Wat is het toch apart en bijzonder iets! Ik ben nu alweer drie en een halve maand moeder, en ik verbaas me er nog steeds over. Toen ik nog zwanger was had ik niet het benul dat het zó'n impact op me zou hebben, het moederschap. Maar toen hij er eenmaal uit was, met een keizersnee, en ik hem hoorde huilen, brak ik. En ik wist meteen wat mijn taak was, instinctief, voor mijn baby zorgen en beschermen! Ik ben eigenlijk erg nuchter, wij wonen op een boerderij, veel dieren, veel meegemaakt ook, dus dan moet je wel nuchter zijn. Maar sinds dat eerste huiltje van Twan ben ik een watje! Ik kon hem de eerste dagen ook niet alleen laten, ik had zo'n sterke drang om bij hem te zijn. Toen we uit het ziekenhuis thuis kwamen stelde mijn man voor dat ik even een dutje ging doen, en Twan op zijn eigen kamertje, zodat ik kon slapen. Nou, ik moest er gewoon van huilen (zullen de kraamtranen wel geweest zijn) ik kon niet zonder hem slapen. Hij heeft naast me in zijn wiegje gelegen, die ik op het laatst nog op marktplaats gekocht had. Want voordat hij er was, was ik er van overtuigd dat de baby gewoon op zijn eigen kamertje moest leren slapen. Die mening had ik gauw bijgesteld, ik kon me daar helemaal niets meer bij voorstellen. Vroeger als mensen tegen mij zeiden, "dat weet je pas als jezelf kinderen hebt" vond ik dat altijd zo stom. Alsof ik eerst zelf kinderen moest hebben gehad voor ik bepaalde dingen kon begrijpen Maar nu denk ik, ja, er zit wel wat in. Dat oer instinct krijg je natuurlijk onder invloed van al die hormonsters. Zijn er meer meiden die hetzelfde hebben als ik! Die ook totaal zijn omgeslagen sinds de geboorte van hun wondertje?
Heeel herkenbaar hoor Wij hadden het er hier laatst nog over, voor dat die kleine er is bedenk je je vanalles over hoe je dingen gaat doen / aanpakken...nou de helft van die principes gooi je overboord zodra die kleine er is. Die moedergevoelens (maar vlak ook de vadergevoelens niet uit haha) zijn enorm sterk. Tuurlijk is het soms wel donders zwaar...ik heb ook een keizersnede gehad en het voeden met het herstel van die operatie maakt het soms dat ik haar wel echt even uit handen geef aan papa...maar na 5 min. wil ik haar ook weer terug haha Ik ben, als het die kleine aangaat, ook echt verandert. Aan de ene kant een watje, aan de andere kant denk ik ook vele malen assertiever...van de kleine moeten ze afblijven
hier ook hoor! ook 3,5 maand geleden bevallen met een keizersnede.. En dacht ook eerst hij gata maar op zn eigen kamertje slapen enzo.. Maar omdat hij 4 weken te vroeg was en ik m in het ziekenhuis al te weinig heb gezien naar mn zin (lag een week op de couveuzeafdeling) sliep hij mooi de 1e 2 maanden bij ons op de kamer in de wagenbak.. En oh wat vond ik t moeilijk dat ie naar zijn eigen kamertje ging.. ben ook net een pittbull qua bescherming (vooral met mn schoonmoeder, aangezien zij de hele zwangerschap al lekker bezig was met eisen stellen en zelfs het risico wilde lopen mijn kleine mannetje te kunnen besmetten met het norovirus toen hij net een dag thuis was.. ) dacht ook altijd ach ik zal niet zo moelijk doen met mijn kleintje.. maar pffff kom niet aan mijn kind want ik pak je (bij wijze van he haha)
whahahaha hier precies hetzelfde!!! Ik had niks met babies. Die kunnen alleen maar poepen en huilen zei ik dan. Ik wilde niks te maken hebben met babies. Mijn gehele zwangerschap had ik ook niet echt moedergevoelens.Ik was natuurlijk heel blij enzo, maar toch die moedergevoelens waren er niet/ Maar ja toen werd hij geboren en werd alles anders... inderdaad dat instinct wat ineens omhoog komt. Je kindje is je alles! De eerste keer zonder hem was een ramp! En ja... nu kijk ik ook naar andere babies als er een moeder langs loopt. Deed ik eerst nooit... zo bizar!
Hier ook ongeveer zo. Ik ben altijd al een taaie geweest die weinig emotie toonde en ook voelde. Maar sinds mijn dochter geboren is merk ik toch dat bepaalde dingen me echt kunnen raken, zeker als het om andere kindjes gaat. Ze kan me ook zo ontroeren dat ik gewoon uit pure vreugde en houden van in tranen uitbarst. Dat had ik echt nooit verwacht van mezelf!
Hier hetzelfde. Die kleine jongen heeft dingen in mij losgemaakt waarvan ik niet dacht het in me te hebben. En ik ben een enorme leeuwin geworden als het om hem gaat, ik kan mezelf compleet opzij zetten als ik voor hem op moet komen (ik ben sociaal gezien niet zo handig..).
