Wat moet ik hier nou mee? Volgende week zaterdag gaan ik en een vriendin samen een avondje uit. Nouja avondje uit, naar een feest in Ahoy. Mijn eerste sinds jaaaaaren en ja ik kijk er naar uit! Nu moet het allemaal gezellig zijn, maar man wat een gezeur soms van te voren. Nu zouden we eerst met een ploegje gaan, maar iedereen heeft afgezegd i.v.m. geld, of werk. We zijn dus met zijn tweeën over en hebben al een kaartje. Nu wordt ik er alleen zo moe van dat er bij alles het slechte van mij wordt gedacht. Bijv; Ja ik heb een paniekstoornis, ik ben daardoor wel eens eerder tijdens avondjes uit eerder weggegaan. Vervelend, maar uiteindelijk was niemand verplicht om met mij mee te gaan en dat is ook niet gebeurd. Nu wordt er al vanuit gegaan dat dat nu weer het geval is. Dat ik vroeg weg wil en dat wordt dan ook even gemeld ("Ja we gaan wel, maar we gaan niet vroeg weg!) dat soort dingen. Leuk en aardig, maar dan ga ik al niet met een fijn gevoel. Noem het veiligheidsgedrag, maar ik vind het een prettig idee dat ik weg kan wanneer ik echt weg zou willen. Dit scheelt al half de stress en vaak heb ik dan gewoon een leuke avond. Dit weet ze! Ik liet vallen dat het nog wat zou worden, aangezien er twee zalen zijn met twee stijlen muziek. De ene stijl is die van haar en de andere die van mij. Dat wordt dus voor ons allebei een beetje onze weg vinden in wat we oorspronkelijk niet geweldig vinden. Niet erg, dat bedoelde ik ook niet. Ik vond het eerder grappig. Is voor mij ook een nieuwe ervaring. Maar zo wordt het wel opgevat. Idem met de taxi prijs. Dat liet ik vallen omdat ik eigenlijk wou zoeken naar een andere optie. Misschien is er een bekende waar wij mee terug kunnen of mijn man moet ons komen halen, maar die moet dan de kleine mee sleuren en dat vind ik midden in de nacht eigenlijk maar niks. Maar goed. Dat wordt dus ook WEER verkeerd opgevat. Wat mij steekt is dat ik nog NOOIT iets heb afgezegd, nog NOOIT andere mensen tot last heb proberen te zijn met mijn aandoening en juist onwijs uitkijk naar een avond (die ik ook een beetje eng vind) lekker met de voetjes van de vloer. Net zoals vroeger. Het heeft zolang geduurd dat ik die stap durfde te nemen. Nu durf ik, maar ja. Ik heb wel mijn vangnetjes nodig. Waarom hebben mensen dan het vertrouwen niet in mij? Niet het vertrouwen dat ik het naar mijn zin kan hebben, niet het vertrouwen er in dat ik niet afzeg en niet het vertrouwen er in ondanks mijn paniekstoornis gewoon betrouwbaar ben (zoals ik ALTIJD ben geweest.). Ik ben dat echt zooo moe onderhand
Ik heb geen idee waarom mensen dat doen. Opmerkelijk is het wel! Heb je het hen al gevraagd of/waarom ze dit denken???
Heb je ze dit ook al een gezegd? Want zo lang zij niet weten hoe jij je hier onder voelt zullen ze er ook geen rekening mee houden. Vertel ze hoe jij je hier onder voelt en leg uit hoe ze jou kunnen helpen. Grote kans dat ze dan heel anders reageren.
Heb je dit ook aan die vriendin verteld? Vervelend trouwens, zo'n paniekstoornis. Maar goed dat je je leven er niet door laat bepalen!
Nou dat is ook schone schijn hoor. Dat deed ik namelijk wel heel erg. Het is nu beetje bij beetje dat ik weer dingen ga doen die ik vroeger ook deed en dan pak ik vooral de dingen die mij heel veel plezier bezorgde. Zoals inderdaad zo nu en dan een goed feest pakken bijvoorbeeld. De dingen die ik niet zo belangrijk vond toen hebben ook geen prioriteit.
Ik denk dat het gewoon een stukje onzekerheid van je vriendin is. Ze bedoelt het natuurlijk niet zo kwaad, en is zich er waarschijnlijk niet van bewust dat jij hier doodmoe van wordt en dat het averechts werkt bij jou.
