Ik moet even mijn emoties kwijt, want ik zit nu al de hele ochtend te huilen. Vorige week vrijdag was een normale dag. Julia was wel wat meer moe dan normaal, maar had net 2 dagen kdv achter de rug, dus leek normaal. Na het eten begint ze ineens te huilen, echt krijsen. Ze werd helemaal rood, enorm aan het zweten en in totale paniek. Om een lang verhaal kort te maken, zijn we uiteindelijk bij de eerste hulp van het kinderziekenhuis terecht gekomen. Daar bleek dat ze een longontstekeing heeft. Ik heb er helemaal niets van gemerkt en vind dat zo erg. Ze had niets, niet hoesten, verkouden, niets. Ik voel me zo'n slechte moeder. Ze mocht wel naar huis en thuis AB krijgen. Nu ben ik van de schrik zo overbezorgd geraakt. Ik heb ook het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta, alles moet ik zelf regelen. Mijn man moet 6 dagen werken, omdat zijn collega op vakantie is. Ik hoor de hele dag: dat kan ik niet regelen hoor, dat kan niet ik moet werken etc. ik ben er helemaal spuugziek van. Het lijkt wel of hij geen prioriteiten stelt. Vandaag was Julia weer hangerig, sinds gisteren snotverkouden en ineens begon ze te spugen echt hele golven. Het is de laatste dag van haar AB en ik raakte in totale paniek. Ik heb dus mijn man gebeld wat denk je dat hij zegt. Bel de dokter maar even ik ben aan het werk. Ja hehe dat kan ik zelf ook wel verzinnen, maar ik heb zijn steun nodig. Dus ik weer het ziekenhuis gebeld. Ik moet me geen zorgen maken bla bla bla. Dat zal allemaal wel maar ik ben weer geschrokken. Julia heeft in haar 9 maanden nog nooit iets gehad. Bel ik net weer mijn man zegt hij: ik kan de telefoon niet meer opnemen als je belt je het elke keer wat, Grrrrrrrr. (hij werkt nog geen 5 minuten met de auto van huis en kan dus makkelijk even naar huis komen). Wat heb ik aan hem als ik alles zelf moet doen. Ik voel me echt alleen. Sorry dat het een lang verhaal is geworden! Een verdrietige Wendy.
het is erg vervelend als je zo voelt en je kindje is ziek. ik zou zeggen laat je man nu rustig aan het werk en praat vanavond met hem over je gevoel. Je kindje heeft jou nu helemaal nodig. conctreer je op je kindje en de rest komt later wel, hoe moeilijk dat ook is. Sterkte en beterschap!
hoi, wat een drama he als je kleintje ziek is, je voelt je dan zo hulpeloos en moedeloos, maar voel je niet schuldig meis, er waren helemaal geen symptomen voor de longontsteking, hoe had je dat dan moeten zien? Ja van je man mag je, vindt ik tenminste, wel wat meer steun verwachten, hij hoeft misschien niet direct naar huis te komen maar hij mag je telefonisch wel even proberen op te beuren of te steunen. Ik zou daar als ik jou was vanavond wel even met hem over te praten, je hebt samen met hem een kindje dus de zorg moet je ook samen delen! Succes meis! Geef je kleintje maar gauw een dikke knuffel en ik hoop dat het snel weer beter gaat! Henriette
Nou beetje jammer van je man zeg... het is toch ook zijn dochter? Dat hij niet vrij kan nemen omdat een collega ziek is is natuurlijk vervelend, maar dat het hem absoluut niet lijkt te interesseren is wel een beetje raar...
het is wel makkelijk om meteen te roepen dat de papa het niet goed doet. Misschien heeft hij wel meer vertrouwen in de situatie dan jij maar kan hij dat niet goed overbrengen. En troubles op het werk is ook niet goed voor de thuissituatie! Goed dat je het ZKH hebt gebeld, zij weten het altijd nog beter dan niet-medici. Ben je wel gerustgesteld door hun antwoord?
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik ben alweer wat kalmer. Een paar opbeurende woorden aan de telefoon was idd genoeg geweest. Zal proberen dat op een subtiele manier duidelijk te maken. Liefs Wendy.
Meneer Lex had wel geprobeert om naar huis te komen als ik zo had gebeld. Ongeacht of hij vond dat ik overdreef. Als ik zo van streek zou zijn, zou hij me komen redden. (jee wat klinkt dat romantisch zeg als ik het zo teruglees) Anyway niet elke man is het zelfde en idd het kan zijn dat je man er meer vertrouwen in had en daardoor je wta overbezorgd vond oid. Praat erover! Ik hoop dat je kindje gauw weer opknapt! Dikke knuf
Tja, vijf minuten he... dan had hij van mij best even een kwartiertje pauze mogen nemen. Een knuffel en een bak koffie thuis zou wonderen gedaan hebben. Sterkte meis. Het blijft de nachtmerrie van elke moeder, een ziek kindje. In mijn ogen is het eerste jaar gewoon heel zwaar. Zo heb ik dat ervaren. Ik heb extra bewondering voor vrouwen die het helemaal alleen moeten doen en hun hoofd boven water weten te houden. *knuff*
Het voelt inderdaad heel erg rot als je het idee hebt dat je er in zo'n situatie even helemaal alleen voor staat... Heel goed dat je je man dit laat weten. Maar ik denk dat sommige mannen gewoon niet in de gaten hebben hoeveel het 'kost' om voor je kleintje te zorgen. Mijn man zorgt zo nu en dan een dagje voor onze meid en hij moet altijd even vertellen dat 'ie 't best pittig vond. Helpt hem mij ook beter te begrijpen en op te vangen als ik even moet 'spuien' of delen of advies vraag. Fijn dat het weer beter met je gaat. Probeer anders ook gewoon iemand anders even te spreken, zodat diegene je kan bemoedigen!
Misschien vliegt het hem juist erg aan. Klinkt raar, maar sommige mensen kunnen niet goed omgaan met ziekte. Mijn man heeft dat ook. Hij raakt niet in paniek, maar hij kan er even niks mee. Praat met hem over je gevoel. Ik hoop dat je kleine meid zich snel weer beter voelt.