Hier vooral met mijn zoontje wat dingen meegemaakt. Toen hij 17 maanden oud was. Slapen in zijn nieuwe grote bed (zusje kwam er bijna aan) en toen mijn vriend hem zijn slaapzakje aan had gedaan draait Jesper zich om en gooit zich naar voren en komt echt kei en kei hard tegen de bedrand aan.... Ik meteen kijken of ik iets bij zijn tanden zag, nee niks. Begint het bloed me toch ineens te stromen uit een groot gapend gat in zijn voorhoofd tussen zijn wenkbrauwen. Ik keek zo op zijn schedel. Gatverdamme zo eng! Dus meteen naar de hap gereden in het ziekenhuis en werd meteen geplakt. Helaas zie je het litteken nog altijd. Verder nog zijn kin open gevallen aan een tafel, ook weer geplakt. Verder nog van boven naar beneden gevallen van de trap. Ik was mijn dochter een schone luier aan het geven beneden op de bank maar kwam tot de conclusie dat ik geen luier had liggen, dus vroeg hem die een te gaan halen. Trap lopen ging altijd prima, niks engs aan met hem. Tot hij dus bovenaan stond en de trapdeur dicht wilde doen. Toen viel hij van boven naar beneden en heeft ergens zijn mond aan de trap gestoten en is zijn voortand terug naar boven in zijn tandvlees geschoten. Man man wat schrok ik.... Hup huisarts toe, alles gecontroleerd niks mis van binnen gelukkig, daarna naar de tandarts. Foto gemaakt en tand moet vanzelf zakken. Nu bijna 3 jaar later komt ie eindelijk los en zijn we verlost van die gekke tand die zo hoog zit. Nou en dan nog een momentje van schrik toen onze dochter de deur dicht deed terwijl ons zoontje er met twee vingers nog tussen zat. Zij nog even lekker door duwen want Huh waarom gaat die deur zo moeilijk dicht....pfffff Letterlijk twee vingers helemaal open boven aan. Hoop bloed en pijn en schreeuwen. Hup weer hap in het ziekenhuis en daar hebben ze het schoongemaakt en verbonden. Alleen hebben die sukkels het gedaan met gaasjes. Die plakten dus de volgende dag helemaal vast in de wond. Kon ik elke dag twee keer per dag naar de huisarts toe om te weken en daar gingen ze dan draadje voor draadje eruit trekken. Zo zielig! Oja toen we dus thuis kwamen vanuit het ziekenhuis keek op de deur post en ik zag gewoon zijn nagels erop vast geplakt zitten. Man ik ging zowat over mijn nek van verdriet voor het mannetje! Nu is hij bijna zes en is het al een tijdje wat rustiger met zijn enge perikelen, maar het was in de eerste jaren van zijn leven wel een brokken piloot en man wat heb ik me vaak schuldig gevoeld dat ik niet voorzichtiger was geweest....
Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt met mijn dochtertje was meteen de eerste nacht dat we thuis waren uit het ziekenhuis na de bevalling. Ze lag in haar wiegje en we hoorden haar heel zachtjes kermen. Dus ik strompel ernaartoe (had een spoedkeizersnede gehad) en tot mijn schrik voelde ze helemaal koud aan. Meteen mijn man geroepen en die heeft 'r uit bed gehaald en getemperatuurd, was ze helemaal onderkoeld! Vk uit d'r bed gebeld en die zei dat we haar tegen ons aan moesten leggen om weer warm te worden. Toen heeft mijn man (die heeft sowieso een warmer lijf dan ik en ik had nog veel pijn van mijn buikwond) haar op zijn borst gelegd met een dekentje erover. Ik zal nooit vergeten hoe slap haar armpjes langs zijn lijf hingen. Ze was 5 dagen oud...ik voelde me zo machteloos. En wat was nou het probleem? Mijn man had de kruiken boven het dekentje gelegd in plaats van eronder
Sorry ik kan dit gewoon niet lezen. Ik krijg kippenvel van jullie verhalen. Ik wens jullie heel veel sterkte om deze dingen te vergeten of een mooie plek te geven. Poeh nu nog even iets luchtigs doen voor ik ga slapen!
