De titel zegt het al.. Ons dochtertje van bijna 1,5 heeft laatste tijd ineens redelijk uit het niets een soort woede-uitbarstingen. Vaak gebeurt dit rondom het eten. (En ze heeft geen last van doorkomende tanden of kiezen.) voorbeeld; het is tijd voor fruit dus dan mag ze in de kinderstoel. Dramatisch werpt ze zich op de grond. Krijsen, helemaal door het dolle. Dit gedrag kennen we niet van haar. Is dit 'normaal' en heeft iemand een goede tip hoe we op haar kunnen reageren op zo'n moment? Ik probeer verschillende dingen: - haar tot de orde te roepen - haar troosten of geruststellen of de boel proberen te sussen - haar negeren en uit laten razen. Terwijl ik dit typ realiseer ik me dat we nog niet echt consequent zijn met onze manier van haar benaderen in zulke situaties maar het is echt even zoeken voor ons 'wat werkt'. Het lastige is dat we geen idee hebben wat er in het koppie omgaat... Ze kan dat nog niet duidelijk maken.
Ja, helaas is dat normaal. Op deze leeftijd vaak frustratie omdat ze nog niet goed kunnen praten maar wel heel duidelijke ideeen hebben over wat ze willen. Als het dan niet gaat zoals ze in gedachten hebben, berg je dan maar. Vaak blijkt het uiteindelijk te gaan om iets futiels, een andere kleur bakje of de appel partjes moeten anders op het bordje liggen, zie maar dat je daar achter komt.... Het is voor elk kind even zoeken wat het beste werkt. Ik probeerde wel te achterhalen wat nou het probleem was, want als je dat ontdekt is het meteen over, maar dat is vaak lastig omdat ze het vaak zelf ook niet goed weten of duidelijk kunnen maken.
Heel herkenbaar. Al wordt het hier nu gelukkig steeds minder. We hebben de verschillende manieren ook geprobeerd, en het enige dat echt helpt is negeren. Dan is het redelijk snel weer over. Ik laat hem sowieso zijn fruit niet meer eten in de kinderstoel. Gewoon een bordje met fruit, vork er bij, op een laag krukje zetten (of de salontafel ofzo). Dan loopt hij een beetje rond, prikt steeds een stukje aan zijn vork en eet het op, en loopt weer verder De grote maaltijden moeten wel in de kinderstoel, maar hij eet altijd zelf, met een vork. En als het iets is wat niet handig eet met vork dan maar met zijn handen. Dat scheelt zo veel driftbuien.
dat zijn de eerste driftbuien! hebben wij ook gehad, tot in den treure, pas toen meneer beter kon praten en duidelijk kon maken wat hij bedoelde is het over gegaan. wat kan helpen is vertellen wat er gaat gebeuren en wat je aan het doen bent. Dus we gaan over 5 minuutjes boodschappen doen en dan ga ik je schoentjes aandoen en je jas aan doen, etc. dan geef je even van te voren aan wat er gaat komen. ook bijv. we gaan straks eten, je krijgt vandaag...dit/dat, dan gaan we nu alvast samen de tafel dekken. succes ermee! het is heel normaal, maar wel super vervelend! oja en qua benaderen hebben wij ook heel inconsequent vanalles geprobeerd, maar alleen negeren werkte. (hoe ongelofelijk rot dat ook voelt omdat je wil troosten, maar daarmee heb ik nooit de bui doorbroken, en bij negeren wel)
Het is heel herkenbaar. Zl beet mij dan ook nog eens uit frustratie. Wat hier de oorzaak was, was dat hij het zelf wilde doen tijdens het eten. Zoals prikken met een vork of met de lepel scheppen. En hij wilde invloed hebben op wat hij wilt eten. Nu is dat met beleg op de boterham of fruit te doen. Maar tijdens het ontbijt krijgt hij pap en op de avond wat de pot schaft, dus geen keuze. Bij het fruit geef ik hem de keuze tussen 2 soorten, bijvoorbeeld een banaan of kiwi. Wat hij kiest krijgt hij ook. Is het een nieuw soort fruit, dan zeg ik eerst proeven/proberen en dan kijken we verder. Een ruimere keuze dan 2 dingen geef ik niet. Het is of a of b En ik geef hem ook aan wat er gaat gebeuren. Stel ik moet boodschappen doen, dan zeg ik dat ik mij even ga klaar maken voor vertrek. Dan pak ik zijn sloffen, sokken, vest/jas en dan trekken we die aan. Zl schiet daarna als een speer naar de voordeur en wacht daar tot ik alles heb om te kunnen vertrekken. Mocht er zich iets voordoen wat zl niet zint, dan kan hij gefrustreerd raken en roept boos mama. Hij probeert dan nog te bijten maar ik leg hem dan uit dat ik zijn frustratie begrijp en dat het niet altijd op zijn manier kan gaan. Dan zakt de frustratie weg en hij gaat vrolijk verder spelen.
Dames bedankt, het leed wordt verzacht doordat jullie zeggen dat het herkenbaar is. Ik vermoedde ook al dat het wellicht bij de mentale ontwikkeling hoort. Ze krijgt een eigen willetje in allerlei - in onze ogen pietluttige - situaties. Tot wanneer zou dit duren? Tot ze kan praten misschien?
Herkenbaar hoor. Hier helpt het om alles van tevoren aan te kondigen en hem zoveel mogelijk zelf te laten doen, maar daarbij wel consequent blijven. Dus als je fruit in de kinderstoel eet, dan ga je ook in de kinderstoel en mag het niet opeens op de bank bv. En ik maak hier ook vaak een spelletje van iets, al lachend werkt hij hier dan prima mee.
Het is idd volstrekt normaal. Het punt ligt hem meer in hoe je ermee omgaat. Van te voren aankondigen wat je gaat doen. Je kunt er een tijd bijnoemen: bv over 5 minuten...maar dat zegt hen nog niks. Dan ook doen wat je gezegd hebt dus in de stoel...evt krijsend en wel. Goed uitleggen dat je luistert als ze stopt met gillen. Dan begrensde keuzes geven: wil je een appel of een kiwi en: gekozen is gekozen! Ik heb dus een oppaskindje die roept dat hij stroop wil en dan toch jam en dan toch worst. Thuis wordt er dus elke keer een andere boterham gesmeerd. Ik heb van begin af aan duidelijk gemaakt dat ik hier niet aan meewerk. Mijn zoontje heeft zelf ook zo'n fase gehad en volhouden met gekozen is gekozen zorgde dat het het snelst weer over was.
Wij gaan voor de uitraas optie, dat werkt hier het beste. Ik geef haar een aaitje over haar bolletje en laat haar dan even lekker razen. Als ze "klaar" is komt ze meestal huilend naar me toe en wil ze een dikke knuffel en even opgepakt en getroost worden. Het gebeurt hier ook al een aantal maanden meerdere keren per dag. De laatste aanleiding was een half uurtje voor het slapen toen het haar na een aantal pogingen nog steeds niet lukte om een duplo poppetje goed op een stoeltje in een huisje te plaatsen. Duplomannetje en duplo stoeltje werden met een rotsmak door de kamer gegooid en ze liet zichzelf dramatisch op haar rugvallen, waarna een krijssessie van een minuut of 3 volgde. Het leven van een dreumes zit vol frustratie...
Herkenbaar. Hier hebben mijn zoontjes van 21 maanden er ook last van. Gelukkig niet tegelijk en maar 2 van de 3, maar wat kunnen ze driftig zijn zeg, halleluja! Ik laat ze uitrazen en besteed er geen aandacht aan.