Lieve meiden, Ik moet mijn verhaal even kwijt hier... In andere topics heb ik ook wel eens gereageerd. Maar nu is de situatie toch even helemaal anders. Mijn vriend en ik kennen elkaar al 3 jaar, maar we zijn pas 4 maanden "echt" samen. Hij is nog getrouwd maar dit ging al heel lang niet goed, ze waren bezig met de scheiding en konden samen geen kindje krijgen. Toen mijn vriend en ik eindelijk voor elkaar kozen gingen we er helemaal voor. We wilde samen graag een kindje. Ik wist toen, en nu achteraf dat dit eigenlijk iets te vroeg was. Maar omdat we elkaar al zolang kennen en gek op elkaar zijn, besloten we hiervoor te gaan. Ongeveer 3 weken geleden kreeg hij twijfels, over alles. Onze hele relatie. Dit kwam omdat hij een gesprek had gehad over de scheiding met zijn ex vrouw. Na die dag is alles veranderd. Ik ben toen een paar dagen weg gegaan zodat hij kon nadenken over de situatie, ik was erg boos maar aan de andere kant wilde ik hem ook de ruimte geven. Ik snap best dat het allemaal niet niks is.. Hij wist 1 ding zeker: het kindje wilde hij houden. In wat voor vorm dan ook... Nu we 3 weken verder zijn, hebben we het leuk en minder leuk gehad samen. Maar hij kan mij nog steeds geen duidelijkheid geven over de situatie waar we nu in zitten, hoe we hiermee omgaan en in welke vorm. Hij kan mij niet beloven dat hij bij mij blijft. Dit leverde spanningen op.... Waardoor ik gisteren besloten heb om mijn koffer te pakken en weg te gaan bij hem. Hij heeft me laten gaan, en geen enkele moeite gedaan om het nog een beetje te redden. Ik kon dit voor mezelf, en de baby niet langer aanzien en laten gebeuren. Er moest nu wat gebeuren... Daarom heb ik gister mijn koffer gepakt en ben ik weggegaan, ik heb gezegd dat ik morgen (dus vandaag) contact zou opnemen met een kliniek om de mogelijkheden te bespreken om de zwangerschap af te breken. Dit heb ik gedaan om hem nu echt onder druk te zetten en hem te dwingen tot een keuze, misschien niet helemaal juist maar nu weet ik wel wat hij echt wil.... Gisteravond heb ik hem aan de telefoon gehad, en hij zegt dat dit "blijkbaar onze tijd niet is", hij vind het moeilijk maar is opzich tevreden met deze situatie. Onbegrijpelijk voor mij........ Ik ben per definitie tegen abortus. Maar ik moet wel heel goed nadenken over hoe ik mijn leven nu ga inrichten met of zonder kindje.. Ik ben bijna 22 jaar en werk parttime. Ik weet dat hij mij financieel gaat bijstaan, maar wil ik dit allemaal zo. Ik weet het niet meer, ben ten einde raad. Ik woon nu bij mijn moeder, en zij steunt mij gelukkig in alles. Ik ga wel dingen in gang zetten omdat ik al 9 weken zwanger ben, en het steeds moeilijker wordt allemaal. Ik weet dat ik net zo verantwoordelijk ben, maar is er nu wel heel veel veranderd........ Pfff. Sorry voor het soms wat onduidelijke verhaal.. Maar beter dan dit komt het er even niet uit. Thanks voor het lezen van mijn verhaal... Liefs, Roos
Tja eerlijk,door te zeggen dat je abortus wil lijkt het erop dat jij hem wil dwingen voor jou te kiezen, doet hij dit niet haal jij het weg.... Wil je dat hij bij jou blijft voor jou of voor jullie kindje ? Daarbij vind ik het ook erg kinderachtig, Mijn man en ik zijn 10 jaar samen, en ik ben zwanger van de vierde, maar ik ga niet dreigen met ons kindje weghalen als wij uit elkaar zouden gaan, na de bevalling kun je namelijk ook uit elkaar gaan en dan is je kindje er al, wat ga je dan doen ? Dreigen dat hij zijn kind niet meer mag zien ? Zo wil je een vent echt niet bij je houden, qua relatie weet ik niet goed wat ik er van moet vinden of zeggen. Ik hoop dat je er uit komt
Ik dwing hem niet bij mij te blijven, juist door dit te zeggen weet ik of hij blijft voor mij en niet om de baby. Ik dreig nergens mee, ik heb tegen hem gewoon gezegd dat ik het ga doen, punt. En of ie dan nog met mij door wil, of niet.., Dat is dan een heldere keuze. Ik kan voor mezelf nog kijken wat ik ga doen. Ik ben met je eens dat je altijd uit elkaar kan gaan, ook na de bevalling. Maar de situatie is nu eenmaal anders.