Wat verschrikkelijk om te lezen dat mama's een kindje hebben verloren.. Daar zijn gewoon geen woorden voor.. Heftige verhalen komen voorbij,ik voel gewoon de angst van alle mama's..
Het moment dat ik met 23 weken opgekomen werd met de boodschap dat het er niet goed uitzag. Wat waren wij bang ons mannetje te verliezen! Daarna de spannende weken ziekenhuis waar er elke dag iets kon gebeuren waardoor mijn zoontje veel te vroeg geboren zou worden. De gedacht aan de zware strijd die hij dan zou moeten leveren was heel zwaar. De deceleraties van zijn hartslag op ctgs. Mijn hart zonk iedere keer tot in mijn tenen (helaas gebeurde dit bijna elke dag, van 150 slagen in eens naar 60). Zijn geboorte en de nicu periode was ook erg spannend en eng. Elke dag hangt er een donderwolk boven je, omdat het zomaar in eens heel slecht kon gaan. Maar het ergste was toch wel het gesprek nav de derde hersenscan. Ze hadden een afwijking gevonden en het zag er niet goed uit. Ons werd verteld dat hij waarschijnlijk in een rolstoel zou komen en er niets aan gedaan kon worden. De grond zakte toen onder ons vandaan, na zo'n langs strijd nog zulk rot nieuws krijgen. Gelukkig daarna positievere klanken gehoord, maar hij loopt inmiddels al achter en het blijft afwachten of hij ooit zal kunnen lopen etc. Gek genoeg heb ik zijn infusen of cpap ed nooit als eng gezien. Dit was noodzakelijk. Ik zag vooral mijn prachtige ventje die zo ontzettend sterk en dapper was.
Volgens mij heeft je man dat goed gedaan.. deden ze in het ziekenhuis ook Ik kan het verkeerd hebben hoe want wij hoefden op dag 2 al geen kruik meer te geven omdat hij zich goed warm hield kan t nazoeken in kruikenbeleid misschien hoeft hij zich dan minder schuldig te voelen als hij weet dat hij heeft gehandeld zoals voorgeschteven wordt
Kruiken moeten inderdaad op het dekentje! Weet het zeker, ti's hier zo kort geleden Hier tijdens de bevalling, tijdens de weeën dipte haar hartslag. Ik was compleet van de wereld door alle medicatie die ik kreeg en door onderbezetting gingen er meerdere alarmen af lange tijd (ruggenprik was op, ctg papier was op en mijn saturatie was ontzettend laag) maar ik dacht dat het alarmen waren vd baby. Kreeg enorme paniek aanvallen waarbij ik alleen maar geroepen heb dat de baby dood ging... Was zooo bang om haar te verliezen. En er kwam gewoon niemand 3 kwartier lang nadat mijn man op de alarm knop gedrukt had.
Ergste en engste was toen mijn zoontje 8 maanden was hij was al dag ziek en begon savonds te hoesten en kwam er niet meer uit liep helemaal blauw aan gelukkig heeft buurman ons toen geholpen en erna is hij met ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar hij nog aantal dagfwn is gebleven. Bleek dat hij vocht op zijn luchtpijp is gekomen, en half jaar later een astma aanval dus later blijkt dat daar allemaal samenhing
Luc heeft zich een keer verstopt toen ie drie was Na een kwartier zoeken kwam ie achter het gordijn vandaan Kelere wat schrok ik toen zeg
Mijn dochter is 5 dagen oud doodziek opgenomen in het ziekenhuis. Naast haar warmhoud bedje zitten, haar zien en horen lijden en niet weten hoe het zou aflopen. Gelukkig duurde de onzekerheid niet heel lang en liep het allemaal goed af Ik ben zoon kwijt geweest midden in Den Haag.... vreselijk. Gelukkig werd ik geholpen door een ontzettend aardige meneer en is hij snel gevonden maar men, wat was ik bang.
