Ja het leven gaat verder, het is alweer enige tijd geleden dat ik gepost heb (http://www.zwangerschapspagina.nl/alleen-zwanger/233838-eventueel-zwanger-worden-ernstige-zieke-man.html) maar ik zit er steeds meer aan te denken om alsnog zwanger van mijn overleden man te worden. Ik wil daarom binnenkort eens met het ziekenhuis om tafel over wat de mogelijkheden zijn. Financieel hoef ik me absoluut geen zorgen te maken, ik zit meer met de andere dingen, alleen voor de nachten etc staan. Hoe doen jullie dat en heb je het er moeilijk mee dat je alleen bent? Kun je af en toe nog wel weg en heb je dan oppas? Hoe doe je dat met je werk? Allemaal praktische vragen. Natuurlijk hoop ik over een tijdje weer een vriend te krijgen maar ik wil heel graag een kindje van Paul zodat ik hem voor altijd bij mij kan houden.
Ik heb geen ervaring met alleen een kindje opvoeden, maar heb je andere topic gelezen en vind het heel dapper en bijzonder dat je er aan denkt jullie wens in vervulling te laten komen. Ik wil je heel veel succes en sterkte met deze beslissing en alles wat het met zich meebrengt wensen..
@Miesie: ik heb je andere topic ook gelezen en enorm met jullie meegeleefd. Wat een enorm mooi gebaar om nog een kindje van je man te krijgen. En het zal misschien best even pittig zijn, maar je krijgt er ook iets heel moois voor terug. En ik denk dat er genoeg mensen in je omgeving zijn die je met alle liefde op alle mogelijke manieren willen helpen. Overigens was ik ook altijd bang voor de gebroken nachten en of ik dat aankon. Maar bij ons sliep ons zoontje door met 6 weken en moesten wij hem 's morgens zelfs wakker maken. Kortom, voor alles is een oplossing. Veel succes en sterkte met je beslissing!! Heb respect voor je, meid!
Ik vind de wens om alsnog een kindje van je man te krijgen ontzettend mooi, en ook helemaal niet gek. En natuurlijk is het alleen zwaarder dan met zijn tween, maar jij bent een hele sterke vrouw mijn inziens en ik denk dat het hebben van het nageslacht van je man je ontzettend veel kracht geeft. Als het allemaal kan, zou ik ervoor gaan.
tuurlijk zal het iets moeilijker worden om een kindje alleen op te voeden. maar waar een wil is is een weg. het is natuurlijk wel wat meer geregel. je moet echt gaan overdenken hoe je dat wil als je werkt. gastouder of oppas thuis. kinderdagverblijf. misschien familie die op willen passen?? en verder inderdaad een oppas zodat je ook af en toe tijd voor jezelf hebt en 's avonds weg kan of zo. en 's nachts, ja dat zal wat zwaar kunnen zijn. maar als je met z'n 2en was geweest en borstvoeding had gegeven dan had je dit ook zelf op moeten lossen. je moet het gewoon zo makkelijk mogelijk maken voor jezelf. dus kindje bijv. de eerste weken/maanden op je kamer houden zodat je het snel kan pakken als het zich meld.
Gecondoleerd met het verlies nog, Tuurlijk zal het zwaar zijn een kindje in je eentje opvoeden. Maar je krijgt er zoveel voor terug en je man leeft voort in je kindje ook heel speciaal denk ik. En je moet niet al te praktisch denken gewoon je gevoel volgens en overal zijn wel oplossingen voor denk ik
Wat een prachtig gebaar en wat mooi dat het allemaal kan meid! Echt ik zou er niet aan twijfelen; want als jij iets wilt dan kun je het en gaat het allemaal lukken. Ik denk dat je veel kracht uit het kindje zal kunnen halen en dat het je goed doet. Het is ook prachtig om dat je kindje later te kunnen vertellen. Mijn moeder heeft 2 kinderen (mij en haar pleegzoon) helemaal alleen opgevoed, weliswaar niet in dezelfde situatie. Maar wel zonder papa voor de kids. En het is haar prima gelukt als ik kijk waar mijn broer en ik nu staan. Natuurlijk heb je tijden, in voor en tegenspoed kies je voor een kindje. Maar als je sterk bent kom je er wel!
