Moeder altijd negatief.

Pff lastig! Het is natuurlijk superlief van je moeder dat ze wil helpen, maar ik kan me voorstellen dat die negativiteit in huis het er niet gezelliger op maakt.. Heb je dat ook benoemd? Dat je het heel erg waardeert, maar je je niet fijn voelt bij de sfeer die er nu in huis hangt en wat zij daarvan vindt? Misschien kun je dan samen zoeken naar een oplossing hiervoor, zonder haar af te stoten...

 

Pfff lastig! Sommige mensen kunnen ook alleen maar klagen.

Ik zou nog eens met je moeder gaan zitten en haar vragen wat zij graag zou willen. Dan komt het misschien meer vanuit haar. Daarbij zou ik proberen aan te geven dat het jou niet uitmaakt, maar dat zij mag beslissen wat ze gaat doen.

 

Misschien is ze depressief?

Ik zou haar adviseren eens met de huisarts te gaan praten.

 

Leg haar uit dat ze pillen als laatste middel kan houden. Je kunt ook therapie volgen zonder. Als ze echt altijd negatief is is dit belangrijk om met haar te doen. Zeg haar dat ze nog altijd kan uitstappen. Maar dat ze zich dan iig open heeft gesteld voor een traject.

 

Herkenbaar, hier ook een negatieve moeder. Ook al was ik alleenstaand moeder, dan had ze niet bij mij hoeven intrekken. Hoe lief ik haar ook vind. Wanneer ik haar tegenspreek, krijg ik standaard te horen 'ik mag ook nooit wat zeggen'. Terwijl het andersom is. Continu ook in een slachtofferrol. Ik hou van haar en ze is een lieve oma. Sorry, ik heb niet echt tips. Ik worstel ook vaak met mijn moeders uitspraken en tegenstrijdig gedrag. Misschien kun je het idee van dat ze weer apart gaat wonen, haar zelf laten bedenken. Dus dat ze denkt dat het haar idee is. Beetje liefdevol manipuleren om de relatie in goede conditie te houden is niet erg. Maar laat haar wel zien dat je haar dankbaar bent voor wat ze heeft gedaan. Geef aan dat je haar haar eigen tijd gunt. Misschien kan ze woning in de buurt vinden.

 

dat ze zelf al aangeeft dat ze niet in staat is te werken zegt eigenlijk al genoeg he.
hup, geef r een schop onder dr hol en stuur r naar de huisarts. dat betekent echt niet meteen pillen hoor, daar ben je altijd zelf ook nog bij....
ja, het kost misschien wel geld (omdat niet alles vergoed wordt door verzekering), maar het zal het zeker waard zijn als zij zich daardoor beter gaat voelen.

gaan jullie regelmatig ook even wandelen bijv buiten? dingen ondernemen is heel belangrijk als je in zo'n depressie hangt.
dan wil je niks meer, maar juist als je het dan wel doet kan het je toch net een iets beter gevoel geven

 

Zeggen dat haar eigen plekje moet gaan zoeken.Volgens mij heeft ze jou veel harder nodig dan jij haar. Niet erg natuurlijk maar het lijkt me nu erg verstikkend als je ook nog eens samen leeft.

 

Waar en hoe woonde ze dan voordat ze bij jou introk? Ze is bij jou ingetrokken om jou te helpen en nu is het ineens geen optie meer voor haar om op zichzelf te wonen?

Lijkt me een hele vervelende en belastende situatie voor jou en je kindje. Helemaal daar je moeder er ook niet zelf voor zal hebben gekozen om zo ontevreden te zijn met haar leven. Het klinkt inderdaad alsof een vorm van begeleiding/therapie je moeder heel goed zou kunnen doen, maar je kunt haar helaas daar niet toe dwingen.
Wel kun je proberen je eigen grenzen beter te bewaken, ook om te voorkomen dat straks je kindje er last van krijgt. Dan denk ik bijvoorbeeld aan afspreken dat je graag wil dat het weer beter met haar gaat en daarom een termijn wil stellen aan de tijd dat ze zonder hulp te zoeken bij jou inwoont o.i.d.

succes!

 

Super herkenbaar! Al woont ze (gelukkig) niet bij ons in.

