Zo heb ik 1 vriendin gehad die nadat mijn zoontje geboren was en zij te horen kreeg dat ze geen peettante werd gewoon compleet heeft laten vallen... (was nooit sprake van dat ze peettante zou worden, ze ging er gewoon vanuit!)
Bedankt voor al jullie lieve reacties! Ik vind het nog steeds erg moeilijk wat ik moet doen. Bam haar laten vallen of het (toch) nog een keer proberen. Ik ga zo haar zus even een sms sturen, kijken wat daaruit komt en ik denk dat ik haar even ga negeren. Ook niet ga reageren op haar smsjes en belletjes (als ik die uberhaupt wel krijg). Ze zal sowieso nog een keer langs moeten komen, aangezien haar sleutels hier liggen, hoe ik dat ga doen bekijk ik nog wel even. Ik heb natuurlijk niet het hele verhaal verteld (wel in grote lijnen) maar er zijn nog veel meer dingen waar ik mijn twijfels bij heb. Zo is ze zo stronteigenwijs als maar kan, ze weet wel wat goed is voor haar en dat zal niemand anders (zelfs een psycholoog, want daar zou ze te nuchter voor zijn!) weten voor haar. Ze is laks, echt verschrikkelijk laks, zo erg dat ze op het moment voor moet komen omdat ze een bekeuring niet betaald heeft. Nooit haar school afgemaakt en werkt bij 10 verschillende bedrijven, waar ze nooit langer dan een half jaar gewerkt heeft. Ik heb me altijd zorgen om haar gemaakt, wil haar altijd beschermen/helpen waar mogelijk. Dat vind ik erg moeilijk om los te laten, maar misschien heb ik een ideaalbeeld in mijn hoofd van me zelf (niet dat ik mezelf ideaal vind hoor, maar ik kan absoluut niet zeggen dat ik het slecht heb!). Ik woon samen in een koophuis, al 8 jaar dezelfde vriend, een kindje een vaste baan, genoeg salaris om van te leven en zij heeft precies het tegenovergestelde.
Natuurlijk is het vervelend dat ze allerlei psychische problemen heeft, maar wat heb jij nog aan deze vriendschap? Ze is gewoon duidelijk alleen met zichzelf bezig, om wat voor reden dan ook. Ik zou niets meer van me laten horen, blijkbaar reageert ze toch nergens op. En zo iemand kun je toch niet veranderen, over 10 jaar is de situatie waarschijnlijk nog net zo, want ze wil duidelijk geen hulp als ik het zo lees.
Op mij komt ze meer over als iemand met borderline,hoe jij je laatste bericht hier neer zet.. En mensen met borderline daar kan je niet op bouwen,misschien moet ze hier zelf ook nog achter komen dat ze dit heeft! Wel erg lullig voor je,het is maar goed dat je nog iemand achter de hand had! Succes er mee,ik hoop dat je wat hoort van haar zus
Het klinkt inderdaad als iemand met Borderline, maar hoeveel ervaring heb jij met Borderline patienten? Mijn beste vriendin, die mijn zoons peetmoeder is, is ook Borderline patient. Zelfs is ze ook moeder van een zoon van 7. Ze heeft er 5 jaar therapie opzitten. 5 jaar lang een spiegel voorgehouden gekregen, en ze is er uitgekomen. Als een sterk, evenwichtig persoon. Bloed eerlijk, en een absolute topvriendin. En ok, natuurlijk, af en toe, heeft ze een terugval. Vaak rond dagen, waaraan een speciale betekenis hangt. Maar dit weten we, en nog belangrijker, zij weet het ook, en stelt ons op de hoogte van hoe zij zich voelt en of ze wel of geen mensen om zich heen wil hebben. Zelf realisatie, en toegeven dat het niet goed zit, zijn de eerste stappen. Toegeven dat je hulp nodig heb, en die ook vragen.En niet opgeven op het moment, dat je spiegelbeeld er eng uitziet. Want die spiegel is eng voor iedereen. Borderline of niet. Niemand kijkt graag kritisch naar zichzelf. Maar in dit geval, zal die vriendin eens heel erg met der neus op de feiten gedrukt moeten worden. Het is duidelijk dat ze hulp nodig heeft. Dat wil niet zeggen dat je der meteen moet laten vallen. Want ook op Borderline patienten kan je bouwen. Daarin verschillen ze echt niet meer dan de gemiddelde persoon.
