Met mijn zoontje buiten wat goeie vallen en bloed her en der nog niet veel engs meegemaakt (1 jaar oud). Maar mijn dochtertje... Het begon al dat ze met 940 gram is geboren bij 31 weken zwangerschap (spoedkeizersnede vanwege HELLP) en de eerste 2 maanden van haar leven in het ziekenhuis heeft doorgebracht met alle toeters en bellen en slangen eraan... Maar toen ze anderhalf was is ze gevallen in de keuken terwijl mijn man de papfles stond klaar te maken. Ik stond onder de douche en hoorde aan de manier van huilen dat het mis was. Dus ik gil naar beneden of het wel goed gaat. Roept mijn man in paniek (en hij is NOOIT in paniek) "NEEE! Er is overal bloed!!". Dus ik snel badjas aan en naar beneden. Inderdaad, hele keuken onder het bloed, zij onder het bloed. Ik til haar op en zet haar op het aanrecht om haar beter te kunnen bekijken. Vooral op haar handen en gezicht zat bloed. Maar ik kon op haar gezicht geen wonden ontdekken....tot ik haar hand zie. En er een stuk vinger mist :S Man dan draait je maag om. Halve vingertop eraf. Je hersens kunnen dat maar moeilijk registreren, want "dat klopt niet". Ik zeg: d'r vinger is stuk! Mijn man beseft meteen wat er gebeurt is, ze is blijven haken achter het handoekenhaakje (zo'n V-vorm waar je de handdoek inklemt). Daarachter zat haar vingertopje nog vast. D Die heb ik gepakt en in mijn mond gestopt (om 'goed' te houden voor het geval het nog gehecht kon worden). Maar het bloeden hield maar niet op.. Ik 112 gebeld terwijl ik dat vingertopje in mijn mond had en als een razende me ben gaan aankleden. Ondertussen met steriele theedoeken geprobeerd het bloeden te stoppen. Na een paar minuten was de ambulance er en zijn we naar het ziekenhuis vervoerd, terwijl dochter helemaal stil was, wit was en tegen mij aangekropen zat. Ik was echt bang dat ze in shock raakte. Al met al hebben ze niks meer eraan kunnen hechten. We hebben maanden lang het verband verschoond iedere dag. Het vingertopje is wonderbaarlijke genoeg bijna helemaal teruggegroeid! Je ziet nog heel goed een litteken en ze heeft een gekke nagel, maar ik had veel erger verwacht eigenlijk... Voor de moeders die hun kindje verloren zijn...pff...sterkte! Wat een regelrechte nachtmerrie moeten jullie in leven
E.zat een tijdje terug aan een ijsje. Schoot het stukje van het stokje en zo dr keel in. Die.blik in de oogjes brr. Ik schoot volledig in paniek, mijn zusje sloeg haar een paar keer op dr rug, maar het kwam niet omhoog. Ze is toen met haar vinger dr kwel ingegaan en.hem zo eruit gehaald.. nu breek ik voortaan het topje eraf! Paar weken geleden wou ze skeeleren. ( ze heeft.rolschaatsen ) mijn moeder dr ene hand en ik de andere. En zo ging ze vooruit. Ze liet ons los en deed haar handen in haar zakken. Voordat ik dr handje terug kon pakken viel ze zo op dr voorhoofd op het asvalt. Ze huilde een paar min. Maar daarna was ze in eens weg! Net een lappepop. Dr aantikken, .naamroepen, natte doek niets hielp en ze bleef maar zo liggen.. heb toen iets uit de vriezer gepakt en tegen dr voetjes aangehouden,.toen.kwam ze terug. Vlug na de hap. Bleek ze een lichte hersenschudding te hebben..