Mijn moeder is ook altijd negatief. Zij heeft altijd pech. Al haar hele leven. Vind ze vooral zelf.
Anyway ze heeft serieus veel meegemaakt. Scheiding, eigen vermogen moeten "op eten".
Maar altijd negatief. Ouders zijn 20 jaar gelden gescheiden daar zit ze nog mee. 15 jaar geleden werkloos geraakt ze zit er nog steeds mee. Haar moeder heeft haar verwaarloosd (volgens haar. Geen idee hoe en wat) daar zit ze nog steeds mee.
Maakt zich overal druk om etc. Nu eindelijk loopt ze bij psyQ en parnassia. Voor haar angstaanvallen en paniekaanvallen.
Of het helpt geen idee. Vind t maar lastig.

Voor jou is t lastig dat ze bij je woont. Ik denk altijd maar ene oor in en t andere oor uit. Zie haar 1x in de week ivm m'n dochtertje. Prima. Maar meer hoeft ook niet.

Kan ze niet weer op haar zelf wonen? Zo dat jullie rust hebben en niet met elkaar geconfronteerd worden?
Of red je het thuis dan niet? Hebben jullie al goed gepraat of gaat dat ook niet?

Succes in ieder geval.

 

Ohw wat lastig zeg! Maar voor mij super herkenbaar.

Mijn moeder is ook zo. Ze schuift mij dan niet in de schoenen dat zij niks kon doen, maar alle ellende die ze meemaakt is wel altijd de schuld van anderen terwijl ze het zelf niet voorkomen heeft of er iets aan doet. Ook nadat ik wel eens geholpen heb met dingen zoeken, werken vinden, sollicitaties brieven maken etcetc. het is nooit goed of het deugt niet. Ik ben daar nu dus helemaal klaar mee en als m'n moeder weer gaat zeuren zeg ik er ook iets van. Vaak zijn het heftige gesprekken en draaien op niks uit. Ze zegt het te begrijpen maar volgende keer gaat het weer net zo.

Ze is ook al wel eens naar een psycholoog geweest (dat zou mijn advies nu dus ook aan jou zijn, zorg dat ze met een arts praat en daarna naar een psycholoog gaat)
Maar mijn moeder verteld daar niet het hele verhaal waardoor het lijkt alsof het inderdaad aan andere ligt. Heel jammer en we zijn weer terug bij af.

Succes

 

Vervelend.

Je zou zelf ook met je huisarts kunnen gaan praten. Die heeft waarschijnlijk een samenwerkingsverband met een maatschappelijk werker die je een aantal handvatten kan bieden om zelf beter met de situatie om te kunnen gaan.

 

Herkenbaar. Mijn moeder is ook negatief, maar dan richting anderen.
Richting zichzelf is ze vooral onverschillig. Heeft nergens zin in. Als ik vraag hoe het gaat, krijg ik een onverschillig 'gooeed'... Klagen over haar eigen leven doet ze niet, maar ze heeft wel altijd commentaar op anderen. Ze kan altijd precies aanwijzen, wat haar niet aanstaat aan iemand. Nooit hoor ik eens positieve opmerkingen over een ander.

Ook richting mij. Ik moet beter opruimen. Ik moet vaker wassen. Ik ben te dik (wás! dus, maar nu ik 30 kg lichter ben heb ik nauwelijks gehoord, dat ik er goed uit zie), maar ondertussen bleef ze koekjes enzo bij de koffie aanbieden of nog een keer opscheppen bij het eten, en als ik afsloeg, was ik maar flauw.

Maar gelukkig woont mijn moeder niet bij ons in...

 

Heel logisch..

 

Heel herkenbaar altijd negatief en als we langs komen is het gezellig maar het eerste wat ze dan zei was ik weet niet of hij me nog kent het is zo lang geleden. Wanneer we weg gingen tja weet niet wanneer ik je weer zie , gaan jullie nu alweer etc.


Mijn vader is een aantal jaar geleden overleden en heeft ze heel moeilijk mee en de rest van de familie ging verder en v oelt ze zich alleen. We zeiden vaker dat ze hulp moest zoeken maar dit deed ze niet en helpt niet.
Sinds een paar maanden is ze als een blad aan de boom veranderd. Volgens ons is ze aan de medicatie en heeft ze hulp. Zodra ze klaar is om er over te hebben zal ze het vertellen.
Ondertussen doen we meer dingen blijven we langer. (1.5 uur rijden)