Mijn dochter heeft met 5 maanden een anafylactische shock gehad. Binnen 10 min was ze zo opgezwollen dat ze haar ogen niet eens meer kon openen en lag alleen maar wat rochelend naar adem te happen. Als een gek naar de eerste hulp waar ze gelukkig goed geholpen is.
Ik heb ook op gesloten gezeten. Bipolaire stoornis en psychose. Wat was het naar voor je zeg. Mijn meisje zat gelukkig een deur verder. Hoe gaat het nu met je?
heb met 3 kindjes al best het een en ander mee gemaakt de oudste is een van de commode afgevallen hij was net n half jaartje wilde n doekje pakken in de la en mn hand ging bij hem weg heel stom want ik bleef altijd met een hand op hem hij wiebelde en viel ooo wat voelde ik me schuldig en sinds dien altijd de doekjes op de commode en niet in mijn onderste lade van de commode middelste dochtertje bijna verloren na vele fouten van de artsen en n kinderarts ze stuurde mij steeds weg kind had 42 graden koorts at niet dronk niet niks dag van te voren nog naar het ziekenhuis geweest en stuurde mij weg het was niet erg genoeg ik nog aandringen maar nee was goed volgende dag op mijn verjaardag met alle toeters en bellen terug gereden ze reageerde totaal niet meer belgische kinderarts keek en rende gelijk naar ons toe kreeg ik daar te horen als ik 1 a 2 dagen later was geweest ik mn dochtertje niet meer had gehad nu blijf ik dus voort aan dringen als ik het niet vertrouw ze was zwaar uit gedroogt en had n zware infectie en kreeg ook nog de rs virus er boven op gelukkig is nu alles goed met haar maar jeetje je hart staat stil als je kind ziet liggen met een sonde en nog n naald in dr arm elk 4 uur bloed prikken na gekeken worden jongste eens van de trap gevallen van boven naar beneden een van mn andere schatjes was vergeten poortje dicht te doen schrok me rot stond net bij de trap om poortje dicht te doen waardoor ik ze op kon vangen anders was het denk ik niet goed afgelopen wat was ik bang zeg en heb ik gehuild
Verschillende dingen.. Toen me dochter een paar weken oud was had ik haar op een kussen gelegd (omdat ze reflux had moest ze wat hoger liggen met de bovenkant..) ze lag op ons bed en aangezien ons hoofdeind niet omhoog stond dacht ik dat een kussen ook kon... Heeeel dom natuurlijk maar niet over na gedacht.. Opeens hoorde ik een gesmoord, moeilijk huilen.. Ik rennen naar de slaapkamer, was ze met haar gezicht op het matras gerold! Ben god nog elke dag dankbaar dat ze huilde! Voor hetzelfde geldt was ze gestikt in het matras Een keer gaf me schoonmoeder me dochter een banaan. Ze liet me dochter het er altijd afhappen want dat kon haar neefje ook... me dochter had blijkbaar een te grote hap in haar mond en stikte erin. Ze liep helemaal rood blauw aan met zo'n stikkend geluid. Ik verstijfde gewoon en kon alleen maar schreeuwen dat ze haar moesten helpen omdat ze stikte! Me schoonvader sloeg haar een paar keer op haar rug en toen schoot het stukje banaan er gelukkig uit! Daarna heeft me schoonmoeder altijd geprakt!
