Drie jaar geleden overleed, na een kort ziekbed, mijn oma. Voor mij toen de belangrijkste vrouw in mijn leven. De beste en liefste oma die een kind zich maar kan wensen. Hartelijk, warm, lief, onbevooroordeeld, een luisterend oor. Ik had het gevoel dood te gaan van verdriet. Maar echt verdrietig kon ik niet zijn, want ik moest er zijn voor mijn moeder. Zij had een hoop te regelen, want opa bleek toch niet meer zo scherp te zijn als dat we altijd dachten. Vorig jaar overleed mijn opa. Ook hij kende een kort ziekbed. En ook nu was er geen ruimte om verdrietig te zijn, want moeder moest een hele erfenis regelen. En dat is best lastig als je van nature erg verlegen bent en moeite hebt met mensen en contacten. Alle afspraken moest ik mee, en er werd wederom veel op mij geleund. Begrijp me niet verkeerd, dit deed ik uit liefde en plichtsbesef. Zij hadden het moeilijk en ik moest helpen als dochter. Mijn vader liet haar eigenlijk aan haar lot over, en daar had ze geen enkele steun aan. Nu belde mijn moeder mij dinsdag dat pap zich niet lekker voelde, en toen ik daar kwam hebben we direct de ambulance laten komen, want het ging heel slecht. Nu drie dagen later is de diagnose binnen: slokdarmkanker... Vanmiddag de diagnose te horen gekregen en het is alsof de grond onder je voeten vandaan zakt. Maandag krijgt hij verdere onderzoeken om te zien of behandeling nog mogelijk is, of er uitzaaiingen zijn enz. Naast mijn eigen verdriet en wanhoop gaat mijn hart vooral uit naar mijn moeder. Zij heeft al zoveel verloren de afgelopen jaren. En nu haar man misschien te moeten verliezen... Het is zo oneerlijk. Ik weet niet waar ik met mijn verdriet naar toe moet. Ik moet sterk zijn voor mijn ouders. Mijn zusje is ook een emotionele dweil, dus die trekt het ook niet. En thuis hoef ik ook niet aan te komen. Vanmiddag had ik een huilbui en toen ik tegen mijn man zei dat het zo oneerlijk was, zei hij " ja er is wel meer oneerlijk". ik voel me zo verdrietig en alleen. En zo bang om hem kwijt te raken. Ook al is hij soms een rare kwast, ik weet niet wat ik zonder hem moet...
Sterkte!! Het is inderdaad soms heel oneerlijk. Ik heb zelf bijna 10 jaar geleden aan kanker verloren. Hij leefde erg gezond, sportte veel, geen alcohol, niet roken. Het zijn toch je ouders en voor jou een van de belangrijkste personen in je leven. Als mijn man had gereageerd met er zijn wel meer dingen oneerlijk dan denk ik dat ie had kunnen maken dat ie weg kwam.... Wat ons veel geholpen heeft is open zijn, erover praten, eerlijk zijn naar anderen toe. En eigenlijk blijven we er na al die jaren nog steeds over praten.
Meisje toch! Wil je heel veel sterkte wensen. Vandaag ook slecht nieuws gehad. De oma van mijn vriend is vannacht overleden die was wel bijna 100 jr best mooie leeftijd maar wel verdrietig. Denk ook aan jezelf! Niet vergeten. Liefs.
Ik ken het een beetje... Mijn oma, die bij ons thuis woonde, en mijn vader overleden binnen 4 maanden van elkaar. Het is inderdaad niet eerlijk. Maar stop het verdriet niet weg. Zoek mensen met wie je er vaak en veel over mag praten. En zeg tegen je vader de dingen die je hem in ieder geval nog wilt zeggen, ongeacht of hij beter wordt of niet. Sterkte, ik hoop dat er nog behandelmogelijkheden zijn voor je vader.
Jeetje zeg, wat een verdriet allemaal. Heel heel veel sterkte! Maar krop het niet op, daar ga je zelf aan onderdoor. Ik hoop dat je er toch met iemand over kan praten, ook jij kan niet de hele wereld op je schouders dragen. Als iedereen zo op je leunt moet je zelf ook op iemand kunnen leunen. Sterkte meid Edit, misschien is professionele hulp een idee? Mij helpt t enorm, als is t maar om je verhaal te vertellen. Mijn vader heeft ook kanker gehad tijdens m'n tweede zwangerschap, heb veel hulp gehad en nog steeds van m'n psych. M'n pa leunt ook erg op me, is erg verandert en is soms net een klein kind, die geen beslissingen kan nemen, en ook zo reageerd. Gelukkig helpt m'n man heel veel, want dit kan je niet alleen.
Sterkte meis! Het is ook niet eerlijk, maar aan de andere kant ook het natuurlijke levensverloop. Ik was al héél jong al mijn familie kwijt, maar ik merk om mij heen nu we allemaal 'ouder' worden dat mensen om ons heen beginnen weg te vallen. Soms nog steeds veel te jong, maar ongeacht de leeftijd altijd moeilijk om mee om te gaan. Heel veel kracht toegewenst en ik hoop dat je vader toch nog te behandelen is en nog vele jaren bij jullie mag blijven!
