In ons bedrijf is onlangs flink gereorganiseerd, ik ben een van de 'gelukkigen' die mag blijven. Maar ik voel me helemaal niet blij, wel opgelucht natuurlijk. Eigenlijk ben ik alleen maar heel boos om de manier waarop het allemaal gaat (oneerlijk in mijn ogen) en verdrietig omdat ik veel collega's moet gaan missen waar ik al vele jaren mee samen werk. En dan heb ik het nog niet eens over al het werk dat gedaan moet worden met minder mensen. Mijn vertrouwen in het bedrijf en mijn manager is momenteel helemaal weg, voor mij is de lol er wel af, terwijl ik altijd met heel veel plezier naar mijn werk ging. Wie heeft dit of iets vergelijkbaars ook weleens meegemaakt? Heb je tips voor me, is je werkvreugde en vertrouwen weer teruggekomen? Of ben je uiteindelijk zelf een andere baan gaan zoeken? Heel stom, maar ik voel me zo verloren op het moment. Weet gewoon echt even niet waar ik met mezelf heen moet, moet steeds enorm huilen. Wat ik zo stom vind, want ik zou juist blij moeten zijn dat ik mag blijven zou je denken... Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ik heb diverse reorganisaties meegemaakt waarbij ik mocht blijven. Werkte voor een grote bank. Ik was altijd blij dat ik mocht blijven, maar op t laatst was ik er ook klaar mee. Altijd de onzekerheid en t verdriet bij mensen die weg moesten. Toen er weer een reorganisatie kwam en ik moest solliciteren om mn functie te behouden, ben ik er zelf mee gestopt. Die functie zou nl 200 km verderop zijn! Ivm die afstand had ik recht op een redelijke ontslagvergoeding als ik er zelf uit zou stappen (ivm het aantal dienstjaren) Ik heb nu een baan bij een kleine organisatie, verdien 600 netto minder terwijl ik 12 uur meer werk. Maar heb t zoveel meer naar mn zin. Sterkte! T is fijn dat je mag blijven, maar ik snap je gevoel wat betreft je collegaas die weg moeten.
Ik snap jouw gevoelens, en ik weet niet wat precies de situatie is rondom jouw bedrijf. Maar, als de reorganisatie goedgekeurd is door uwv is dit waarschijnlijk een noodzaak om het bedrijf te redden. Niet om medewerkers te pesten. Ik weet niet of jouw manager de eigenaar of bestuurder is, maar anders is hij ook gewoon een werknemer net als jij. Mijn advies is als je geen vertrouwen hebt in het bedrijf, om een andere baan te zoeken. Het gebrek aan vertrouwen is voor jou en voor je werkgever geen basis voor een werkrelatie. Als je wilt blijven: ga het gesprek aan en vraag naar achtergrond van het verhaal. Het is begrijpelijk dat je overdonderd bent, geef dit eerlijk aan.
Ik heb in de or gezeten van een grote organisatie en vanuit die kant meerdere reorganisaties mee gemaakt. Ik hoorde ooit een collega zeggen: ik ben jarenlang getrouwd geweest met bedrijf x, maar blijkbaar waren zij minder getrouwd met mij. En dat gevoel herken ik wel. Kort na de laatste reorganisatie ben ik extern gaan solliciteren en aangenomen (waar we overigens ook volop in de reorganisaties zitten). Mijn tijd in de or vergeleek ik vaak met sommige restaurants. Zolang je alleen de achterkant zit kun je er heerlijk eten, zie ke teveel in de keuken dan vreet je het nooit meer.
Dank je wel voor je reactie! Ik wil liever niet teveel in details treden. Het gesprek ben ik al een paar keer aan gegaan en daar word ik helaas niet veel wijzer van, het maakt me zelfs steeds bozer. Een andere baan zoeken overweeg ik ook hoor, ik hou mijn ogen iig zeker open. De loyaliteit naar mijn andere collega's toe en de hoop dat het vertrouwen weer terugkeert houden me vooralsnog tegen.
Ik heb het ook meegemaakt, alle collega's van mijn afdeling waren opeens weg, zo raar! Eerst werd ik gebeld (op mijn parttime dag) dat ik mocht blijven en ik was zo blij! Toen kwamen er telkens appjes dat er weer iemand weg moest en toen bleek ik dus alleen over te blijven. Had het hartstikke druk de eerste weken, toen kwam er tijdelijk versterking en toen werd alles op de schop gegooid (door een overname). Dit is nu 5 jaar geleden en er is een hoop veranderd (helaas niet alleen maar positief) maar ik heb het erg naar mijn zin en leuke collega's!
Is er nog genoeg 'over' voor jou daar? Ik ben ooit opgestapt, pas na een jaar, uit loyaliteit naar 'mijn' klanten. En toen ik weg was gingen die ook weg (en het bedrijf failliet) dus achteraf gezien was het een wijze beslissing, het bedrijf op zich had mij weinig meer te bieden.
Ja hier ook meegemaakt. Ik mocht blijven maar nu een jaar verder zit ik niet meer naar mijn zin en ben aan het solliciteren. De sfeer is nooit meer hetzelfde geworden, mensen zijn overspannen geraakt na de reorganisatie en teams zijn uit elkaar gerukt en opnieuw bij elkaar gezet, zonder klik met elkaar te hebben wat weer voor nieuwe spanningen zorgt. Kortom het is niet meer wat het geweest is helaas.
