je zo de bergen in. En aan de andere kant van de tuin is een klein hekje naar een heel groot open veld met onderaan onze moestuin en een stuk verder een riviertje, en daarvoorbij nog meer bergen en natuur. Een paar maanden geleden, het was mei en nog erg slecht weer hier. Ik was hoogzwanger van de jongste en was thuis met de oudste. Zij was lekker aan het spelen in haar kamertje en ik zat in de woonkamer op de laptop een serie te kijken. Ik hoorde haar op de achtergrond kletsen en rommelen dus ik keek rustig verder. Een minuut of ...? later (5, misschien 10 ik weet het echt niet) zie ik dat het buiten keihard is begonnen te regenen en tegelijkertijd besef ik me dat het stil is op de achtergrond. Meestal betekent dat dat ze iets aan het doen is wat niet mag dus ik besluit even te gaan kijken. Kom haar kamer binnen, kind verdwenen. Dus ik rondlopen, de keuken, de badkamer, haar zoeken. Ik begin haar te roepen maar krijg geen reactie. Nergens te vinden. Toen zag ik dat onze slaapkamerdeur open was. Die had ik daarvoor op slot gedraaid omdat ik het raam in onze kamer open had gezet en je van daaruit zo het erf op stapt. Ze had het dus voor elkaar gekregen de sleutel om te draaien en de deur open te duwen (daar kon ze normaal niet bij) en was blijkbaar naar buiten gelopen want ik had de deuren op een kier gezet en ze stonden wagenwijd open. Ik haar roepen en naar buiten kijken maar ze was nergens te zien. Toen begon mijn hart in mijn keel te zitten want ik had geen idee hoe lang ze al buiten was. Als ze al 10 minuten buiten was dan kon ze al op het weggetje zijn (waar auto's af en aan rijden), of ergens het veld in zijn gelopen, of zelfs richting de rivier of de bergen.. En met alle mogelijke richtingen had ik geen idee waar ik moest zoeken. Ik begon als een gek te rennen (met dikke buik, de harde buiken en steken negerend) op mijn sokken in de stromende regen, rondjes om het huis. En haar naam gillen, ik rende geloof ik 2 of 3 rondjes om het hele huis maar ik zag haar gewoon nergens en ik hoorde haar niet. Ik dacht echt dat ze weg was en stond half te hyperventileren buiten, was zeiknat en stond te denken dat ik de politie moest bellen en dat ik het nummer niet eens weet. Ik ren nog een rondje om het huis en kom voor de ingang bij de keuken terecht. Besluit om nog eens binnen te kijken om zeker te weten dat ze niet ergens in huis verstopt zit, en opeens hoor ik haar roepen vanuit onze slaapkamer. Staat ze daar drijf en drijfnat op haar sokken, in de opening van het raam. Ze was via dezelfde weg weer binnengekomen. Ik was zo opgelucht! Maar man, man wat was ik bang! En dan denk je in je eigen huis dat je ze niet kwijt kunt raken.. Achteraf bleek dat mijn schoonvader (die woont naast ons, ongeveer 200 m verderop) vanuit zijn keukenraam alles had gezien. Die zag opeens mijn dochter in de stromende regen lopen en had een oogje in het zeil gehouden. Hij vertelde me dat ze haar speelhuisje in was geklommen (tegenover onze slaapkamer onder een boom) en daar lekker was gaan spelen. Ik was daar in mijn paniek zo een aantal keer voorbij gerend maar had er totaal niet aan gedacht daarin te kijken. Sindsdien heeft ze het nog een aantal keer gedaan (alleen nu heb ik het meteen door) en schrik ik er niet meer zo van, want ze blijft altijd in de tuin maar toch. Ze kan bij alle deurklinken en sleutels en loopt zo naar buiten (haal nu de sleutels eruit en leg ze hogerop waar zij niet bij kan). Nu staat het badje weer op het terras en soms als ze 's ochtends wakker wordt komt ze mij niet eerst wakker maken maar gaat gewoon zelf het terras op. Dus tegen mijn vriend ook meteen gezegd dat hij het badje maar moet legen nadat ze erin gespeeld heeft want ik ben als de dood dat ze erin uitglijdt terwijl ik lig te slapen. Vooral sinds twee weken geleden, toen ze in het badje bij mijn schoonvader speelde (80 cm diep) en uitgleed en kopje onder ging en zo met