Ons zoontje heeft zich toen hij 1,5 jaar was flink verbrand aan de kachel. Hij liep erlangs en we hadden al duidelijk verteld dat hij daar niet aan mocht komen,of bij in de buurt mocht komen. Het ging erg goed,hij stond op een afstand te wijzen en zei dan telkens "Auwe" omdat we zeiden dat het Auw deed als hij eraan kwam. Later op een avond liep hij in de woonkamer naar ons toe,hij struikelt en valt en grijpt zich zo aan de kachel vast... Gehele hand verbrand,hij heeft vanaf dat moment tot in het ziekenhuis constant gegild...zal dit nooi meer vergeten,het schuldgevoel is wat minder nu maar oh wat heb ik stuk gezeten...
Mijn dochter van toen bijna anderhalf, gooide op zolder geheel onverwachts en ontzettend snel de deur van ons washok dicht. Ik zat in het hok, zij stond erbuiten. Detail, door de verbouwing zat er geen klink aan de binnenkant van de deur. Ik kon geen kant op. Gsm beneden, geen raam, geen deur, een traphekjes en vriend pas 8 uur later thuis. Heb uit pure adrenaline de deur open getrapt, helemaal aan gort, maar ik moet en zou eruit. Godzijdank stond dochter naast de deur en niet, zoals kindjes eigenlijk juist altijd doen, achter de deur. Als ik nu denk aan n hele dag opgesloten, mijn dochter los in huis bovenaan n zoldertrap, geen eten en drinken, geen mama......ik krijg spontaan weer de bibbers.
Ben ook eens mijn zoontje niet zo lang geleden uit het oog verloren in een park...dat gevoel wat je krijgt is niet te beschrijven ik begon te hyperventileren, te huilen, mn keel zat dicht en ik hoorde mijn hart kloppen. Hij bleek zich in een kuil te hebben verstopt en kwam een paar min later met zn handjes omhoog gelopen en pakte me vast mama niet huilen ik maakte een grapje pffff
Dit ook maar dan zn melk die met 4 weken oid onhoog kwam. Een hele sloot recht in gezichtje zn mondje stond vol direct op de buik gedraaid en toen kon hij weer ademenen En als hij overstuur huilt stopt hij ook mer ademen.. Al met al best veel momenten gehad dat ik dacht dat hij zou stikken n telkens goed dat ij nietmeer dan een meter van zn zijde wijk
Toen ik samen met mijn zoontje van de betonnen trap in de portiek afviel. Ik had hem op mijn arm en liep een beetje gehaast naar beneden, struikelde of gleed uit (ging zo snel, weet het niet precies meer) en we vielen van boven naar beneden. Doordat ik hem vast had viel ik op mijn knieën, maar hij viel met zijn achterhoofdje op de betonnen grond. Hij huilde eerst heel hard, ben met hem snel naar boven gelopen en heb hem op de bank gelegd. Toen viel hij direct weg. Ik was compleet in paniek, de dokter gebeld en daar meteen langs gegaan. Omdat hij zo suf was, stuurde ze ons door naar de SEH. We liepen nog niet het ziekenhuis in en meteen spuugde hij de hele aankomsthal onder. Uiteindelijk heeft hij 3 dagen in het ziekenhuis gelegen met een zware hersenschudding. Het was verschrikkelijk, ik voelde me zo schuldig. Hij heeft heel veel overgegeven maar godzijdank had hij geen schade aan zijn schedel. Na 3 dagen mocht hij naar huis en was hij gelukkig weer kip lekker.
Denk ook niet dat ik in normale omstandigheden ooit diezelfde deur had kunnen opentrappen. Ik geloof dat je uitzonderlijke krachten krijgt, gevoed door adrenaline, wanneer het om je kinderen gaat. De deur was van boven tot onder gespleten en ik en maar n klein tenger meisje..... Heb na het posten van mijn verhaal even alle andere verhalen doorgelezen. Woorden schieten echt tekort wanneer ik lees dat n moeder haar kind moet missen. Moest echt niet mogen!!
