Abosoluut niet mee eens!! Je dochter verdient een mama en papa die gelukkig zijn, en als dat niet met elkaar is, maar apart wel is dat veel beter. Ik had mijn vorige post gebaseerd op je eerste post, maar lees nu net de rest. Meid, ik heb echt het gevoel dat wij dezelfde vent hebben, ook hier een bevalling in mijn eentje gedaan, hij kwam 10 minuten voordat dochter is geboren even binnen wandelen. De hyves heet bij ons facebook, ook dat herken ik maar al te goed. Misschien een tip, urgentie krijg je niet bij scheiding, extra inschrijfduur wel! ga dat even uitzoeken bij je woningbouw, want misschien is dat wel genoeg om gewoon een huisje te krijgen mocht je besluiten er toch mee te stoppen. Ga voor jezelf goed nadenken hoe jij je toekomst ziet. Wat maakt jou het gelukkigst, hoe zie jij je toekomst over 5 jaar? Mijn antwoord daar op was dat ik niet meer samen wilde zijn met mijn vriend, en dat besef heeft mij enorm geholpen. Heb je nog steeds de hoop en het vertrouwen dat het wel gaat lukken, dan is het inderdaad de moeite om toch therapie te overwegen. Je dochter heeft een moeder nodig die gelukkig is, en beslis voor jezelf wat het is dat jou gelukkig maakt. Schakel evt hulp in van een psycholoog/maatschappelijk werker die jou helpt met uitzoeken wat je echt wil. als je wilt mag je me altijd pb-en hoor!
@mamamars --> dat vind ik wel erg makkelijk gezegd maargoed. ze zijn net 2 jaar samen dan kan je op zijn minst proberen om voor die kleine te vechten..... mijn ouders zijn gescheiden, al was ik toen 15, maar ik heb hier een flinke opdonder van gekregen toen...... als je al 5 jaar lang aan het sukkelen bent met je relatie oke, maar ze zijn amper 2 jaar samen?hebben in die 2 jaar besloten een relatie aan te gaan, te trouwen en een kindje te krijgen, en nu 2 jaar later , ziet ze t niet meer goed komen?????????? sorry maar ik vind dat gewoon raar, maar das mijn mening
allereerst; We hebben niet besloten om een kindje te krijgen. Mijn dochtertje is ongepland. Ik heb in het verleden een abortus gehad, daarna laten weten dat ik dit NOOIT meer doe. Ik heb altijd de Yasmin pil geslikt, maar ik ben ondanks dat toch zwanger geraakt. Ik weet ook hoe het is als je ouders gaan scheiden, ik was zelf toen 12 jaar. Ik heb hierzelf niet echt moeite mee gehad als ik heel eerlijk ben, maargoed dat kwam omdat het al een hele tijd niet meer goed ging tussen hen en ze sliepen zelfs apart, voor mijn gevoel waren ze dus al uit elkaar. Nu gaan ze super met elkaar om. Naja dat terzijde, want iedereen ervaart dit anders natuurlijk. Dus dat heeft er niks mee te maken. We zijn sinds 1 januari 2009 "officieel" een stel (dus niet amper 2 jaar) maar hebben dingen meegemaakt die je normaal mee maakt als je veel langer bij elkaar bent inderdaad. De reden dat ik het eerlijk gezegd niet mee zie goedkomen, is omdat we (ja, in slechts 2 jaar) al tig keer op dit punt zijn beland. Ook tijdens m'n zwangerschap. Ik doe wel moeite voor hem. Is het niet genoeg dat ik voor hem kook, zijn kleren was en strijk, zijn boterhammen maak voor op z'n werk, de zorg van ons dochtertje grotendeels op me neem en dat ik van alles probeer ter verzinnen om het leuker tussen ons te maken? En ookal heb ik geen contact meer met zijn moeder, verzin ik ondanks dat toch kerst- verjaardags- wat dan ook cadeautjes voor haar en zijn famillie omdat hij het nooit weet. Sinds bijna 2 maanden ben