haar hoofd onder water bleef drijven. Gelukkig stond papa er vlak naast en die viste haar op maar het besef inderdaad dat als je er dus niet bij staat ze gewoon zou verdrinken.. brr! Ben ook een keer zo boos geweest in het zwembad in nederland. Ging met mijn dochter en vader zwemmen. Zij was druk aan het spelen in het peuterbadje en toen kwam de badjuffrouw me zeggen dat vleugeltjes verplicht zijn en dat ik die moest gaan kopen aan de kassa. Dus ik dat braaf gedaan, vleugeltjes om. Vervolgens gaat ze van het glijbaantje, en ik houd dan altijd haar handje vast zodat ze niet omvalt maar mijn vader stond er dit keer bij en die deed dat dus niet. Gleed ze op haar rug het water in, hoofd onder water en door de vleugeltjes bleven haar armen drijven en kon ze niet zelf omhoog komen. Bijna verzopen in 30 cm water. Zover voor veiligheid met vleugeltjes dus.. Weer een geluk dat ik er vlak voor stond. Op die momenten ben ik dankbaar voor mijn moederinstinct en dat mijn lijf direct in actie schiet.
wij zijn de jongste op een haar na bijna kwijt geweest. hij was 6 weken en sliep bij ons op de kamer ( dat is zn redding geweest, had hij op zijn eigen kamer gelegen was hij er nu niet meer geweest. mijn man werd tegen 6 uur half wakker en hoorde de kleine rare geluiden maken. hij maakte mij wakker, ik deed het licht aan en zag dat hij lag te stikken en hij liep helemaal blauw aan. ik zei meteen bel 112. god zij dank zit de ambulancepost tegenover ons huis en waren ze er op dat moment dus ze waren er met 2 minuten. die broeder heeft hem opgepakt, uitgezogen met zon slang en toen kwam er een flinke prop slijm uit zijn keel. manneke was helemaal wit en slap dus moesten we meteen naar het ziekenhuis. daar moest ie een dag of 4 blijven toen. hebben ze hem aan de monitor gelegd en weer in de couveuse. allerlei onderzoeken en er kwam gelukkig niets uit. het was gewoon een incident. maar als hij niet bij ons had gelegen en de ambulance er niet zo snel was geweest had hij het niet gered want later bleek uit zijn bloedwaardes dat hij flink verzuurt is geweest. ik zie die man van de ambulance nog regelmatig en ben die man eeuwig dankbaar. die mag van mij echt een lintje!
eerste verhaal was mijn dochtertje ongeveer 3 denk ik, mijn vriend zat met de kids in een park, ons zoontje was dan 1 of 1,5 dus zat in de buggy en dochtertje liep richting een sloot. Normaal luistert ze altijd goed maar nu liep ze door en er lag veel groen op het water, mijn vriend had al gewaarschuwd niet verder te lopen maar ze liep dus gewoon door en verdween zo in het water, gelukkig had ze een knalrood jasje aan en zag mijn vriend het hij was er erg snel bij en kon haar zo omhoog heisen. Ze kwam dus helemaal doorweekt thuis het was gelukkig zomer maar wat waren we geschrokken, het ging zo snel en als mijn vriend net de andere kant op had gekeken.. je haalt je altijd weer enge dingen in je hoofd. 2e verhaal was ook met mijn dochtertje, we zaten in haar kamertje te spelen, ze had zo'n little people treinbaan op de grond staan, mijn zoontje zat ernaast die kon nog niet lopen. Ze wou iets pakken en stond op die treinbaan waardoor ze struikelde en zo voorover viel met haar hoofd tegen de verwarming! ik til haar op en zie meteen veel bloed op haar hoofd, man wat schrok ik zeg, ik heb haar binnen op de bank gezet en mijn vriend gebeld en ik ben de buurvrouw met haar gaan halen, toen ik nog eens keek zag ik een hele afdruk van de verwarming op haar voorhoofdje, het zag er zo eng uit dat zal ik nooit vergeten! De buurvrouw bleef heel rustig en heeft met een doek het bloed weggehaald en wij gingen meteen naar de eerste hulp (zoontje bleef even bij de buren), het bleek maar een klein wondje te zijn gelukkig en de afdruk was ook alweer weg dus er hoefde alleen maar een hechtpleister op maar wat een schrik zeg! de volgende dag kwamen de buren nog langs met een cadeautje & mijn familie ook, erg lief!
