Hallo meiden , Ik wil hier even m'n verhaal kwijt.. iets wat me al sins dag 1 van m'n zwangerschap heel erg dwars zit. Toen ik er achterkwam dat ik zwanger was , waren we dolgelukkig ! Ons eerste kindje , en het is allemaal zo spannend.. Er komt zoveel op je af , maar je kan niet wachten tot het moment dat je jou kleintje in je armen kan sluiten. Na dat ene blije moment , sloeg ik om als een blad aan een boom. Ik kon niet gelukkig zijn , waarom niet ? ik moet het doen zonder mijn moeder.. mijn steun en toeverlaat. Mijn moeder is 2 jaar geleden overleden aan een hersenbloeding op 40 jarige leeftijd , compleet onverwachts. Binnen 5 dagen was ze er niet meer , mijn beste vriendin. Op dat moment zakte ik door de grond , mijn leven was in 1 week compleet omgegooit ! Mijn moeder was 20 dat ze mij kreeg , en heb enorm van haar genoten die tijd dat ik met haar heb door mogen brengen , ze was geweldig. Ik kon met haar lachen , huilen , eigelijk alles. Mijn vader verhuisde naar het buitenland , en had vrijwel 4 weken na m'n moeders crematie een andere vriendin.. Hier ben ik heel lang kapot van geweest , ik was ook depresief , maar ik heb het nu geaccepteerd. De rest van m'n familie had ruzie met elkaar , het was een verschrikkelijk jaar ! Toen ik er dan ook achterkwam dat ik zwanger was , was dat echt een lichtpuntje.. we zouden een prachtig jaar tegemoet gaan ! Maar nee.. bijna 2 jaar later , op 1 jan. 2009 overleed mijn opa (de vader van mijn moeder) aan een hartstilstand , ook compleet onverwachts. Weer was ik verscheurd door al het verdriet , waarom ik ? waarom onze familie ? ik ging er maar vanuit dat het zijn tijd was.. Je gaat door met je leven , en aangezien ik een kleintje in m'n buik heb , probeerde ik me daarmee bezig te houden , en dat lukte wel aardig. 9 feb. kregen wij onze eerste echo , helemaal super ! het is zo mooi om dat kleine beebje zo te zien zweven in je buik.. we waren in de wolken. 10 feb. 2009 , mijn andere opa (de vader van mijn vader) was na een lang ziekbed vanwege COPD gestorven in zijn slaap. Dit was voor mij de druppel , waaraan hebben we dit verdiend ? Sinsdien ben ik een wrak , heb nergens geen zin in , voel me beroerd.. het intereseerd me niet meer , ik kan niet genieten van m'n zwangerschap. Het begint nu de relatie aan te tasten tussen mij en m'n vriend , hij heeft al z'n familie nog , die willen ook het beste voor mij , maar ik kan hun niet zien als ''vervanging'' van het gene wat ik niet meer heb. Ik ben gister bij m'n maatschappelijkwerker geweest , en het was ontzettend moeilijk. Ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aanmoet.. Straks is ons kindje daar , en kan ik er niet eens van houden en er mee bezig zijn omdat ik zelf in de knoop zit ! Ik heb een hele lieve schoonmoeder die over mij probeerd te ''moederen'' en de ene dag kan ik dat meer accepteren als de andere dag. Je zit met zoveel vragen , en het liefst bel je naar je moeder om het uit te leggen en te vragen maar dat kan niet meer.. ze is er niet meer , ze komt ook niet meer terug. Sorry , ik moest dit gewoon even kwijt..
Wat ontzettend rot voor je Nathalie! Ik moet er niet aan dénken dat mijn moeder zo vroeg zou sterven. En zeker momenten als trouwen, zwanger worden zijn nog eens extra pijnlijk... Gelukkig heb je zelf alleen maar positieve herinneringen aan je moeder en aan hoe je bent opgevoed. Hopelijk kan je dat in je meedragen en omzetten in een emotie dat dát is wat jij jou toekomstige kindje ook wilt geven. En dat kun je vast en zeker! En probeer ondanks je grote verdriet toch te voelen dat er nog andere mensen veel van je houden en je dat proberen te laten zien, je zult het nodig hebben. En zelf geloof ik absoluut dat een ziel niet meteen verdwijnt na de dood. Je moeder waakt absoluut over, en zeker nu je het zo moeilijk hebt... Heel veel sterkte meis!
