hoe zit het met de 'papa's'

Ten eerste wens ik jou en je man veel sterkte met het verwerken van dit verlies.

Bij ons was het allemaal onwerkelijk. Ik ben begin januari gestopt met de pil en het was gelijk raak. Wij hadden nog geen echo gehad, die kregen we toen ik aan het vloeien was. Mijn vriend was er zeker bij betrokken, maar je merkt toch dat er nog niets tastbaars is geweest. We hadden nog geen beeld van wat er dan zou zitten. Hij vindt het net als ik heel erg, maar we zijn wel zo realistisch dat het al heel vroeg is misgegaan en dat er dus iets niet goed was met het vruchtje.
Wij hadden ook nog niet verteld dat ik zwanger was, nu weten het goede vrienden en naaste familie.

En het klopt zeker dat de man naar de achtergrond verdwijnt, maar in ons geval vond hij het ook meer van belang dat de mensen er voor mij waren en dat hij er ook over kon en kan praten.

Hij gaat er op een hele andere manier mee om, hij zag dat ik steeds zwakker werd van al dat bloedverlies. De miskraam vond hij erg, maar dat ik er zo aan toe was, dat deed hem toch meer.

 

Allereerst wil ik jou en je man heel veel sterkte wensen met dit grote verdiet.

Bij ons was vooral bij de eerste 2 mk's dat mijn vriend er een beetje buiten viel. Voor hem was het toen niet echt meer dan dat het geen leven was. Bij de derde mk was hij vanaf het begin er bij alle echo's en alles en was er dichterbij dit keer. Gelukkig hebben wij een hele lieve familie en vrienden die hem ook niet vergeten. Wij praten met zijn tweeen ook heel veel erover.
Mijn vriend is een enorme binnevetter dus ik moet het eruit trekken. Bij zijn broers en sommige vrienden kan hij ook terecht dat helpt hem wel enorm.
Hier zijn er ook twijfels. Niet van mijn kant hoor. Ik heb zoiets het was dan niet goed en als er wat is dan liever bij mij dan bij mijn vriend. Niemand kan er wat aan doen. Je kan zwanger worden (wij ook) nu alleen nog proberen vast te houden zeg ik altijd. Hoe moeilijk het is ik zeg het van mezelf ook dat de mooiste en liefste kindjes het langst duren.

een hele dikke knuffel Mimi

 

Mijn man was ook heel erg gesloten na de miskramen maar ik zeg altijd tegen de mensen denk aan bart vraag ook naar hem ga hem even een knuffel brengen en als je iets wilt geven om onze pijn te verzachten dan iets wat je aan bart kunt geven zodat hij zich er wel degelijk bij hoort voelen.

zo heeft bart van iemand een plantje gekregen die hij mooi moet houden zodat onze twee sterretjes en danique* van boven kunnen kijken.

hij heeft ook een boek gekregen over verlies en zelfs van iemand een boek van je bent toch papa geworden.

ook heeft hij een beertje gekregen met de tekst je bent de liefste papa ook nu nog.

die dingen kleine dingen maken het draaglijk ook dat ze niet direct na mij toe komen maar eerst na bart van god jongen hoe is het hoe voel jij je

en dan kom ik wel.

telefoontjes ik gaf ze altijd ook aan bart ook al vroeg die gene aan de tel alleen hoe is het nu met jou heb je nog veel last enz enz dan gaf ik antwoordt aan het eind zei ik zal je bart even doen kun je zelf vragen hoe het met hem gaat. en dat terwijl mensen er niet eens naar vroegen hoor, dus gooide ze eigenlijk voor het blok

en samen veel praten heel veel praten.

heel erg veel sterkte beide en praat praat

liefs miriam

 

Lieve Anna,

Wat een onrecht he, dat het mis is gegaan.

