nee ik kan ook niet echt compassie met haar hebben... ik bedoel ze kan toch niet verwachten dat ts haar eigen moeder thuislaat en haar meeneemt????
Tuurlijk dat is logisch! Eerst praten maar mocht ze bij haar standpunt blijven? Kijk het is en blijft een keuze die je moet maken ( misschien draait stiefmoeder wel bij je weet het niet ) Maar als je voor een keuze gezet word is het lastig! Ik heb precies het zelfde gehad met mijn ouders Mijn Pa 8 jaar niet gezien 2 weken terug bij hem langs geweest en mijn moeder riep gelijk als hij naar de bruiloft komt dan kom ik niet!! ( Word ik voor een keuze gezet ) Ik heb toen duidelijk tegen mijn moeder gezegd weet je het zeker dat je mij laat kiezen? zoja dan ben je zelf niet welkom Ik ga niet kiezen. Uiteindelijk is ze bij gedraaid en wilt mijn vader niet komen Probleem opgelost maar ik heb mijn taak gedaan
ik zou in dat gesprek dan inderdaad de keuze bij haarzelf leggen. gaat ze dan niet mee dan is het eigen keuze en niet de van ts.
nee daar doel ik ook niet op. ik probeer alleen uit de leggen dat haar kant van het verhaal ook vol gevoelens zit en dat ze daarom zulke ondoordachte dingen roept. maar ts gaat nogeens met haar praten en daar wilde ik naartoe. niet zomaar botweg haar van tafel vegen.
Ik ook.. Ik snap haar heel goed, maar blijkbaar wil men hier alleen maar horen en zeggen dat je vooral en alleen aan jezelf moet denken... En of je stiefmoeder nou wel of niet later bij je vader is ingetrokken en of ze nou wel of niet lelijk heeft gedaan tegen jouw moeder, doet denk ik weinig ter zake. Als je dat soort dingen erbij gaat betrekken en haar dat na gaat dragen, vind ik dat je ook moet blijven zien dat je moeder je jaren heeft laten barsten, je niet belangrijk genoeg vond en dan moet je daar ook op ageren. Je kunt niet je stiefmoeder die paar dingen nadragen en je moeder op 'n onverdiend voetstuk zetten, vind ik. Daarbij denk ik dat je als volwassene ook kan en mag zeggen 'sorry, ik wil dit gewoon niet'; dat mag ze. Jij hebt 't gevraagd en zij geeft aan daar geen trek in te hebben, dat is haar goed recht. Ze wil niet, nou dan gaat ze toch niet mee? En kun jij echt genieten van 't passen van bruidsjurken als er een soort gemaakt gezellige sfeer hangt, waardoor je 't gevoel krijgt dat je het gezelliger had gehad wanneer je in 'n vrieskist was gaan zitten? Dat je blij bent dat je moeder weer in je leven is, logisch, zou ik ook zijn. Dat je haar graag bij je bruiloft wilt hebben, logisch. Begrijp me niet verkeerd, ik snap heel goed dat je dat wilt en dat je dit een klotegevoel geeft! En nee, dat wil je niet tijdens de voorbereidingen van je huwelijk, maar 't zijn wel die momenten waarop oud zeer of onverwerkte dingen omhoog komen. Niet leuk, wel begrijpelijk... Maar waarom vraag je niet gewoon aan je stiefmoeder wat haar tegenhoudt en hoe je 't voor haar op een andere manier ook leuk kunt houden? Gooi die dialoog gewoon open! Ze is voor jou belangrijk genoeg mee te gaan je jurk uit te zoeken, dan vind ik ook dat je haar belangrijk genoeg kunt vinden om op z'n minst het gesprek met haar aan te gaan en een beetje begrip voor haar te hebben. Dat jij daarin wel je eigen keuzes maakt ('dan ga ik alleen met m'n moeder en schoonmoeder en dan wil ik graag voor jou een andere rol'), dat is ook weer jouw goed recht. Maar je kunt haar niet verplichten erbij te zijn. Jij hebt 'n proces meegemaakt mbt je moeder, waarin je gesprekken hebt gevoerd, waarin je nader tot haar bent gekomen, haar -ten dele- opnieuw hebt leren vertrouwen, maar jouw stiefmoeder heeft dat allemaal niet meegemaakt, die heeft niet zo'n proces gehad. Of haal 't hele probleem weg en neem zelf de touwtjes weer in handen: neem je een vriendin en je schoonmoeder mee voor 't uitzoeken van de jurk, laat je je moeder iets moois zeggen tijdens de plechtigheid en je stiefmoeder de ringen brengen. Of zoiets dan, ik roep maar wat... Echt, met begrip kom je verder dan met dit gekift en gedoe...
ik denk dat ik dus inderdaad een gesprek aanga met stiefmoeders en haar dus ook wel zeg dat als ze niet aan mij kan denken dat ze dan niet mee hoeft te gaan. wil ook helemaal geen ruzie met niemand niet maar dat moeten kiezen is niks voor mij..........
jij hoeft helemaal niet te kiezen hoor, het zijn twee volwassen mensen die het samen uit moeten zoeken. Als je stiefmoeder niet mee wil dan maar niet. Heel jammer natuurlijk dat begrijp ik heel goed, maar ik vind dat zij op dat moment of moet zeggen ik doe het voor mijn stiefdochter of moet zeggen ik ga niet mee. Hoop voor jou dat ze alsnog mee wil
Jij kiest niet, zij kiest. Jij hebt ze beiden uitgenodigd en als één om wat voor reden dan ook niet kan of wil, dan is dat de keuze van de ander en niet die van jou. Ik zou niet zo vijandig beginnen qua gesprek trouwens, maar goed...
Allereerst, van harte gefeliciteerd. Wat een moeilijk gedoe. Ik snap je stiefmoeder volkomen. Maar je stiefmoeder moet toch ook kunnen begrijpen dat je je moeder erbij wilt hebben. Ookal heb je (jarenlang) ruzie gehad. Het is niet voor niets weer goed gekomen! Ik zou zelf nog een paar gesprekjes aangaan met stiefmoeder. Haar uitleggen waarom het zo belangrijk is. Lukt het dan nog niet, dan heeft stiefmoeder pech. (in mijn ogen). Succes!