@ Miepie, heftig idd om daar weer op de NICU te zijn! Ik heb er in december een aantal keer geweest (VU) omdat een goede vriendin met 29 weken was bevallen, maar vond het altijd zo ontzettend heftig! En mijn gevoel was al heftig, laat staan als je kindje(s) er liggen! Pffffff! Maar wat goed om zo het jaar af te sluiten! @ Daan, wauw, je bent wel even zoet, maar het gaat nu wel allemaal gebeuren! Spannend! Ja ex zal binnenkort wel bellen om af te spreken vrees ik. Of misschien wacht ie tot hij helemaal vrij is! Lijkt mij ook beter, dan duurt het nog even! hahahahaha! Eind april geloof ik! Pfoe! @ Marieke, begrijp ik het nou goed dat jullie weer 3 maanden moeten proberen?????????????!!!!!!!!!!!
ja ze zei dat ze t moeilijk vond voor ons.. sowieso tot de bloedtest proberen we t zelf. daarna kijken we wel weer verder.. we weten dat het spontaan dus wel kan, 2 keer nu spontaan zwanger geweest.. alleen t blijft niet zitten. maar ga niet weer 2 jaar wachten voor t weer spontaan is hoor. dus wachten tot na het onderzoek denk ik.. als daar niks uit komt, zitten we toch weer in juni.. en als het dan nog niet is gelukt dan denk ik weer iui ...dus heb maar weer ovu testen besteld..
Waarom moet het 3 maanden duren voor dat ze dat onderzoek kunnen doen? Wel kl*te voor jullie dat het weer allemaal zo lang duurt
omdat het 3 maanden na de miskraam moet ofzo. weet ook niet precies waarom eigelijk. niet naar gevraagd. ja het is opzich wel klote dat t weer zo lang moet duren, maar zaten nog aardig in de rust mood dus de klap komt minder hard aan als toen we er echt weer voor wilde gaan en we met een jaar zelf proberen naar huis werden gestuurd. ik denk dat ik het persoonlijk een beetje wegduw ofzo. als ik er bij na ga denken dan word ik alleen maar verdrietig. dus denk er niet veel aan.. denk maar aan andere dingen en senna ons hondje doet zoveel goed.. als ik het even moeilijk heb dan ga ik maar lekker met hem wandelen of knuffelen en dat helpt wel. hij is gewoon ons kind haha
lola kan je mij miss vertellen wat t precies in houd dat stollings onderzoek???? heb t eigelijk vergeten te vragen wat t precies is.. ja of je bloed goed genoeg stolt lijkt mij?? maar waarom duurt die uitslag weken dan?
Hey Mariek, jeetje weer 3 maanden wachten..blegh! Maar ja als dat echt moet voor het onderzoek dan is het niet anders. Moet zeggen dat ik het wel een beetje raar vindt dat ze zeggen dat het utrogestan alleen gebruikt wordt bij IVF/ ICSI. Als je de berichten leest op internet wordt het wel ingezet bij mensen met herhaalde miskramen. Maar misschien is er dan eerst ander onderzoek verricht. Heb je wel het gevoel dat je serieus genomen bent? Had je een goed gevoel bij het gesprek? En wat vindt C er allemaal van? Baal gewoon dat je nu weer langer moet wachten.. Jij waarschijnlijk helemaal.. Hier gaat alles z'n gangetje.
Mariek, komt op mij over alsof ze niet zo bekend zijn met herhaalde miskramen en/of dat niet zo als probleem zien. Natuurlijk is het zo dat je blijkbaar zonder IUI zwanger kan worden, maar ik denk dat de focus nu vooral gelegd moet worden op het zwanger blíjven! Ik weet niet hoe hard jullie daar zelf ook extra reizen/tijd/moeite voor willen en kunnen doen (om onderzocht te worden door een team dat er wél in gespecialiseerd is), maar je zou eens kunnen kijken bij grotere/academische ziekenhuizen. In het AMC zit een team dat zich helemaal specialiseert in herhaalde miskramen. En daar krijgen dus inderdaad vrouwen bij wie uit de onderzoeken komt dat ze er baat bij zouden kunnen hebben gewoon utrogestan. Utrogestan gebruiken heeft alleen weinig zin als blijkt dat het niet aan de innesteling zelf, maar aan een chromosonale afwijking, stollingsafwijking of zoiets ligt.... Ik zou dus zeker even verder kijken buiten je eigen ziekenhuis (als je daar dus idd de puf voor hebt). Fijn dat Senna voor zoveel afleiding zorgt. Ik ben twee jaar minder lang bezig geweest dan dat jullie nu zijn en ik vond het al zo slopend..... iedereen kan wel zeggen dat je afleiding moet zoeken, er niet teveel mee bezig moet zijn, etc - maar het is gewoon zó allesoverheersend. De wens is zó groot en het wel of niet uitkomen van die wens bepaalt je hele toekomst.... Dikke knuffel!
