Mijn man zegt dat ik gewoon dezelfde spontane flapuit moet blijven als wat ik was, dat ik goed ben voor hem en iedereen om ons heen en dat ik niet zo onzeker moet zijn. Dat ik moet doen waar ik gelukkig van wordt, hij weet dat ik nu wat onzeker ben en probeert dat ook weg te nemen maar ik kan ook heel erg in mezelf gekeerd zijn omdat ik hem niet wil 'opzadelen' met mijn onzekerheid. Ik heb ook dagen dat ik me prima voel maar zo'n dag als vandaag dan voel ik me gewoon zo verdrietig en vreemd, is gewoon eigenlijk triest want ik heb alles wat ik graag wilde!
Heel herkenbaar wat je zegt. Ik heb dat ook gehad, dat ik mijn vriend niet wou 'opzadelen' met mijn verdriet/onzekerheid. Dus dan komt het pas op laatste moment eruit met als gevolg dat het tranen met tuiten bij mij eruit komt. Hij zegt dan wel dat hij het zag aankomen omdat hij dan wel merkte dat ik met mezelf weer eens in gevecht was. Daarna voel ik mij ook wel opgelucht, dat hij het weet hoe ik me voel en de opbeurende woorden en knuffel die ik dan krijg Meid, die hormonen gaan straks weer weg en dan zul je merken dat je weer wat beter in je vel zit
Daar hou ik me ook wel aan vast dat dit puur door de hormonen komt en dat het straks we weer beter zal zijn. Ik ben ook echt een binnenvetter helaas.
Maak je geen illusies, hoe je er ook uitziet en hoe je je ook gedraagt, er komt een dag dat je kind zich voor je schaamt. Dat hoort bij het mama zijn. Gelukkig gaat dat (meestal) ook weer over. Hier krijgt onze dochter, (binnenkort dochters) van alles wat mee. Mama is een rockchick met tattoos, papa is een vrijgevochten moslim, opa is een overtijdse hippie, oma is een braaf huisvrouwtje, meter is zo weggelopen uit sex and the city,... Uiteraard zijn we allemaal veel meer dan dat, maar ik probeer maar even een beeld te schetsen Je hebt gelijk als je zegt dat veel mensen op het uiterlijk afgaan, maar daar hebben wij geen invloed op. Wij kunnen alleen maar proberen om onze kindjes zo op te voeden dat zij wel openminded zijn! En specifiek voor jou Drieka, relax! Je kan kiezen wie je bent! Deze week huisvrouwtje, volgende week rebel without a cause, de week erop ... whatever you want!
Het ligt misschien ook een beetje aan waar je woont. Hier in Amsterdam zijn er juist heel veel hippe moeders en niemand kijkt er raar van op, en zolang je niet in een heel klein dorpje woont zal dat denk ik ook niet anders zijn. In het begin was het voor mij wel even wennen om 'de moeder van' te zijn en niet overal gewoon 'ik' (sta je aan te bellen bij kdv en je naam te noemen, maar dat snapt natuurlijk niemand daar aan de lijn, dus toch maar gaan wennen aan 'de moeder van') maar op gegeven moment is dat ook routine. En ja hoor, uitgaan en lol hebben kan gewoon, en is juist goed, want je bent ook gewoon jezelf en niet alleen moeder van, en dat os vandaag de dag toch ook echt wel heel geaccepteerd!
Ach meid, trek je er niks van aan joh! Ik sluit me aan bij de anderen die zeggen dat je jezelf moet blijven en ook je kind wil leren dat hij/zij niet moet luisteren naar de meningen van anderen. Daarnaast vind ik ook echt dat je zo mutserig wordt als je zelf wilt! Ik heb er echt een allergie voor, ik hou van stappen en festivals dus mijn vriend en ik doen dit nog regelmatig! (nu even niet met de zwangerschap natuurlijk) En waarom niet? Als jij gelukkig bent, voelt je kindje dat ook! En dat wordt je niet door jezelf te verloochenen!
