Ik heb misschien een rare vraag... Je hoort altijd dat je op t moment dat je kindje geboren is, je alles vergeten bent en dat je op slag verliefd bent... Ik ben echt enorm blij met mijn baby-in-de-maak, ik heb ontzettend zin om moeder te worden en ik kan niet wachten tot ik haar in mijn armen heb en kan bewonderen. Maar ik ben soms een beetje bang dat de pijn van de bevalling er misschien voor zorgt dat ik dat gevoel helemaal niet direct zal hebben en ik haar uit boosheid misschien wel iets aandoe! Klinkt misschien idioot, maar dat had ik dus laatst gedroomd. Ik heb toen meteen mijn vriend wakker gemaakt, dat ie daar goed op moet letten. Dat ik haar niet op de grond gooi ofzo als ze op me wordt gelegd! In het begin van de zwangerschap ben ik extreem misselijk geweest, incl opname vanwege uitdroging. Ook al was ik ontzettend blij dat ik zwanger was, ik heb in die periode best wel eens gedacht aan een abortus. Heel erg. Maar ik was zoo ziek, continu 24/7 kotsmisselijk, dat ik alleen op bed kon liggen, voor me uitstaren, de minuten slopen voorbij en ik zag geen einde (ja, over 9 maanden). Ik wilde dat het op zou houden en ik me weer goed zou voelen. Omdat ik toen dus die gedachten wel eens had, ben ik nu bang dat ik misschien door de pijn van de bevalling in eerste instantie ook raar kan reageren. Herkent iemand deze gedachten en hoe pakte het uiteindelijk uit?
Nou, niet iedere moeder heeft direct dat moeder gevoel hoor. Bij mij kwam t pas toen alles lekker liep. Natuurlijk heb ik me wel zorgen gemaakt omdat ze een slechte start had maar echt mama voelde ik me zeker niet. Kwam niet door de bevalling hoor, ondanks dat ik er 38u over heb gedaan. T is gewoon een gevoel, bij de een is t er al en bij de ander nog niet. Bij de 2e had ik t wel gelijk.
Ik was ook vantevoren bang dat ik dat gevoel zou hebben. Mede doordat ik echt een waardeloso voorbeeld heb gehad. Ik heb echt ouders van niks, nooit gehad ook. Maar toen Leonie er was heb ik werkelijk dagen gehuild van blijdschap, zo ongelofelijk blij en dankbaar was ik met haar komst. En nu ik dit schrijf kan ik zo weer huilen. Ze is zoooo mooi. Ik zou me er nu geen zorgen over maken. Als je er na je bevalling nog zo over denkt, met kraamhulp en vk bespreken. Wellicht helemaal niet nodig en ben je net als ik helemaal into je kindje! Succes!
Ik zou er nu niet al te veel zorgen over maken: de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest... Prima dat je je vriend hebt gevraagd of hij straks op wil letten dat het idd niet speelt en daarmee lijkt me de kous wel af voor nu toch? Als het straks (kleine kans) toch zou gebeuren, klink je me eerlijk genoeg om dat direct te erkennen en er iets constructiefs mee te doen, dus dan hoef je je er nu verder niet mee bezig te houden toch?
Nee joh, na de bevalling heb je geen pijn meer, alle pijn is meteen helemaal weg als je bevallen bent. En dan denk je er echt niet aan om nog boos op je kind te zijn. Ik begrijp je gevoel van de eerste maanden toen je zo misselijk was. Ik had het lang niet zo erg maar als ik terug kijk naar mijn zwangerschap en de bevalling dan zie ik bij de eventuele volgende keer het meest op tegen de eerste 3 maanden. Terwijl een bevalling veel heftiger is, maar dat vergeet je zo snel. Je vergeet het meestal direct weer omdat je dus geen pijn meer voelt. Ik kan mij niet meer herinneren hoe de pijn van weeen precies voelde maar ik kan mij nog heel goed herinneren hoe de eerste paar maanden voelden. Gek he!