Mijn vriend heeft samen met mij heel veel verdriet gehad, maar het ging bij hem wel sneller 'over'. Na een week of twee was hij al weer best positief en keek hij al weer naar een eventuele nieuwe zwangerschap, terwijl ik nog heel erg bleef hangen in het verleden en het verdriet van de MA.
Hij heeft helemaal niet het idee dat het aan hem of mij zou kunnen liggen, terwijl dat op zich niet raar zou zijn als hij daar aan zou twijfelen. Hij gebruikt hormooninjecties om vruchtbaar te zijn (ingewikkeld verhaal, maar dat terzijde), dus ik heb best wel eens gedacht dat het misschien daar aan zou hebben kunnen liggen. Maar de gyn zegt dat dat niet zo is en het écht een speling van het lot is geweest...

Nogmaals veel sterkte. Deel je verdriet samen, want je hebt elkaar in ieder geval nog...
Hopelijk komt jullie droom alsnog voor jullie uit!

 

Lieve Anna,

Heel herkenbaar! Mijn vriend is behoorlijk kapot, maar weinig mensen zien of begrijpen dat. Wij hebben 3 MK's achter de rug en daarboven op blijk ik nu vermoedelijk last van verklevingen te hebben, waardoor ik niet meer ongesteld wordt en ook niet zwanger kan worden. Volgende week volgt een kijkoperatie en weten we hopelijk waar we en aan toe zijn en wat dit alles betekent voor onze hoop op een kindje.

Mijn vriend probeert zich groot te houden maar heeft heel veel verdriet. Het beïnvloedt hem in zijn dagelijkse leven want vaak houdt hij de schijn voor dat het goed gaat, terwijl hij zich kl*te voelt. Hij moet ook wel want hij heeft een eigen kroeg en je kan niet als barman chagerijnig of verdrietig achter de bar staan... Maar dat vrolijk doen vreet energie en is soms verdomd moeilijk.

Ik merk dat ik veel steun haal uit dit forum en ook makkelijker met vriendinnen praat over wat er gaande is als mijn vriend. Voor mannen ligt dat toch anders. Wij kunnen er samen wel goed over praten en op zich ook wel met familie en goede vrienden, maar erover praten helpt ook niet altijd want het veranderd niets aan de situatie.

Gelukkig zijn er ook momenten dat hij het wel van zich af kan zetten en weer de 'oude' vrolijke kerel is. Verder zorgen we er voor dat we veel uitstapjes ondernemen om het van ons af te zetten. Lekker een eind fietsen en genieten van de buitenlucht, de natuur en de zon 8), naar de voetbal en daarna met vrienden de kroeg in, of gezellig met goede vrienden een spellenavondje, op dat soort momenten is hij weer even de oude.

Het verdriet moet simpelweg slijten en je moet proberen positief te blijven hoe moeilijk dat soms ook is. Ik wens jou en je man heel veel sterkte en heel veel geluk toe in de toekomst !

 

Mijn man was de eerste dagen na het slechte nieuws flink van slag, maar hij heeft niet gehuild.
Dat heb ik hem sowieso nog nooit zien doen in de 6 jaar dat ik met hem samen ben.
De dag van de curretage was ie vooral zenuwachtig voor mij zeg maar, hij was ook gespannen, maar dat is natuurlijk ook logisch.
Het is wel zijn vrouw die het moet ondergaan, en hij voelde zich totaal machteloos.
Het herstel van de curretage verliep naar mijn idee ook niet zoals het horen moest, en hij werd eigenlijk een beetje 'moe' van mijn gepraat daarover.
Toen ik na 7 weken nog niet ongesteld was, werd ie wel weer ongerust, en toen uiteindelijk bleek dat ik een verkleving had, had ie spijt dat ie me niet serieus genomen had.
Het is voor hem natuurlijk ook heel anders, het is mijn lijf, en hij voelt niks.
Toch kan ik zeggen dat hij de miskraam nu verwerkt heeft, op zijn manier, en dat ie vol vertrouwen is in de toekomst, net als ik.