Een week of 2 geleden nog... Kennelijk had ik achter de poort niet goed dicht gedaan. Toen ik de kinderwagen ging halen en terug kwam was m'n zoontje niet meer binnen. Ik naar de tuin maar daar zag ik hem ook niet. Tot ik de hoek om keek en de poort open zag staan.... Mijn god ik kreeg een hartverlamming! Ik ren als een blind paard de straat op kijk als een wilde om me heen maar zie hem niet. Toen hoorde ik hem opeens lachen, stond tie 5 huizen verder in de voortuin. Ik heb hem opgepakt en ben gaan huilen... Dat gevoel, die paniek niet te omschrijven. En dan was ik hem nog maar een paar minuten kwijt!
Bij mijn oudste dochter ben ik met 3 maanden gevallen opde straat stenen gelukkig wel gelijk huilen maar man al die draadjes aan dr hartmonitoring brrrr. Bij de jongste was mijn man grieks halen en ik vond al dat ons kereltje een beetje suffig was maar dacht ach die is meo (6 weken) Maar ffies later nog niet wakker geweest of bewogen.. ik heb opgepakt en getempt had hij 39 graden koorts zodra man terug kwam gelijk naar de hap en door naar het ziekenhuis waar hij ineens een paar dagen weigerde te drinken, dus zonde ingebracht man man man wat ehb ik gehuild. Later moesten ze ooknog een ruggenmergpunctie doen omte kijken of het geen hersenvlies ontsteking was.. Ik hoor hem af en toe nog gillen.. gelukkig bleek het een virusje te zijn waar hij gewoon erg heftig op reageerde..
Vreselijk wat een aantal van jullie heeft meegemaakt. Je kindje verliezen zou niemand mee mogen maken. Het ergste hier vond ik toen ik hem naar de operatiekamer moest brengen voor zijn liesbreuk. Hij was nog maar 2 maanden oud en dan moest ik hem daar op zon grote tafel leggen. Het infuus prikken lukte niet, dat was echt zielig. En het was ook erg toen hij zo moest huilen van de pijn toen zijn liesbreuk bekneld zat (voordat hij geopereerd werd). De eerste 12 dagen na zijn geboorte heeft hij in het ziekenhuis gelegen, maar dat is niets vergeleken met wat een aantal van jullie hebben meegemaakt. Hij ademde zelfstandig. Enige angst was dat hij een infectie had, maar dat bleek mee te vallen
Trouwens ik heb zelf na het overlijden van mijn kinderen mijn certificaat ,kinderehbo, gehaald en dat kan ik iedereen adviseren , ik ben er een stuk zelfverzekerder door geworden met betrekken op handelen aar mijn dochter toe. Word overigens vaak vergoed door je zorgverzekeraar . liefs
Hier de oudste van de 2 : * Toen ze 10 weken was hoorde ik gekke geluiden door de babyfoon. Toen ik boven kwam kreeg ze geen lucht. Elke keer als ik haar weer neerlegde deed ze zo gek. Ik was alleen thuis en nadat ze dit bleef houden in paniek mijn vriend gebeld. Daarna naar de HAP. Ik moest meteen komen. Achteraf bleek dat ze waarschijnlijk slijm vast had zitten en wat melk omhoog kwam waardoor het vast bleef zitten.. dit heeft 3 uur vastgezeten maar met rechtop houden ging het enigzins.. hierna heeft ze dit nog 1x gehad.. daarna gelukkig nooit meer. * 1x had ze zich zo erg verslikt dat het door haar neus en mond naar buiten kwam. Ze kreeg geen lucht en heb haar half op de kop gehouden. De jongste van de 2: * is 2,5 maand geleden van de bank gevallen. Rolde ineens keihard om en kon haar niet meer opvangen. Plat op de rug... schrok, keihard huilen en daarna niet meer willen drinken, wit en slap. Naar de HAP maar toen we er bijna waren kreeg ze weer wat "praatjes" voor zover ze geluid maakte... na 2 uur dronk ze haar flesje en ging ze slapen. Maar waar ik nog het meest van ben geschrokken is dat een vrouw vorige week er met mijn kids vandoor wilde. Ik was boodschappen aan het afrekenen bij de kruitvat en ze was aan het wiebelen met de wagen.. mijn haren stonden al overeind van irritatie maar dacht.. ik moet toch zo inladen dus ze zal zo wel ophouden ( vanwege dubbele wagen had ik hem iets schuin staan zodat ik van de zijkant wat makkelijker in kan laden ) Toen ik dus in ging laden hield ze op met waggelen. Ik draai me om om de volgende booschappen te pakken, wil ze keihard langs me heen lopen de winkel uit Ik kon de kinderwagen nog maar net vastpakken toen ik naar voren stapte.. ik werd ontzettend boos en zei mevrouw wilt u daar mee ophouden :x Toen bleef ze stokstijf staan... ook de hele winkel in rep en roer. 2 kassa's open die ineens stil vielen. 