ik aan het verslonsen, omdat ik mij verwaarloosd voel. Ook over zijn moeder.. Terwijl zij mij altijd de grond in liep te stampen met haar walgelijke opmerkingen naar mij toe, zei hij er niets van. Hij liep zelfs een keer weg met een "blabla" gebaar naar mij toe omdat ik er kwaad om werd. Dat heeft me gewoon heel erg gekwetst. En de positiekleding zit hem niet dwars, zover ik dat merk aan hem. Maar mij wel. Ik ben van hem financieel afhankelijk, ik vind het heel moeilijk om altijd maar m'n hand op te moeten houden. Daarom ben ik ook blij dat ikzelf zoveel geld terug krijg (1300,- is "mijn deel") zodat ik mezelf dus even lekker kan oppeppen. Ik ben nog altijd van mening dat je pas gelukkig kunt zijn met iemand anders wanneer je gelukkig bent met jezelf. Maar ook toen ik nog NIET zwanger was, liep het niet helemaal soepel, door dat er steeds van alles gebeurde. Maar we zeiden altijd dat we er aan gingen werken. En nu heb ik dus een moment dat ik iets heb van.. Weer er aan werken.. Is het dan zo raar dat ik daar op een gegeven moment geen vertrouwen meer in heb? Alleen een scheiding is een hele grote stap ja. Als we niet getrouwd waren en ons dochtertje er niet zou zijn, zou het allemaal veel makkelijker zijn. Dus dat IS ook voornamelijk de reden waarom ik dit in eerste instantie heb geplaatst, ik merk dat er nog wel "iets" is tussen ons, maar merendeel mijn dochter houd dat grotendeels in stand. En dat vind ik gewoon heel jammer...
Iris89, wat een vreselijk verhaal. Wat die man je allemaal geflikt heeft (en waarschijnlijk nog steeds doet)! Hij maakt echt misbruik van je naïviteit en ziet je niet als een gelijke. Ik moet toegeven dat je niet de beste keuzes hebt gemaakt sinds je hem kent, mede doordat je redelijk jong bent (geloof me, na 10 jaar ben je een stuk wereldwijzer), maar je hebt een pracht van een kindje dat gelukkige ouders verdient. Als je besluit om bij hem weg te gaan, denk dan in ieder geval goed na over hoe je het financieel gaat aanpakken. Het is misschien niet fijn om terug bij je moeder te wonen, maar je kan op die manier wel je leven weer op orde krijgen. Begin eerst maar met lekker te douchen, goed voor jezelf te zorgen en je huispak ritueel te verbranden, dan voel je je waarschijnlijk al een stuk beter over jezelf.
Dus TS moet nog 3 jaar in een ongelukkige situatie zitten omdat het dan acceptabeler zou zijn om te gaan scheiden? Haar dochter is een paar maanden oud, en hoe ouder ze word, hoe meer ze gaat mee krijgen van de sfeer die thuis niet goed is. Ik zeg niet dat ze het meteen moet opgeven als ervoor haar gevoel nog een kans is, maar als die er niet meer is,is er toch geen reden om door te gaan met ongelukkig zijn? Mijn ouders zijn zelf ook gescheiden (ik was 17) maar ik merk ook heel goed aan beide dat die een stuk gelukkiger zijn nu, ze hebben nieuwe relaties, en genieten weer van het leven. Daarnaast, over pas 2 jaar samen, ook dat punt is herkenbaar voor mij, en ik weet daardoor ook erg goed dat dingen kunnen veranderen. Mensen zijn niet altijd wie ze voordoen te zijn, maar hoop, liefde en de wil om beloftes te geloven en vertrouwen kunnen erg sterk zijn, sterker dan het inzicht in hoe een peroon of een relatie daadwerkelijk in elkaar zit. Het kan heel hard en pijnlijk zijn om dat inzicht te krijgen, de toekomstdroom valt in duigen en je landt in de realiteit, en dat is lang niet altijd hetzelfde.
