Onze oudste wordt volgende week 5. De laatste tijd begint ze soms opeens vreselijk te huilen als ze volgens haar zelf iets niet kan (wat ze de dag ervoor nog prima kon). Raakte van de week helemaal in paniek omdat ze niet meer wist hoe ze haar naam moest schrijven. Ook was er op school iets voorgevallen. Ze had in de kring verteld dat ze naar Afrika was geweest in de herfstvakantie (wildlands Emmen). De juf zei dat ze dacht dat dat toch echt niet kon in zo'n korte vakantie. Anne-Lynn voelde zich beschuldigd van liegen en voelde zich voor de rest van de klas te kakken gezet (uiteraard verwoordde zij dat anders ). Nav dit incident heb ik de juf gebeld. Om een lang verhaal kort te maken: ze vindt Anne-Lynn een 'bijzonder' meisje, dat om niets kan dichtklappen en waardoor er vaak niet uitkomt wat er in zit. Het zou haar niets verbazen als ze nu al heel veel last heeft van faalangst. Nu is dat mij niet vreemd. Ik ben er zelf groot mee geworden en weet hoe vreselijk dit voelt. Maar ik sta nu aan de andere kant. Ik ben nu 'de ouder'. Maar ik heb eigenlijk geen idee hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Enkel dat ik weet dat de hemel in prijzen geen enkele zin heeft als je zelf tot in je botten voelt dat je/het niet deugt. Wie heeft er ervaring met kleine kinderen met faalangst en wil met mij hierover van gedachten wisselen? Wat zijn de do's and dont's?
Ik worstel hier zelf ook mee: zelf enorm faalangstig en perfectionistisch en de middelste heeft dit ook wel. Ik wist ook niet wat te doen, maar bij haar helpen positieve leerervaringen in kleine (deel)stappen heel erg. Van onzeker, stil en voorzichtig is ze nu naar een houding gegaan waarin ze nog wel veel wil kunnen, maar niet bang is voor de fouten. 'Als ik iets niet helemaal goed doe, dan kan ik daar extra van leren' is haar nieuwe motto sinds dit jaar.
Wat knap Abri! Hier doet ze alleen dingen waarvan ze overtuigd is dat ze ze kan. 'Leren', dus een paar keer minder dan 100% kan echt niet. Vanavond had ze een nieuwe ' dansmove' verzonnen op de bank. Wilde ze me laten zien. Maar het ging mis. Ontroostbaar was ze. Ik merk dat ze soms een beetje terug gaat naar het niveau van mijn jongste. Gaat ze kartonboekjes lezen... Paar weken geleden helemaal trots op zichzelf: zonder zijwieltjes! Maar deze week wil ze niet meer op de fiets. Pakt haar loopfiets, waar ze echt niet meer op past. Ik vind het zo moeilijk om haar zo te zien worstelen met zichzelf... word er zelf verdrietig van. En dan houd ik mijn hart vast. Ze is geboren met een aantal 'minpuntjes'. De ergste (choane atresie) is niet zichbaar, maar haar bril, scheelzien, bijoortjes en enorme flaporen wel. Ze is zich er echt nog totaal niet bewust van gelukkig, maar ik ben nu al bang voor de dag...
Oh ik herken dat echt wel heel erg. Dikke tranen om van alles en nog wat. Hier ging dat met losfietsen toen ook zo. Dat kon ze vanaf ruim 3,5, maar gillen en krijsen en 'ik ga niet meer' en weet ik het wat. En waarom? Omdat ze 1x niet heel goed kon remmen en tegen een stoepje tikte (zonder te vallen of iets, echt net aantikken). Wij hebben toen dus wel heel erg geprobeerd in die kleine stapjes te laten zien dat het wel kon. Eerst wilde dat niet ('ik ga het niet proberen, ik kan het niet!'), maar op den duur wilde ze het wel proberen. Onze middelste had dan geen zichtbare lichamelijke afwijkingen, maar ging wel als 5,5 jarige naar groep 3, dus ik was ook echt bang hoe dat zich zou ontwikkelen. Maar al die kleine stapjes hebben haar vertrouwen gegeven. Als iets niet lukt, is het niet meteen fout/verkeerd/mislukt, misschien moeten we nog even een keertje oefenen, of misschien 3 of 5x dat kunnen we samen doen mama kan ook niet alles in 1x. Ik hoop dat er nog meer concrete tips komen, maar ik herken het dus deels wel heel erg. Zo moeilijk om dat terug te zien bij een van jouw kinderen. Ik heb er zelf echt slapeloze nachten van gehad.
