Ja, ben ook best tevreden. Al ging het tot zo'n 98kg best "vanzelf" doordat ik steeds meer kan, steeds meer doe, actiever ben en de medicatie afgebouwd werd. Ging van 24/7 plat naar weer zitten, lopen, douchen etc. Dus toen ging het best redelijk vanzelf. Had mezelf een jaar gegeven om te eten waar ik zin in had en weer een "normale" relatie met eten op te bouwen. Dat is gelukt, maar nu mag het allemaal net ffies iets gezonder, minder etc. Maar ben zeker onderweg en so far so good.
Hier weegdag. 0.9 eraf. Kon beter, maar ook zeker slechter, dus geen klagen. Ik moet misschien ook een antidrepressiva gaan gebruiken, gaat niet zo goed laatste tijd. Over 2 week weer naar de huisarts, maar over dat aankomen maak ik mij wel echt zorgen. Ik ben echt veel te zwaar en kan er echt niet nog meer bij hebben. Maar ja, probeer dat al jaren uit te stellen en elke keer dat ik denk dat het beter gaat, krijg ik toch weer een terugval.
Je hoort allemaal etenswaren in dat liedje. Dus als je probeert te ontspannen dat je continue eten in je hoofd hebt
Wat heftig sowieso de HG maar eigenlijk alles eromheen ook. Hadden ze daar in de zwangerschap dan ook qua voeding niet iets mee gekund? Ik bedoel ondervoeding is natuurlijk vreselijk daarin maar dit is toch andere kant wel weer.
Hier 0.4 eraf. Niet veel maar tevreden zeker na die vreetbui van woensdagavond. Nu 4,1 in 6 weken eraf
Hier ook, alhoewel ik heel eerlijk echt anti medicatie was/ben. Begin ik er meer overna te denken. Niet voor depressie maar ADHD maar ik wil pertinent geen amfetamine soorten. Ik neig naar Bupropion/Nortriptyline. Puur omdat mijn collega met ADD deze nu slikt voor stoppen met roken en ik aanzienelijke verandering zie. Andere kant vind ik het eng... <3
Hier -0,7 kg, in twee weken. Maar daarbij rekening houdend met een aantal slechte dagen qua eten toch nog redelijk. Eigenlijk was ik al blij geweest met niks aankomen.
Dat lijkt me echt lastig. Misschien dat de arts daarover mee kan denken? Echt je zorg uitspreken. Kan me voorstellen dat je er tegen op ziet. Maar als het helpt om beter in je vel te zitten is dat ook wat waard.
Ze hebben dit keer er echt alles aan gedaan om het zo comfortabel mogelijk te maken. Maar was echt een soort "operatie gelukt, enige jammere is dat de patiënt is overleden" situatie. De prednison ging aan de haal met mijn suikers en bloeddruk (bekende bijwerkingen). Maar daardoor moest ik flink insuline bijspuiten en was er sprake van een zwangerschapsvergiftiging. Dus met al die dingen moest rekening gehouden worden, en was dit de minst slechte uitkomst. Door het braken lag bijvoorbeeld mijn vitaminen/mineralen continue te laag. Dus om te voorkomen dat er constant extra infusen gestart moesten worden, was dit de oplossing (icm 3x per week aanvullende infusen met kalium, ferritine, vitamine c, b12 etc). En ten opzichte van de eerste zwangerschap ook echt beter. Toen woog ik na mijn bevalling 21kg minder dan voor mijn zwangerschap en was ik ook echt alle kracht kwijt. Dit keer heb ik best redelijk wat kracht behouden, omdat ik niet mijn eigen spieren heb opgegeten. Het herstel gaat daardoor ook echt wel veel beter en minder wisselvallig dan de eerste keer. T is alleen jammer dat, om het te overleven, ik ingepakt moest worden in een speklaagje. Soort bubbeltjesplastic
Begrijpelijk hoor ❤️ Maargoed, er zijn tegenwoordig zoveel soorten, ik ga er vanuit dat je huisarts/psychiater goed meedenkt qua welke het beste bij je past. Ik kan me voorstellen dat de drempel hoog is. Maargoed, als je het nodig hebt, dan kan medicatie echt een wereld van verschil maken.