Mariek, misschien ook interessant eens bij het UMC te informeren naar de MEER-studie (zie Herhaalde miskramen - over de weg naar een effectieve zwangerschap » Nieuw onderzoek!!! en Wetenschappelijk onderzoek Voortplanting & Gynaecologie - MEER-studie - UMC Utrecht)
@ Marieke, het moet wel een tijdje op kweek staan begreep ik, je hebt veel verschillende stollingsafwijkingen. Ik vroeg mij net als Miepie af of jij je wel serieus genomen voelt. En sluit mij helemaal aan bij Miepie. Ze laten jullie maar wat aanmodderen al die tijd. Knuf!
mja ik was de naam dus kwijt en was het vergeten op te schrijven. ik kwam niet verder als utro.. zij vulde me niet aan maar had t steeds over progestan .. ik zei nee het heet anders.. maar ze bleef dat progestan erbij halen. nu ik weet hoe t heet zal ik van de week eens bellen dat dit dus wel degelijk bij herhaaldelijke miskramen word gebruikt. ze nam me verder wel serieus hoor.. lang gesprek gehad. ander ziekenhuis is gewoon geen optie hier.. te ver weg.. dat hoop ik uit te kunnen stellen voor t geval we een andere behandeling nodig zouden hebben. bedoel t moet met t werk ook kunnen.. en chris is niet zon held in vrij nemen.. en ga echt niet alles alleen doen als het ook nog eens zo ver weg is.. dank jullie dames ga hier zeker mee aan de slag..
Mariek, hoe is jouw contact met je huisarts ? Ik zou daar vragen of je bloedonderzoek mag doen. En anders je vriendin de verloskundige raadplegen. Voor dat progesteron of hoe dat heet, moet je geloof ik meerdere keren in je cyclus prikken dacht dag 3 en dan een week ofzo na eisprong, maar daar kan miepie en daan meer over vertellen.. hun of in het vruchtbaarheidsbehandelingen topic kunnen dus ook zeggen wat een goede/nornale waarde is. Aan de hand daarvan kan je dan nog beslissingen maken. Misschien alleen mail contact zoeken met de arts in dusseldorf of gent. Je moet hier natuurlijk maar zin in hebben en kracht voor. Maar zou zeker overwegen om zelf een beetje de touwtjes in handen te nemen, mochten je huisarts of vriendin de vk willen helpen. Heel veel sterkte en dikke knuffel.
Marieke, de 'merknaam' is utrogestan, maar dat is dus het werkzame stofje progesteron. Je kan evt wel met het UMC of Amc bellen en dan de onderzoeken in je eigen ziekenhuis doen toch? Dat zij jouw arts dus adviseren?
Maar idd, hoe gaat het met iedereen?? Daan, volgende week mag je geloof ik weer gaan beginnen met de hormonen toch?? Marieke, hoe voel je je nu? Lola, hoe gaat het met jouw en je prinses?
