Het is even te veel.

heb geen ervaring met robotstofzuigers maar misschien is zo’n snoerloze steelstofzuiger meer iets voor jullie? Een soort kruimeldief maar dan in de vorm van een stofzuiger dus je hoeft niet te bukken oid.

 

Jeetje, wat moet jij je alleen voelen. Ik krijg het idee dat je man je helemaal niet steunt. Wat doet je man als hij vrij is? Is het geen optie dat hij dan een paar uur met de kinderen op pad gaat? Of er in elk geval voor zorgt dat jij even niks moet. Zal niet alles oplossen maar dan heb je wel even rust of tijd om te doen wat jij wil in plaats van wat de rest wil.

 

Wat naar dat je je zo voelt.
In heel veel regio's zit Homestart, waarbij vrijwilligers ondersteuning bieden aan gezinnen, bijv door de kinderen even mee erop uit te nemen, of een spelletje te doen, waardoor jij even lucht hebt. Daarnaast kun jij met ze sparren en positief contact opbouwen.

Ik zou heel concreet aan je man maken wat je van hem nodig hebt. Bijv. paar keer per week het avindritueel met de kinderen, zodat jij kunt fietsen. Op zondag ochtend met ze gaan zwemmen, zodat jij even rust hebt.
Hoe concreter hoe beter.

En mbt het overblijven, ik zou dat voorlopig een paar keer per week doen.

Voor jezelf zou ik contact leggen met de POH GGZ van de huisarts

 

Kan er niet 1 logeren? Scheelt misschien al meer dan de helft.

Lastig, ik zou ook echt een goed gesprek hebben met je man. Wat kan hij er structureel bijpakken om jou wat lucht te geven?

En durf hulp te vragen, je zult zien dat mensen echt bereid zijn om te helpen.

Wel lastig dat je nog niet zoveel zelfstandigheid van je kinderen kunt verwachten. Dat zou denk ik ook veel helpen. Goed dat je daar hulp bij/voor zoekt voor je dochter.

 

Als ik je verhaal lees denk ik gelijk aan buurtgezinnen ! Zoek eens op of dat ook al bij jou in de buurt zit.

Gewoon een ander gezin dat je kan ondersteunen in de zorg van je kinderen. Op verschillende manieren in te zetten en een vorm van structurele ondersteuning.

Voor nu, je kinderen hebben vakantie, stuur kind dat niet ziek is lekker uit logeren. Regel speelafspraken zodat je ze af en toe kwijt bent. En ga naar dingen toe waar je zelf lekker kunt zitten, maar je kinderen kunnen spelen. Neem een vriendje mee ter entertainment. Bijvoorbeeld een (binnen)speeltuin, de bioscoop, een "doe" museum.

Daarnaast zou ik echt een gesprek met je man aangaan. Desnoods met een takenlijst per dag. Vertel hem hoe ver je erdoor heenzit.

 

Een gesprek aan gaan met je man lijkt me nummer 1. En een taken lijst zodat duidelijk is wat er gedaan moet worden. En zowel man als kinderen duidelijke taken toebedelen.
Ook je kinderen kunnen toch helpen. Mijn zoontjes moeten ook helpen met de tafel afruimen, of tafel dekken. Die kunnen ook helpen met de was naar boven brengen.
Als voor je man duidelijk is dat hij op maandag, woensdag en vrijdag de wasmand op zolder moet zetten. Op dinsdag en donderdag de vuilnisbakken buiten. Iedere dag Om 19.30 de kinderen hun tanden moet laten poetsen en omkleden. Dan gaat het vanzelf routine worden.

 

Als je man veel verdiend waarom dan geen huishoudster nemen die je gewoon zelf betaald?
Kunnen je kids zich zelf niet vermaken?
soms is het gewoon accepteren dat het even zulke minder leuke weken zijn.
Hier is het ook regen, mijn kids zijn 8,5,3, zonder auto dus we kunnen ook niet overal naar toe, en mijn werkt van 7-20:00 en soms welleens 22:00 uur thuis.
De muren komen ook op me af maarja go with the flow
Succes

 

Ik zou ook een schoonmaak hulp regelen. Die de grote klussen doet. Badkamer schoonmaakt, stoft en dweilt. Je moet gaan leren om andere taken toe te bedelen. Je kunt het gewoon niet zelf.
Hoe ver is de school, moet jij mee wegbrengen en halen. Of kunnen ze bijv. Proberen samen naar school te gaan, dat je ze alleen nog ophaalt?

voor dit soort dagen, vanavond komt je man thuis. En ga jij gewoon even weg, zeg dat hij even alles moet doen, al ga je op zolder met de laptop een filmpje kijken. Of met de auto een klein rondje rijden. Even uit deze flow.

