Hebben jullie dat ook? Onze zoon is bijna 4, gaat naar de psz, 3+-groep en straks naar de basisschool. Zo vaak heb ik hem bijna groter willen kijken, zodat ik weer eens wat tijd voor mezelf had en uitgerust was. Het eerste jaar stond natuurlijk echt in het teken van zorgen en regelmaatschema's, vanaf 1.5jr begon het slapen vaker moeizaam te gaan waardoor we veel gebroken nachten hadden, veel meer dan daarvoor. Als ik thuis was dan was ik altijd met hem bezig, spelen, voeden, slaapjes, verschonen... Nu speelt hij gerust een uur buiten zonder dat hij iets vraagt of wil, ben ik steeds vaker "alleen" thuis als hij op school is (wordt nog meer natuurlijk, ik werk 3.5dag) en dat voelt toch "raar", alsof mijn grootste taak erop zit. Spontaan doordeweeks naar de dierentuin kan straks niet meer, gezellig in pyama ontbijten tot 11u ook niet. Sowieso nu al niet, want hij wil met andere kindjes spelen ipv bij mij op de bank kneuteren...het lijkt wel alsof ik het lege nestsyndroom heb, in kleutervorm dan Natuurlijk omdat we maar 1 kind hebben is alles een eerste en een laatste keer waardoor de tijd extra snel lijkt te gaan. Ik zou ook niet meer van voor af aan willen beginnen, en mijn vriend heeft nooit een 2e gewild. Maar toch...het voelt wel raar zo opeens, het gaat zo snel. Voor mijn gevoel hebben we net zijn eerste verjaardag gevierd en nu staat de basisschool voor de deur...
Oh hou op, hou op! Ik heb dat nu al! Onze zoon is net drie geworden en twee weken terug hebben we hem ingeschreven voor de basisschool. Als ik terug kijk naar hoe snel die drie jaar voorbij zijn gegaan weet ik dat het laatste peuterjaar ook zo voorbij is. Ik kijk er niet naar uit. Het gaat veel te snel. In februari ben ik bevallen van een tweede zoon en ik verbaas me bij hem ook weer hoe snel hij newborn-af was en hoe snel hij groeit. Hier nog geen lege-nest-syndroom maar ik kan me wel voorstellen hoe je je voelt. Toch is het cliché denk ik wel waar: elke fase heeft zijn charme. En verder zijn er nog de schoolvakanties. Kun je alsnog lekker lang ontbijten met je grote jongen. Heerlijk is dat!
Ik vond het ook wel een opluchting Maar je bent er nog lang niet vanaf hoor, er komen straks weer andere tijdrovende dingen bij (sport, hobbies, schoolreisjes, speelafspraakjes, etc).
Ik heb dat nu als ik een heel klein baby'tje zie: goh, ik zou nog wel... terwijl we al drie kinderen hebben en de jongste nu 'al' 9 maanden is. Kleuters kosten ook veel energie hoor. En met school komen er weer een hoop verplichtingen bij.
Ik ben zo blij dat mijn zoontje al anderhalf is en binnen een klein jaartje naar school gaat.... Baby's zijn schattig voor vijf minuten, maar ik ben dolblij dat ik nooit meer door die tijd hoef
Gek, bij mij is het juist andersom. Ik vind baby's zooo leuk en de babytijd ook echt geweldig. Het gaat ook zo snel voorbij! Mijn middelste is nu 3,5 en dat is toch een ander verhaal. Ben blij als zij straks weer wat zelfstandiger wordt en deze 'fase' voorbij is. Het is een schatje, maar ook een energieslurper Dan zijn haar zusjes (van 6 jaar en 9 maanden) echt rustiger.
Ik heb nooit rustige baby's gehad, misschien daarom... Hoewel ik globaal gewoon nooit een echt babypersoon geweest ben. En hoewel ook de peuter nu al een stevige puberteit heeft, en de kleuter ook niet de makkelijkste, vind ik het nog steeds zóveel makkelijker als je daadwerkelijk kan praten met je kind ipv te moeten gokken wat er nu scheelt.
Herkenbaar. Mijn jongste is al weer 5 en als ik bedenk dat ik verderop dit jaar een tiener in huis heb voel ik mij stokoud De babytijd mis ik nog wel hoor. Niet dat ik er nog 1 bij zou willen, maar vond dat een heerlijke tijd. Maar het is met uitjes e.d. wel een stuk makkelijker nu ze 5 en 9 zijn.
Heel herkenbaar! Mijn jongste is ongeveer even oud als de jouwe en ik ervaar het precies hetzelfde. Heb zelfs even getwijfeld of ik toch echt geen derde zou willen, maar ik moet er niet aan denken weer helemaal opnieuw te beginnen. Aan de ene kant ben ik zo blij met alle beetjes vrijheid, die ik langzamerhand weer terug krijg, zoals lekker met een drankje in de tuin zitten lezen terwijl de kinderen spelen, zonder elk kwartier in actie te moeten komen. Maar ik wordt zo nostalgisch bij het idee dat ze me steeds minder nodig hebben en al die bijzondere baby en peutermomentjes nooit meer terugkomen! Ga er terwijl ik dit typ bijna weer van huilen... Maar ik vertel mezelf steeds maar weer dat ik mn herinneringen niet te rooskleurig moet maken. In werkelijkheid vond ik de babyfases eigenlijk helemaal niet leuk, dus om er nu aan terug te denken alsof het achteraf een groot romantisch feest was, doet niet echt recht aan de werkelijkheid.