snap ik dames, dat onderzoek komt er ook alleen mag dat pas 3 mnd na een miskraam vandaar dat ze nu niks doen.. ze kunnen alleen nog de stolling en dat chromosoom onderzoek doen, en die laatste doen we niet, want heeft toch geen zin. als er al wat uit komt dan kunnen ze daar toch niks aan doen. dus heeft t voor mij geen zin om te doen. wij zijn gewoon een apart stel.. altijd al geweest haha vraagje: voelen/voelde jullie je ook zo vaak niet begrepen? en hadden/hebben jullie ook t gevoel er niet bij te horen als je geen kids hebt? Toen ik zwanger was de eerste keer, kreeg ik ineens berichtjes van mensen waar ik eeuwen geen contact mee had, die wilde ineens afspreken zodat we lekker konden bijkletsen.. na mn miskraam hoorde ik van die mensen ineens niks meer... al die jaren heb ik dat gevoel wel gehad, chris ook.. maar de laatste tijd word het veel erger.. We worden aan de kant gezet voor mensen die wel kinderen hebben.. het word "normaal" als wij streepjes op een test hebben en t word nog " normaler" als het misgaat. mensen zijn al niet eens meer blij voor ons als we nieuws hebben.. begrijpelijk, maar denk dat ik volgende keer maar helemaal niks meer zeg tot aan de bevalling ofzo.. Ik merk dat ik er geestelijk een beetje doorheen zit, snauw mensen af, heb nergens meer zin in.. t liefste wil ik gewoon hele dagen in bed liggen. Scheelt dat we senna hebben dus ik moet er wel uit. op het werk is het ook nog eens een bende, dus ook daar schiet ik sneller uit mn slof. als mn schoonouders t over ons neefje hebben, maak ik me uit de voeten omdat het me werkelijk niet interresseerd en ik dan ook onverschillig uit de hoek kan komen, dan kan ik maar beter weg gaan om ze niet te kwetsen. ik weet dat dat niet goed is.. maar kan er niks aan doen. ben gewoon een beetje op. Chris heeft het volgens mij ook moeilijk.. die praat niet... en normaal gesproken vond ik dat wel prima.. maar als ik de laatste tijd wil praten of mn gevoel kwijt wil dan eindigd t altijd in ruzie omdat ik dan me druk maak om dingen die hem niet boeien.. ja sorry, als ik te horen krijg dat mn schoonzusje en zwager nog eigelijk niet zo aan kids toe waren, maar ze mn schoonouders toch eens een keer opa en oma willen maken.. dan gaan bij mij de haren overeind staan. en misschien maak ik me de laatste tijd wel te druk. maar heb gewoon het gevoel er niet bij te horen... we leven in een maatschappij waarop je normaal huisje boompje kindje moet hebben.. voldoe je niet aan die eisen, helaas maar ga terug naar start. t ergste is nog dat ik t zo wel van me af kan typen, maar zo makkelijk als ik voorheen praatte kan ik al niet eens meer.. als mensen er naar vragen kap ik het snel af met een: komt wel goed.. of : we zitten nu lekker in de rust.. het praten erover word voor mij moeilijk gemaakt, als je zwanger bent is onwijs blij tot tranen geroerd, krijg je een miskraam huilt iedereen met je mee. gebeurd dit alles een 2e keer vinden ze het nog erg. gebeurd dit een 3e of 4e keer vinden mensen het normaal.. vinden ze het alleen maar strontvervelend als je even geen zin hebt in leuke dingen, of begrijpen ze het niet meer als je depri word. "want we raken er onderhand toch wel aan gewend? " Ik gebruik die woorden de laatste tijd ook steeds vaker.. puur om t feit, dat mensen die woorden willen horen. Dan kan ik ze maar beter voor zijn.. Misschien word het eens tijd om een maatschappelijk werkster in t ziekenhuis te vragen, weet niet eens of die er is.. durf het eigelijk niet te vragen in t zh.. alsof ik me er voor schaam... bedoel.. dr zijn mensen al meer dan 10 jaar bezig.. mensen met ivf, icsi, mensen die zijn uitbehandeld. bedoel wat stel ik me dan aan? sorry voor de klaagzang.. moest er even uit
Nee hoor marieke, ik denk dat die gevoelens volkomen normaal zijn. Ik vond het al verschrikkelijk lang (2,5 jaar) duren voor ik eindelijk zwanger raakte van C. En jullie wachten nog steeds Ik denk dat het verstandig is om dat aan te kaarten in het ziekenhuis. Al vind ik dat ze dat vanuit het zh ook aan hadden moeten geven maar heb ik meer het idee dat er vanuit dat ziekenhuis bij jullie maar verrekte weinig gebeurd. Heb jezelf dat gevoel ook?