En als je het lastig vind om met je man te bespreken. Of bang bent dat hij het bagataliseren, schrijf wat je hier typt op. Maak een soort brief. Of laat hem dit lezen. Zodat hij ook weet wat er in je hoofd allemaal aan de hand is!
Iemand anders kan je gedachte niet lezen. Je zult het zelf moeten zeggen.

 

Over jezelf wegcijferen om de kinderen.. ik ben chronisch ziek. Lang niet zo erg als jij, maar wel altijd moe en veel fysieke dingen kan ik niet meer. Dat voelt rot, ik wil weer de fitte vrouw zijn die ik ooit was, maar het zit er gewoon niet in. Maar weet je.. de kinderen weten dat en accepteren het als jij het ook doet. Dat is vaak niet leuk en soms balen ze wel even, maar we proberen ook te kijken naar wat wel kan en wat fysiek niet teveel vraagt. Je hoeft jezelf niet weg te cijferen, ze begrijpen het, echt.

 

Ik denk dat je niet de oplossing moet zoeken bij je man. Je geeft in de openingspost aan dat hij van 7 tot 7 weg is voor zijn werk. Ik vind persoonlijk dat je dan niet van hem kunt verwachten dat hij het huishouden vervolgens ook nog draaiende houdt. Dat zou betekenen dat hij alles doet... Wellicht eens informeren wat een schoonmaakster kost? Dan zou je nog zelf wellicht een paar lichte huishoudelijke taken kunnen doen en je man een paar taken, dan heb je 5 ochtenden om iets voor jezelf te doen.

 

Je berichtje grijpt me enorm aan, dit is precies hoe ik me ook voel, alles maar alleen moeten doen, nergens meer energie voor en voor de rest tegen de muren omhoog vliegen.
Taken verdelen, werkt gewoonweg niet, of maar een paar dagen.
Ik had gister mijn breekpunt. Snap hoe je je voelt.

Heb helaas ook geen tips, maar zal hier meelezen.

 

Ik weet natuurlijk niet waar jou interesses liggen maar soms kan je via een buurthuis bij een boekenclub of een kookclub of iets dergelijks. Misschien vind je het helemaal niks hoor

 

Hulp inschakelen.
Op de momenten dat de kinderen op school zijn, ook wat leuks gaan doen?
Eens kijken of de kinderen bepaalde zaken niet een beetje kunnen helpen (hun eigen was wegleggen, helpen met de vaat, eens met een steelstofzuiger rond gaan, lakens van de bedden halen,....)
Uw partner tja die werkt heel veel, ik denk dat als je 12u gewerkt hebt, je ook niet meer de grote fut hebt om nog vanalles te doen.
Mss eens praten met iemand over uw gevoelens?

Ik zit nog maar 1 jaar thuis maar vind het verschrikkelijk.
Ik zit nog volop in het dokters gebeuren en dat is mijn afleiding maar dit hoeft echt geen maanden meer te duren. Dan zal ik ook aan de alarm bel moeten trekken.

 

Ik was altijd lid onder een anderen naam maar bleef stil mee lezen.

Maar toen ik dit las moest ik wel reageren, ik lees zo veel herkenning.

Ik heb ook een proggesieve hartziekten. Twee kindjes eentje is 13 maanden en de ander bijna 7. En het is soms zo zwaar, vooral op de 'zwarte' dagen. De oudste heeft ass en longproblemen en de jongste een luchtpijp afwijking.

Al mijn energie gaat naar de jongens en ze zuigen mijn energie op. Anderen beseffen vaak niet hoe zwaar het is. Gelukkig wonen mijn ouders in de buurt en ondanks mijn man vakantie heeft gaat onze oudste daar nu wel logeren zodat even kan bijtanken. De jongste is helaas flink ziek en beiden thuis gaat dan zo slecht kwa aandacht verdelen.

Echt tips heb ik niet, maar je kunt me altijd een berichtje sturen als je je gevoel kwijt wilt. Chronische ziek zijn is soms zo eenzaam.

Onze zoons zijn overige de reden dat ik elke dag mijn bed uit komt en bezig blijf. En zo ook de reden dat mijn conditie niet veel slechter word. Maar dat heb jij vast ook.

 

Ik kan momenteel behoorlijk rot uit de voeten met mn bekken, maar dochter van 4.5 is mn handige helper.

Helpt met stoffen, stofzuigen, dingen van de grond af te pakken, ruimt dingen op naar bijv. de keuken, of mij met opstaan (hebben we al vroeg geoefend). Zo blij met die extra paar handen. Gaat niet altijd even goed uiteraard en met chemicalien mag ze nog helemaal niks van me maar alle beetjes helpen.

