Hallo allemaal, Regelmatig lees ik op dit forum, maar heb vandaag besloten me aan te melden. Even in het kort mijn verhaal: Bijna 5 jaar heb ik en relatie gehad met een man die 2 kinderen uit een eerder huwelijk had. Dit ging altijd goed. Toen we 2 jaar samen waren, zijn we serieus gaan praten over nog een kindje van ons samen. Voordat ik zwanger was, waren we 1,5 jaar verder. Toen ik net zwanger was (maar we dit nog niet wisten), ging het steeds minder goed met onze relatie. Op de dag dat ik een positieve test in handen had, zei mijn toenmalige vriend, niet te weten of hij het allemaal nog wel wilde.. We besloten er toch voor te gaan. Ergens genoot ik van de zwangerschap, maar ook weer niet..omdat ik veel dingen alleen heb moeten doen. Hij heeft veel belangrijke momenten gemist. Ergens dacht ik steeds dat het allemaal nog wel goed zou komen, en dat het te maken had met dat mannen minder hebben met een zwangerschap.. En dat er ook veel nieuwe dingen op ons af kwamen, waar we even mee om moesten leren gaan. Vooral omdat dit voor mij mijn eerste zwangerschap was, wist ik niet precies wat me te wachten stond. Toen onze zoon geboren was, was ik helemaal in de wolken..maar ook nu was dit niet van lange duur. Nog steeds moest ik bijna alles alleen doen. Zowel naar onze zoon en zijn andere 2 kinderen keek hij bijna niet om. Het kwam steeds vaker voor dat hij weg was, en ik met 3 kinderen thuis zat. Nog steeds dacht ik dat we onze draai moesten vinden in deze nieuwe situatie..het is ook niet niks! Toen onze zoon net een half jaar was geweest, werd mijn vriend achterdochtig en zocht er zelfs iets achter als ik een praatje met een kennis maakte, en iets te hard lachte. Over dit soort dingen kregen we steeds meer ruzie...net als over werk, geld, en trouwen. Trouwen wilde hij eerder nooit..toen ineens wel. Ik wilde dat niet omdat ik vond dat onze relatie eerst weer stabiel moest worden. Hij had me in de zwangerschap vaker gezegd dat ik maar "op moest rotten", als we ruzie hadden. Daarom wilde ik niet trouwen. Toen daarna weer eens een ruzie volgde..heeft hij me dit weer verzocht. Dus ik ging. Mijn hoofd liep op dat moment over..maar toch dacht ik dat we eruit zouden moeten kunnen komen. Een week later hoorde ik dat mijn ex een nieuwe vriendin had. Om deze reden hebben we nooit meer echt gepraat over onze relatie nog een kans te geven. Inmiddels woon ik alleen met onze zoon.. maar af en toe zie ik het niet meer zitten. Vooral nu hij bijna 1 jaar wordt vind ik het moeilijk.. dan denk ik terug aan een jaar geleden. En aan dagen dat je normaal gesproken samen met je gezin doorbrengt.. Ik had me echt verheugd op alles wat nog komen ging met ons gezin..en in 1 klap was dat weg. Als ons zoontje in bed ligt dan zoek ik vaak afleiding..maar kan eigenlijk nooit weg (tenzij ik een oppas regel..maar dan vind ik dat IK voor een kind heb gekozen en ook de verantwoordelijkheid hiervoor moet nemen..vooral omdat de vader het naar mijn idee af laat weten..) en vriendinnen komen ook wel eens op bezoek maar die hebben natuurlijk ook hun eigen leven. En ik wil ze er ook niet mee lastigvallen. Vaak valt het me zwaar dat ik hier dan alleen zit, omdat ik dan ga piekeren. Dan maak ik me zorgen over de band tussen vader en zoon.. omdat hij hem amper ziet en heel makkelijk tijd met hem "inlevert" als het hem niet uitkomt. Buiten het feit dat ik de andere 2 kinderen heel erg mis, begin ik nu ook een partner te missen om dingen mee te delen.. maar dan roep ik mezelf weer tot orde en vind ik dat ik mezelf gelukkig moet prijzen dat ik mijn zoontje nog heb.. Heeft iemand tips over hoe hiermee om te gaan?