Nou weet je wat het is. Ze MOET zichzelf er wel bewust van zijn, want heb dit al tien keer uitgelegd. Was toen ook iets soortgelijks met het vrijgezellenfeest. Uiteindelijk heeft dat zichzelf allemaal prima opgelost, maar tsja. Toen stuitte ik ook op onbegrip. Vooral omdat het toen eigenlijk nog erger was en ik echt het stukje controle over sommige dingen nodig had. Zo durfde ik bijvoorbeeld ECHT niet met de metro. Nouja, na een minirelletje uiteindelijk toch begrip. Maar die is nu dus weer ver te zoeken. Pff.
Ik bekijk het altijd zo! Tijdens mijn postnatale depressie ook een paniekstoornis ontwikkeld ( nu eigenlijk zo goed als over, met af en toe nog heel iets last)! Voordat ik dit kreeg, vond ik mensen met depressieve klachten / paniekklachten (denkt aan: mn moeder) zeurpieten en aanstellers. Als je niet weet wat het is, komt het ook gauw zo over, omdat het onbegrijpelijk is voor de ander....
Ik ken dat verhaal van je vrijgezellenfeest niet, maar nu gaat ze alleen met jou. Misschien dat het hem daar in zit?
ik weet precies wat je bedoeld...helaas ik heb zelf ook een angststoornis en ik heb 7 jaar lang helemaal niks kunnen doen. Toen ik weer sommige dingen wel kon doen, verwachte ze ook gelijk dat het altijd zou lukken en dat heb ik wel duidelijk gemaakt dat dat zo niet werkt. Mijn grootste ergenis was dat de mensen om mij heen, mij gewoon niet begrepen en dat kan natuurlijk ook niet als je het zelf nog nooit hebt meegemaakt. Uiteindelijk was ik het zo zat, dat ik het maar op heb gegeven om anderen het te laten begrijpen...het is misschien voor andere vervelend of lastig, maar voor jou is het altijd nog het ergst! Je mag ontzettend trots op jezelf zijn dat je deze stap al weer heb gemaakt en lukt het niet of alleen met wat "vangnetjes", dan is het nog hartstikke goed van je! Ik heb aardig wat vrienden/vriendinnen verloren hierdoor, maar de gene die overblijven en hun best doen om jou "veilig" te laten voelen, zijn het ook waard om in je leven te zijn. Jij bent jij en je bent niet de angtstoornis...ze moeten blij zijn dat je weer meegaat en als hun weer voorwaardes er aan gaan vasthangen, hoef je dit absoluut niet te accepteren of in mee te gaan.
Ook ik snap je helemaal,heb ook al 12 jaar een paniekstoornis. Mensen lijken op een gegeven moment voor jou te gaan denken. Ooo ze wil toch niet of Ooo als ze al gaat gaat ze vroeg weg. Baal er ook.k zo van. Het enige wat je kan doen is het zo duidelijk mogelijk uitleggen. Snappen ze het dan nog niet moeten zie die lijn van die TV reclame misschien even bellen. Heb ook niet DE oplossing voor je helaas.
Wat vervelend, misschien toch nog een keer goed uitleggen waarom sommige dingen voor jou zo belangrijk zijn, zoals de taxi-keuze etc. Aan de andere kant, ik heb ook iemand in de familie met een paniekstoornis, daarvoor kan ik echt al invullen hoe ze gaat reageren en ik heb dat altijd goed voorspeld, zoals dezelfde dag nog afzeggen, 2 uur te laat komen etc. Nu is dat een persoon waarmee ik toch al niet overweg kan, dus nooit dat ik iets apart met haar doe, maar ik weet al precies hoe familiefeesten gaan. Ja, en als ze dan niet komt of eerder vertrekt, so be it, maar ik weet nu al als ik een avondje uit ofzo met haar alleen zou plannen, kaarten zou moeten kopen of een reservering moet maken en dit allemaal weer op het laatste moment wordt afgezegd of ik zit na een half uur in mijn eentje, zou ik daar ook geen zin in hebben. Ik kan niet voor haar of voor jou spreken, want ik weet niet hoe het in het verleden is gegaan en wat haar/jouw ervaring is. Misschien haar gewoon eens vragen of ze bang is in haar eentje daar te zitten ofzo en hoe je haar wat vertrouwen daar in kunt geven? Het moet van beide kanten komen.
En misschien hebben ze het wel nodig dat je het 100x uitlegt. Probeer wat minder ergernis in het uitleggen te leggen zodat het je niet zoveel energie kost. Een paniekstoornis is gewoon lastig te begrijpen voor de omgeving en hun doen ook alleen maar hun best door invullingen te doen. Voor jou wel heel vervelend maar vanuit het oogpunt van iemand die er geen ervaringen mee heeft wel heel logisch. Ga eens rustig samen zitten, zet je ergernis aan de kant en leg onder het genot van een kopje thee eens uit hoe het precies gaat en welke gedachtepatronen je hebt op het moment dat je controle hebt en wanneer je het niet meer hebt. Sta open voor vragen en beantwoord die ook normaal zonder irritaties ondanks dat je het misschien al 15x uitgelegd hebt. Zo voorkom je ook weerstand bij de ander.