Zet t gewoon op een diy pictobord en we zien wel wat er van komt. Veelal is t binnen notime gedaan.

Als we t samen weer gerooid hebben dan heeft zij wat lekkers verdiend en ik doe mee met een bak koffie terwijl zij apetrots dr waterijsje eet.

Dingen de trap op brengen ofzo laat ik dr dan maar niet doen. Maar ze maakt dr eigen bed op, ruimt dr kamer aan kant (is ook wel een standaard trekje van dr). Al is t maar een klein beetje wat zij zelf doet, heb ik meer tijd om samen een spelletje te doen of te knutselen.

Robotstofzuiger heb ik ook, maar ik merk wel dat je bij die van ons de kamer ook robotzuiger proef moet zijn, anders blijft t kreng wel ergens vast hangen.

Mn man gaat bijdraaien met huishouden nu (is er ook geen held in) wordt dat niks dan halen we er een huishoudster bij. Paar uurtjes per week voor ondersteuning of elke twee weken. Kost je 50,- per keer (3 uur) maar dan hebben we ook een goeie die mn man in t verleden ook heeft gehad.

 

Het is niet helemaal hetzelfde, maar ik snap je gevoel. Hier een man die zondagnacht vertrekt, en vrijdagavond weer thuis komt (internationaal vrachtwagenchauffeur)
Laatste tijd breekt het me op, het gevoel alsof ik alleenstaande moeder ben. Alle leuke dingen doe ik met de kids, als hij er is dan doet hij vooral praktische zaken. Ongeveer 4 weken geleden werd ik wakker en ben ik in huilen uitgebarsten. Waarom? Omdat ik weer naar het meertje in ging, met verschillende ouders. twee keer op en neer moest vanwege de supp en koeltas/ picknick spullen. Die ochtend was voor mij de druppel. We zijn nu 20 jaar samen, onze oudste is bijna 10 (jongste is 6); Ik heb hem gebeld dat ik me rot en eenzaam voelde. Gelukkig was zijn reactie meelevend en heeft ook gelijk zijn baas gebeld dat hij vaker thuis wil zijn. Nu de vakantie er is, is het extra lastig om de kids te vermaken, zeker met dit weer.
Vrijdag is mijn laatste werkdag. Hopen op mooi weer en uitstapjes die we met het gezin kunnen maken komende weken.

 

Herkenbaar. Maar bij ons is het andersom. Ik ben degene die werkt (4 lange dagen waarbij ik van 8 uur (soms kwart over 7) tot ergens tussen half 7 en half 8 s avonds van huis ben, en dan in de avond ook nog vaak een uurtje of zo). Man is ook chronisch ziek, met zowel lichamelijke als geestelijke gevolgen. Onze twee kinderen zijn ongeveer even oud als de jouwe. Ik zal proberen wat tips te geven over hoe wij het doen. Veel is al voorbij gekomen.

Simpel gezegd, je hebt de belasting van alles wat je moet doen aan de ene kant, en je belastbaarheid aan de andere kant. Om niet om te vallen, moet je dus zorgen dat je belastbaarheid groter wordt, of je belasting kleiner.

Wat maakt jouw belastbaarheid groter? Lichamelijk gezien is daar blijkbaar niet veel winst te behalen. Al kan het nuttig zijn en blijven om wat fysio revalidatie/fitness te doen?
Verder kan een ergotherapeut je helpen om je beperkte energie zo goed mogelijk in te zetten.

Op het mentale stuk: zorg dat je dingen hebt waar je energie van krijgt. Man gedijt het beste als hij een project heeft. Een nieuwe computer samenstellen, een klusproject in huis... wat maakt voor jou dat je je nuttig voelt?

In de belasting... oei, daar is voor jou een hele boel winst te behalen.

Een nieuw motto voor jou:

Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan

Dus wat minder perfectionistisch.

Verder is duidelijk, als jij lichamelijk zo weinig kan, dat de huishoudelijke taken jou teveel tijd en energie kosten. Dus daar komt een tweede motto:

Of het kost tijd, of het kost geld

En dan is belangrijk te beseffen: het is niet jouw probleem dat je niet alles alleen kan, maar jullie probleem. Dus of je man doet zelf actief mee in het huishouden en de opvoeding, of jullie huren hulp in in de vorm van hulp in de huishouding, bso etc. Hij hoeft niet te wachten tot hij een klusje van jou krijgt. Hij moet mede-eigenaar van het probleem worden, en jullie moeten dingen drastisch anders gaan aanpakken. Ga om de tafel, en spreek vaste dingen af die hij primair doet. Prima als jij af en toe bijspringen, maar hij zorgt er in de eerste plaats voor. Mogelijk doen jullie dit ongemerkt al met, pakweg, grasmaaien, maar dat is niet genoeg.
Weet je, ik werk dus ook lange dagen, maar dat wil niet zeggen dat ik thuis op mn kont zit. Ik kan gelijk aan de bak. Koken, eten, kinderen naar bed. En het zijn geen makkelijke slapers. Dan hebben we een half uurtje we-time, terwijl we nieuws kijken en koffie drinken. Daarna doe ik nog wat voor mn werk en dan is het bedtijd.

