@veritas ik ken je gevoel van het niet iemand anders Willem "opzadelen"er je gehuil, verdriet of wat dan ook maar het is wel heel belangrijk dat je blijft praten, zeker met je vrouw, maar ik denk uit je berichtje op te maken dat je dat wel doet en kan? Ik ben toen ook gewoon met een psycholoog gaan praten om alles maar even kwijt te kunnen en ook dat echt iemand de tijd en aandacht voor jou heeft en jou gevoelens en vond het toen juist fijn dat dat dan een buitenstaander was en dat hielpen wel heel erg. Opkroppen werkt niet en zeker omdat je zegt dat je er nu ook fysiek last van krijgt is dit misschien ook wel iets voor jou? Of iets om over na te denken? En ik denk dat je tegenover je vrouw echt niet hoeft te denken dat je haar ergens mee opzadelt qua gevoelens of wat dan ook,denk dat de meeste vrouwen het juist fijn vinden als ze er voor hun man kunnen zijn en met hem te praten ook juist over zulke dingen, dat brengt je vaker juist nog dichter bij elkaar. Hele dikke knuffel voor jou!
Wat een heftige dingen maken jullie mee.. ik kan me goed voorstellen dat je het gevoel hebt dat de tijd je door je vingers glipt. Je kunt het niet stoppen.. ontzettend veel respect voor jullie dat je moeder bij jullie in huis is. Dat zal en kan niet iedereen jullie nadoen. Vervelend dat mensen niet aan je vragen hoe het nu met jou is, misschien ook een stukje niet weten hoe om te gaan met de situatie. Mijn beste vriendin verloor haar man in nog geen 3 maanden tijd aan kanker en bleef achter met een 1jarig kindje.. Van haar hoorde ik ook dat echt de meeste mensen, nooit aan haar vragen hoe het nu met haar is. Er een beetje omheen draaien. Onvoorstelbaar maar toch denk ik dat mensen dat een drempel vinden, bang dat iemand gaat huilen ofzo. Uit je wel je gedachten en gevoelens naar je vrouw toe? Heel belangrijk hoor! Heel veel sterkte, en anders hier van je af komen schrijven, zijn altijd meiden online hier om je even op te peppen Dikke knuffel voor jou
Heel veel sterkte! 10 jaar geleden heb ik mijn vader verloren. Had ook kanker en was binnen het jaar dood. Ten tijde van de diagnose kreeg mijn opa een hartinfarct en even leek de grond onder mijn voeten weg te zakken. Gelukkig hebben we mijn opa nog 9 jaar bij ons gehad! Ik vind het vooral moeilijk dat mijn vader mijn dochter nooit heeft zien opgroeien! En voor mijn dochter vind ik het jammer dat ze zo'n fantastische opa moet missen.
Wat verschrikkelijk allemaal!! Ik wens je heel erg veel sterkte en vindt dat je je goed houdt! Dikke digitale knuffel
Jeetje wat een heftig verhaal zeg. Wat hebben jij en je vrouw al veel voor je kiezen gehad de laatste jaren. Mooi dat je moeder bij jullie woont en nog optimaal kan genieten van haar kleinzoon, wat zal haar dat goed doen! Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Geniet nog zo veel als je kunt van jullie tijd samen! Knuffel!
Pffff jeetje, jullie hebben wat voor jullie kiezen gehad. Van heel blij nieuws naar verschrikkelijk nieuws. Lijkt me mentaal slopend om tussen hoop en angst in te leven, zeker als je net moeder bent geworden. Ik hoop dat je moeder nog lang bij jullie zal blijven. Jij en je vrouw klinken als iemand met een heeeel goed hart. Heel veel sterkte de komende tijd.
Inderdaad erg heftig allemaal. Ik vind het super van jullie dat jouw moeder nu bij jullie mag wonen. Dat doen maar weinig mensen jullie na. Heel veel sterkte met alles, ik heb respect voor je. Denk ook wel aan jezelf!