Mijn vorige werkgever deed niet aan reorganisaties, maar aan mensen wegpesten. Ze wisten altijd net onder het label reorganisatie uit te komen, maar in een paar jaar kromp het personeelsbestand met tientallen procenten in. Denk bijvoorbeeld aan iemand bewust op 2 uur reistijd naar een opdracht sturen voor minimaal een half jaar. De sfeer werd met het jaar slechter. Tijdens mijn laatste zwangerschap hebben ze bewust geen rekening gehouden met het feit dat ik hierdoor een half jaar afwezig was en werden mij doelstellingen door de strot geduwd die daardoor niet meer haalbaar waren, pure zwangerschapsdiscriminatie (er speelde wat dat betreft nog meer). Uiteindelijk een nieuwe baan gevonden bij een kleinere organisatie. Ik had het jaren eerder moeten doen.
Het bedrijf heeft mij zeker nog wel genoeg te bieden, er zijn leuke uitdagingen en er komen weer nieuwe aan, wat dat betreft kan ik me zeker nog voldoende ontwikkelen. Dus in dat opzicht mag ik niet klagen.
Ik heb wel een reorganisatie mee gemaakt, maar er zijn geen collega’s ontslagen (samenwerkingsverband), wel veel ‘nieuwe’ collega’s. Op papier was alles keurig geregeld, in de praktijk viel dat vies tegen. Ik kreeg een heel andere (mindere) functie dan ik deed. Maar op papier klopte het helemaal. Wanneer straks mijn verlof afgelopen is, zal ik langzaam aan op zoek gaan naar een nieuwe baan. Ik ben er helemaal klaar mee. Ook ik herken het stukje ‘getrouwd zijn’. Ik was erg loyaal naar mijn werkgever, had het ontzettend naar mijn zin. Maar de afgelopen tijd zijn er té veel dingen gebeurd. Blijkbaar hechten zij minder waarde aan onze relatie...
Ik heb het nooit meegemaakt, sterkte. Maar wat ik wel weet is dat mannen (sorry) over het algemeen niet zo begaan zijn met hun personeel. Zal ook voor vrouwen gelden. Maar eenmaal in managerspositie doen ze trouw wat de baas roept, ook al is het op een waardeloze manier
Ik heb het ook meegemaakt en in ons geval was het vooral heel zwaar in de tussenperiode. Eerst zijn de mensen die weg moeten er nog een tijd, wat natuurlijk heel ongemakkelijk is. Daarna komt een tijd dat iedereen zijn nieuwe plek moet vinden en dat kost veel energie. Maar in ons geval is het anders, maar niet perse slechter. Mijn man was ooit een van de mensen die weg moesten en heeft nog een tijd contact gehouden met oud-collega's. Daar was de sfeer na de reorganisatie en wijzigingen van werkzaamheden dusdanig dat de andere medewerkers grotendeels ook vertrokken. Maar daar bleven ze eigenlijk continu reorganiseren, dat gaf gewoon heel veel onrust. Uiteindelijk ligt het dus gewoon erg aan hoe het verdere verloop gaat. Waar ik me wel extra bewust van ben geworden is dat je uiteindelijk een werknemer bent. Hierboven werd aangegeven dat iemand het gevoel had met het werk getrouwd te zijn geweest en dat het werk dat andersom niet zo had. Dat klopt ook, het is werk, geen liefdesrelatie. Je bent dus uiteindelijk vervangbaar en dat geldt andersom ook. Wees daar wel reëel in. Het is ook geen afdoen aan jou als persoon, maar van jou als kosten-baten analyse. Dat maakt het heel anders dan een huwelijk (hoop ik toch).
Dat is in dit geval bij mijn manager zeker het geval. Het zal vast niet altijd zo gaan, maar dit is één van de dingen die mij zo vies tegenvalt.
Ja het erge is dat ik ook tijdje met directeur van bedrijf heb samengewerkt, mensen aannam enz. Nauw betrokken bij de bedrijfsvoering. En helaas ga je dan dus ook vanzelf zo denken, mee in die stroom van de directeur die vooral poppetjes ziet ipv mensen. Ik baal nog van mezelf dat ik soms daardoor de neiging had zijn gedrag te kopiëren.
Eens met deze reactie. Je zit nu volop in de emotie. Natuurlijk is een reoganisatie niet leuk; voor jou niet maar voor je manager/baas/eigenaar van het bedrijf ook niet! Dat gaat hem of haar ook niet in de koude kleren zitten hoor. Maar er is een bedrijf te redden van een mogelijke ondergang en dan moet je soms (in jouw ogen) impopulaire maatregelen nemen. Ja, je zult je collega’s gaan missen. Er zal veel veranderen, je takenpakket verandert misschien, er is onzekerheid. Maar koppel dit los van je emotie, neem goed afscheid en probeer je open te stellen voor de nieuwe situatie. En als je dat niet kunt of wilt; dan moet je een andere baan zoeken. Ik geef je als tips mee; - benoem bij je manager dat je blij bent dat je mag blijven maar dat je het best spannend vindt. Niet te veel emotie, maar wel benoemen zodat her uitgesproken is door jou; - kijk hoe jullie als huidig team goed afscheid van elkaar kunnen nemen; - vraag je manager wat hij van jou verwacht, hoe je baan er straks uitziet; - kun je er voor gaan, succes! Kun je je er niet bij neer leggen? Gaan.