na 9 maanden thuiszitten ( verlof, vakantie en gestopt met werken wegens niet rondkrijgen opvang) ben ik 1 februari weer begonnen. In een verzorgingshuis, als oproepkracht.. Gijs kan in het zelfde huis naar een locatie van de kinderopvang, dus eigenlijk ideaal.. Maar laatst op een ochtend zat ik te grienen in de auto.. Het werken valt zwaarder dan ik dacht; je moet in korte tijd zoveel doen, ik vind t bijna onmenselijk, helemaal als je thuiszorg gewend bent.. Daarbij haal ik Gijs om 6 uur van zn bed, terwijl hij normaal wel tot 7.30-8 uur doorsliep ( 21 uur op bed) en ik geen ritme krijg in eten en slapen enzo.. Daarbij ook nog t financiële stukje, dat ik ( met gegevens van 2008 berekende proefberekening opvangtoeslag) nu voor iets minder dan 6 euro per uur bezig ben.. Ik heb eigenlijk alleen maar diensten van 3 uurtjes, terijl de opvang een hele ochtend van 5,5 in rekening brengt.. Gijs word groter, de mogelijkheid om samen dingen te doen ook.. het weer word beter.. Maar eigenlijk voelt t zo "lullig" eerst wil je dolgraag aan t werk, blij dat je werk hebt, en na een maand loop ik te piepen dat t tegen valt.. Herken je dit gevoel.. wat heb jij gedaan? ook als je t niet herkend, maar zo leest.. wat zou je doen? Ik denk dat ik t loonstrookje afwacht en dan de knoop doorhak.. Want heb ( met t zicht op de zomer) wel gevraagd of ik meer ingezet word, maar als dat 4 ochtenden van 3 uur is en de opvang ook 4 ochtenden ben ik voor nog geen 4 euro per uur bezig.. Ik vind werken helemaal niet erg.. De mensen met wie ik werk ( bewoners en collega's) zijn allemaal aardige en vriendelijke mensen... maar of t me nu echt de voldoening geeft die ik vooraf had verwacht... nee helaas niet..
Ja ik herken het. ik wilde niet meer dan 20 uur gaan werken. Dat betekende ( ik heb het uitgerekend) dat ik voor nog geen 3 euro per uur zou gaan werken ( alle toeslagen werden minder, belasting betalen et cetera) Met een baan van 20 uur kun je ook moeilijker carrière maken en al helemaal waar ik voor heb geleerd. Ik heb dus besloten om niet voor geld te gaan werken en vrijwilligerswerk te gaan doen ( werkervaring en bijblijven) en straks als de kinderen iets groter zijn gelijk meer uren te gaan nemen ( 32 uur) Wat ik zou doen: Als het financieel kan en je voelt je niet werkend gelukkiger dan zou ik niet meer gaan werken. Maar dit is kort door de bocht. Ik kan wel meer voor je doen als je dat wilt ( ik ben consultant ongeveer op dat gebied ) dus mischien kan ik je helpen door een korte analyse samen met je te maken ( kan online en is uiteraard volledig kosteloos) Wat ik precies kan doen leg ik wel uit in een pb als je dus interesse hebt.
Ik herken het ook. Ik kon na de geboorte van Tim niet het aantal uren werken dat ik graag zou willen. Ik heb toen besloten om als invalkracht te gaan werken in hetzelfde team als waar ik voor mijn zwangerschapsverlof werkte. Zo zou ik toch in het werk blijven. Uiteindelijk heb ik dit 4 maanden gedaan maar na 2 maanden al besloten m'n baan op te zeggen. Ik had het helemaal gehad met werken, het werk was wel leuk maar anders als in vaste dienst. Daarbij kwam dat ik Tim ook wakker moest maken en dan dat gesjouw met alle spullen naar de oppas..ik werd er zo moedeloos van en dat omdat ik zo nodig moest werken (dacht ik toen) Uiteindelijk heb ik voordat we een weekendje weg zouden gaan m'n ontslagbrief getypt en die in m'n tas gedaan. Toen we op een avondje gezellig bij een haardvuurtje zaten vertelde ik tegen m'n man, broer en schoonzus dat ik m'n ontslagbrief had meegenomen....en we zijn hem meteen nog gaan posten!! Nu is de financiele situatie zo dat ik vanwege een erfenis genoeg geld heb om het een tijdje thuis uit te zitten dus dat hoefde ik niet in mijn overweging mee te nemen maar voor mij stond altijd als een paal boven water als ik aan het werken ben om de kinderopvang te betalen (of zo goed als) dan stop ik.