heel veel sterkte, het leven IS niet eerlijk! Probeer iemand te vinden waar je je hart bij kunt luchten, want opkroppen kan echt leiden tot lichamelijke en geestelijke problemen bij jou. (misschien een maatschappelijk werker, iemand die echt kan luisteren) Veel sterkte
Hoi allemaal, hartstikke bedankt voor jullie lieve reacties en helende woorden. Wat betreft het meer mijn gevoelens uiten richting vrouwlief, daar hebben jullie zeker gelijk in. Ergens is het zelfs een beetje lomp/beledigend vanaf mijn kant, dat ik bepaal dat sommige mensen mijn gezeur niet aankunnen. Mijn lieverdje is erg sterk, dat weet ik ook. Ik heb deze week ook tegen haar gezegd meer mijn gevoel te gaan uiten richting haar. Over mijn moeder die bij ons inwoont, kan ik kort maar krachtig zijn (en ik ben mij er zeker van bewust dat niet iedereen die stap zal zetten). Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen en ik zou het ook niet kunnen accepteren, dat mijn moeder met haar 54 jaar in een hospice of verzorgingstehuis terecht komt. Ze is een van de mooiste en beste mensen op deze aardkloot en ze heeft ontzettend veel te verstouwen gehad, dus het minste wat ik kan doen is zorgen dat zij een mooi, rustig en liefdevolle laatste periode van haar leven krijgt. Ik vind het moeilijk om te denken aan de oneerlijkheid van deze hele situatie. Ik zie haar soms zitten op de bank, ze kijkt dan tv, ik kijk naar haar ogen en bedenk me dan hoe oneerlijk het is. 54 is te jong, veel te jong, het is oneerlijk als je je bedenkt dat ze weet dat het afgelopen is en dat ze in het meest gunstige geval 11 maanden heeft (tijdens diagnose). Ik kan het niet stoppen en zij kan het niet stoppen, het is over en er is niks wat ik daar aan kan doen, niemand niet. In alles ben je gewoon zo machteloos. Ter illustratie, ze krijgt af en toe een soort uitvalverschijnselen/insulten. We zitten met z'n drietjes op de bank, zij is aan het haken, vrouwlief is aan het haken en ik werk op mijn laptop. Tijdens zo'n insult kan ze niet praten en begint ze vaak te kreunen en schommelen (soms ook niet), ze is wel helemaal bij en weet wat er gebeurt. Ze kan ons niet waarschuwen want ze kan niks zeggen, tot ze met veel moeite een arm op en neer beweegt en we het alsnog vrij laat zien... Want ja, je bent met je eigen ding bezig. Vervolgens kunnen we haar enkel geruststellen en wachten tot het overgaat. Tot overmaat van ramp (ja ja, lekker egoïstisch), begint ze tegenwoordig tijdens de insulten te huilen. Ze geeft aan ontzettend emotioneel te worden tijdens zo'n aanval waardoor haar toch al extreme angst tijdens een aanval, omgezet wordt in tranen. Mijn moeder, mijn rots in de branding en mijn steun en toeverlaat zit daar op de bank te huilen terwijl ze een aanval heeft waarvan ze alles meekrijgt en ik kan er niks, he-le-maal niks aan doen, behalve zoete woordjes strooien en zinnen als "Het komt goed mam", "rustig adem halen mam"... Iedereen gaat een keer dood, maar ik was zo naïef om te denken dat mijn zoon een oma van 80 zal hebben, net als ik... Mijn moeder is geen vast gegeven meer...
Ooohh wat ontzettend heftig! En helemaal je toevoeging.. Heel veel sterkte in deze zware tijd! Voor jou, je vrouw, maar ook zeker voor je moeder.. Wat zal het moeilijk zijn om te weten dat je sterft en je geliefden achter moet laten
Wat vreselijk moeilijk moet dit voor je zijn. Het leven is soms een tranendal. Ik herken je gevoelens overigens wel.. Ik wil je heel veel sterkte wensen en hopelijk kun je de mensen die in je leven zijn, toelaten in deze gevoelens. Want ze alleen moeten dragen is zo zwaar..
Excuses voor het meis! Maar de knuffel krijg je nog steeds! Voor vrouwen is het soms al moeilijk om hun verhaal kwijt te kunnen en hun gevoelens te uitten, deels ook om anderen niet 'lastig' te vallen of ermee op te zadelen, maar denk dat het voor een man soms nog veel moeilijker is.
Wat een heftig verhaal. Ik kan je machteloosheid en angst bijna voelen. Praat er eens over met een goede vriend of een psycholoog. Die laatste kan je beter helpen je emoties een plek te geven. Ik krijg het gevoel dat jij je voor iedereen groot wil houden, maar dat hoeft helemaal niet. Je hebt zoveel meegemaakt, je mag huilen. Veel sterkte.
Wat moet het zwaar zijn om dit allemaal te moeten dragen... Wel fijn dat je vrouw graag voor je moeder wilt zorgen; jullie kunnen op die manier nog veel voor haar betekenen en zij kan (hopelijk) nog optimaal genieten van haar kleinkind. Zoek inderdaad een goede psycholoog/therapeut om hier over te praten want je moet je ei wel ergens kwijt lijkt mij. En ontzettend veel sterkte en kracht gewenst...het lijkt mij echt onvoorstelbaar zwaar op deze manier..
Jeetje veritas.. Wat een hoop ellende in zo'n korte tijd.. Begrijpelijk dat jij die vraag ook eens wilt, waarschijnlijk omdat jij de man was denken ze 'die redt het wel' Beetje jammer is dat dan he.. Ik hoop dat het jullie gauw weer beter af gaat!