Begrijp dat je er tegenop ziet en ik ken jouw situatie ook niet. Maar mocht ik ooit weer een baby krijgen, zou ik toch daarna weer voor de medicatie gaan. Het is m'n redding geweest. Ik weet namelijk ook hoe het zonder medicatie is, dat heb ik eerste 2x gedaan en dat was verschrikkelijk. Bij mij heeft de psychiater deze keer meegekeken vanaf de laatste weken van de zwangerschap. Maar goed, begrijp wel dat je er tegenop ziet. Ik heb escitalopram geslikt tegen de angsten en daar kom je meestal wel wat van aan. Niet persé heel veel. Waar ik vooral veel van aankwam was de slaapmedicatie.
Mag ik ook nog met jullie meeschrijven? Inmiddels vecht ik voor mijn gevoel al jaren tegen de kilo's. Na twee zwangerschappen en een flink hormonen traject (IVF) om dat geluk te mogen hebben, is er 20kg blijven plakken. Natuurlijk niet allemaal daaraan te wijten maar vooral door wat ik zelf aan "troost" heb gegeten. In 2021 al eens een goede poging gedaan om het kwijt te raken. Toen 8 kilo afgevallen tot mijn moeder overleed. Daarna had ik even niet de juiste mind-set. Maar nu ben ik er echt klaar mee. Ik wil die gezonde moeder zijn die ik altijd in gedachte had. Dus nu sinds 6 januari weer bezig en bijna 5 kilo lichter. Mijn man doet gezellig mee dus dat scheelt enorm. Samen kiezen we 1 dag (vrijdag of zaterdag) waarbij we wel wat mogen. Vaak feestjes e.d., we hebben namelijk elk weekend wel iets. Vaak zelfs twee dingen in het weekend. Alleen kiezen we nu samen bewust op welke gelegenheid we wel een hapje/drankje nemen. Deze aanpak hebben we ook heel bewust voor gekozen. In de basis eet ik ook helemaal niet zoveel en kan ik snaai best laten staan. Maar ik zwicht voor gezelligheid. Wijntje hier, kaas plankje daar. En laten wij nou net een vriendengroep hebben die daar hetzelfde in staat. Op deze manier hou ik controle zonder dat ik het gevoel heb op "gezelligheid/bourgondisch leven" in te boeten. Kortom iets wat ik op de lange termijn ook daadwerkelijk kan volhouden.
Ja heb na mijn 3e al gelijk gezegd dat ik nooit weer een baby wilde, want dat zou ik niet overleven, maar had nooit het gevoel echt serieus te worden genomen helaas. Maar zat héél diep toen. Zo heb ik mij gelukkig nog nooit weer gevoeld, maar volgens mij moet het zeker beter kunnen dan nu. Slapen lukt meestal prima, soms beetje te goed haha. Ben vooral neerslachtig, valt op dit moment mee, maar die angsten, daar word ik echt letterlijk gek van helaas. Is het ene voorbij komt het andere wel weer opzetten. Niet te doen meer.
Owh Jeetje ik snap het ja! Wat ontzettend heftig proces ook. En dat ze ook echt nog steeds niet voldoende over weten. Hele dikke knuffel voor jou, moet echt overleven zijn geweest. Ik heb met beide zwangerschappen droge vorm van hg gehad en dat tot 18 weken ongeveer. (Tweede keer niet zover gekomen) Maar dat vond ik al hels.
Ook een knuffel voor jou! Lastig ook dat angsten dan iets is wat bovenaan staat waardoor de drempel voor medicatie juist hoger komt te liggen. Maar naar mijn mening is medicatie voor een bloeddruk niet anders dan voor een depressie of angsten. Soms is het gewoon nodig. En inderdaad er zijn zoveel mogelijkheden. Goed samen bespreken en liefst echt met een specialist geen huisarts.