Wauw, als ik nu een uurtje van huis ben... of zelfs na uren huilen hem eindelijk in zijn bedje heb... mis ik hem zo ... ik heb toch echt tijd nodig gehad hem te leren kennen en nog meer van hem te gaan houden...maar wat is dat gevoel nu overweldigend! heb helaas niet het gevoel vanaf dag 1 gehad, geen lichtblauw wolkje om het zo maar te zeggen maar nu na zo'n 7 weken... ben ik straalverliefd...wat een glimlach, wat een ventje, en ooh wat ben ik trots..hij is van mij herkent iemand dit? bij mij is het echt gegroeid en met de dag groeit het dubbel zo hard En by the way... de aandachtvrager kan al zo'n 1/2 uur alleen in de box... loeren loeren naar het nijntje mobiel
Haha, ik herken het wel! Ik moest er ook heel erg 'in groeien' maar nu... wat een heerlijk manneke, en ook helemaal van mij! (nou ja, van ons dan ) Dit gevoel wordt ook met de dag sterker...
Heel herkenbaar. Alleen geen heerlijk mannetje hier maar het allerprachtigste vrouwtje dat je je voor kunt stellen!
En het wordt alleen maar meer. Hihi. Ik ben er ook echt in moeten groeien. Toen ze haar op mijn buik legden had ik zoiets van, ieuw, bah bah. En nu... ik kan echt geniet van haar. Dus het wordt alleen maar meer
Ja hier ook preecies hetzelfde! Die glimlach, dat koppie van mijn meisje... om op te vreten. Gisteren ben ik voor het eerst een paar uur weg geweest (dat was pappa dag, dus ik "moest" even weg, tijd voor vader en dochter) maar toen ik thuis kwam moest ik bijna huilen van geluk dat ik Merel weer zag! Het wordt nog meer lees ik hier en daar...dat kan toch bijna niet Super om moeder te zijn. Had ik nooit verwacht voordat ik zwanger was. Wilde eigenlijk geen kinderen, maar wat ben ik blij dat ik nu mij schatje heb!
Hier ook heel herkenbaar. Tijdens mijn zwangerschap heb ik me nooit echt goed kunnen voorstellen wat zo'n kleintje voor je kan betekenen. En wat het in je leven betekent. Toen hij geboren was eerst ook heel onwerkelijk. Nu hij wat ouder wordt en je elkaar steeds meer leert kennen wordt het alleen maar leuker. En ik smelt helemaal van die mooie glimlach
Ik had het ook! Moest er zo aan wennen, aan het moeder zijn. Die beschermingsdrang was er wel, maar dat overweldigende 'verliefde' gevoel nog niet. Kreeg er ook nog een (postnatale)depressie bij en dat maakte het wel extra naar. Ik voelde me schuldig omdat ik het gevoel had niet genoeg van hem te houden. Maar nu.. Ik kan niet ophouden met naar hem kijken en ik ben zo trots op hem! En ik vind het ongelooflijk dat ik moeder ben! Ik zie nu al op tegen de eerste keer dat ik hem naar het kinderdagverblijf moet brengen..
Ik was gister ook voor het eerst de hele dag weg. Liep te winkelen en dacht steeds: ik heb gewoon een dochter en ik ben moeder. Nog steeds ongelooflijk en echt heerlijk als ik haar knuffel..alleen.....die van mij glimlacht nog niet echt! maar ze heeft dan ook wel erg last van haar darmen en maag. Wie weet komt het snel. I hope so. Groetjes, Marijn
ja heel herkenbaar. De eerste 5 weken vond ik loodzwaar en was doodmoe ook omdat bv totaal niet liep. Maar na 6-7 weken toen ze voor het eerst naar ons ging lachen wow wat waren we verliefd geworden op haar. En nu is het met de dag sterker en soms nog steeds onwerkelijk allemaal. Ik sport 3 keer per week en ik storm zowat het huis binnen na het sporten haha omdat ik haar zoveel heb gemis.
hihi meid gelukkig maar! herken je gevoel maar ik zat in hetzelfde schuitje als jou! heerlijk he! nu zit die aapie van mij te huilen ( sprongetje) en dat mis ik nou helemaal niet hihi hij lacht en praat met me nou dan is mama echt heeeeeeeeeeeel erg verliefd.. ga nu mijn aappie aandacht geven genietse meid!