hoi om te beginnen veel sterkte en succes ik ben alleen en heb steun van mijn ouders en ik veronderstel dat jij jouw ouders hebt maar ook nog schoonouders die zullen helpen??? hetgene wat veel alleenstaande denk ik niet hebben en ja ik denk ook dat het wel los loopt, problemen aanpakken als ze zich voordoen zegt mijn papa en niet bij alles stressen op voorhand zoas bv opvang ik dacht ook dit lukt nooit, wel het is allemaal geregeld succes
ook ik ben alleenstaand moeder weliswaar niet bewust bij mijn zoontje maar ik wil over niet al te lange tijd gaan voor een 2e als BAM ja alleenstaand is zwaarder dan het samen doen, maar niet onmogelijk. belangrijk is wel een sociaal netwerk en het inlassen van af en toe een momentje van jezelf (iemand even laten oppassen) om op te laden. Ik vind je keuze om dit mogelijk te doen een mooie keuze en wil je succes wensen met alles !
Bedankt voor jullie reacties meiden. Ik heb gelukkig mijn ouders wel en een behoorlijk groot sociaal netwerk. Schoonouders hoef ik niet op te rekenen en dat wil ik ook niet want die vertrouw ik niet. Ik ga er op korte termijn eens met de huisarts over hebben en dan kijken hoe dat gaat het met zaad van mijn man. Heb wel het gevoel dat het gaat lukken, ben iemand die doorzet als ze wat in het hoofd heeft gezet en ik heb hem dan voor altijd nog bij mij.
Ik vind het heel erg moedig maar vooral ook erg liefdevol van je. Over het alleen krijgen van een kindje kan ik je wel iets vertellen. Ik heb op 19 jarige leeftijd mijn eerste kindje gekregen( zat in een gedwongen situatie.) en toen 1 jaar later mijn 2de en 2 jaar later mijn 3de. Tijdens de zwangerschap van de 3de had ik genoeg kracht verzameld en heb heel hard gevochten voor ons leven. Nu 11 jaar later zie ik de investering die ik al die tijd heb gemaakt. Kinderen geven je heel veel kracht, doorzettingsvermogen maar vooral heel veel liefde en vreugde. Zwaar is t altijd maar je deelt dan ook alle mooie momenten met ze. Mijn kids hebben helemaal nooit geen vader liefde gekend of gehad, ik was / ben alles wat ze hebben. Maar ze hebben er ook nooit om gevraagd omdat ze niet beter weten. Als alleenstaande jonge moeder heb ik een gezin gecombineerd met een FT baan en een HBO studie. Luister naar je gevoel en volg je hart. En ik wens je heel veel succes bij t zwanger worden en heel veel kracht voor de lange nachten straks Liefs ,Lisa
Ik ben semi-alleenstaand ( mijn partner en ik kunnen door omstandigheden nog niet bij elkaar wonen en wonen 150 km uit elkaar). Ik heb alleen gezwangerd en ben sinds 3 weken na de bevalling doordeweeks altijd alleen met de kleine, terwijl ik een fulltime baan heb. Het is reuze-zwaar, maar zeker niet onmogelijk. Je hebt natuurlijk wel wat minder vrijheden dan een vrouw met partner, maar het is echt niet zo dat je volledig geïsoleerd leeft. Waar al op is gewezen: een fijn netwerk met mensen waar je op kunt rekenen is wel erg belangrijk. Daar haal ik vele steun uit en dat helpt echt. De eerste periode met de gebroken nachten is pittig. Maar ook die zijn we goed door gekomen. Ik kon het me niet veroorloven, maar sommigen verlengen het verlof met gewoon verlof of nemen ouderschapsverlof op. Wat OOK belangrijk is, dat je af en toe echt even een moment voor jezelf inlast. Ik weet nog dat ik in het begin ff lekker uitgebreid ging douchen ofzo. Maar goed: dat is nogal ver vooruit gedacht. Je gaat eerst zo'n traject in en ik hoop en wens je toe dat jullie gezamenlijke droom toch nog waarheid mag worden. Het lijkt me ook wle erg bijzonder als het mag lukken, om toch een kidje van je overleden man te mogen krijgen. Zo leeft hij verder... Liefs en veel succes!!
Wat een mooie beslissing en wat zal je man ongelovelijk trots op je zijn!Heb je al overleg gehad met je huisarts/ziekenhuis? Ik kan me niet voorstellen hoe het is om je grote liefde te verliezen maar begrijp zo de keus dat je een kindje van hem wil om hem voor altijd bij je te dragen. Al denk ik dat je man nog altijd over je waakt en bij je is. Ik hoop dat we snel mogen lezen dat je zwanger bent!