Dan snap ik hem denk ik niet ? Bedoel je dat jij abortus wil doen en als hij dan nog voor jou kiest dat hij echt voor jou gaat ? Want ik denk dat dat ook niet realistisch is, mijn man zou woedend zijn als ik in mijn eentje besluit dat ons kindje toch niet komt, nu wij een gezin hebben zou hij kiezen voor ons als gezin, maar als ik het bij de eerste gedaan had... Zonder rekening te houden met zijn gevoelens... En dat hij echt dol graag een kind wil en ik daar samen voor gekozen heb en dan opeens zeg het kind misschien niet meer te willen dan wals ik over hem heen, Ik denk dat dat jou ex ?? dit ook als reden kan zien om juist niet verder te willen met jou.
Zou kunnen, maar hij weet al 3 weken niet wat hij wil. En hiervoor heb ik nooit 1 woord gesproken over abortus. Ik snap je punt, maar juist nu kan ik wel zien of ik echt voor mij gaat ja of nee, want dan staat die keuze helemaal buiten de baby.. Ik zeg ook nog niet dat ik het kind laat weghalen, maar dan weet ik in iedergeval waar ik aan toe ben. Met of zonder hem.
Juist door dit te zeggen (abortus) kan hij ook bij jou wegwillen vanwege de abortus. Het is geen relatietest of zo he! Het is een kindje! Als je tegen abortus bent, waarom doe je het dan?
Ik denk dat er een misverstand ontstaat, het behoort tot de opties. Ik heb de keuze nog helemaal niet gemaakt. Maar ik moet wel weten of wij samen doorgaan. En als hij weg wil, prima. Maar dan weet ik iniedergeval dat ik het zonder hem ga doen in welke vorm dan ook.
Ik vind niet dat jullie kindje hier de dupe van moet zijn.... Die keuze kan in mijn opzicht niet meer buiten de baby om gaan, die baby zit er namelijk al, jullie hebben hier samen voor gekozen, en hij wil nog steeds de baby Moet wel zeggen dat dit nieuw is hier op forum, normaal lees je dat meiden de zwangerschap voort willen zetten ondanks de man die het niet wil,of dat de man ze dwingt tot abortus en ze het daarom ook overwegen in de hoop dat de man bij ze blijft, Ik heb mijn man net het verhaal laten lezen en gevraagd als deze situatie zo was tussen ons... Wat zou jij doen ? Hij zei dat als abortus in mij op zou komen terwijl wij hier samen voor gekozen hebben.... Hij niet met mij verder zou gaan maar juist een liefde zoeken waar hij wel 100% achter staat, de keuze voor eventuele abortus omdat het kind er dan buiten zou staan zou tussen ons in komen en hij zou zich altijd afvragen waarom het kind er niet mocht komen terwijl we wel samen zijn, of waarom ik voor een kind koos om vervolgens weg te halen.
Hoe je eraan komt kom je eraf... Je hebt vanuit weinig stabiliteit de keuze gemaakt, want ook al ken je elkaar al langer, zaken waren verre van afgerond. De twijfels van hem vind ik niet ongezond, je laat een leven niet zomaar los om gelijk in het volgende te stappen. Wat als het gras groener leek aan de andere kant? Voordat zulke belangrijke stappen echt gezet zijn ben je meestal weer een paar maanden verder. Als er een ander in het spel is is de kans op twijfel en weer teruggaan naar "ex" helemaal groot, want zodra definitief gesproken wordt over scheiding komt er weer communicatie en blijkt ex toch niet zo slecht te zijn als vanuit de roze affaire bubble blijkt. Ik bedoel dit niet veroordelend, maar dit is mijn ervaring met dit soort situaties. De afspraak voor abortus vind ik net als in bovenstaande reacties opgemerkt wordt erg manipulatief. Je zet het strategisch in en wat al gezegd is, straks is het kind er en waar wordt dan mee gedreigd . Ik denk dat je heel goed moet bedenken of jij alleen een kind op kan en wil voeden, want ik zouel er sowieso rekening mee houden dat dit in de beginfase het geval, met een zeer aannemelijke kans dat het definitief zal zijn.