Alles wat je hebt getypet hier, had ik zo zelf kunnen neerschrijven. ben echt geschokt hoe herkenbaar dit is zeg.. Sorry, ben heel je topic aan het volposten, maar wat jij zegt is gewoon mijn verhaal.. echt heel creepy.. Ik heb vorige week een gesprek gehad met mijn schoonvader over onze relatie, die zei ook er aan werken, er aan werken. mijn letterlijke woorden waren ook dat ik er geen vertrouwen meer in heb. Zo vaak geprobeerd, en er veranderd niks. Wij zijn tot elkaar veroordeeld door wat we hebben meegemaakt, kinderen, financieel, huis etc, maar de liefde en de wil is er gewoon niet meer. Je kan niet werken aan iets als de motivatie er niet meer is, dan zullen er nooit dingen veranderen. de enige motivatie die ik nog heb is om zelf gelukkig te worden, zonder hem.
Sjee weggaan bij je bevalling? Sorry. Ben in shock! Mijn vriend was laat de nacht van de geboorte van de oudste en stapte om 5 uur zijn bed in, toen hij erin kwam, begon het bij mij! Maar hij heeft de hele weg tot de geboorte (om 11uur) en daarna de hele middag en avond (tot 23:00uur de visite weg was) zonder ook maar 1 zuchtje naast mij gezeten. (Ruim 30 uur zonder slaap dus!!) Nee dit vind ik echt heel erg sorry. Zoals ik je verdere verhaal lees, ben je al klaar met hem, alleen weet je niet hoe je weg kunt (ik denk grotendeels door je financieele omstandigheden).
http://www.zwangerschapspagina.nl/ben-zwanger/191061-jaaa-ben-zwanger.html#post6614918 vind ik dit toch wel apart.... naja nevermind
Ga je nou serieus mijn berichten af? Moet ik dan echt mijn hele levensverhaal omtrent mijn wens voor een zwangerschap hier neerzetten terwijl ik alleen maar wat advies wil en/of ervaringen omtrent mijn huwelijk? Ik ben je totaal geen verantwoording verschuldigd, maargoed ik zal om misverstanden te voorkomen het in het kort even uitleggen. April 2009 ben ik door mijn pil heen zwanger geraakt. We woonden net een maand samen en gingen pas officieel 3 maanden met elkaar, daarom de keus om het niet te behouden. Het lijkt heel makkelijk als je het nooit hebt meegemaakt voor sommige, onder andere voor mij, maar tot de dag vandaag heb ik nog steeds spijt. En vanaf toen begon ook mijn wens voor een kindje te groeien, nu was mijn vriend daar niet echt te spreken over omdat hij altijd heeft geroepen nooit kinderen te willen. Ik voelde mij heel verdrietig over. Hij zag hoe graag ik kinderen wou en hoe erg ik het gevoel miste om zwanger te zijn. Aangezien we toendertijd financieel nog heel goed zaten en het toen tussen ons ook nog goed ging, had hij toen goed nagedacht en uiteindelijk kwam hij tot de beslissing toch voor een kindje te willen gaan met mij. (komt veel meer bij kijken maar ik ga niet alles neerzetten) Alleen wilde we niet intensief met testen en alles in de weer. We zagen wel wanneer het raak zou zijn. Augustus een miskraam gehad. Echter, later veranderde hij weer van gedachte en wou hij toch nog "wachten", een jaar of 5 heeft hij gezegd. Waarom is hij niet heel duidelijk geweest (voor mijn gevoel dan) maar ik weet gewoon dat het door zijn moeder komt, die heeft nooit achter deze beslissing gestaan namelijk en had ons zelfs gebeld om even langs te komen, maar later bleek dat ze ons alleen maar een preek wou geven dat we het niet moesten doen. Nou voor de rest spreekt dat bericht vanzelf neem ik aan. In onze laatste ronde was het toch blijkbaar raak. Aangezien ik me er maar bij neer had gelegd dat het nog een paar jaar zou gaan duren, beschouw ik de zwangerschap toch als ongepland. Maargoed gepland of ongepland, het maakt niet uit. Toendertijd dachten wij dat we we het emotioneel gezien aankonden en dat onze relatie goed genoeg zou zijn, maar we hebben de situatie blijkbaar onderschat. Toch denk ik dat als zij er niet zou zijn, we allang uit elkaar waren gegaan. Zij heeft heeft er in ieder geval voor gezorgd dat we een doel hebben.