Hey Mariek, moet zeggen dat ik dit gevoel van jou heel erg herken..helaas.. De kinderloosheid lijkt idd bij ons te horen, alsof het normaal is en het verdriet er niet meer zit. Ik merk de laatste tijd bij sommige mensen dat ze er ook helemaal niet meer naar vragen hoe het bij ons/ met ons gaat. Net alsof het ze niet meer interesseert.. We hebben gelukkig een paar vrienden om ons heen die er na al die jaren nog staan en ook overal begrip voor hebben. Het onbegrepen/ harde gevoel is bij mij altijd het meest heftig na een mislukte poging. Dan schop ik figuurlijk tegen alles en iedereen aan, kan mij het verrekken. Mijn vader zei dan ook in december vorig jaar dat het leek of ik boos was op de hele wereld. En daar had hij gelijk in. Nu laten mijn ouders ons gelukkig dan maar vloeken/ tieren/ huilen en onredelijk zijn (ze weten dat er weer andere tijden aankomen). Maar dat onbegrepen gevoel herken ik dus heel goed. Gelukkig kan in met A. juist heel goed over mijn gevoel/ zijn gevoel op dit vlak goed praten (moet wel zeggen dat we dat hebben moeten leren door de jaren heen gezien het een heel gevoelig onderwerp is), maar nu bespreken we gewoon alles met elkaar. Dat heb je naar mijn mening ook wel nodig om door deze ellende heen te komen. Ik vraag me altijd af wat het doel is dat we nog geen kinderen hebben/ door deze behandelingen heen moeten, maar het enige pluspunt is dat ons huwelijk 10.000 x beter is geworden hierdoor. In het Radboud bieden ze psychologische hulp standaard aan na een mislukte poging. In het eerdere ziekenhuis waar ik zat trouwens ook. In de meeste ziekenhuizen hebben ze een maatschappelijk werker die hierin gespecialiseerd is. Vragen is ABSOLUUT niet raar, ben jij gek! Daar zijn ze voor hoor! Hoop echt dat je weer snel uit dit dalletje gaat klimmen en weer wat beter gaat voelen! Heb je nog nagedacht over een second opinion, die optie die Miepie gaf (alleen de onderzoeken in een ander ziekenhuis) vond ik trouwens wel erg goed. En als je toch besluit over te stappen naar een ander ziekenhuis dan hoeft C. echt niet altijd mee hoor. A. gaat alleen op de dag van de punctie en de tp mee. De echo's doe ik alleen. Oh en natuurlijk op het begin en eindgesprek gaat hij mee. Veel tijd kost het dus niet voor hem. Ik kan je echt het Radboud aanraden, die zijn naar mijn mening echt beter in vruchtbaarheidsbehandelingen als ik het allemaal zo lees dan jou ziekenhuis. Er is ook vele malen meer empathie. Meisje denk aan je en een hele dikke knuffel!!
Wieffie, wat een goed nieuws zeg op fb, weg met die pret!!! Goed hoor dat je mag afbouwen. Hoe voel je je voor de rest? Lool, hoe gaat het met jou? Hier vandaag naar de apotheek geweest om de meds op te halen. Ik heb inmiddels een kleine apotheek in huis, koelkast zit vol !
Daan, spannend... nu gaat het echt weer beginnen! Wij duimen voor jullie... Mariek, meidje, met tranen in mijn ogen je berichtje gelezen - zo herkenbaar! De laatste poging hebben wij op een handjevol mensen zelfs niemand verteld dat we weer bezig waren... Ik had vaak het gevoel dat mensen die nog niet met kinderen bezig waren óf zelf wel kinderen hadden (en dan vaak nog voor de eerste echte ronde raak) geen idee hadden hoe allesbeheersend het is. Natuurlijk kan je lol hebben zonder kinderen, natuurlijk is het af en toe best makkelijk - maar je zou zoveel liever wél moeten nadenken over oppas, hoe een verjaardag in het schema van de kinderen te passen, níet stappen omdat je er 's nachts 2x uit moet voor je kids, etc. En je wordt overal met kinderen geconfronteerd - en met hoe vanzelfsprekend het voor de meeste mensen is dat die kinderen er zomaar komen. Het meest killing vond ik nog wel het niet weten, de onzekerheid. Komen die kinderen er ooit? Als je wist dat het nog 10 jaar zou duren en nog 5 miskramen, zou het al een stuk dragelijker zijn...... maar het wordt na verloop van tijd steeds moeilijker om vertrouwen te houden en te blijven geloven en hopen. Ik denk dat het heel goed is met iemand te gaan praten - dat kan in het ziekenhuis, maar je kan ook eens aan je huisarts vragen of die iemand weet. Ik had geen klap aan de MW in het ziekenhuis (die gooide het op dat het misschien tijd was voor een veradering in werk :S), maar heb enorm veel gehad aan de hulp van een soort 'coach'. Zij was ooit de VK van mijn schoonzusje en we hadden toen al wel een klik, en zij is geswitcht naar coaching. En inderdaad, denk echt eens na over een ander ziekenhuis. Natuurlijk komt dat rot uit met werk, is het klote dat je extra reistijd hebt... maar hier schiet het ook niet op. Is het ook alleen dat het onhandig is,of toch ook wel eng of moeilijk om naar een ander ziekenhuis te gaan? Meidje, denk aan je.. je kan altijd mailen of bellen he! Dikke zoen!