Hier niet heel herkenbaar, tel bijna de weken af voor hij naar school mag, hij is er zo aan toe en ik eigenlijk ook wel. Maar goed, hier nog een meid van 9 maanden dus veel dingen hoef ik ook nog niet af te sluiten, dat scheelt ook natuurlijk. Het enige nadeel vind ik dat je straks 5 ochtenden per week verplicht op tijd je bed uit moet en helemaal klaar moet zijn, terwijl ik nu af en toe een ochtend rustig aan kan doen en we tot 10.00 in onze pyjama kunnen lopen als we daar zin in hebben. Maar goed, ik merk hier ook wel dat er op psz ochtenden veel meer in huis gebeurd dan als we maar wat aanrommelen, dus er zitten ook wel weer voordelen aan.
Ja ik vind het ook heerlijk dat we op woensdag lekker rustig aan kunnen doen. Dat blijft ook wel om de week, want op onze school zijn de kleuters om de week op woensdag vrij. Ik idealiseer die eerste jaren ook, merk ik. Ik kan totaal niet tegen slaaptekort en de hele dag flesjes, verschonen, de deur uit met 20kg aan spullen mee...wat was ik soms jaloers op buren met kinderen van een jaar of 5, die gewoon spontaan de deur uit konden op ieder willekeurig tijdstip. Maar als ik dan weer babyfoto's van mijn zoon zie dan denk ik weer "heb ik er wel echt zoveel mogelijk van genoten, want het komt nooit meer terug". Ik wilde dat ik destijds wat relaxer was met ritme en alles, niet zoveel beren op de weg. Dat heeft toch wel een wissel getrokken op het eerste jaar.
Wij zaten in het zelfde mei topic En ik herken het wel hoor Hier blijft het ook bij 1(helaas) De jaren lijken omgevlogen Heb ik wel genoeg genoten? Nu gaat ze al naar school..
Helemaal mee eens. Had het zelf kunnen schrijven. Behalve dat ik nog wel steeds moet opstaan om tot hulp te schieten haha. Maar in je hoofs maak je her rooskleuriger dan het is/was.
Ik had er nog geen last van maar zoals je het beschrijft moet ik wel even slikken. Onze uk kwam te vroeg (34.5)daarna bleek hij verborgen reflux te hebben en hij sliep of huilde. Zelf spelen was nooit zijn ding, een schat van een kind maar vraagt veel uitdaging (ook omdat hij voor loopt op zijn ontwikkeling). Ben thuisblijfmama dus was ook 24/7 met hem. Gelukkig kon ik een beetje wennen omdat hij 2 ochtende per week naar de peuterspeelzaal ging. Al ging hij de laatste tijd met niet zo heel veel plezier omdat ze hem niet uitdaagde. Hij is nu net begonnen met school, is hartstikke moe maar is heel blij. Nog te druk gehad (ook vrijwilligerswerk) om echt te beseffen wat je nu afsluit. Het helpt wel dat uk een half jaar geleden al toe was aan school en wij dus ook haha.
Ohw ja hou op! De oudste was een huilbaby en dat eerste half jaar/jaar vond ik het vre-se-lijk ik keek hem echt groot. Het was zo anders, zo'n impact, zoveel huilen...maar na dat jaar werd het een heerlijk ventje en dacht ik we hebben nog even tot hij naar school gaat. Maar dat is nu in september al en ik vind het helemaal niet leuk eigenlijk Ondertussen ook een tweede en JEMIG dit keer vond ik de babytijd FANTASTISCH maar het is ZO snel voorbij gegaan. Hij is alweer 9 maanden. Enerzijds vind ik het lekker dat ze ouder worden want ja, meer vrijheid, minder schema's, het wordt ook makkelijker. Anderzijds wil ik ze voor altijd kleine ineieminie babytjes houden, zelf ook niet ouder worden en niet uit deze heerlijke fase van jonge ouders zijn. Ik geniet oprecht en qua combi werk gezin en aandacht zou ik het echt niet anders willen maar TOCH heb ik soms het idee dat ik niet voldoende geniet of heb genoten. Het gaat zo snel Om deze redenen twijfel ik soms ook over een derde nog één keer.....maar de andere kant, ook di ewordt groot en dan heb ik er wel 3 wat nog drukker is
Haha dit is zo herkenbaar! En het grappige is dat ik dacht nu ik een tweede kreeg dat ik veeeel meer ging genieten en veel relaxter zou zijn. Maar ik ben weer net zo chagrijnig/uitgeput van het slaaptekort en al die slaapjes en ritmes (of gebrek daaraan) en voor je gevoel de hele dag zitten voeden, het benauwt me nu ook weer behoorlijk.. Maar ik zie ook zeker gebeuren als onze baby straks een peuter is, ik toch nog wel een baby wil omdat ik het weer ga idealiseren en bovenstaande allemaal vergeten ben..