MEiske toch... Het is idd niet niks wat je de afgelopen tijd allemaal hebt meegemaakt... Maar houd in je achterhoofd dat door je zwangerschap je hormonen ook op hol zijn, daardoor kun je makkelijker een depressief gevoel krijgen. Ik wil absoluut niet zeggen dat het allemaal minder erg is als je niet zwanger bent, hoor! Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd... Maar het is misschien wel iets om bij stil te staan... Praat er eens over met je huisarts, misschien is er door medicijnen iets aan te doen? Ik heb geen idee of en wat voor medicatie je mag gebruiken nu... Heel veel sterkte en succes!
Lieve Nathalie, Ik kan je gevoel niet beter maken, maar ik wilde je even laten weten dat ik ontzettend met je meeleef! Alle cliche antwoorden gaan nu door mijn hoofd, maar als ik het zo lees bof je wel met je schoonmoeder. Ze houdt duidelijk van je en probeer alsjeblieft te genieten van je zwangerschap! Mijn schoonmoeder zegt altijd dat alleen de allersterksten zoveel ellende over zich heen krijgen. Juist omdat zij er uiteindelijk mee om kunnen gaan. Ik heb zo vaak gezegd dat ik dan liever niet sterk ben, maar dat is toch ook niet waar... Je hebt er misschien niks aan maar ik wilde het toch even zeggen. Sterkte en van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Liefs, Lisette
Ohh meissie toch ik kom je even een knuffel geven *knufff* heel veel sterkte meissie.. probeer toch te genieten van dat wondertje in je buik, want jij bent zijn/haar familie, en je moet er voor de beeb zijn!
Oh meis, wat een nare tijd heb jij gehad zeg...! Ik leef met je mee. Kan het jammer genoeg niet voor je wegnemen, maar misschien is het een troost en een lichtpuntje dat dat ukkie wat je in je draagt jouw familie is! je hebt veel mensen verloren en alle liefde die je voor die mensen voelde kon je ineens nergens meer kwijt; er kwam alleen maar verdriet voor in de plaats. Maar die liefde kun je nu aan je kleintje en je vriend/man (en zijn familie!) kwijt. Dat verdriet blijft nog wel eventjes, maar er komt steeds meer liefde (let maar eens op hoe je buik groeit; steeds een beetje meer baby om van te houden!). Sterkte!
Lieve Nathalie, mijn moeder is 5 jaar geleden overleden en ook ik mis haar vreselijk! Maar (klinkt misschien gek) ik heb heel erg het gevoel dat ze bij me is, ik voel dat heel sterk! Ik kan je niet vertellen hoe hiermee om te gaan, want weet het zelf ook niet goed! Dat zij straks ons kindje niet kan vasthouden en erbij kan zijn, vind ik nog steeds heel moeilijk. Maar het is niet anders en moet er vanuit gaan, dat ze ons wel ziet en er bij is! Hou je taai meis!
Hoi Nathalie, Wat ontzettend rot voor je! Zelf heb ik niet dezelfde ervaring als jij, maar tijdens mijn zwangerschap heb ik me om andere redenen ook heel rot en bijna depressief gevoeld. Maar ik kan je zeggen; zodra jullie kindje er is, gebeurt er zoiets moois met je! Probeer daar in moeilijke tijden echt aan te denken meid, het gaat jullie zoveel geluk geven! En natuurlijk blijft het verdriet om he verlies van je dierbaren, maar je kindje zorgt straks voor heel veel nieuwe en mooie gevoelens.....Hou je taai!
oh wat erg voor je meis ook ik heb door andere omstandigheden nu alleen de laatste weken van mijn zwangerschap kunnen genieten alleen werd het jusit door mijn moeder verziekt... probeer aub door te gaan met je leven hoe moeilijk dit ook is jouw leven gaat door met je man, je schoonfamilie en zometeen je kleine babytje, hef je hoofd omhoog en probeer er toch van te genieten en er het beste van te maken... uit ervaring kan ik zeggen dat je spijt krijgt als je niet van je zwangerschap kan genieten, gun het jezelf meis, weet zeker dat je moeder en je beiden opa's echt hadden gewild dat jij gelukkig zou zijn en zou genieten van deze periode
Ik probeer ook zo positief mogelijk te denken , en van elk moment te genieten.. ! Iedereen zegt ook , het is zo snel voorbij.. voor je t weet is het zover , en dan heb je er niet eens van kunnen genieten , Wat me schoonfamilie betreft , ik kan het inprenciepe harstikke goed vinden met allemaal , Alleen.. me schoonmoeder , tja.. het is een lastige situatie. Ik hou niet van mensen die het ''beter weten'' en het voor mij willen invullen.. Aangezien ik al ontzettend veel last heb van hormonen , ben ik soms gewoon niet aardig , niet tegen haar maar ook niet tegen mn vriend. Die arme jongen heeft wat te voorduren ! Van hem kan ik het hebben als hij zig met dingen bemoeit , het is tenslotte ook zijn kind , Maar me schoonmoeder , pfffffffffff... Ik heb bij de maatschappelijk werker van de week ook alleen maar lopen klagen over haar ! Het is zelfs zo erg , dat als ik er binnekort niets van zeg , het straks mn hele leven gaat beheren , iets wat ik dus niet wil. Ze bedoelt het goed , maar ze bemoeit zig overal mee en daar word ik scheitziek van. Ik heb al zoveel aan me hooft , en sommige dingen kan ze beter maar gewoon niet zeggen. Verder probeer ik er gewoon het beste van te maken , ook omdat mijn moeder & beide opa's dat graag hadden gewild. Ze hadden dit echt niet toegelaten , voral mijn moeder niet ! Ik ben in ieder geval blij dat ik het hier ff van me af kan schrijven , ik praat er wel over met vrienden enzo , maar die horen het al genoeg.. Soms is praten met een vreemde zoveel fijner... Bedankt !