Ja hoor, hier ook. Ik ben ook heel nuchter. Maar als het om mijn zoontje gaat!!! Hij is nu al een stukje ouder, en sommige dingen gaan nu heel makkelijk. Het kost me geen enkele moeite meer om hem achter te laten bij zijn grootouders of de gastmoeder. Maar vandaag heeft mijn zwager opgepast. En dat is echt geen reden tot zorg hoor. Hij heeft nauwelijks ervaring met kinderen, maar onze zoon is (in ieder geval bij een ander) heel makkelijk. En mijn schoonbroertje is dol op hem! Maar toch... ik ga dan toch moeilijker weg. Zeker omdat we een deel van de dag op 1,5 uur rijden afstand waren. Dat vind ik dan toch lastig hoor! En dat blijft altijd, zegt mijn moeder. En die kan het weten, want haar kinderen zijn inmiddels 33 en 30. Maar zij zit ook niet lekker als ze weet dat wij ver weg zijn. (Gelukkig valt 1,5 uur rijden met zulke grote 'kinderen' niet meer onder 'ver weg', aangezien we vandaag mijn broer verhuisd hebben. Maar ze heeft er wel last van als één van ons op vakantie is in het buitenland.)
Bijzonder he! Het verbaast me nog steeds. Inmiddels ben ik iets gemakkelijker en laat andere mensen wat dichterbij omdat hij dit ook reuze interssant vind, maar toen hij net geboren was, liet ik m niet los! Helemaal van mij ( vooruit ook mn man natuurlijk ) en van niemand anders! Moeder zijn is een geweldig gevoel en ik vond het erg bijzonder dat er direct zo veel liefde is voor je kind. Mn schoonzusje heeft dit nooit zo ervaren, die had dat moeder gevoel gewoon niet en dat kan ik me echt niet voorstellen. Ik was direct verliefd en voelde echt een oerinstict van bescherming.
Ik kan me ook echt niet voorstellen dat je dat niet hebt...! Maar ik vind het zo iets aparts, en iets wat je denk ik alleen met je eigen kinderen meemaakt. Het is zo iets natuurlijks, instinct, je ziet het bij dieren precies zo! Ik heb heel veel opgepast vroeger, ook een tijdje een kind opgevangen bij mij thuis. Maar dit is iets heel anders. Ik heb vroeger trouwens opgepast op een meisje van net twee dagen oud! Moeders had niets geleden van de bevalling, en ging zodra de kraam weg was naar het winkelcentrum, en vroeg aan mij (toen 17) of ik ff kon oppassen. Als ik daar nu aan terug denk.... Onbegrijpelijk Met twee maanden ging de kleine naar de creche, en moeder weer fulltime werken.
Ja, absoluut! Ik leef nu echt voor mn dochter, het is altijd eerst zij en dan wij. Maar ik moet er wel bij zeggen dat dat niet direct na de bevalling zo was! Ik moest erg wennen, heb ook een spoed KS gehad en was zo moe en overdonderd dat ik echt moeite met mezelf had en aan haar moest wennen. Het kwam snel genoeg goed hoor, maar ik had dus niet direct zo iets van "Al die pijn, het was het helemaal waard" de eerste maand ofzo moest ik alleen maar huilen om de bevalling, de mislukte borstvoeding, de vermoeidheid en alle verandering.
ik ..zo een ongeduldig persoon... maar door de kinderen, jeetje ik ben zooooo geduldig..zoveel geduld hebben echt wienig mensen, als ik zo om me heen kijk... Dan denk ik ehct, goh wie had dat gedacht. Na de eerste bevalling voelde ik meteen, ik ben een geboren moeder, ik bne al druk van mezelf, maar door mn kinderen heb ik zoveel energie...niks is mij teveel, heerlijk vind ik het. En idd ...pas als je kinderen hebt...begrijp je echt dingen...daarvoor kun je je het wel voorstellen, maar ehct begrijpen en hetzelfde voelen...dat ervaar je als je moeder wordt....denk ik dan heh Oh en zelfde als Chai, ik was ook een "harde" ...huilde nooit echt snel om dingen, en nu voel ik zo erg mee, als ik een verdrietige moeder zie of iet smet kindjes...hihi....ik vind het een mooie verandering...het heeft mij, vind ik...een beter mens gemaakt
Oh hier ook.... Ik kan m niet verder dan een meter bij me vandaan hebben..Liefste heb ik hem alleen maar vast, zo klein en zo kwetsbaar frummeltje.. Ik slaap nu op de kinderkamer (even uit praktische overwegingen) bij mijn beide jongetjes en ik geniet.. Heb over de oudste ook een erge beschermingsdrang, maar bij de jongste is het wel wat erger. Omdat die nog zo klein en zo kwetsbaar is, zo afhankelijk van ons.. Als ik naar m kijk ga k huilen, zo bijzonder, komt gewoon uit je buik. Ik wil m lekker bij me houden dag in dag uit. WIl niet dat vreemden hem vast houden, alleen mijn man en zoontje en ikzelf... Kan niet zonder m. Als ik naar bed ga, neem ik hem mee. Heb ik bij de oudste minder, maar die kan je alles uitleggen en die kan uitleggen wat hij wil en bedoelt en is niet meer zo hulpeloos babytje..
Ik vind mama zijn en het zorgen voor en houden van mijn dochter iets zo vanzelfsprekends! Zij gaat voor alles en daar hoef ik niet eens over na te denken. Ik ga voor haar door het vuur, ik doe alles wat ik kan om haar gelukkig te maken. Ik kan uren naar haar kijken en verwonderd zijn dat ze het 'doet'. Ze 'werkt'...ze kan groeien, huilen, drinken, poepen, lachen...alles werkt! En dat vind ik toch zo bijzonder knap van haar haha ja ik ben echt verliefd op mn meisje!
Helemaal omgeslagen niet echt.. Maar ik verbaas me er wel over hoe alles zo automatisch gaat, vanaf het moment dat hij er was. Ook bij mijn man, er gaat een knop om!