Naast alle huis tuin en keuken ongelukken zoals tanden door de lippen, afgebroken tanden, gat in het hoofd, gat in de kin, bloedvergiftiging etc toch wel het allerergste dat mijn dochter van toen 2 van het balkon zo 4 meter naar beneden viel op de stenen. Gevolg: ambu, helicopter en 1 week opname in Duitsland want daar waren we op vakantie. Uiteindelijk niets meer aan overgehouden. Maar wat heb ik staan overgeven naast die heli. Die bloedvergiftiging was ook heftig (niet wegdrukbare rode puntjes) of ze het er nog goed vanaf zou brengen. En niet te geloven heb 4 kids en bijna alles overkomt die ene dochter..alleen het tandengebeuren is voor de zoons.
Nee hij is 1,5 week opgenomen toen hij 6,5 week was (toen diagnose leukemie gesteld) toen een maand thuis en vervolgens 21 weken in het ziekenhuis. Inderdaad met 12 weken zijn eerste chemo (zijn er helaas nog vele,vele gevolgd)
Mijn (toen) praktisch nonverbaal autistische zoon is ooit ontsnapt uit het vakantiehuisje, zonder dat wij het door hadden. Tot dan toe kon hij namelijk absoluut geen sleutel omdraaien. Het was hartje winter, en hij had geen schoenen of jas aan. Ik was boven bezig met de was, mijn man was beneden in de woonkamer en wij dachten dat de jongens op hun slaapkamertje aan het spelen waren. Ineens komt de oudste binnen en vraagt om zn broertje. Mijn hart zat in mn keel. Direct de oudste opdracht gegeven om bij zijn zusje te blijven (het arme kind is een half uur niet van zn plek geweest naast de box tot dat wij terug waren) en mijn man en ik zijn als de sodemieter gaan zoeken. Mijn man op de fiets en ik lopend. Vakantiehuisje zat aan een drukke weg, met aan de andere kant het campinggedeelte. Daar was ook een groot meer, een zwembad en een speeltuin. Mijn man is rondjes gaan rijden op het huisjes gedeelte en ik ben gaan zoeken op het campinggedeelte, hopende dat meneer naar de speeltuin wilde. Niet kunnen vinden en ik ben uiteindelijk naar de receptie gerend om te vragen of hij daar was. Nee, en die meid schoot ook helemaal in paniek, die holde gelijk naar het hek van het meer om te kijken of dat openstond maar dat was dicht. Ze is zelfs nog in de afvalcontainers gaan kijken, want daar kon je ook zo in. Op dat moment gaat haar telefoon, en was onze zoon afgegeven bij de receptie. Pikzwart van de modder, door en door koud, iemand had hem spelend in een modderpoel aangetroffen (kind was 3 en kon niet zwemmen, en bijna niet praten, zeker niets duidelijk maken aan vreemden) Ik heb nog nooit zo gejankt, wat was ik opgelucht, echt dat vergeet ik nooit meer, ik was zoooo bang dat ik hem kwijt was.
Toen mijn jongste zoontje (toen 9 maanden) geopereerd was aan zijn hypospadie (zijn plasbuis was te kort en is operatief gereconstrueerd) hij had dus allemaal hechtingen en een katheter in zijn plassertje en een dik verband erom. Bij het verschonen van zijn luiers had hij zoveel pijn daarvan dat mijn man zijn armen en benen stevig moest vasthouden anders kregen we het niet voor elkaar....en krijsen echt het ging door merg en been!! Ik heb elke luier met tranen in mijn ogen verschoond. Gelukkig mocht na 5 dagen de katheter eruit (en toen bleek dat er een hechtinkje vastgegroeid was, dat veel pijn veroorzaakte) en na een week was het allemaal weer over en kon hij weer lachen.
Toen mijn zoontje van destijds 2 weken oud met spoed naar het ziekenhuis moest omdat hij stopte met ademen. Het ergste vond ik toen ze hem naar de traumakamer op de kinderafdeling brachten en zonder verdoving met spoed een ruggenmergpunctie afnamen (ze wisten niet wat er aan de hand was dus hebben verschillende tests afgenomen). Hij gilde van de pijn. Ik kon toen niet sterk zijn, maar ben die kamer uitgelopen en zakte door mn knieën van het huilen. Er is toen uiteindelijk GBS geconstateerd in zn bloed en twee weken later mochten we naar huis Nu is alles OK, gelukkig, al heeft hij wel de bof nu maar dat gaat vanzelf over
Ik was met mijn zoontje in de speeltuin tegenover ons huis en hij vraagt of ik ijsjes wil halen . Ik vond dat wel een goed idee dus ik vroeg aan een bekende of ze even op hem wilde letten . Dat was geen probleem . Kom ik de deur uit met ijsjes in mijn handen, zie ik mijn zoontje de weg over rennen net als er een auto aan komt rijden . Ik van schrik mijn ogen dicht en ik hoorde toch een harde klap . Ijs op de grond laten vallen en zo hard heb ik nog nooit gerend . De bestuurder had hem gezien en stuurde gelukkig langs hem heen . Zoontje had godzijdankt niks . Nu gaat hij altijd even mee, als ik iets moet halen .