dag nathalie, ik denk enorm mee met jou, ik zit zelf ook in dit shuitje, ben mn ma verloren op 12 jarige leeftijd op 14 juni, op 1 september van hetzelfde jaar heb ik mn mn liefe oma moeten achterlaten, kon het verdriet van de dood van haar dochter niet aan ze was amper 33 jaar. nu heb ik verleden jaar mn andere oma moeten afgeven, mn steun en toeverlaat die me op 12 jarige leeftijd patatjes heeft leren koken en al. nu zijn we ook nog op 6 november de pepe verloren van mn vriend en hebben we op 10 november positief getest, jammer hij heeft het nooit geweten die lieve man. ook ik ben verschrikkelijk bang voor de komende bevalling, ben nu al zeker dat ik mn zeer lieve mama zal missen. hoe ga je daarmee om met dit verdriet? is al 15 jaar dood mn ma maar zit nog vers in mn geheugen heb ze dan ook dood gevonden op de keukenvloer. hartstilstand zei de wetsdokter. ja was mar 33 jaar dus de wetdokter en de rijkswacht kwam erbij, allemaal zeer traumatiserend en kan dit maar niet vergeten.waarom? haar raad zou welkom zijn daar ikzelf van een tweeling ben maar ja mn moet het leven nemen zoals het komt. groetjes wendy
Het is niet eerlijk , en dan zeggen mensen dat je door moet gaan en het bij het leven hoort , wat ook wel waar is.. Er gaan meerdere mensen dood , ik ben gerust niet de enige , dat weet ik ook echt wel.. Maar toch , er zijn vragen waar je nooit geen antwoord op krijgt ! Ik had altijd nog wel contact met mn broertje van 20 , hoewel hij toen mijn moeder nog leefde ook niet lekker in zn vel zat , Het ging al een tijd niet goed.. Jeugdzorg , politie , noem maar op.. ze heeft er alles aan gedaan , het heeft niet geholpen. Toen mn moeder stierf is hij helemaal doorgedraait , heeft al een aantal keren vastgezeten , Zat aan de drugs en haalde alleen maar kwattenwaad uit , En toch elke keer laat je hem binnen , het is tenslotte je broertje.. (Tussen hem en mijn vader ging het al een tijd niet meer goed , hij heeft mijn vader de schuld van mijn moeders dood) Ook de gene die ook zijn moeder is verloren , het beetje familie wat er nog over is wil je graag koesteren. Helaas is dit contact ook verbroken , toen de vader van mijn vader stierf was hij hier overgekomen vanuit Spanje om afscheid te nemen. Dit is niet helemaal soepel verlopen , mijn broertje heeft hem opgewacht bij mijn opa's huis , toen hij naar buiten kwam heeft hij mijn vader in zijn rug getrapt en in elkaar geslagen , tot bloedens aantoe. Mijn opa heeft alles gehoord , wou uit bed komen omdat hij voelde dat er iets niet goed zat , maar kon het niet. Mijn vader stond met 3 gekneusde ribben , een blauw oog , en met een hoop vragen op de crematie van zijn eigen vader.. Hoe kon iemand dat nou doen ? heeft hij dan totaal geen respect ? Zo zijn er nog zoveel dingen aan de hand , eigelijk te veel om hier neer te zetten.. Ik dacht hier gisteravond weer aan , het is iets wat ik gewoon niet begrijp.. Ik ben in ieder geval blij dat ik het hier van me af kan schrijven , Sorry als ik niet op jullie reacties reageer , of de gene die me een pb sturen.. Ik vind het ontzettend lief , maar soms kan ik het gewoon niet opbrengen en moet ik gewoon een stukje van me afschrijven..