We hebben allemaal van die gekke angsten Misschien is het gevoel er niet meteen als je kleine op de buik ligt, dat heeft de een wel en de ander niet heb ik gelezen. Maar ik denk niet dat je je guppie echt iets doet hoor, ook niet door pijn of emoties. Ik denk dat je super opgelucht bent als die kleine er eindelijk uit is en op je buik ligt Ennuh, dromen zijn bedrog (hoop ik, want ik droomde dat mijn baby 3 ogen had en zei dat ik het allemaal niet zo goed had gedaan, die bevalling).
Nee hoor, is niet gek Moet zeggen dat moedergevoel begint nu wel te komen. Maar wat sommige mensen zeggen, dat je meteen verliefd bent, nou nee. In het begin van de zwangerschap en toen Lena er net was heb ik me ook wel eens afgevraagd, wtf omg hebben we gedaan.... Maar hou meer van haar dan van wie dan ook. Ik kon me er ook zo weinig bij voorstellen. Sommige mensen zijn zwanger en meteen al helemaal mama. Das mooi om te zien. Maar vijf minuten voor de bevalling kon ik me er nog niets bij voorstellen. Kind? Ik? Zwanger worden en zwanger zijn ging bij mij overigens zo makkelijk. Bevallen daarentegen Ik vond het zo zielig voor Lena dat ze het moeilijk gehad heeft. Je eigen pijn isdan 1, je medelijden met je kindje 100. Ondanks de pijn die je hebt. Heb ook wel eens gedroomd dat ik hier op de dijk liep en de kinderwagen los liet en die de weg op reed. Ehmmm nu klink ik wel heel erg, straks staat Rouvoet op de stoep. Ik wil zeggen dat ook al zit je niet op de roze wolk en kan je jezelf niet voorstellen dat je (een goede) moeder word, dat wordt je wel! Zeker! Misschien heb je je twijfels, maar zo'n lief klein prulletje dat van jullie samen is, dat jou zo nodig heeft, dat breekt echt je hart en daar doe je no way iets tegen! Echt nooit! Had echt pas een maandje of twee terug, lag met haar op bed en ze aaide met dat lieve kleine zeemhandje (net zo'n zeempje om te voelen) over mijn wang en dacht *snif* jij bent mijn meissie. Lief! Kortom... al is het er niet meteen, het komt echt wel. En iedereen voelt het anders he.
Thanx meiden! Ik ben ook absoluut niet bang dat ik niet/nooit van haar ga houden hoor. Alleen dus dat eerste moment, als ik overmand ben door emoties, uitgeput van de pijn. Aan de ene kant denk ik wel dat ik zoo blij ben dat alles achter de rug is en ze er eindelijk is. Maar aan de andere kant ben ik dus bang dat ik het nog niet helemaal kwijt ben, die pijn en woedend ben! Nou, jullie hebben me wel wat gerustgesteld hoor. Dromen zijn bedrog, gelukkig maar
Nee joh. Het is raar, kind moet eruit dan, je zal er dan alles voor doen. (er is een reden waarom vrouwen roepen 'snij het er maar uit' Maar als het goed is, is de pijn weg / vergeten als je kleintje er is. Dan weet je waar je het negen maanden lang voor hebt gedaan! Echt nooit gedacht dat ik zulke softe dingen zou zeggen maar geloof me, komt echt goed! Enneh als je boos om iemand bent, dan hoogstens op jezelf, de verloskundige, de verpleegster, het lelijke zeil in het ziekenhuis, whatever, maar niet op je lieve kleine kindje!
Nee joh... niet druk om maken. Wel goed dat je er over praat trouwens. Hier was het beide keren dat ik zelf echt even goed moest bijkomen en ff genoeg had aan mezelf die eerste uren na de bevalling. Geef jezelf de tijd om even bij te komen en om rustig aan te wennen in jouw eigen tempo. Laat je daarin niet forceren! Goed dat je er met je partner over hebt gepraat. Die kan er dan idd op letten.
