Beste mama's uit deze groep, Iedereen weet inmiddels wel een beetje dat mijn situatie nogal te definieren is als heftig en onrustig. Nu zit ik al een tijd met een naar gevoel. Mijn dochter roept bijna wel elke dag als ze bij mij is dat ze naar haar papa wil of naar mijn moeder. Hierdoor krijg ik heel erg het gevoel dat ze het helemaal niet leuk vindt bij mij en daarom weg wil. Ik krijg hulpverlening in huis en zij zegt dat ze het anders ziet. Maar ik ben eigenlijk beetje de touwtjes kwijt. En ik voel al een lange tijd een soort van afstand tussen mij en haar. Ik krijg daar ook hulp voor. Maar vind alles zo moeilijk allemaal. De stress van de breuk, de spanning tussen mij en mijn ex. Hierdoor ben ik echt bang dat ze dit zooo erg voelt dat ze weg wil bij mij. Inmiddels krijg ik steeds meer her gevoel dat ik haar maar bij dr vader moet laten zijn. Maar door zijn huiselijk geweld waardoor ik mede weg ben gegaan houdt dit gigantisch tegen. Zijn er moeders die mij hierin advies kunnen geven? Want ik snap er niets meer van. In ieder geval niet van mn eigen kind.
Ik herken het enorm! Hoe oud is je dochter? Mijn dochter is 2,5 en vraagt vaak naar haar papa, word daar soms ook onzeker van en ben dan bang dat ze het niet leuk vind bij mij.. Ik kan het nog vrij goed relativeren. Ik ben blij dat ze het leuk heeft bij d'r vader, en ze ziet hem ook veel minder dus ik denk dat het erbij hoort. Mijn dochter gaat overigens ook erg graag maar mijn moeder. Wel is ze altijd blij om me te zien als ze terug komt van d'r vader en dat doet me dan weer goed, maar snap je echt helemaal! Heb helaas geen tips voor je, alleen maar begrip. Ik denk echt dat dit "normaal" is gezien de situatie.
Jeetje wat verdrietig dat het allemaal zo loopt. Even buiten alle problemen om; neem je wel eens tijd voor jezelf? ga je wel eens lekker met vriendinnen een avondje uit/stappen/eten/filmpje dat soort dingen? Dat je dochtertje roept dat ze liever elders is kan ook zijn omdat jij degene bent die de verantwoording voor haar opvoeding neemt, haar helpt grenzen te stellen en die te bewaken. Als deze grenzen er niet zijn bij die andere dan kan het zijn dat ze op bepaalde momenten liever even elders is. Des al niet te min. Is het echt een fase. Ik hoor het van zoveel mamma's die gescheiden zijn. Je wordt soms onbedoeld op je hart getrapt, ze zeggen wel eens bij pappa is het leuker. Maar dan horen ze later vaak ook dat als ze bij pappa zijn ze toch ook wel regelmatig zeggen ik wil naar mamma.
Hey meid, Wat een nare situatie. Goed dat je aan jezelf werkt en dat je hulp hebt. Misschien voel je jezelf op dit moment als mama "niet goed genoeg". Je dochter vangt dit feilloos op en reageert hierop door deze uitspraken, dit heet spiegelen. Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar ik kan een oud topic herinneren waar het erg goed werd uitgelegd..... (ik heb het even voor je opgezocht) http://www.zwangerschapspagina.nl/peuter-kleuter/607755-mijn-kind-mag-niet-2.html Google ook eens op spiegelen. Heel veel sterkte, een mama die hulp zoekt als het even moeilijk is, is een fantastische mama!