Even een update: Gisteren heb ik haar zus gesproken en zij merkt het ook. Zij heeft van meerdere vrienden en vriendinnen deze vraag al gehad dus zij maakt zich ook ernstige zorgen. Nu heb ik haar gisteren direct een duidelijke mail gestuurd die haar op haar plaats zet. Geen mail met verwijten, maar met hoe ik er over denk, hoe ik me over de vriendschap voel en hoe ik mij soms gekwets voel. Vandaag kreeg ik een lange mail terug. Uit die mail (ik ga niet in de kleine details treden) kon ik opmaken hoe erg ze het vind dat ik er zo over denk. Het is helemaal niet haar bedoeling, maar ze gaf echt toe dat ze behoorlijk met zichzelf in de knoop zit. Ze is op dit moment bezig met onderzoeken in het ziekenhuis, huisarts heeft ook heel duidelijk tegen haar gezegt, dat als er niets uit komt dat er in het psychische gezocht moet worden. Ze heeft (eindelijk) toegegeven dat ze te eigenwijs is geweest om een psycholoog te zoeken. Maar ze weet dondersgoed dat ze dit wel nodig heeft. Ook vind ze het erg moeilijk om te zien dat iedereen in haar omgeving wel een leuk leven (werk, huis, kinderen geld) heeft. Ik heb haar een bericht gestuurd dat ik het waardeer dat ze zo eerlijk is, dat dit is wat ik wilde horen. Ik laat het even bezinken en ik denk dat ik haar sowieso nog wel 1 kans wil geven, maar met een duidelijke maar, dat ze echt moet veranderen.
Nou meis, ik herken wel veel van wat je zegt hoor. Ik vind dat je best een hoop kan slikken maar hoeveel iemand ook heeft meegemaakt is het nog niet een excuus om jou zo te behandelen en je kunt ook niet met alles rekening houden altijd, jij hebt toch ook gevoel!
dit lijkt mijn verhaal wel ik heb precies zo'n 'vriendin' !! ik heb vriendschap verbroken, het vrat te veel energie en die kan ik met pasgeboren zoontje zelf goed gebruiken. en om eerlijk te zijn mis ik haar ook totaal niet
Hoppa! Lekker kort door de bocht! Ja ik voel me aangesproken. Ik kan me juist wel een beetje verplaatsen in de vriendin van de TS. Als je psychisch in een rottijd zit, of je hebt gewoon een psychische ziekte/probleem dan kan bv contact onderhouden heel erg moeilijk zijn. Ik ben ook erg geneigd tot isolement. Het is meestal niet zo dat je je vrienden niet WILT zien maar dat het gewoon een te hoge drempel is. Ik zou je vriendin niet zomaar opgeven. Na jaren weet ik wie mijn echte vrienden zijn, dat zijn allemaal mensen die hebben geaccepteerd dat ik sociaalgezien niet te makkelijkste ben. Ik ben enorm blij met deze mensen, ik denk heel vaak aan hun en mis ze vaak enorm. Maar aan de andere kant neem ik vaak hun telefoontjes niet op of vertoon ik ontwijkingsgedrag. Raar maar waar, helaas. Geef elkaar miss een beetje de ruimte. Spreek af wanneer jullie allebei zin hebben en het aankunnen. Ik snap dat het voor jou, ts, helemaal niet leuk is en je moet natuurlijk ook je eigen grenzen trekken. Maar blijf open staan voor elkaar, ik denk dat zij jou stiekem best wel nodig heeft! x
Tja, het is soms zo moeilijk als je al lange tijd vriendinnen bent en je eigenlijk uit elkaar groeit maar dan maar vriendinnen blijft "om vroeger". Als een vriendschap langere tijd meer energie kost dan dat je eruit haalt of je hebt elkaar niets meer te melden zou ik de vriendschap verbreken. Ik heb dat laatst ook met een beste vriendin gedaan. Al 13 jaar gingen we met elkaar om maar we waren de laatste jaren zo uit elkaar gegroeid. Ik had haar echt niets meer te melden en irriteerde me aan haar verhalen. Ik voelde me dan zo hypocriet als ik met haar afsprak. Ik deed dan aardig maar ging eigenlijk tegen mijn zin in nog om met haar. Ze was ook maar 1 keer op kraamvisite geweest en had het toen alleen maar over haar vriend. Ook geen kadootje mee of iets. Maar goed, toen wilde ik het wat laten doodbloeden en ze liet ook heel lang niets van zich horen tot zij zelf opeens zwanger was. Ik kon toen echt wel blij voor haar zijn maar ze was er ook totaal niet tijdens mijn zwangerschap (ze vond het vroeg van mij). Dus ik wilde gewoon niet meer en heb dit dan ook meerdere keren tegen haar proberen te zeggen, dat we uit elkaar waren gegroeid en dat we misschien elkaar even niet meer hoefden te zien, wat mij betreft. Maar toen is ze mij ook gaan uitschelden voor borderliner en je ziet alles zwart wit en weet ik het allemaal. Ik vond het ook wel sneu want ze was echt aangeslagen maar ik wilde echt geen vriendschap meer met haar. Maar man, wat is dat moeilijk om zo een contact te verbreken. Toch ben ik nu wel benieuwd of alles goed gaat met haar Dat dan weer wel... Ts: ik denk dat je gewoon moet doen wat je hart je ingeeft. Ga je haar missen als je haar niet meer ziet of ben je opgelucht denk je?