Pfff, het is echt heel erg lastig. Ik heb er nogal eens last van met vl, die begrijpt ook bij veel dingen niet waarom ik het er moeilijk mee heb omdat hij het zelf niet voelt. Hij gaat er maar vanuit dat omdat een paniekaanval tussen me oren zit, ik het maar gewoon uit moet zetten op het moment dat ik er last van heb. Van de week nog weer een heel gesprek over gehad. En dat is het enige denk ik wat je kan doen, blijven praten en proberen uit te leggen. Super trouwens dat je dit gaat doen. Ik ben in Augustus ook weer voor het eerst naar een concert geweest. Was wel ff moeilijk toen ik aankwam en ineens tussen 1000en mensen stond. Maar de mensen waar ik mee was wisten van te voren dat ik het moeilijk zou vinden zodat ze me de tijd gaven even te acclimatiseren en ook niet helemaal vooraan gingen staan tussen alle duwende mensen. Ik vond het begin even moeilijk maar uiteindelijk ontzettend genoten. Hoop dat jij ook kan gaan genieten en je niet bij voorbaat al te druk gaat maken...!!
Het IS ook gewoon heel moeilijk voor de buitenwereld. Voor jouw gevoel leg je het duidelijk uit voor zover dat kan maar iemand die nog nooit een angst of paniekstoornis heeft gehad kan zich daar gewoon niet goed in verplaatsen. Blijven uitleggen is denk ik de enige oplossing. Ik vind het stoer van je dat je gaat. Je zou ook zo makkelijk om dit soort redenen af kunnen zeggen en het vermijden. Echt goed! Ik hoop dat je voor die tijd nog in gesprek kunt en proberen je gevoel uit te leggen. Succes.
Heel herkenbaar. Ik ben nu aan het leren om op tijd heel duidelijk mijn grenzen aan te geven. Bijv als ik in Ahoj in paniek zou raken dat ik even zeg, ik wil even rustig buiten zitten. Wanneer ik duidelijk mijn grenzen op tijd aan geef kan ik daarna weer verder. Wanneer ik het niet doe en door ga raak ik op een gegeven moment echt in paniek en dan is even rust niet meer voldoende, dan wordt ik pas weer rustig als ik thuis ben. Ik had ook veel onbegrip van vrienden om mij heen. De opmerking, je weet toch dat je dat niet kan of leuk vindt heb ik zo vaak gehoord. Doe je zo je best om mee te gaan en weer dingen te durven krijg je dat te horen. Inmiddels is het bij de meeste duidelijk. Ik heb gewoon heel vaak gezegd hoe moeilijk het voor mij is. Voor hun is het vervelend als ik niet mee ga winkelen in een andere stad maar hoe het voor mij is probeer ik ze dan te vertellen. Inmiddels begrijpen ze dat het voor mij nog veel erger is dan voor hun en heb ik het gevoel eerlijk te kunnen zijn bij de mensen die dicht bij mij staan. Waardoor ik met die eerlijkheid weer meer kan omdat ik niet de stress krijg dat ik niet weg kan, dat ze het niet zullen begrijpen als ik ergens ga zitten enz. Sorry beetje onsamenhangend verhaal maar probeer heel duidelijk je grenzen te bepalen. Wanneer jij er steeds overheen gaat wordt de paniek per keer alleen maar groter en duurt het langer voor je er weer vanaf bent.
Ja sorry,maar daar zit mijn irritatie juist. Ik heb namelijk nog nooit afgezegd, kom nooit te laat en laat niemand stikken. Dus er is geen reden om vertrouwen terug te winnen. Daar wordt ik juist zo pissig om! En natuurlijk het feit dat het als verwijt wordt gebracht. Dus nee, dan ga ik het ook niet 1000x uitleggen sorry. Als je 1000x een uitleg nodig heb dan zit er niet veel empathie in je donder.
maar heb je al eens gevraagd of ze het als verwijt bedoelen. Waarom ga je niet eens in gesprek dat je het zo voelt misschien hebben ze het niet eens zo door. en daarnaast als iemand iets niet begrijpt betekend niet meteen dat je helemaal geen empathie in je donder hebt... als een vriendindat zo over/tegen mij zou zeggen kan die de rambam krijgen... sorry dat ik het zeg hoor maar zo praat je niet over een vriendin....