Ja stom he. Het is alsof ik me nu pas vol realiseer waarom ik mijn jeugd beleefd heb zoals ik dat heb gedaan (alles behalve positief) en ik het nu deels opnieuw aan het meemaken ben. Best pijnlijk.
Ja echt een spiegel die je in ene voor je neus gedrukt krijg. Echt 'pof' confrontatie. En dan dus ook niet weten hoe en wat.. Daar kon ik mij dan weer schuldig over voelen. Ik weet hoe het is, ik weet wat niet helpt, maar wat helpt wel? En dat kon ik dus echt niet bedenken. Bij E. werkte het zo wel (tot nu toe en ik hoop dat het zo blijft doordat ze nu vrij veel hele positieve ervaringen opdoet: gaat super met zwemles, goed op school e.d., maar ik vrees met grote vrezen stiekem voor de pubertijd straks ). Succes meis!
O hier worstelen we met hetzelfde. Dochter is net vier en verschrikkelijk perfectionistisch, maar sinds enkele weken heeft ze daar ook faalangst aan gekoppeld. Ze wil geen sport doen, omdat ze helemaal panikeert wanneer de coach een oefening uitlegt. Nog voor ze weet wat het precies is, gaat ze ervan uit dat ze het toch niet zal kunnen en geeft ze het op. Naar een feestje van een klasgenootje wil ze niet, omdat ze de plek niet kent en nu al denkt dat ze daar dan verloren zal lopen... Ik word er echt verdrietig van. Slim meisje en altijd erg vrolijk geweest, maar nu zit ze zichzelf dus plots ongelooflijk in de weg. Geen tips dus, maar ik lees mee.
Het is niet heel ingewikkeld. Kinderen met faalangst voelen een druk om te moeten presteren. Die druk moet je weghalen. Dus o.a. niet steeds complimenten geven over wat ze goed doen. Als dl trots is op iets, zeg ik wel 'wat leuk!' maar we blijven er niet bij stilstaan. Het is nl. nooit 'af' hier. Je kan dingen altijd uitbreiden, of anders doen. Ik vraag haar eerder wat je er nog meer mee zou kunnen, bijvoorbeeld. Verder is dit ook iets waar school wat aan hoort te doen. Sommige scholen hebben een mooie (vind ik) methode: Lefland, Makkieland en Mindset op de Wielewaal « 1e Montessorischool De Wielewaal
Maar als je dat doet, bevestig je toch net dat je kind het nog niet goed genoeg gedaan heeft? Niet? Mijn dochter vraagt voortdurend bevestiging. Als ze aan het kleuren is, wil ze voortdurend weten of ik het mooi vind. Ik vraag haar tegenwoordig al of zij het zelf mooi vindt, en zeg dat dat het belangrijkste is. Maar sinds deze week heeft ze daardoor gewoon haar vraag aangepast: mama, ik vind dit mooi gekleurd, maar vind jij het ook mooi?
Oh wat herkenbaar allemaal zeg! Dochter van 4,5 heeft ook last van faalangst. Wanneer ze een antwoord weet in de klas steekt ze wel haar vinger op, maar als ze de beurt krijgt klapt ze helemaal dicht. Ook de zin 'kan ik niet' is veelgehoord hier in huis. Ze is best slim voor haar leeftijd en kan bijvoorbeeld al aardig wat woordjes lezen en schrijven. Maar in de klas doet ze dit niet en wil ze zich graag aanpassen aan de rest, zodat ze niet opvalt.
Oh maar Dl vist ook de hele dag naar complimenten, en ik verleg dan haar aandacht gewoon weer subtiel naar de actitiviteit. Niet omdat ze het niet goed zou doen, alles is per definitie goed. Maar ze moet zich nog ontwikkelen en het is allemaal nog lang niet 'af'. Dus ik zeg dan: oh leuk, een tekening, laat eens kijken. Mooi rood, en geel, weet jij welke kleur je daar mee kan mengen? Oranje . Etc etc. Voor haar is natuurlijk alles nieuw, dus ze vat dat niet op als kritiek, maar gewoon als mama die iets nieuws laat zien. En als ik iets niet mooi vind, dan zeg ik dat ook wel eens. Bijvoorbeeld dat ik meer van blauwe bloemen hou dan van roze en dat iedereen dat zelf mag weten etc. (dl kan nogal drammerig zijn, dus dit is een apart thema hier, waar ik soms graag iets mee doe al was het maar om mn eigen ergernis even kwijt te kunnen ).