Ik had deze situatie nooit zien aankomen, hij wist het opeens allemaal niet meer. En stond niet meer 100% achter mij... Hij kan geen keuze maken, en geen keuze is ook een keuze; en dat is blijkbaar dat je er niet samen voor wil gaan. We hebben er inderdaad voor gekozen om dit samen te doen, dat klopt. Maar nu krabbelt hij tegen, hij heeft zelfs voorgesteld op het kind op te voeden samen met zijn ex.. Is ie van de pot gerukt?? Op die manier zie ik het gewoon helemaal niet zitten. Dit was nog voordat ik uberhaupt over abortus ben begonnen.
Ja maar JIJ bent moeder dus hij het kind samen opvoeden met zijn ex zal hem sowieso niet worden, hooguit op de dagen dat hij zorg heeft voor het kind, Daarbij kan een man maar ook een vrouw na 1 jaar 10 jaar of 20 jaar nog twijfels krijgen, en de relatie beeindigen Ik zie nu ook voor ogen dat ik met mijn man oud ga worden, we hebben straks 4 kindjes samen en ik hou zielsveel van hem hij is niet alleen mijn man maar ook echt mijn maatje, wij hebben veel dingen samen mee gemaakt in deze 10 jaar, ik zie ons echt als opaatje en omaatje in het verpleeghuis samen zitten sikkeneuren Maar tegelijkertijd ben ik net 2 weken 26 jaar, hij is bijna 34, beiden zijn nog jong, ik hoop dat het nooit gebeurd, maar ik ben er wel realistisch onder dat het altijd nog mis kan gaan, en dat hij een nieuwe vrouw of vriendin krijgt, en hoewel dat niet is wat ik voor ogen heb, kan ik het NIET maken om te zeggen dat de kinderen niet naar papa mogen omdat hij een nieuwe vriendin heeft en die zich ook zal bemoeien met mijn kinderen. dan kun je beter helemaal nooit aan kinderen beginnen want niet alles zal gaan zoals je het voor ogen zult hebben. Hij zal nu misschien voor jou kunnen kiezen ondanks dat je abortus wil of doet, en dan kies je volgend jaar of over twee jaar voor een kindje, en na de bevalling valt het allemaal tegen en valt het zwaar en krijg je een grote relatie dip waar je niet uit komt en besluiten jullie alsnog uit elkaar te gaan maar is het kindje er wel... En dan ...?
Als er kinderen in het spel zijn mogen zij nooit de dupe worden. Ik zal het kind nooit bij zijn vader weghouden. Ik ben zelf grotendeels opgevoed zonder vader, hij wilde geen contact meer met mij. Ik heb hier veel last van gehad en zou dit nooit willen voor mn kind. Daarom vind ik het ook heel belangrijk als ouders samen voor hun kind zorgen, en juist in begin.. Zijn moeder heeft overigens aangestuurd op abortus 3 weken geleden. Ik was woedend... Alsof het een pakje boter is bij de supermarkt.. Ze zei; je kunt er samen altijd nog eentje nemen... Dave heeft hier niks van gezegd naar zijn moeder toe. Terwijl ik helemaal van mn stuk was
Vergeet deze man, hij wil niet bij je zijn. Dat is hard en zuur maar wel de waarheid. En nu verder of je het kindje wil laten komen of niet, die beslissing kan alleen jij maken. Een heel harde leerschool voor je. Ik snap de naiviteit ook van de blijdschap dat de man na al die jaren voor je kiest, maar alles wat je probeert de laten bloeien op puinhopen van ellende werken gewoon niet.
Sorry, ik sta met mijn mond vol tanden je verhaal te lezen. Sorry, maar wat had je gedacht?! Een relatie beginnen met een getrouwd man en vervolgens "samen" kiezen voor een kind. Manipulatie of wat hoe je het wilt noemen wat betreft de abortus is echt killing. Het gaat om een kind, een wezentje, een geschenk. Dat moet je niet gebruiken om hem onder druk te zetten om een keuze te maken. Het werkt echt niet. Je moet beslissen of JIJ het kind wil of juist niet. Vraag bij jezelf of JIJ kan leven met de keuze die je neemt. Neem geen keuze puur gebaseerd op ratio of alleen op gevoel.
Dit is in feite precies wat je doet, want er IS een kindje in het spel wat gewenst is door zijn/haar vader! Het is alleen nog niet geboren. Ik ben niet tegen abortus maar wel als het gebeurt om te manipuleren.