In taakverdeling doen we overdag de kinderen zoals het uitkomt, man slaapt meestal op mijn vrije dag als de kinderen uit school komen dus die zijn dan voor mij. In de ochtend zitten we ze om en om achter de broek, man maakt ontbijt en ik smeer lunch, en man brengt ze weg (samen op mijn vrije dag). Ik breng ze naar bed, even quality time nadat ik ze maar weinig heb gezien.
Verder vallen onder mijn verantwoordelijkheid de was van verzamelen tot vouwen, eten van boodschappen tot serveren, en alle schriftelijke administratie. Dingen als afspraken en kadootjes houd ik bij. Man racet de kinderen rond, begeleidt ze ns school en ontvangt speelafspraakjes, verzorgt de tuin, auto's, vloeren en sanitair. Oh en alle technische dingen.

In de tweede plaats: kijk waar je dingen slimmer kan organiseren. Dus toch die van 10 maar zelf op pad sturen of met een andere ouder mee laten gaan. Ze kunnen echt meer dan je denkt. Verder kunnen ook kinderen van die leeftijd best wat mee gaan helpen. En dan ook hier weer, maak ze eigenaar van het probleem. De kinderen moeten bij ons de vaatwasser leeghalen, tafel afruimen en hun kamer en speelzolder netjes houden. Is het niet af, dan mag je dus nog niet buiten spelen/jeugdjournaal kijken/iets soortgelijks. Doe je drie dagen over je kamer? Jammer joh, dan kom je dus drie dagen niet buiten. Treuzel je te lang met afruimen? Tsja dan moet je zonder jeugdjournaal naar bed.

Dochter hockeyt ook. En eerlijk, hoe motorisch onhandig je misschien ook bent, echt elke tienjarige kan een beschermer om haar been schuiven en twee klittenbandjes vastmaken. Een zesjarige trouwens ook al. Toen dochter moeite had met haar sokken eroverheen doen, was sat probleem opgelost met grotere sokken. Die zaten nog lekkerder ook.
Ook hier geldt: het is niet alleen jouw probleem. Ze kunnen klokkijken. Het is vrij simpel. Om (bijvoorbeeld) tien over vijf moeten jullie weg. Nou dan staan ze dus klaar, of ze gaan niet. Laat het er eens op aan komen.
En ook zij zullen ermee moeten dealen dat ze een chronisch zieke ouder hebben. Als ze al die activiteiten willen blijven doen, moeten ook zij een alternatieve oplossing accepteren, zoals meerijden met een andere ouder. En binnen een straal van pakweg 3 km zou je oudste het ook gewoon zelf moeten kunnen (beperkingen daargelaten).

Het Nederlandse systeem met tussen de middag racen naar huis, eten en racen terug heb ik sowieso nooit gesnapt. Oftewel, lekker laten overblijven, de kinderen die wel worden opgehaald zijn tegenwoordig toch al de uitzondering. Dat het qua tijd uberhaupt haalbaar is om te doen, suggereert dat je zo dicht bij school woont dat ze er misschien wel zelf heen kunnen.

Een andere tijdsbespaarder is bv koken voor meerdere dagen. En waarom zou je voor de trainingen uit om half 5 al eten, en je kinderen met volle buik het veld op sturen? Geef ze dan wat fruit of een cracker, en eet na de training. Kinderen van die leefijd kunnen prima om een uur of 7 eten, en dan kan je man ook aanschuiven.

In de ochtendspits kan je man best helpen, ook al is hij er niet. Hij kan alvast de tassen klaarmaken bijvoorbeeld, en de eerste wake up call doen. Laat je kinderen de avond tevoren al kleren klaarleggen. Dan hoef jij in principe alleen maar te zorgen dat ze wakker worden en ontbijten (wat ze ook zelf kunnen klaarmaken inmiddels). En ergens in het komende schooljaar kunnen ze misschien wel samen naar school.

Kortom: jij hoeft dit niet alleen te doen, jullie moeten dit met zn vieren handelen. Niemand vindt het leuk dat jij ziek bent, maar jij hoeft de gevolgen niet alleen te dragen. Laat iedereen z'n steentje bijdragen, en kies af en toe maar gewoon de makkelijkere oplossing.