Mijn dochter heeft er ook last van. Ze kreeg uit frustratie heel veel woedeaanvallen thuis. We lopen nu bij een orthopedagoog. Ze heeft zichzelf moeten tekenen en daar omheen hebben we dingen geschreven die ze goed kan. Iedereen keer dat ze over 1 van die dingen een compliment krijgt, zet ze een stipje op de tekening. Ze wordt zich nu bewust hoeveel dingen ze goed kan en hoe trots we op haar zijn. Nieuwe dingen proberen is nog iets wat ze moet leren. Ze wil alles in 1 keer goed kunnen. Dit lukt alleen niet en dan laat ze het voor de zekerheid links liggen en oefent het dus ook niet.
Dat is hier dus een beetje anders... Zolang ze bij mij, haar papa, haar tante etc is, is ze een echte durver en avonturier. Het zijn vooral onbekende omgevingen of drukke omgevingen (zoals school) die haar faalangst triggeren.
'De druk weg nemen' klinkt mij te simpel. Zo werkt het leven niet. Er zullen altijd verwachtingen blijven, hoe oud je ook wordt. De sleutel moet zijn hier juist mee om te gaan. Hoe weet ik ook niet hoor, das juist mijn vraag. Hoe haar op een juiste manier te stimuleren/uit te dagen. Terug naar de kartonboekjes is geen optie. Dat is het ontwijken van het probleem.
Uuz, jouw voorbeeld zou mijn dochter dus wel als kritiek opvatten: 'Mooi rood, en geel. Weet je waar je dat mee kan mengen: oranje...' Zij denkt dan 'shoot! Mama vindt dat ik er oranje bij had moeten doen!
Exact, hier ook. Als ze niet die magische woorden 'goed gedaan' hoort, dan vertaalt dat zich in haar hoofd automatisch naar 'het is niet goed'.
Herken het ook, zowel bij mezelf als bij zoontje...en vind het ook lastig mee om te gaan Eigenlijk al vanaf baby zijnde wacht ie met dingen (draaien-lopen-zindelijkheid-) tot hij zeker van z'n zaak is en doet het dan gelijk goed, actueel is het fietsen...hij fietst nog niet zonder zijwieltjes. Hij heeft al eens zonder zijwieltjes gefietst maar één 'tegenslag' en hij kan het niet meer en doet het niet meer. Hij krijgt nu motorische remedial teaching, is een half uurtje extra gym onder schooltijd, en zag in het boekje dat het oefeningen zijn die hij allang al kan maar het is de bedoeling dat hij wat meer zelfvertrouwen krijgt en ook leert dat niet alles in één keer hoeft te lukken. Met zwemles zie ik soms de paniek in z'n ogen en lijkt het soms alsof hij de uitleg niet begrijpt maar hij doet het gewoon goed, maar voor hem waarschijnlijk niet goed genoeg...vorige week ging een opdracht niet helemaal goed en ging ie huilen en dan leggen we later uit dat hij daar juist is om dingen te leren, dat hij niet alles in één keer hoeft te kunnen. Hij is ook heel goed bezig met letters en lezen nu maar laat dit niet in de klas zien, heb 'm uitgelegd dat het belangrijk is dat juf weet wat hij kan...en vervolgens denk ik dan weer of ik 'm daarmee niet teveel druk op leg. Daarbij is ie ook groot en was ie al vroeg welbespraakt waardoor hij vaak ook ouder geschat wordt en er dus ook meer van 'm wordt verwacht....moet mezelf ook soms voorhouden dat ie nog maar 4 is, wordt in december 5. Hij vraagt ook veel bevestiging....ja, vind het ook lastig
Mijn dochter heeft in heel geringe mate ook wel eens last van faalangst. En wat hier helpt is zelf ook fouten durven maken, en dat ook aan haar te laten zien. En dan zelf ook reageren, zoals je dat van je kind zou willen "oeps, dat ging niet helemaal volgens plan, maar nu weet ik wel wat ik de volgende keer anders moet doen" Ze vindt het heel bemoedigend dat zelfs grote mensen nog leren met vallen en opstaan.
Dat werkt hier ook positief mee. Mijn zoontje heeft ontzettende faalangst, maar dit is een klein duwtje in de goede richting. Dingen als, gewoon geen complimentjes geven om de druk weg te nemen, doet hier helemaal niks. De druk zit echt in zijn eigen bolletje. Zo was het met rollen, kruipen, lopen, klimmen, klauteren, praten.. alles. Ik heb me daar soms echt over verbaast en wou zo graag iets doen om het te 'fixen'. Maar zo werkt het helaas niet. Het meest effectieve tot nu toe is de tip van hier boven. Betrekken bij onze foutjes en uitleggen dat wij dat ook vervelend vinden. Maar dat het niet erg is. Je leert er van en gaat weer verder.