Sorry als ik heel hard ben nu, maar zoals het op mij overkomt was jij een leuke afleiding voor "erbij" in zijn slechte huwelijk. Nu zijn huwelijk daadwerkelijk op de klippen loopt en het serieus wordt met jou omdat jij zwanger bent geworden, wordt het hem te heet onder zijn voeten. Ik krijg de indruk dat hij helemaal niet echt weg wil bij zijn vrouw. Eerlijk gezegd snap ik deze hele situatie niet. Jullie waren pas 4 maanden samen en besloten al voor een kindje te gaan? Terwijl hij nog in scheiding lag met zijn ex-vrouw? Hoe dan ook: ik denk dat je nu niks kan verwachten van hem. Hij zit al in een moeilijke situatie en kan dit er waarschijnlijk nu niet bij hebben. Ik zeg niet dat ik het goedkeur wat hij doet, maar hij komt op mij over alsof hij het niet meer weet en hem "dwingen" tot een keuze gaat alleen maar averechts werken. Focus voor nu op jezelf en de kleine en laat hem nu met rust is mijn advies.
Kwam toevallig op deze post terecht en wilde toch even reageren. Dit moet een hele klap voor je geweest zijn. Iedere buitenstaander zal natuurlijk denken dat het op zn minst niet heel erg slim en correct was om in deze situatie te stappen. Maar goed, je zat op een wolk en daar ben je nu heel hard af gevallen. Wens je veel sterkte met de verwerking, hoe het ook zal eindigen. Ik denk wat veel mensen niet snappen is dat, ook al loopt een huwelijk niet lekker, het heel moeilijk is om eruit te stappen. Het gaat nl niet alleen om de gevoelens , maar het hele leven dat eromheen gebouwd is. Inclusief gedeeld verleden, familie, vrienden, werkkring, huis enz enz. Het is zijn comfortzone. Ongetwijfeld heeft hij je verteld dat je zijn reddende engel was en hij was vast gek op je. Maar mijn ervaring is dat mannen wat dat betreft heel hard kunnen zijn en ineens als een blad aan een boom om kunnen slaan. Misschien realiseerde hij dat hij nog gevoelens heeft voor zijn vrouw, misschien uit angst. Maar verwacht niks van hem nu en probeer niet te manipuleren of te dwingen. Denk alleen aan je kind, want op negen weken is het al een klein kindje met een hartje dat klopt. Denk niet aan wat dat kind voor je relatie met die man kan betekenen. Alleen denken aan de baby en een beslissing nemen voor jezelf en hem/haar.
Er is denk ik maar één vraag wat je aan jezelf moet stellen. Wil je je baby houden of niet? Los van al het gedoe met je ex/vriend. De situatie lijkt me erg lastig en ik begrijp ergens wel waarom je hebt gezegd wat je hebt gezegd tegen hem. Maar je moet de keuze gaan maken voor jezelf. Pittig meid! Heel veel sterkte.
Ook ik wil er graag even op reageren,, Aan de ene kant begrijp ik je, maar aan de andere kant denk ik ook, Je geeft aan dat je samen dus ook jij zelf de keuze hebt gemaakt om voor een kindje te gaan, ook geef je aan dat je moeder je in alles steunt.. Je bent heel tegenstrijdig door te zeggen ik wil een kindje, en ik wil een abortus.. Zoals je misschien de verhalen hier allemaal wel kent mag je gezegend zijn dat je in verwachting bent van zon prachtig wondertje.. Dus ik hoop dat je met gezond verstand ook een goede beslissing neemt.. Ik ben momenteel zelf 20 weken zwanger en als ik jou zo hoor praten over abortus zou ik er zelf niet aan moeten denken dat ik mijn eigen kindjes later zou moeten uitleggen dat ik ze misschien had laten weghalen omdat mijn vent me liet zitten.. Jij wou een kindje en een kindje is het al hoor met een kloppend hartje en met alles in ontwikkeling Dus ik hoop dat je zoals je jezelf ook volwassen genoeg achtte om de beslissing te nemen dat je heel graag een kindje wou, nu ook de juiste volwassen beslissing neemt. Want hoe je het ook went of keert het kindje kan er niets aan doen, jullie hebben besloten dat het mocht komen, en nu besluit jij dat het misschien toch niet mag komen.. Het is een leventje en geen speelgoed Ik bedoel het niet verkeerd, maar zo zie ik het