Het ergste wat ik heb meegemaakt is toch wel de nacht dat Nick ziek werd toen hij 3,5 week oud was. Met 10 dagen hadden we al het gevoel dat er iets niet goed was, hij zag wat grauw en dronk slecht. Naar de hap geweest met het advies hou het goed in de gaten dat hij niet uitdroogt. Daarna ging het weer beter. In de volgende weken nog 2 keer bij de huisarts geweest. Die gaf aan dat ik het goed in de gaten moest houden. Hij wilde me nog niet doorsturen omdat een ziekenhuis onderzoek erg ingrijpend is voor zo'n kleintje. En dan ging het ook weer een paar dagen goed. Tot die ene nacht. Ik wilde hem voeden maar hij wilde weer niet en ging hard huilen. Toch maar weer weggelegd en een half uur later ging hij weer huilen. Hij voelde ook wat koud en klam aan. Ik nam hem bij me en toen lag hij te kreunen. We hebben toen om half 2 de hap gebeld en die liet ons meteen komen. We hebben echt met 100 door de stad gereden naar het zh. Daar werden we meteen naar de seh doorgeloodsd 'omdat dit een heel ziek kindje is.' Daar ging het steeds slehter met hem. In notime stond er 7 man om het bed, die prikte hier, die prikte daar. Hij kreeg zuurstof en werd steeds grauwer. Ze hadden geen idee wat er was, en een infuus aanleggen wilde maar niet lukken. Uiteindelijk hebben ze een botnaald in zijn scheenbeentje geschroefd en dat is zijn redding geweest. Ze hebben daar heel snel veel vloeistof kunnen inbrengen. Daarna stabiliseerde hij en mochten we naar de zaal. Hij heeft de eerste nacht onder een warmtelamp en een zuurstof toevoer gelegen. We wisten nog niet wat het nou was en hij kreeg preventief een antibiotica. Hij moest blijven tot de uitslagen van de kweken die genomen waren, binnen zouden zijn. Tot die tijd lag hij aan de monitors. Met baden en voeden werd hij dan losgekoppeld en later weer aangekoppeld. Na een dag of 4 (hij dronk inmiddels weer prima en was weer redelijk normaal) koppelden we hem weer aan. De monitor gaf toen een hartslag van 325 aan. De verpleegster keek alle draadjes na en ging toen iemand halen. De kinderarts wist toen meteen wat het was, een hartritme stoornis. Ze haalde er een backup arts bij en toen hebben ze met een medicijn door het infuus zijn hart gereset. Dat was heel spannend, er staat dan een crashcar klaar omdat zijn hartje in principe stil werd gelegd en dan het normale ritme weer moest oppakken. Dit gaat eigenlijk altijd goed, maar uit voorzorg moet die er staan. Dat was even heel spannend, je zag zijn hartslag heel snel dalen en zit dan in spanning te kijken of ie weer omhoog gaat. Gelukkig ging alles goed. Daarna kreeg hij medicijnen en mochten we na een paar dagen weer naar huis. Er is ons wel gezegd dat als we een half uur later bij de seh waren geweest dat het heel anders was afgelopen. Hij heeft echt op het randje gelegen. Ik zal dat beeld nooit vergeten hoe hij daar lag. Er was geen rose meer te zien op zijn lijfje en ik dacht echt dat hij doodging. Die smekende blik in zijn oogjes van 'mama help' zal ik nooit vergeten.
juist na de geboort van nr3 werd ik opgenomen op gesloten afdeling. Nr1 en 2 kwamen op bezoek (ik wou het niet, maar broer was er toch mee gekomen). Toen het bezoek gedaan was, gig ik ze uitwuiven. Maar ik mocht niet voorbij de glazen deur (gesloten afdeling, verpleegster staat er op te kijken en je kan enkel buiten als zij op t knopje duwt). Nr1 stond heel triestig te kijken en nr2 hing aan mijn broer te krijsen dat mama mee moest. Ik zie ze zo nog de lift instappen. Afschuwelijk gewoon
Dat mijn zoontjes overleden idd dat was het aller aller ergst . Maar toen mijn dochter zich verslikte is een boterham met pindakaas en ik de heimlich moest toepassen moest ik ook wel even heeeeel hard huilen ... Liefs
Als ik dit zo lees vraag ik me weer af waarom het juist wordt aangeraden om baby's op hun rug te laten slapen. ( wat ik trouwens niet heb gedaan omdat ik bang was voor zoiets en omdat mijn zoontje dan niet sliep) Zoiets zou dan ook kunnen gebeuren. Gelukkig is het goed afgelopen. ot; mijn zoontje verslikte zich in een stukje komkommer, kwam er gelukkig gelijk weer uit nadat ik op zijn rug klopte maar schrok toch wel erg.
