Ik vind het hele zwanger zijn geen ruk aan *behalve dan die heerlijke schopjes in mijn buik, het gevoel dat er leven in zit: Heerlijk!!*. Bij de eerste zwangerschap vanaf 20 weken bijna helemaal plat gelegen ivm BI. Kon geen stap meer zetten. Was al een hele ondernemen om uit bed, gedoucht beneden te komen. We wisten dat we graag een 2de zouden willen, maar gezien de eerste zwangerschap, en de kennis dat bij een tweede zwangerschap de kans dat BI terug komt heel groot is, besloten we te wachten tot onze dochter kon lopen (mijn man is internationaal vrachtwagenchauffeur). Met 14 maanden liep ze los, en zijn we er weer voor gegaan. Ik kon aan mijn bekken voelen dat ik zwanger was. De pijn lag nu wel anders als in mijn eerste zwangerschap, maar wat een drama weer. Daarbij bleek uit de 20 weken echo dat mijn placenta al aan het verkalken was (daarom was onze dochter ook wat eerder geboren), en mochten we blij zijn als we zwanger de 34 weken zouden halen: Stress en BI. Ik heb letterlijk staan te huilen van geluk toen de weeën zich aandienden. Het einde van de pijn en stress was inzicht!!! Toch vind ik het rare gedachten dat ik nooit meer (bewust) zwanger zal raken. Nooit meer een test doen, nooit meer intake bij de VK, nooit meer bevallen, nooit meer de eerste keer je kindje bloot op je hebben, nooit meer die geur ruiken, nooit meer een kraamweek: Nooit meer.......... Dat vind ik heel moeilijk. Zelf zou ik graag nog een derde willen, maar mijn man absoluut niet. Heeft hij ook gelijk in: Stel ik zet mijn gezondheid nog een keer op het spel? Hoe gaat dan mijn BI lopen? Herstel ik weer zo goed als ik nu doe? Het is gewoon niet verstandig. We hebben 2 gezonde kinderen, ik zelf herstel super goed (van de eerste zwangerschap nooit goed hersteld), moet ik dit bewust op het spel gaan zetten? Nee, eigenlijk niet (maar ja: gevoel en verstand kwestie).
De zwangerschap en bevalling van mijn tweede zijn heel soepel verlopen en gevoelsmatig denk ik alweer NOG EEN KEER NOG EEN KEER De spanning van het testen, de eerste schopjes, de echo's, is het een jongen of een meisje, namen bedenken, de bevalling, de borstvoeding. Het is zo mooi allemaal. Mijn man is (gelukkig) wat nuchterder. Hij herinnert me er wel aan dat ik de neiging heb de vervelende dingen te vergeten, de zwangerschapsklachten, de risico's van bevallen, en als de baby er is de krampjes en de gebroken nachten. Hij heeft altijd gezegd: drie kinderen is de max. Dus ik mag lekker blijven dromen van mezelf, als het weer lukt mag ik het ooit nog een keer meemaken allemaal (maar voorlopig even niet hoor). En ik hoop maar dat, omdat ik me er dan op heb ingesteld dat het echt de laatste is, die kriebels na de derde wat minder zijn.
Ik vond de zwangerschap hels, de bevalling traumatisch dus missen doe ik het absoluut niet. Sterker nog, ben blij dat dat gehannes voorbij is. Ik zou wel graag een goede rustige zwangerschap en bevalling willen mee maken.
Ondanks dat ik alles behalve een ideale zwangerschap heb gehad met bi, hoge bloeddruk en zwangerschapsdiabetes en uiteindelijk ben ingeleid ivm HELLP, mis ik het zwanger zijn enorm. Ik voel me gewoon het meest happy met mezelf wanneer ik zwanger ben. Ben dan echt trots op mijn lijf. Ook mis ik de trapjes en het gevoel echt verbonden te zijn met mijn kindje. Wellicht dat wij in de toekomst ooit nog voor een derde kindje gaan, daar houd ik me dan ook nog maar even aan vast. De mooiste momenten van mijn leven waren de momenten dat ik mijn kindjes op mijn buik kreeg direct na de bevalling. Die blik in de ogen van mijn kindjes, die geur, dat oergevoel, ik zou het graag allemaal nog een keer mee willen maken.
Nou ik wil graag nog een kindje, maar dan graag zonder zwangerschap!! Ik heb een heel goede zwangerschap gehad, maar toch vond ik het vreselijk! Bevallen en kraamtijd zou ik zo graag nog eens mee willen maken.. Maar waarschijnlijk houden we hierbij.. Ik kan me echt niet voorstellen nog eens 9 maanden zwanger te zijn, pffff! Ik lees dat velen het getrappel missen. Nou vond ik dat wel het leukste van de zwangerschap, maar: ik zie haar toch veel liever naast me liggen dan dat ik haar voel trappelen in mijn buik. Dus ook dat heb ik geen seconde gemist! Was zelfs blij met mijn blubberbuik zonet na de bevalling..
Wij zijn compleet maar ik vond zwanger zijn geweldig. Ik word heel moeilijk zwanger omdat mijn eicelreserve heel erg laag is. We hebben er bij de 1ste 2,5 jaar en bij de 2e 2 jaar over gedaan om zwanger te raken. Mijn eitjes zijn bijna op dus zal voor een 3e weer heel lang gaan duren. Bovendien wordt ik volgende maand 40 jaar en ik vind mij nu al een oude moeder en wil niet op mijn 42ste nog weer moeder worden. Ik heb mijn huidige partner op mijn 30ste ontmoet en ik was net 33 toen we voor kinderen gingen en 6 jaar later hebben we gelukkig 2 kindjes. Gevoelsmatig zou ik graag nog een keer zwanger zijn omdat het voor ons niet vanzelfsprekend is maar mijn verstand zegt dat het goed zo is omdat dat ik te oud wordt. Mijn verstand gaat het winnen van mijn gevoel, zeg ik stoer .