Dat is allemaal prima, maar ík was het niet ik zou zo'n opmerkingen dan bespreken met de persoon die het zegt. Misschien komt het dan beter aan
Ik ben het zeker niet met alles eens wat ze zegr en ook niet de manier waarop..maar ze heeft er gelijk in dat sommigen hier heel makkelijk zeggen: o en als we wat nodig hebben bel ik mn ouders wel...niet op de manier die jij bedoeld..maar die worden door sommigen als een soort achter de hand spaarrekening gezien en dat snap ik echt niet. Wat ik zelf eerder al zei: je bent een eigen gezin met eigen verantwoordelijkheden en kunt dan toch niet steeds op je ouders terugvallen??? Als er hier echt iets moest zijn dan durf ik hen ook gerust om hulp te vragen...maar zorg toch echt eerst voor mn eigen zaken.
Maar wie zegt er dan dat ik niet voor mezelf kan zorgen als er een onverwachte uitgave gedaan moet worden? Ik heb nog nooit hulp gevraagd aan mijn ouders maar weet wel dat ze er voor mij zijn als ik ze nodig heb. En dat men dat dan een slecht voorbeeld geven vind dat boeit mij niet zo maar ik snap gewoon niet wat daar verkeerd aan is. Het is toch fijn dat je in het ergste geval een familie hebt waar je op terug kan vallen? Ik zal dit mijn kinderen ook bij brengen, als zij later in nood zitten en ze hebben geld nodig dan geef ik ze dat zonder te aarzelen. Mijn moeder zei altijd ' heb liever dat je bij mij wat leent dan bij een bank waar je weet ik veel hoeveel rente je moet betalen ' ik ben er alleen maar blij mee.
Dat zeggen mijn ouders ook altijd. En dat is een boodschap die ik mijn kinderen ook meegeef. Ze kunnen alles altijd vragen en ik zal ze overal indien mogelijk met alles altijd helpen (dus ook met geld).
Ik denk dat de meeste ouders hun kinderen financieel zouden helpen. Maar dat betekent toch niet dat je dat moet willen. En dat je daar op moet rekenen? Ik zou dat echt alleen uit pure nood vragen.
Onze buffer is na de verbouwing zo goed als op. We gaan nog relatief goedkop op vakantie, en daarna is het weer even klaar. Morgen heeft m'n man ook dd laatste bespreking voor een nieuwe baan, en dan gaat het sparen waarschijnlijk weer hard. Ik vind een buffer hebben fijn, maar hou ook erg van lekker leven, mooie spullen, kleding etc. En ook wij hebben allebei ouders waar we eventueel op kunnen terugvallen. We gaan daar allebei niet vanuit, maar het is wel een fijne gedachte. Overigens studeer ik nog, man werkt fulltime en doet er een studie naast. Dus wij hebben niet de kans gehad om voor de kinderen een groot vermogen op te bouwen, de meiden waren een bewuste keuze.
Amen! Ik zou mij doodschamen als ik bij familie om geld moest bedelen, ik heb toch altijd geleerd dat ik als volwassene zelf met geld moet leren omgaan en mijn eigen boontjes moet doppen. Dat wil niet zeggen dat we onze kinderen niet zullen helpen als ze later in financiële nood zitten, maar ik zal dat alleen doen als dat door niet-verwijtbare oorzaken is ontstaan. Zomaar grote sommen geld uitdelen aan je kinderen worden ze niet wijzer of sterker van.
Naar aanleiding van de discussie over het vragen van geld aan je ouders. Dit blijft altijd een keuze, in mijn ogen is dit echt vrijwel nooit nodig. Wel of geen buffer moeilijk of makkelijk je dopt je eigen boontjes en in Nederland hebben we het goed, zelfs als alles fout is gegaan kun je gewoon nog leven op een fatsoenlijke manier.Toen onze buffer van 20.000 (mag ik rustig zeggen zonder te pochen het is nu 300 euro) op was hebben we er niet eens aan gedacht om de ouders te vragen. Moet er niet aan denken hoe lief ze ook zijn. Nope wij lossen het zelf op en dat is misschien in veel ogen heel erg afzien ik vond de stap erg eng maar nu we alles op de rails hebben absoluut niet. We hebben onze ouders voor een voldongen feit gesteld en die zijn super trots hoe we het doen. En wij ook.
Is het zo erg dat er een vangnet is voor als het echt finaal misgaat? Zoals eerder gezegd, ik ben enigst kind. Wij doen ons best en het gaat prima. Mijn papa en mama vinden het leuk om af en toe iets voor ons te betalen/kopen wat we leuk vinden maar waarvan wij zelf zeggen: Nee zonde geld, we kunnen het beter besteden. Daar ben ik ze heel dankbaar voor. Bedelen doe ik absoluut niet bij ze. Maar mocht het echt helemaal mis gaan, dan kan ik wel voor een lening bij ze aankloppen. Of alleen maar om mee te eten met zn allen bijvoorbeeld. En nee daar schaam ik me niet voor. We doppen onze eigen boontjes maar hebben wel een vangnet. Daar ben ik dankbaar voor
Daarnaast wil ik die spaarrekening als buffer voor mezelf hebben. Als het namelijk financieel in ons huishouden instort en we dat geld nodig hebben...Wil ik niet moeten denken: Shit, stel dat we nu dood gaan. Dan is er geen geld voor de uitvaart! Dus ik ben heel blij met mijn (onze) verzekering(en).