Als ik dit zo lees vraag ik me weer af waarom het juist wordt aangeraden om baby's op hun rug te laten slapen. ( wat ik trouwens niet heb gedaan omdat ik bang was voor zoiets en omdat mijn zoontje dan niet sliep) Zoiets zou dan ook kunnen gebeuren. Gelukkig is het goed afgelopen. ot; mijn zoontje verslikte zich in een stukje komkommer, kwam er gelukkig gelijk weer uit nadat ik op zijn rug klopte maar schrok toch wel erg.
Bij de jongste afgelopen vakantie. Waren in kniehoog water. Ik draai mij om om zijn bandjes te pakken, hij stond tussen mijn man en mij in. Hij loopt naar mij toe, maar struikeld en verdwijnt zo onder water. En hij kwam niet boven! Duurde hooguit 4 seconden voordat mijn man hem had, maar het leken er wel 100. En s'avonds maar malen. Wat als wat als wat als. Pffft. En met de oudste een splinter in zijn voet. Echt een vieze akelige diepe rot splinter. En ik kreeg m er niet uit! Mijn man had zijn voetje vast en ik met een naald en een pincet eruit proberen te krijgen. Verschrikkelijk, wat was hij aan het gillen. ' aaaauuu mama, hou op mama, je doet mij pijn mama ' en keihard huilen. Bah. Ik was er misselijk van. Oh en mijn man heeft een keer onze oudste gered toen hij een jaar of 2 was. Ik was er ( gelukkig ) niet bij. Maar op 1 of andere manier had hij een 50 eurocent munt te pakken gekregen. Die zat vast in zijn keel. Gelukkig is mijn man BHV er en heeft het er uiteindelijk uit moeten vissen. Hij was inmiddels al blauw aan gelopen. Brrrr.
Wel heftig hoeveel moeders de ervaring hebben met (jonge) kindjes die bijna stikken in slijm of melk terwijl ze in hun bedje liggen. Stel dat we deze kindjes niet gehoord hadden, dan weet je niet hoeveel kindjes er echt in gestikt waren. Mijn zoontje heeft het gehad op het kinderdagverblijf. Een leidster ging een ander huilend kindje halen en hoorde *godzijdank* een soort geroggel. Ze kijkt naar mijn zoon en ziet dat hij geen lucht krijgt en grauw aan het worden is. Ze grijpt hem uit bed en rent met hem naar de groep. Eén van de andere leidsters reageert adequaat en steekt haar vinger in zijn keel, en haalt er een grote slijmprop uit. Op dat moment haalt hij pas weer een teug lucht en begint hij heel verdrietig te huilen. Ik werd gelijk gebeld op mijn werk en was zo overstuur dat ik op de eerste de beste bus naar huis stapte. Maar in de verkeerde bus. Ik werd echt pas 10 minuten later wakket uit mijn trance en dacht waar the fuck ben ik man?? Dus ik kwam pas meer dan een uur later aan terwijl ik echt gelijk de deur uitgerend ben. Hij heeft 2,5 maand op mijn kamer geslapen. Ik zeg jullie wel eerlijk, ik was ergens wel blij dat het op het kdv gebeurde. De meiden hebben bhv/ehbo en ze hebben veel meer controles in de slaapkamers. Als ik mijn zoontje een beetje hoorde bewegen door de babyfoon, rende ik echt niet gelijk naar boven. Als het in zijn eigen bedje was gebeurd, weet ik niet of ik op tijd zou zijn geweest en of ik goed gehandeld zou hebben...
Ik kan zelf ook wel relativeren wat betreft het huilen hoor. Als je er middenin zit, is het vreselijk, maar mijn kindjes zijn nu gewoon gezond en dat kunnen sommige andere moeders helaas niet zeggen.....
vreselijke verhalen hier zeg! hier meegemaakt toen mn zoontje paar weken was, en achteraf dus ernstig reflux had, die stikte snachts in zn melk wat weer omhoog kwam.Hij gaf 1 harde krijs en was gelijk weer stil. Mijn vriend was gelukkig heel alert en pakte m meteen op. Toen ging het gelijk beter, Maar wat heb ik zitten janken.. En toen hij 5 maanden was, kwam zn liesbreuk klem te zitten met zn darm. Meteen naar het WKZ, arts heeft 1, 5 uur lopen drukken en duwen en mn zoontje maar krijssen en schreeuwen. Hij is de volgende dag geopereerd, waren weer thuis en 2 dagen later.. hetzelfde verhaal! als ik daar weer aan denk, kan ik zo weer huilen. Arm ventje