Dat ik mijn meisje levenloos in dr bedje vond en dat mijn man en ik haar samen hebben gereanimeerd...wat uiteindelijk niet heeft mogen baten
Jeetje wat erg butterfly! Wij kregen vorige week zaterdag de schrik van ons leven. Ons mannetje (5maanden) lag in de box te spelen en te kwebbelen. Ineens hoor ik een gek geluidje en ik kijk zijn kant op. Ik zie dat er wat spuug langs zijn gezichtje loopt. Ik loop rustig naar hem toe en zie dat er geen leven in zijn ogen zit. Ik trek hem uit de box, hij voelt aan als een lappenpop en roep in paniek mijn man die in de tuin is. Op het moment dat mijn man binnen komt komt ons zoontje weer bij en begint heel erg te spugen. Man wat waren wij geschrokken. Ik was echt bang dat hij er geweest was. Voor controle moest hij naar het ziekenhuis maar gelukkig was alles goed.
het ergste was voor mij toen ze met 10 weken in het ziekenhuis kwam vanwege een urineweginfectie en antibiotica via een infuusje kreeg. zo klein en zoveel slangetjes om haar heen. verschrikkelijk qua geschrokken zijn, met een maand of 12 toen ze net goed kon kruipen was ik met haar boven, ik de was opvouwen en zij speelde met alle was die op de grond lag. Ik ging de wasmand wegzetten, liep terug richting washok en toen kreeg ik de schrik van mijn leven toen ze bij de bovenkant van de trap zat te kijken en ik vergeten was het traphekje dicht te doen terwijl ze er gewoon heel rustig voor zat en niet de intentie had naar beneden te gaan ben ik nog nooit zo geschrokken en heb ik met mijn ogen de lucht in wel 100x dankjewel gezegd tegen iets of iemand al ben ik totaal niet gelovig of net wat. hierdoor kan ik wel zeggen dat ik nooit meer een traphekje open zal laten staan. verschrikkelijk en ik heb er toen een paar nachten niet van geslapen
Toen mijn zoontje 2 maanden was waren we een weekend met mijn moeder en diens vriend in zo'n Landalpark. We waren even bij de receptie geweest, mijn moeder en ik met mijn zoontje in de wagen, en op de terugweg moesten we de kinderwagen een klein trapje van ca. 4 treetjes optillen. Ik had gewoon de duwstang beet en mijn moeder tilde aan de voorkant de wagen op. Ik wilde het trapje opstappen, maar stapte mis, verzwikte mijn enkel en viel. Toen trok is dus de wagen mee naar beneden waardoor mijn zoontje uit de wagen werd gelanceerd en zo keihard met zijn lijfje en hoofd op de stenen viel. Ik schrok zo vreselijk. Ik dacht echt dat hij dood was. We zijn toen met hem naar de ehbo gereden, want hij had een groot ei op zijn hoofd. Er was uiteindelijk niks met hem aan de hand, maar mensenkinderen wat was ik geschrokken. Ik heb daarna nooit meer zo relaxed met de wagen kunnen lopen.
Oew dit heb ik ook al meegemaakt idd. Vond het ook maar een naar gezicht. Die oogjes nog zo open en ook toen ik hem bovenhaalde bleven die oogjes zo verschrikt staan. En de mijne waarschijnlijk ook
Het allerergste... Zoonlief was nog geen 14 maand oud toen hij met n dubbel buikgriepvirus bijna n volle week in t zkhuis lag.. De 1e dag dat hij ziek was, bleek hij in 12 uur tijd al ruim 1 kg te zijn afgevallen.. Als k hem die avond op bed had gelegd ipv naar de hap, had hij t niet gehaald.. Zoveel had hij overgegeven en diarree.. 6 onmogelijk lange dagen, waarbij ik nonstop naast zn bedje ben gebleven.. Elke 5 minuten n schone luier, 2x per uur zn bed verschonen.. De sondevoeding die te zwaar was en weer werd uitgespuugd.. Zelfs de sonde spuugde hij op n gegeven moment uit.. Bloedprikken, infuus, speciale jassen/mondkap/handschoenen voor er iemand naar binnen mocht.. Zoonlief is wel panisch voor witte jassen tegenwoordig, maar dat snap k heeeelemaal.. Ben nog elke dag blij dat k mn moederinstinct heb gevolgd en niet heb geluisterd naar de ha en de fam van mn ex (toen vriend)..