1 meisje ging ineens bonnetjes pakken terwijl ze boodschappen aan het scannen was.... ze wisten niet meer wat ze moesten doen. Mensen kregen toen pas in de gaten dat ze niet bij me hoorde.. dat was dus wel erg schrikken.. en dat in een mega drukke winkel. Hoe durft ze
ja dat vond ik nou ook. een vriendin van mij was erbij maar die stond bij de andere kassa verderop omdat ze nog wat ging pakken in de rij... die stond zich ook al op te naaien. We hebben er nog lang over na gepraat hoe gek dat mens wel niet was. Achteraf was ik me aan het bedenken dat ik eigenlijk aangifte had moeten doen... Hoop zoiets nooit meer mee te maken.
Hier ook, met mijn oudste dochter. De eerste keer; ik schrok me echt rot, geen flauw idee wat het was, het leek ook zo lang te duren... Gelukkig is ze er overheen gegroeid. De jongste heeft het nu helaas ook
Eefje is geboren met een knieluxatie. Haar linker onderbeentje stond haaks onder haar knie. Dit is super zeldzaam dus toen ze eruit kwam trok de verloskundige in het zh wit weg en riep "dit is niet goed, wat is dit, ze heeft geen knie"... geen gefeliciteerd het is een meisje.. ik hoorde haar huilen maar ze hadden haar al meegenomen, mijn vriend kon alleen "haar been haar been" stamelen. Omdat het s' ochtends was moesten we twee uur wachten op de kinderarts en orthopeed. Ze lag toen wel bij me en ik weet nog dat ik haar teentjes zag wiebelen en dat me dat zo opluchte. Gelukkig hadden we een heel kundige oude orthopeed die het twee keer eerder had gezien. Hij heeft haar been meteen goed gezet en ons gezegd dat ze in het gips moest, daarna in een spreidbroek maar dat het met fysio helemaal goed zou komen.
Op de eerste verjaardag van mijn oudste kreeg hij een koorts stuip. Ik dacht echt daar gaat ie ........brrrr.
Vreselijke verhalen allemaal zeg, brr... Heel veel sterkte voor de mama's die hun kindje moeten missen... Hier nog geen echt erge dingen meegemaakt. Wel een keer enorm geschrokken. Kevin had een buikgriep en al een keertje gespuugd. Hadden hem even daarna in de box gelegd (op de rug, erg stom nooit bij nagedacht). Ik even in de keuken bezig, man stond halverwege de box en de keuken. Ik hoor ineens gegorgel uit de box komen, ligt de kleine vreselijk te spugen, echt een fonteintje omhoog. Dacht dat hij erin zou stikken dus ik vloog zo'n beetje naar de box, nog voor mijn man doorhad dat er iets aan de hand was. Ben me echt te pletter geschrokken, heb hem toen ook tot hij beter was niet meer alleen willen laten.
Brrr wat een verhalen!! Hier nog geen eigen kids, maar ben wel nanny als bijbaantje. Het jongste oppaskindje was een week of 6 toen ik voor het eerst weer ging oppassen sinds zijn geboorte, en hij sliep in de wagen in de woonkamer terwijl ik in de keuken wat drinken was pakken met zijn zusjes. Opeens huilde hij heel gek, dus ik ging kijken, ws de poes bovenop zijn gezichtje gesprongen! Was echt zo geschrokken, terwijl het niks is in vergelijking met de andere verhalen die ik hier lees!! Ik las dit topic net samen met mijn moeder, en zij herinnert zich nog dat we op vakantie waren toen ik een jaar of 3 a 4 was. Ik kon nog niet zwemmen, en zijwas met m'n vader in gesprek met iemand aan de ene kant van het zwembad (was verlaten zwembad in een hotel, dus verder niemand), en ik speelde aan de andere kant. Sprong ik zomaar opeens het diepe zwembad in ?! . M'n vader had nog nooit zo hard gezwommen zei ze hahaha.