OMG ik voel het verdriet in je bericht. Dat is waarschijnlijk het ergste wat je kan overkomen. Dikke knuff (de tranen biggelen me over mijn wangen)
Met de jongste trouwens regelmatig enorme builen, blauwe plekken en 2 een bezoekje HAP voor een gat in het hoofd en hechtingen etc. En wij af en toe een hartstilstand met enge capriolen en vallen op het hoofd enz. Pff, dat is zo'n hooligan he, niet leuk meer.
Ik bracht mijn 14 maanden oude zoontje naar het kdv in de ochtend kerngezond niets aan de hand en ik ging werken een 1,5 uur later belt mijn man vanuit de auto en zegt ik ben onderweg wordt gebeld R. is helemaal niet lekker alleen maar snotteren en helemaal warm en ik heb vrij genomen ik ga hem halen, iets zei mij dit klopt niet, ik heb mijn baas aangekeken en die zei, rijden jij, dus man en ik naar het kdv, mijn man opgepikt en we waren zo slim om de dokter te bellen, iets zei ons dit is niet goed. wisten heel nog niet wat, we konden daar een uur later terecht, we komen op het kdv en daar zat hij helemaal slap op het bankje helemaal rood en naar adem te snakken, dus hebben hem gepakt en mijn man liep naar de auto. ik vraag wat heeft die gegeten wat is er gebeurd, ja ze wisten het niet hij begon aan tafel te hoesten tijdens het tussendoortje ik zeg wat was dat rijstwafel ow, en toen was die blauw aangelopen de leidsters waren in paniek geraakt en hebben ons gebeld. Ik was woest op dat moment, maar goed. Wij in de auto naar de dokter en ikben achterin bij hem gaan zitten, hij zat te snakken naar adem, de rit naar de dokter leek eindeloos te duren, daar aangekomen werden we gelijk meegenomen assistente zag dat het niet goed was, dokter komt erbij en zegt nu meekomen, dus daarheen en die steekt in 1 beweging een houten spatel achter in zijn keel en slaat vrij pittig tussen de schouderbladden van onze zoon en er kwam echt een kwart rijstewafel uit zijn luchtpijp knallen, bizar. Helaas heeft die er wel angst voor rijstwafels van gekregen en anders wij wel en niet te bedenken de rompslomp met de medicijnen na afloop in verband met infectie gevaar wilde de huisarts uit voorzorg antibiotica geven dit was wel goed. Het kdv hebben we wel een klacht ingediend over het handelen van de leidsters. Dit hebben ze later goed opgepakt.
Hier ook met 2 weken een nierbekken ontsteking gehad. Was ook verschrikkelijk 1,5 week in het ziekenhuis gelegen. Dat onderzoek na 6 maanden valt gelukkig heel erg mee en is zo weer voor bij
Me zoontje van 8 weken opgenomen met hoge koorts. ze dachten dat hij herpesvirus had, of hersenvliesontsteking. hij kreeg een infuus met anti-biotica en nog meer dingen. en een ruggenmerg prik zo zielig!! uiteindelijk bleek het een andere bacterie te zijn. en dat mijn ex vreemd is gegaan, na een relatie van 12 jaar. toen ons oudste zoontje 21 maanden was en ons jongste zoontje 2 weken is dat allemaal uitgekomen. dus nu elke keer met een huilend kind van 2jr in de auto zit die zegt dat papa mee naar huis moet. en dat hij papa nog een kusje wilt geven.