Huis is in de toptijd gebouwd (paar jaar voor de euro) en nu dubbel zoveel waard. Met die overwaarde zit wel goed. Mijn vader zit in de financien dus ik ga er wel van uit dat die het prima regelt voor het geval dat. MAar vooralsnog ga ik er gewoon vanuit dat ze over een x aantal jaar kleiner gaan wonen en wij hun huis kopen
Het is niet verkeerd dat jouw ouders jou dat aambieden of jij jouw kinderen. Het gaat om het ervan uit gaan. Ik zal straks de posts opzoeken die ik bedoel..maar het ging erom dat men spaargeld helemaal niet belangrijk vond, want als het misgaat klop ik wel bij mn ouders aan, "wij willen lekker leven". Spaargeld blijkt dus wel belangrijk...alleen moeten de ouders dat in dit geval dus bij epkaar sparen om de kinderen te helpen. Die instelling begrijp ik niet. Wat als er bij de ouders iets misgaat en zij dat zelf nodig hebben..dan heb je niks meer om op terug te vallen. Of wat als die ouders er niet meer zijn...wat voor onze generatie over een paar jaar echt niet ondenkbaar is? Elkaar helpen is niks mis mee..alleen maar mooi. Maar ervan uitgaan dat je ouders je uit de shit helpen en daardoor zelf helemaal niks achter de hand hebben begrijp ik niet.
Hier helaas door auto ongeluk thuis komen zitten ww loopt af en ja dan houden we 250-, over voor boodschappen kleren en zwemles tanken noem maar op....mijn man probeert over te werken waar ie kan voor wat extras ...maar ach we redden t proberen te sparen en als we ooit in nood komen kunne schoomouders helpen....ik heb er niet voor gekozen dat er iemand bellend achterop reed..
Dood schamen omdat je bij je ouders om hulp vraagt? Ik ben enorm blij en trots op de manier hoe mijn ouders mij dit altijd bij hebben gebracht en ben er alleen maar sterker van geworden. Sta nog steeds op eigen benen, dop nog steeds mijn eigen boontjes maar ik weet wel dat als ik ooit in de problemen kom ik kan aankloppen bij mijn ouders. Dit hebben mijn ouders mij ook altijd geleerd maar die hebben mij ook altijd geleerd dat ik niet alleen sta mocht ik hun hulp nodig hebben. Dat heeft niets met bedelen te maken, als ik zou bedelen dan hing ik iedere week wel aan de telefoon met de vraag of ik even 100 euro kon lenen. Heb nog nooit geld bij ze geleend maar weet wel dat er een vangnet is mocht ik dat nodig hebben. En ik klop liever aan bij mijn ouders dan bij een bank waar je bij een lening vaak het dubbele moet terug betalen. Dus schamen? Nee hoor absoluut niet, ben er juist blij om dat deze keus mij word gegeven.
Ik bedoel niet jou, maar in z'n algemeenheid. Ik ken mensen die hun ouders echt als een financiële instelling zien en voor grotere uitgaven stelselmatig bij pa en ma aankloppen omdat ze 'het nu even niet hebben' of 'toch wel heel erg die vakantie nodig hebben' of 'heel graag die nieuwe Bugaboo willen'....of dit alles wel zelf betalen maar er dan achter komen dat het toch te duur voor ze was. Dan maar weer bij pa en ma aankloppen om wat rekeningen te betalen of geld voor de boodschappen te halen. Tja, dan zou ik mij persoonlijk doodschamen eerlijk gezegd. Mijn man en ik staan daar zelf heel anders in en zo zijn we ook opgevoed. We zullen onze kinderen een financieel zorgeloze jeugd geven en hun studies betalen, rijbewijs en dat soort zaken. (Indien mogelijk moeten ze trouwens wel een bijbaantje nemen, maar opleiding gaat altijd voor.) Wanneer ze daar echter klaar mee zijn verwacht ik dat ze op eigen benen zullen staan en zelf verantwoorde financiële beslissingen zullen maken. Zo niet, dan zullen ze toch echt zelf op de blaren moeten zitten en de consequenties hiervan aanvaarden. Is goed voor ze, leren ze van en worden ze sterker van. Ik ben als student op straat gezet omdat ik op een gegeven moment mijn geld liever uitgaf aan 'leuke' dingen dan mijn huur betalen. Dat was verschrikkelijk genant, deurwaarder huisuitzetting noem maar op. Ik heb mijn vader gesmeekt destijds om de schuld voor mij te betalen, kon hij makkelijk, maar hij heeft het expres niet gedaan. Ik ben hem daar nog steeds heel dankbaar voor, sinds dat incident heb ik nooit meer een rekening te laat betaald en altijd gezorgd dat de belangrijke rekeningen eerst betaald zijn alvorens geld aan andere zaken uit te geven. Ik noem dit maar als voorbeeld hoor omdat veel vriendinnen en hun ouders het toen schokkend vonden dat mijn ouders mij niet wilden helpen. Uitzondering zullen we natuurlijk altijd maken in het geval van overmacht, ziekte o.i.d. Het gaat ons er vooral om dat onze bloedjes het niet als een vanzelfsprekendheid zien dat ze bij ons kunnen aankloppen als ze het door eigen toedoen financieel tegenzit.
Om de begrafenissen te betalen en ik zou heel blij zijn dat mijn kinderen niet met lege handen achterblijven! Ik leef hier niet alleen voor mezelf, zo denk ik altijd. Maar ik begrijp wel, als je niet kunt sparen omdat er simpelweg niet genoeg geld binnen komt dat het niet anders is. En ik weet hoe het is, mn man heeft vorig jaar een halfjaar thuis gezeten. Ik had mijn werk nog wel maar alleen een contract van 18uur.