Oh pfff sommige verhalen zijn heel herkenbaar zoals half stikkende baby's maar gek genoeg maak ik me daar nu niet meer druk om en blijf daar rustig onder terwijl ik dat doodeng vond bij de oudste Met vijf kinderen al heel wat meegemaakt en al lezende schoot er heel wat door mijn hoofd... Mijn oudste, inmiddels 13, is nogal een stuntel (later bleek doordat ie dcd heeft, motorische stoornis waar je nu og maar weinig van merkt behalve met schrijven) dus die heeft de meest rare ongelukjes gehad. Maar die het meest bijbleef was ie net 1 en hij stond op de bank, gewoon staan tegen de rugleuning, hij stond altijd stil dus zag daar ook niet zoveel kwaad in. Op dat moment komt mijn zwager binnen en mijn zoon springt op van plezier, zakt half door zijn enkel/knie en stuitert daardoor weer met zijn bips tegen de rugleuning van de bank en wordt zodoende naar voren gelanceerd, zo met zijn kop op de salontafel, precies op de punt. Ik keek zo schedel in... Overal bloed natuurlijk. Bij de huisarts de boel laten plakken en wekadvies mee. Het litteken zie je nog steeds. Als klein kind had ie chronische bronchitis en kreeg toen een keer bij de huisarts iets vernevelends maar blijkbaar lag er nog ergens een dopje. Na het vernevelen werd mij iets uitgelegd door de arts en letten we even niet op hem, horen we ineens geroggel, had ie dat dopje in zijn keel... Dus ik pak hem op, sla hem tussen zijn schouderbladen en floep! Daar schoot het dopje eruit... Mijn oudste dochter van inmiddels 12, die was een maand of 16 toen ze zo van boven naar beneden van de trap viel... Ik dacht dat haar vader het hekje dicht had gedaan en hij dacht dat ik dat had gedaan. Ze liep nog niet maar ze was een konthipper. Ze hipt van kamertje naar kamertje en ineens zie ik in mij ooghoek het traphekje openzwaaien en haar zo naar beneden hippen, halverwege de trap maakte ze een salto en klapte zo vol op haar rug beneden op de vloer... 11 jaar later zie ik het nog steeds regelmatig voor me... Ze had gelukkig niks... Niet eens een blauwe plek. En toen ze 3 was waren wij bij mijn opa en oma en zij waren met mijn neefje en nichtje boven aan het spelen. Om de beurt ging iemand boven bij ze kijken maar ze waren gewoon lekker op de bedden aan het spelen. Tsja dat deden wij ook vroeger. Toen het mijnheert weer was kwam ze naar mijn toe dat ze die snoepjes niet zo lekker vond, dus ik zei, welke snoepjes? (Nu hadden mijn opa en oma altijd de wereld aan snoep in huis dus kon zijn dat mijn oma ze wat toegestopt had ofzo). Ze zei, die roze! Maar oma had eigenlijk nooit roze snoepjes in huis dus ik vroeg haar waar die snoepjes dan lagen... En toen kreeg ik een hartverlamming, ze wees mij een lege strip pillen aan... Dus ik de verpakking mee, bleken het beta-blokkers van mijn opa te zijn die hij net die ochtend had opengemaakt dus er misten 8 pillen... Shit! Meteen hap gebeld en we moesten meteen naar het ziekenhuis komen. Moesten nog een auto regelen enz. In het ziekenhuis werd haar maag leeggespoeld met norrit maar het meeste was al opgenomen waarschijnlijk dus ze moest meteen aan de hartbewaking en de bloeddrukmeting voor 24 uur... Gelukkig op een kleine onregelmatigheid na niks aan de hand... En trots dat madam was. Ze vond het helemaal geweldig in het ziekenhuis... De