Pfff wat een verhalen zeg, van sommige moet ik toch wel even een traantje wegvegen. Van de oudste Rond een jaar geloof ik had ze een pakje kaugom uit mijn tas gehaald waarvan ze zo'n glimmend stukje plastic op at waarvan ze begon te kokhalzen en daarna stopte met adem halen. Zonder na te denken hield ik haar aan haar benen op de kop om met de andere hand tussen haar schouders te slaan. Na 1 keer slaan gaf ze over waardoor het stukje plastic ermee uit kwam. Met 2,5 was ze ineens weg, stond op de oprit van mijn ouders te praten , echt een paar seconde niet opgelet en ze was weg. Iedereen aangesproken of ze een klein meisje hadden gezien... niemand en ik weet nog dat ik dach hoe kan dat nu dat niemand iets gezien heeft. Gelukkig was er een hele lieve meneer in een auto die voor mij rond reed om te kijken, na 5 min kwam hij terug en zei er loopt een klein meisje met krulletjes in de supermarkt, (bij mijn ouders aan het eind van de straat)ik heb nog nooit zo hard gerend als toen en inderdaad daar stond ze, ik helemmal in tranen mijn dochter snapte er niets van en zei verbaasd nouk boodschappe doen. De meneer duizend maal bedankt en snel weer naar huis, Met 3 jaar viel ze van boven naar beneden van onze houten trap met granieten vloer. Mijn man was boven en draait zich even om om wat te pakken om vervolgens samen weer naar beneden te gaan. (We waren dit huis nog aan het verbouwen en mijn dochter was er voor het eerst) mijn dochter struikelt en valt achter over van de trap af. Ik heb mijn man nog nooit zo naar horen schreeuwen, hij raakte helemaal in paniek, ik blijf altijd heel rustig op dat moment, maar moet achteraf heel erg huilen. Mijn dochter huilde meteen, ik legde haar hoofd in mijn schoot om te troosten en gelijk haar hoofdje te voelen op wondjes. Mijn man stuurde ik weg omdat hij zo in paniek was dat hij het alleen maar erger maakte. Na een tijdje wilde ze zelf rechtop zitten en weer spelen dat we niet naar de dokter zijn gegaan, wel s'nachts 2 keer wakker gemaakt en ze reageerde goed, wel nog een tijdje met een blauw oog rond gelopen. Laatst met zwemmen zonder bandjes ging ze kopje onder omdat ze met een ander in botsing kwam en ze probeerde beide om de ander te gebruiken om weer boven water te komen en de stomme badmeester had het te druk met kletsen. Ik schreeuwde vanaf de kant en stond op het punt om met kleren aan in het waterte springen... Met de jongste tot nu toe nog niks meegemaakt gelukkig
Ooohh mensen, vreselijk zeg. En dan hebben wij nog niet eens zulke enge dingen meegemaakt. Maar de hartverzakkingen die ik regelmatig heb......man oh man.
Je kind verliezen is natuurlijk het allerergste wat je als ouders kan overkomen.sterkte voor mamachantal en butterrfly! Een aantal jaren geleden pasten mijn zusje en ik nog op elkaars kinderen. Haar dochtertje van toen acht maanden lag op een kleed bij mij op de grond te spelen, terwijl ik het aanrecht aan het opruimen was. Ineens maakt ze een heel gorgelend geluid en toen ik haar oppakte was ze al helemaal blauw en slap. Ik schudde haar door elkaar en voelde in haar mondje. Bleek haar haarspeldje in haar keel te zitten. Gelukkig kwam het los doordat ik haar schudde en ze al slap werd en kleurde ze weer snel bij, maar ik heb de hele dag nog de zenuwen gehad. Toen ze daarna weer kwam, ging altijd eerst het haarspeldje uit! Mijn oudste drie kids zijn echte huilbaby s geweest. Dit heeft een behoorlijke impact gehad. Ik kan er nog steeds heel slecht tegen als ik een baby langer dan vijf minuten hoor huilen.
Mijn zoontje die klem zat met zijn vinger tussen zijn speelgoedbankje en de (loeihete) verwarming. Vinger verbrand en heb hem nog nooit zo hard horen gillen/huilen vd pijn..
Toen Emma 6 maanden was, was mijn vriend alleen met haar thuis, ik was bij mijn familie omdat mijn zus de vorige avond was overleden wegens uitzaaiingen van kanker.. Werd ik ineens opgebeld, dat hij was gevallen samen met Emma.. Gevolg, een hele lange dag ziekenhuis + nacht voor mij en Emma, ik kon me helaas niet in tweeën splitsen om en bij mn familie te zijn en bij hem en Emma.. dus ben naar huis gegaan, naar t ziekenhuis.. Bleek dat haar bot boven(gelukkig!!) haar knie was gebroken.. 4 weken in gips gezeten, was echt een hel, zo zielig voor zo'n kleintje. Oh ja, en ze wilden in het ziekenhuis ook nog even de rest van haar botten na kijken, voor het geval er al eerder wat was gebroken(Ze dachten natuurlijk gelijk aan mishandeling!! :x Was echt abnormaal hoe ze tegen mijn vriend praten en heel rustig met mij..) Maar omdat ze al zoveel pijn had, was ze zo verdrietig.. Ze moest in allerlei rare houdingen liggen om alles op de foto te krijgen, ik kon haar niet normaal troosten omdat ik haar vast moest houden.. echt zielig.. Vriend heeft er af en toe nog steeds moeite mee, helaas, wel begrijpelijk.. Uiteindelijk was het snel genezen en heeft ze nergens meer last van gehad daarna. Maar dat was echt verschrikkelijk om mee te moeten maken, hopelijk nooit meer..