Met mijn stiefzoontje twee dingen: Een koortsstuip, waardoor hij minstens een minuut niet meer (leek) te ademen, lippen werden blauw. Terwijl ik de ambulance aan de lijn had werden zijn lippen weer roze, maar wat ben ik TOEN geschrokken... Was alleen met hem thuis, sindsdien ben ik panisch voor koorts. En ook met mijn stiefzoontje (ik ben zijn stiefmama sinds zijn eerste verjaardag zo ongeveer), tijdens het peuterzwemmen. Hij sprong heel enthousiast vanaf de kant, telkens iets verder naar mij toe. Hij was ongeveer twee toen. Steeds een stukje verder, tot ik uiteindelijk zo'n twee meter van de kant afstond... Springt hij opeens vlak naast de kant in het water. Ik was er gelukkig gelijk bij, maar daar heb ik nog wéken nachtmerries over gehad. Inderdaad die verschrikte oogjes onder water, BAH. En dan met mijn stiefdochter. Die was een jaar of 4/5, en wilde altijd graag boodschapjes doen. Wij stonden met de auto VOOR de supermarkt, en zij zou nog even snel een zakje doritos halen voor bij de chili con carne die avond. Wij wachten wachten... En ze kwam maar niet. Uiteindelijk ik de supermarkt in, hele supermarkt door, is ze gewoon NERGENS te bekennen. De kassieres gevraagd, niemand had haar gezien. Die supermarkt heeft een achteruitgang, dus in ons hoofd was ze ontvoerd en al ver weg... Denkt mijn man, ik ga toch maar even bij ons thuis kijken (we wonen vlakbij de supermarkt). En ja hoor, daar zat ze netjes met haar zakje doritos in de tuin te wachten. Ze was de auto gewoon voorbij gehuppeld, zij ons niet gezien en wij haar niet, en zij was in de veronderstelling dat wij alvast naar huis zouden gaan, terwijl wij op haar stonden te wachten. Al met al heeft dan zo'n 15-20 min geduurd, MAN wat ben ik toen bang geweest...
Toen mijn jongste 6 dagen oud was kreeg ik hem smiddags opeens niet meer wakker. Hij had sochtends hele erge diarree gekregen (echt het spoot eruit) en hij spuugde. Ook was hij zo geel als een kanarie, de vk, kraamhulp en huisarts hadden hem nog gezien toen en zeiden dat het niet veel kwaad kon. Om 16:00 wilde ik hem voeden en ik kreeg hem toen niet meer wakker, hij was ontzettend suf. Heb toen meteen de huisarts gebeld en die stuurde ons meteen door naar het ziekenhuis. Daar werd hij meteen opgenomen en kreeg een infuus. Hij was helemaal uitgedroogd. Gelukkig is het allemaal goed gekomen, maar man wat er door je heen gaat als je je kindje niet meer wakker krijgt, pfff Met mijn oudste kreeg hij snachts een hele erge kroepaanval. Hij werd helemaal blauw, we waren bekend met kroep, maar blauw worden hoort daar niet bij. Dus we zijn meteen naar de HAP gereden, daar werden we meteen doorgestuurd naar de kinderarts die hem dexamethason gaf. Dacht echt dat hij zou stikken, bah En ook met mijn oudste, hij was op bezoek toen ik mijn nieuwe heup kreeg. Opeens valt hij en knalt zo met zijn mondje op een tafel die daar stond. OVERAL bloed en zoontje helemaal over zijn toeren. Toen hij eindelijk bedaard was zagen we dat 1 voortand helemaal naar binnen was geschoten. In de tafel stonden 2 voortanden gedrukt, echt zo ontzettend sneu
Het ergste was toch wel toen mijn dochtertje net twee dagen oud was en stikte. Ze kwam hier niet zelf uit dus toen stond de ambu met 3 minuten voor de deur. Blauw paars alle kleuren kreeg ze , ze werd soort van spastische en der ogen draaide weg Ik voel.de onmacht die ik had nog steeds , ik zat daar hopeloos op bed terwijl de kraamverzorgster uit alle macht probeerde haar eruit te krijgen. Vreselijk als ik er weer aan terig denk , was echt bang haar kwijt te raken
Gelukkig niet zo veel meegemaakt, alleen dat mijn man haar n de draagdoek had, ze was denk ik 2 maanden. Hij laat zijn sleutels vallen voor de deur en bukt en op dat moment rekt j zich uit, die combi maakte dat ze eruit viel. Was zon rekbare doek. Ik zie dr zo vallen, met dr koppie voorover op de betonnen vloer. Gelukkig zag mijn man dat ook en ving dr precies voor de grond op. Ooh wat heb ik zitten janken toen zeg, was me helemaal tepletter geschrokken...