derde was net vier, inmiddels vijf, toen ik het wel tijd vond dat ze zonder zijwieltjes leerde fietsen. Dus die dingen van de fiets af en gaan. Eerste rondje ging wel aardig maar daarna klapte ze met haar hoofd op de trekhaak van een auto... Alles onder het bloed en haar wenkbrauw helemaal open... Dus naar de hap om het te laten maken... En daarna moesten de wieltjes er maar gewoon weer op... Vorige week, dus een jaar later, kwam ze ineens thuis dat ze zonder zijwieltjes kon fietsen en dat ze er nu wel af mochten. En ja hoor... Daar ging ze Verder ziet ze nergens gevaar in. Stapt zo zonder te kijken de weg op. Gaat snachts de deur uit. Vorig jaar zijn we ons kam geschrokken omdat ze buiten in haar slaapkamerraam zat. Afwasmiddel drinken enz.... De vierde was net twee weken oud toen ik mijn oudsten uit de bso ging halen en ik had haar naast me voor in de auto. Ineens zie ik haar oogjes helemaal wegdraaien en ze begint te schuimbekken en te trillen. En dat was ook zo weer klaar. Doodeng... Dacht echt, daar gaat ze... (Sowieso had ik ineens bij de vierde allerlei angsten, dat we het lot tartten door nog een kindje te willen enz...)
Wat een vreselijke verhalen, mijn hart bonkt in mijn keel bij het lezen, verschrikkelijk! Mijn dochter had de eerste maanden verborgen reflux en maakte steeds rare stik- en piepgeluiden. Ik was zo bang dat ze zou stikken en heb haar continu in de gaten gehouden. Een paar weken geleden reed ik naar huis van babyzwemmen. Ze was in de Maxi Cosi naast me vrolijk aan het brabbelen en opeens zakte ze weg en met haar hoofd naar voren. Ik schrok me wild, maar zat op een 80 km weg en kon niet zomaar stoppen, dus ik schreeuwen tegen mijn dochter en tegen haar wang aan tikken. Volgens mij was ik toen echt een gevaar op de weg, want ik kreeg niks meer mee. Bij de eerste gelegenheid gestopt en toen bleek dat ze gewoon heel diep in slaap was gezakt. Ik ben nog nooit in mijn leven zo bang geweest!! Hoe moet het dan pas zijn als er echt iets aan de hand is met je kindje!
Bij de jongste ontzettend veel meegemaakt in 21 weken ziekenhuis opname maar het ergste moment is toch wel geweest toen hij 12 weken was en zo ziek en slecht eraan toe dat hij met spoed naar de ok moest om een lange lijn te krijgen zodat ze met spoed chemo konden toedienen. Terwijl wij aan het wachten waren op een spoedplekje op de ok werd hij steeds benauwder en zieker en raakte echt weg. Zijn hartslag werd trager en trager, zijn ogen gingen dicht en hij was echt niet meer bij. De artsen zeiden toen dat we maar beter afscheid konden nemen. Toen we hem uiteindelijk naar de ok brachten was hij al heel ver en dacht ik dat hij nooit meer terug zou komen. Gelukkig gebeurde dat wel, maar wel in coma op de ic. En zo gigantisch van het vocht dat ik hem niet eens herkende.
Paar weken terug....viel ik samen met zoon van de trap! Enorm geschrokken, hij had niks, maar ik zat onder de schaaf- en blauwe plekken. Been is nog bezig met genezen. Enige wat ik dacht was....niet z'n hoofdje, niet z'n hoofdje. Zoon is ook een keer van de commode gevallen, dt was ook vreselijk schrikken, ik huilde nog harder als hij... Gelukkig goedgekomen.
Met 12 weken al chemo? Jeetje zeg.......heeft hij vanaf de geboorte in het ziekenhuis gelegen voor 21 weken?