Dank allemaal voor de lieve woorden. Mijn man is gewoon erg "onhandig" af en toe als het op emoties aankomt. Hij helpt me wel heel goed door er voor ons gezin te zijn zodat ik me vol op mijn ouders kan richten. Maar gewoon even een arm om m'n schouder of een bemoedigend woord. Iemand die zegt "het komt allemaal wel goed". Vannacht slecht geslapen. Kon niet in slaap komen van het huilen en toen werden we ook nog eens om 4 uur gebeld door één of andere idioot die niks zei... Toen besloten de achterburen om half 6 de bierflessen van hun nachtelijk feestje op te gaan ruimen. Dus ben ik maar opgestaan. Straks m'n vader halen voor een dagje naar huis en vanavond weer terug brengen. En vanavond slaap ik bij mijn moeder omdat ze het gewoon niet trekt alleen. Het schijnt dat ze al weken droomde dat ze mijn vaders begrafenis moest regelen... Bizar.
Heel veel sterkte! Ik hoop dat je toch iemand vind met wie je erover kunt praten? EN anders misschien een dagboek oid bijhouden? Van je afschrijven helpt misschien ook wel een beetje.
Wat een ellende, ik wil je er heel veel sterkte mee wensen. Mocht je wat meer over slokdarmkanker willen weten, dan kun je me een pb sturen, hoor. Helaas is mijn moeder hier twee jaar geleden aan overleden, maar ik ken ook iemand die in dezelfde periode de diagnose kreeg en nog steeds leeft.
Bedankt Nedyse. Ik heb je een pb gestuurd. Zaterdag en zondag is hij thuis geweest, maar moest voor de nacht weer terug. Vandaag om 2 uur had hij de scan. Spannend. Zojuist belde hij dat hij opgehaald kon worden. Vrijdag terug voor de uitslag. De oncoloog had hem na de scan bemoedigend op de schouder geklopt en gezegd dat hij zich niet te veel zorgen moest maken. Ze zouden hun best doen hem te helpen. Ppff, aan de ene kant hoop ik dat het betekend dat de scan er gunstig uit zag. Aan de andere kant ben ik ook bang dat het een standaard geruststellende opmerking is... Wat nu wel heel erg duidelijk wordt voor ons allemaal, is dat je van ieder moment moet genieten en niets moet uitstellen tot "later". Mijn ouders hadden nog zo veel plannen voor later, en misschien komt daar wel helemaal niets van terecht.
Komt mij tot bepaalde hoogte bekend voor. Bij ons was het mijn vader, die na de dood van mijn opa en oma en moeder erg op mijn zus en mij leunde. Inmiddels is ook hij overleden en heb ik alleen mijn zusje nog. Je bent sterker dan je denkt!! Heel veel kracht met alles.
Jeetje.. Ja dit is zeker heel oneerlijk! Wat heftig zeg. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je aan jezelf denkt. Jij hebt ook een leven en als je zo doorgaat, ga je er zelf aan onder door. Anderen zijn er ook niet echt voor jou, maar hebben op jou geleund. Let goed op jezelf..! Het is de man van je moeder, maar het is ook jouw vader!!!! En wat betreft jouw man..... Sorry maar wat een gevoelloze reactie zoals je die beschreef. Gewoon erg dat je niets aan hem hebt wat dit betreft.
Vanochtend met mijn ouders mee geweest voor de uitslag van de scan en de biopten. Er zijn geen uitzaaiingen gevonden in de lever en longen. Dus dat is positief. Wel zien ze dat de tumor onder in de slokdarm zit en al iets toegroeit naar de maag. Ze zien niet goed of de lymfeklieren ook aangetast zijn. Omdat we nu in een streekziekenhuis zitten, krijgt hij binnen twee weken een oproep voor het UMCG voor een petscan. Ze gaan de situatie nog bespreken met de oncologen aldaar. Mochten ze besluiten dat het beter is om alvast met chemo te beginnen (omdat de tumor zo groot is), dan gaan ze dat ook eerst doen. Afwachten maar weer. Vind het in ieder geval positief dat de lever en longen schoon zijn. Mijn grootste angst was dat ze zouden zeggen "Helaas meneer, we kunnen niets meer voor u doen"... Mijn vader is sterk en positief. Zorgt goed voor zichzelf qua eten. Iets waar hij vroeger nogal laks in was. Hij heeft echt een doel gesteld om flink in gewicht aan te komen en in goede conditie het traject aan te kunnen. Mijn moeder is een ander verhaal. Zij is alleen maar negatief. Ze verwacht dat er bij de petscan "vast wel uitzaaiingen" gevonden worden. Ze klaagt nu al dat ze bijna geen "vrije tijd" samen hebben straks als hij chemo gaat krijgen. Bij alles wat ze doen zegt ze dat het misschien wel de laatste keer is. Kan daar zo boos over worden! Zo is ze normaal nooit, maar nu zo ontzettend egoïstisch... Zal de onzekere tijd wel zijn (hoop ik maar)...