Draag je haar vooral op een manier waar jij je lekker bij voelt. Dan straal je dat ook uit en dat maakt je meteen een leukere moeder. Als jij er gekunsteld bij gaat lopen omdat je denkt dat het zo hoort dan voel jij je daar niet lekker bij en dan ga je je daar ongemakkelijk bij voelen wat je ook uitstraalt. Zoals iemand al schreef, er komt een moment dat kinderen liever niet met hun ouders gezien worden. Ik kan mij ook zo'n moment herinneringen ergens in mijn pubertijd. En waarom ik dat had als ik er nu aan terugdenk, geen idee! En mensen die opmerkingen maken dat jij door je haardracht een slechte moeder zou worden moet je echt naast je neerleggen. Alsof iemands haardracht iemand een goede of slechte moeder zou maken. Als dat zo zou zijn dan zou Bureau Jeugdzorg alle slechte ouders wel naar de kapper sturen, nietwaar?! En als jij je al oud voelt...ik ben 42 en probeer zwanger te worden. Oeps!
Ik heb tijdens mn vorige zwangerschappen ook last gehad van een identiteitscrisis. Uiteindelijk ben ik wel veranderd, maar dat gebeurde gewoon en was niet omdat ik me aan iemand asn wilde passen. Bij mijn oudste wel voor een deel en ik ben mezelf heel hard tegen gekomen en ben weer mezelf geworden. Ik ben bij periodes op zoek naar mezelf omdat ik dan het gevoel heb stil te staan en dan moet ik uitzoeken hoe ik verder kom. Wat uiterlijk betreft ben ik redelijk doorsnee, maar ik vind het prima en voel me er goed bij en dat is het belangrijkste. Ieder kind gaat zich schamen voor zn ouders, dus (helaas voor jou) ook die van jou. Maar dat heeft niks te maken met hoe je eruit ziet maar omdat je zn moeder bent en die is op een bepaald moment gewoon niet cool als anderen in de buurt zijn. Ik heb je reacties in andere topics gezien en ik heb bewondering voor hoe jij jezelf blijft. Je foto's met je haar, je babykamer waarvan iedereen zegt dat ze de witte mooier vinden. Geloof in jezelf en pas je asn voor jezelf als jij dat wil, maar doe het niet voor een ander want daar wordt je niet gelukkiger van.
Meid, hier een woord van een saaie muts van 27 Ik vind het rete stoer de manier waarop je jezelf uit. Of dat nu met hanenkam in mooie kleuren is of een ander hip kapsel/tattoos/kledingstijl. Dat ben JIJ en dat mag je laten zien! Hormonen zijn rotdingen en maken je vreselijk onzeker. Maar er is maar één ding dat je nog onzekerder kan maken: proberen iemand te zijn die je niet bent. Mensen zullen altijd opmerkingen hebben of meningen. Ik hoor vaak het tegenovergestelde (kind, spring es uit je vel, doe es iets geks). Het is nooit bij iedereen goed. Als het maar bij jezelf goed is.
Wat ik bij mijn eerste zwangerschap had, op mijn 28e, was dat ik naar de volgende generatie ging en het daar moeilijk mee had. Niet meer de jongste generatie in een familie zijn. Er verandert / gaat een heleboel veranderen als je zwanger bent. Ook had ik toen voor het eerst het gevoel dat ik onzichtbaar was, er werd door mannen niet zoveel meer gekeken. ( of geschrokken, want van de achterkant zag je weinig en de voorkant des te meer) . Nu 9 jaar later is de schok en overgang een stuk minder groot, maakt mijn zwangerschap me eigenlijk jonger omdat vooral jongere vrouwen baby's hebben.
Je bent zo oud als je je voelt Vandaag voel ik me weer wat beter maar gisteren zat ik toch helemaal in de put, die stomme hormonen
Wat een leuke reactie!! Doet me echt goed, ja je doet het in de ogen van anderen toch nooit goed inderdaad