door de pijn maak je juist hormonen aan waardoor je je sneller verliefd voelt en dromerig dus de kans dat zoiets gebeurd is heel klein je bent ook meteen de pijn vergeten als zoiets moois er ligt. Kan me niet anders voorstellen, kan me ook niet voorstellen dat dat moedergevoel moet komen misschien bij een hele nare bevalling ofozo, gewoon lekker je tijd nemen ervoor je zult zien hoe trots je op jezelf en je beeb bent!
bij mij was de pijn na de bevalling niet weg, wel anders nat. maar toch.. en ik was totaal niet bezig met een kind krijgen, alleen maar met bevallen.. ik was niet blij dat ze er was, maar dat het klaar was... toen ik haar aanmocht pakken, zei ik "echt niet" en deed mn ogen dicht.. toen werd ze op mn buik gelegd en handelde ik automatisch: vastpakken bekijken etc.. pas toen ik mn man zag huilen kwam bij mij het besef dat ze er was... dus wat ik wil zeggen is dat dat moedergevoel niet altijd er meteen is, komt nu bij mij pas een beetje.. het is goed dat je erover praat, maar maak je niet druk.. je lichaam neemt het over en zal er ook voor zorgen dat je je kind niet op de grond gooit succes alvast!
Boos op het kindje? Dat zeker niet. Maar moedergevoelens? Ook echt niet. Ze maakte een slechte start en ik maakt me bezorgd en had medelijden met haar, vond haar ook wel lief enzo, maar dat overweldigende moedergevoel dat ik had verwacht bleef echt uit. Voelde me daar behoorlijk schuldig over. Omdat het niet zeker was of ze het zou redden, lukte het me op de een of andere manier ook niet om me aan haar te hechten. En toen ze eenmaal thuis was, huilde ze veel. Toen heb ik ook (schaam, schaam) wel eens gedacht: "waarom wilde ik dit eigenlijk?". Maar nu ben ik inmiddels al zover dat ik me erop verheug als ze `s ochtends wakker wordt....Vind echt alles aan haar leuk. Dus uiteindelijk is alles echt goedgekomen, had alleen wat tijd nodig. Maar boos, nee dat dus nooit. X
Hmmm ik was alleen boos op de dokter die kwam hechten. Ik dacht dat alles wel achter de rug was, moest ik nog 20 minuten gehecht werden grrrr
Op het moment dat je je ukkie op je buik krijgt (eerste gedachte omdat ze het doen zonder hem/haar schoon te maken "he jakkes") komt er ineens zoveel los... Je hebt dan ineens een humpje op je liggen... En ineens besef je dat je daar zoveel voor heb moeten doorstaan. En houden van/verliefd worden op.... dat is bij mij in de loop van de dag gebeurd... Het enige wat ik op dat moment alleen zeker wist (bij beide meiden) was dat het humpje van mij was! Ennuh over je droom.... je weet dat je in je zwangerschap veel gaat dromen he? in uiterste extremen!
soms lijkt het wel of er een taboe op rust dat je niet meteen je kind gewéldig vind. bij mijn eerste was ik zo enorm overdonderd en de weg kwijt door de bevalling, dat ik die binding niet durfde te voelen. hij was er wel maar ik durfde het niet te zien. ook toen hij echt een paar seconden geboren was, durfde ik hem niet vast te pakken maar ze legden hem op me. toen durfde ik niet te kijken, maar toen ik eenmaal keek, kon ik niet meer wegkijken... 2 van die grote donkere ogen die me heel intens aankeken... bij de tweede was er wel direct die enorme klik, vond ik hem direct helemaal geweldig. bij beide kids heb ik echt moeten wennen. wennen aan hoe ze eruit zien, hoe ze klinken, etc. eigenlijk is het best gek, maanden lang ben je samen 1 en ken je elkaar, maar zodra ze eruit zijn hebben ze opeens een eigen gezichtje dat je al die maanden niet gekend hebt. en ookal maak je je er een voorstelling bij, het zal altijd anders zijn. ik heb daar echt wel aan moeten wennen, zo van okee, dit is mijn kind. het is ook zo'n groot iets, en heel overdonderend. je hebt een zware klus te klaren, en dan opeens heb je dat langverwachte kindje. het went gelukkig snel haha