Caitlyn was 2,5 week oud toen we midden in de nacht met 'r op de spoedeisende hulp terecht zijn gekomen, omdat ze alleen nog maar sliep en al 24 uur nauwelijks dronk. Ze bleek een tachycardie te hebben: een sterk verhoogde hartslag, van op dat moment 280-290 per minuut. Ze had op dat moment al een forse ondertemp en uitvalsverschijnselen. We zijn waarschijnlijk niet ver van een hartstilstand af geweest toen. En ze hebben haar uit die tachycardie gehaald door een zak met ijs op d'r gezicht te duwen. Dat is in de paar weken daarna nog een aantal keren nodig geweest en ik sta elke keer keihard te janken als ze dat doen: het ziet eruit zoals in films iemand vermoord wordt met een kussen: trappelend met de beentjes probeert ze er dan onderuit te komen en dat lukt dan dus niet, maar huilen gaat niet, vanwege die zak in d'r gezicht.... 2,5 week later en 3 ziekenhuisopnames verder, kreeg ze thuis stuipen: helemaal stil, armpjes schuddend, schuimbekkend en ogen wegdraaiend. We hebben een ambulance gebeld en toen die er was, was ze er net weer uit maar even later gebeurde het weer. Dat bleek dus verder onschuldig te zijn, maar zag er wel doodeng uit Onze oudste heeft een keer peultjes van de gouden regen opgegeten en die bleken dus giftig te zijn: ze ging er heftig van overgeven en ging daarna helemaal knock-out Dat zijn wel een paar dingen die me in een paar ogenblikken even jaren ouder gemaakt hebben
Wat een vreselijke verhalen staan hier tussen Hier helaas meerdere schikmomenten gehad. 1. Eerste nacht thuis na mijn bevalling. Dochter werd midden in de nacht wakker voor een voeding en ik verschoonde haar op de commode. Ineens hoor ik een kokhals geluid en voor ik het weet vliegt er een lading heldere vloeistof haar mondje uit en komt recht in haar gezichtje (ze lag op haar rug). Ze werd erg rood en kon niet meer ademen omdat ze erin stikte. Ik rolde haar op haar zij en klopte op haar ruggetje. Werkte niet. Vervolgens over mijn schouder en weer kloppen. Uiteindelijk begon ze te huilen. Mijn vriend kwam kijken en ik gaf haar aan hem en zakte door mijn knieën en begon te huilen. Ik heb haar door dit incident heel lang niet alleen durven laten. Volgens de kraamhulp was het vruchtwater. 2. Met 6 maanden bijna gestikt in zo'n babyliga. Kon ik met mijn vinger haar keel in om dat plakkerige rotkoekje weg te krijgen. 3. Paar weken terug (vaderdag) is ze heel hard van de trap gevallen en viel met haar hoofd op een plastic speelgoedkistje wat ik daar net had neer gezet om naar zolder te brengen. Ze krijsde heel hard en het bloed gutste uit haar hoofd. We zijn direct naar de hap gereden en daar bleek ze een gat in haar hoofdje te hebben. Dat hebben ze geplakt en we moesten haar elke 2 uur wekken voor de zekerheid. Ze bleek uiteindelijk geen hersenschudding te hebben gelukkig.
Hier ook twee huilbaby's en dat is inderdaad behoorlijk traumatisch. Kan dat inmiddels -met de ervaringen die ik hierboven beschreef- wel relativeren doordat ik weet dat een kind dat krijst 'het in ieder geval nog helemaal doet', en dat het pas echt eng wordt als een kind niets meer doet en helemaal stil en passief wordt, maar dat krijsen is op een andere manier idd erg naar.
Ach lieve schat, tuurlijk is het niet dom en stom. Je kunt je kinderen nu eenmaal niet elke seconde van de dag in de gaten houden. Denk dat bijna iedere ouder wel eens zo'n moment heeft gehad. Mijn zusje was net zo. Meerdere keren meegemaakt dat ze er ineens vandoor was. Je kijkt 2 seconden een andere kant en weg was ze weer. Midden in een drukke winkelstraat. Pfff hahaha, terwijl ik dit typ hoor ik commotie buiten: Zoontje van de buren (2,5 jaar) is weggelopen naar zijn neefjes toe (2 straten verder) en zijn oom komt hem net weer terug brengen. Zo zie je maar..... Ik heb nog geen kinderen maar ik weet hoe je kan schrikken, en dat is nog bij kinderen van een ander. Zo maakte ik een keer wat mee toen ik bij een kennis was. Kindje van 1,5 jaar had een soort megastuiterbal gekregen (was van de kermis). Vrolijk aan het spelen en ineens struikelt ze: zo met haar gezichtje dwars door het glas van het gashaardje. Goddank was alles goed (en was het gashaardje uit) maar zo had ook glas in haar oog kunnen krijgen. Vreselijk. Had mijn hart in de keel zitten.