Iris, mijn ervaring is dat als je constant op dat punt beland, er geen redden meer aan is. maar ik ken je natuurlijk niet. ik zou hulp zoeken, kan een supergoede vriendin zijn of een psych, maar als je erover praat, schrijft, of wat dan ook, krijg je vaak een beter en helderder beeld van de situatie. alleen dan kun je een beslissing nemen. onthoud dat je recht hebt op het beste en dat ook mag eisen. met andere woorden: je man hoort je te behandelen als de liefde van zijn leven, als iemand waar hij zielsveel van houdt en die hij niet meer kwijt wilt. doe jezelf niet te kort! ik heb ook jarenlang een "mwaw" relatie gehad (5 jaar) alleen dan wel zonder kind. uiteindelijk heb ik hem verbroken en kwam ik mijn droomvent tegen met wie ik nu ben getrouwd. nogmaals, jij, en je dochter ook, hebben recht op het allerbeste! je moet voor jezelf zien te bepalen wat dat is.
ging niet met deze bedoeling je berichten af...... was gewoon nieuwsgierig naar het gehele verhaal, dat is toch logisch als je dat hier plaatst? je zei eerst namelijk dat je 2 keer zwanger was.... en daarna dat het ongepland was.. dat snapte ik niet helemaal dus ging ik even kijken. Ik mag toch ook gewoon mijn mening hebben? ik vind het gewoon moeilijk te bevatten en hoop echt dat je wel wilt vechten... sorry als ik raar of bot over kom, maar je praat hier wel over een relatie en een baby en een huwelijk. ik vind dat nogal wat ..... Kunnen jullie niet met goeie vrienden praten hier over? of met je ouders? misschien dat die jullie kunnen helpen en steunen? en wat je zei, dat het voor je zwanger was ook al niet zo soepel liep... maar dat je er toen aan wou werken.... waarom nu dan niet nu je getrouwd bent en een gezinnetje? Wat hier net werd gezegd zou ik ook doen, ga eerst eens lekker jezelf oppeppen, en dat het niet leuk is om je hand op te houden dat kan ik begrijpen. Maar jij zorgt toch voor jullie kindje? das ook een baan!! Je kan hem toch vertellen, dat je heel graag wilt veranderen , nieuwe mooie kleding wilt kopen en naar de kapper, omdat je het belangrijk vindt om er voor hem leuk uit te zien? Dat snapt ie vast!!!! Lekker in je eentje een dag winkelen, dat doet je ook vast goed. koop iets waar je je sexy in voelt, neem lekker een zonnebankje... misschien voel je je dan wel een stuk beter al!!
Lieve meid, ik zie dat je dochtertje net 3 maanden oud is...zonder de rest onder de tafel te willen vegen, maar het is enorm heftig om een kindje te krijgen! Zou het niet kunnen dat je daar gewoon nog wat tijd voor nodig hebt? Er is een hoop gebeurd, en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Je hebt minder tijd voor jezelf en voor elkaar, je relatie verandert ook gewoon. Ineens ben je niet meer alleen minnaars, maar ook papa en mama, en moet je alles opnieuw aftasten. Geef het nog even tijd, idd maak je mooi, zorg dat je je goed voelt over jezelf. Vraag iemand om op je dochtertje te passen en ga er even samen uit. Gewoon gezellig, met z'n tweetjes. Even bijpraten en in elkaar investeren net zoals vroeger. Wie weet valt het allemaal mee, dat hoop ik in elk geval voor je. Je dochtertje verdient het dat papa en mama voor elkaar vechten! Sterkte..