Wat zit/zat je in een enorme emotionele rollercoaster. Wat ontzettend raar dat je ex eerst met je wil trouwens maar ondertussen een ander blijkt te hebben. Heb je iemand om mee te praten? Heb je nog je ouders waar je je zoontje af en toe heen kan brengen zodat jij tijd voor jezelf hebt om dit alles te verwerken? Snap je mening heel goed van ik wou dit kind dus ik zorg er voor, maar een kind merkt ook jou verdriet. Heel veel sterkte!
Als ik het zo lees heb jij heel sterk tijd voor jezelf nodig. Ja, je hebt zelf voor een kind gekozen, maar je bent meer dan alleen mama. Ja, je moet je gelukkig prijzen met je zoontje, maar een kind kan niet de plek van een partner innemen. Met een 1-jarige kan je niet bijster een volwassen gesprek voeren. Regel een oppas en ga eens een lekker avondje uit. Heb je (schoon)ouders die wel tijd zouden willen met hun kleinkind?
Lijkt me geen makkelijke situatie! Knuffel! Ik heb eigenlijk maar één tip voor je en die is: durf tijd nemen voor jezelf! Iedere ouder heeft nood aan een beetje tijd zonder kind! Je bent dus echt geen slechte moeder omdat je een oppas laat komen! Zoals iemand voor me al zei, het is normaal dat je nood hebt aan contact met andere volwassenen, iemand waarmee je echt ene gesprek kan voeren, beetje kletsen over koetjes en kalfjes, gezellig een avondje uit! En je kleine man, die zal het wel goed hebben bij de oppas! Ik en mijn vriend zijn heel lang gaan oppassen op de kinderen van een alleenstaande mama, zij werkte niet en had dus ook echt nood aan er even tussenuit én contact met volwassenen, kinderen blij want die konden met ons spelen, vooral met vriendlief voetballen vonden de jongens geweldig (ik had al snel afgedaan ) en zij blij want ze kon er haar avondje tussenuit. Ze had dat avondje echt nodig en kwam dan helemaal opgeladen terug! Haar avondje uit bestond trouwens uit twee uurtjes avondschool per week, maar dat was voor haar wat ze nodig had.
neem tijd voor jezelf je bent niet alleen mama maar ook jij en lees je echt even tijd voor jezelf nodig hebt zoek een goede oppas en ga jezelf eens heerlijk verwennen gun jezelf iets om te doen alleen of met een vriendin onwijs veel sterkte een heel verhaal poeh verdrietig ook allemaal knuffels
Bedankt allemaal voor jullie reacties. Sorry dat het even duurde. Dat klopt denk ik wel wat jullie zeggen.. Mijn ouders passen op de kleine. Maar dit doen ze als ik werk, dus ik wil ze niet in mijn vrije tijd ook daarmee opzadelen. Hoewel mijn ouders het waarschijnlijk niet zo zien, maar dat is meer mijn eigen gevoel. Op mijn werk praat ik ook met mensen maar dat gaat altijd over andere dingen, dus dan "vergeet" ik het even, maar zodra ik alleen ben komt het naar boven. En zo gaat het ook met een avondje uit o.i.d. dat is inderdaad fijn en dan ben ik weer even opgeladen. Maar zo'n middag of avond uit is iets dat 1x in de 2 maanden voorkomt, en voordat die 2 maanden om zijn krijg ik dan weer een terugval. En al helemaal omdat ik mijn ex regelmatig onder ogen moet komen, en hij nog op mijn gevoel in probeert te spelen (denk ik), maar hier probeer ik me voor af te sluiten. Schoonouders zien de kleine alleen 1 dag per week, als hij bij zijn vader is.. Ik heb ze aangeboden hem gewoon te brengen, op hun vaste oppasdag die ze hadden, maar hier heb ik nooit echt een reactie op gekregen.