Ik ken het maar al te goed. Mijn dochter is inmiddels al 8.5 jaar. Haar vader en ik waren al tijdens de zwangerschap uit elkaar gegaan. (er werd schizofrenie bij hem vastgesteld). Zij heeft hem dan tot op de dag vandaag dus nooit echt meegemaakt zoals in een "normaal" gezin. En toch heeft zij periodes gehad waarin zij mij heel duidelijk vertelde dat ze liever bij haar vader was. Dat het mijn schuld was dat wij niet meer samen waren. Dat het veel leuker bij haar vader was (ze is nooit zonder mij bij haar vader geweest). Ik voelde mij echt op mijn hart getrapt. Maar ik wist ook dat ik het als moeder niet beter had kunnen doen voor haar. Dus heb het naast me neer gelegd. Haar duidelijk gemaakt dat ik het begrijp dat ze haar vader mist. Dat ik er soms verdrietig van word als ze zulke dingen zegt, maar dat ik niet boos op haar ben. Dat ze zich zo mag voelen en dat ook tegen mij mag zeggen. Het gevolg; een uitleg dat ze mij ook heel lief vond, dat ze van mij houdt, dat ze papa zo mist. En dat ze dan soms zo boos wordt als ik zeg dat ze iets niet mag. Maar dat ik altijd de liefste moeder van de wereld blijf. Een dikke knuffel en dan is het weer goed. Voor mijn dochter was het heel erg belangrijk dat haar gevoel in deze werd erkend. Ik heb ook nooit slecht over mijn ex gepraat tegenover haar. Ze weet ook niet de precieze oorzaak van de breuk (we waren gewoon niet meer verliefd op elkaar, maar we houden nog allebei heel veel van haar), ik vind dat dat haar op deze leeftijd nog niets aangaat. En ik heb het andere ook expliciet verboden om slecht over haar vader te praten waar zij bij is.
Zit een beetje in dezelfde fase nu. Hier ook een nare periode achter de rug en 3 weken geleden werd onze andere dochter 9 weken te vroeg geboren door hellp en een hele bons stress. Omdat het met mij nog niet zo lekker gaat is ze nu vaker bij haar papa.... dit loopt heel erg vervelend, omdat er daar geen regels zijn. Dochter is de baas en bepaald alles van eten tot activiteit tot waar ze slaapt. Bij mij en mijn ouders gelden er regels. Daarbij praat ik niet slecht over haar vader, maar dit gebeurd andersom wel. Dit merk ik aan papegaaien van haar en de woorden die ze gebruikt. Dialect en dat praat ik niet, verstaan wel. Zo zegt ze bij mij heel vaak. Ik ben de baas. Als ik het wil, dan wil ik het, oma zegt..... papa zegt..... zo zei ze vanmorgen ipv ' jij bent stom' .... 'papa zegt dat mama een stommerd is' en dat was nog een normale tekst. Vorige week zei ze ' oma zegt jij woont hier. Wil je hier blijven of naar mama' dat herhaalde ze constant. Dus omdat ze precies zegt wat er gezgd is... weet ik dat het niet van haar komt. Heel erg vervelend is dat. En dan is er ook nog een nieuw zusje. Waar ik mijn aandacht aan moet delen omdat ik de enige ben die naar haar toe kan..... hysterie en drama. Ik heb hulp van jeugdzorg, maar voel me soms zo schuldig en als ze dan zegt dat mama niet lief of stom is.... tja janken natuurlijk (niet waar dochter bij is, want daar heeft papa al een handje van). Ze bedoelen het echt niet zo!
Mijn zoontje deed dit een paar jaar terug ook en nu soms nog. Hij wilde altijd bij papa, maar vooral bij oma of bompi gaan wonen ( de band met z'n papa is heel slecht, maar met beide grootouders wel heel goed) ook zei hij vaak als we ergens op bezoek gingen dat hij daar wilde komen wonenvof zei hij als ik niet meer bij jou woon...enz. Ik heb hem toen een keertje gevraagd (hij was toen ongeveer 4 jaar) of hij vond dat ik niet goed voor hem zorgde en of hij het niet leuk vond bij mij. Zijn antwoord was toen "jawel, mama, maar ik bedoel ook nu nog niet he. Later als ik groter ben! Ik heb hem toen uitgelegd dat ik er verdrietig van word als hij steeds zegt dat hij niet bij mij wil wonen en hij het dan beter ook niet zo kan zeggen als hij later bedoeld en niet nu. Ik begrijp wel dat het je kwetst als je kind zoiets zegt. Maar misschien komt het er "harder" uit dan ze eigenlijk bedoeld?