nou, dat bedoel ik, zo doe ik het ook hoor. Sommige dingen mogen ècht niet, en daar ben ik consequent in. Andere dingen laat ik weleens gaan .
Ja, dat dacht mijn dochter dus ook. FOUT! Heb mooi de fles weggezet en baby in de wipper gelegd en haar haarfijn verteld dat ik ook kan komen als de baby drinkt. Was effe schrikken maar wel over daarna. Verder hier wel herkenning. Mijn dochter is dan niet driftig, maar wel zeurderig en dreinen. Mamaaaaaa hellepeeeeee! Met alles. Dingen die ze al lang kan laten mislukken en dan zielig doen. En "nee nee nee" zeggen, ook weleens bij leuke dingen. Vorige keer waren we thuis aangekomen, wilde ze niet uit de auto. Nou, wat zij wil . Heb dr even laten zitten en deed net of ik wegliep. Het drama was compleet, en ze wilde opeens toch wel mee . Klieren met eten en drinken... ik kan er slecht tegen maar zij vind het een feest :x. En weet even niet meer wie dat zei, maar die leuke dingen zijn dan ook echt leuk. Opeens nieuwe woorden/zinnen/liedjes zeggen. Meer begrijpen etc, echt leuk en lief.
Haha Deelight, klinkt als mijn aanpak! Ook met het voeden van de kleinste. Meestal is de oudste dan wel lief hoor, zet dan de TV ff aan ofzo, maar als ze loopt te klieren kan ik prima de baby even aan de kant doen en ingrijpen indien nodig En ook: wil je niet mee? OK, doei dan! Ik ga gewoon, als er een hoekje is ofzo waar ik achter kan "verdwijnen" doe ik dat en dan weet ze niet hoe snel ze mee moet komen, haha! En soms laat ik haar even haar gang gaan, bijvoorbeeld bij het ophalen bij het kdv wil ze steeds het trapje op en af. Dat mag ze dan een paar keer doen en dan gaat mama gewoon weg met zusje: doeidoei! Komt ze vanzelf wel...
miepie@ dat moest je niet bij mijn middelste proberen. even weglopen het hoekje om als hij niet luisterd. als je daarna omkeek was hij allang 3 straten verder, de andere kant op dus, 5 hoekjes om. die had maar 3 tellen nodig om kwijt te raken en was totaal niet onder de indruk van zulke acties van mama. je moet dus ook het karakter van je kindje mee hebben met zulke acties.
Ik doe het uiteraard in situaties waarbij er geen gevaar is dat ze zomaar de weg op kan lopen of echt weg kan, want ook mijn Mini is een rakker wat dat betreft... Maar dat lijkt me logisch.
Het ligt ook gewoon heel erg aan het kind zelf. Je kunt natuurlijk niet jouw`n methodes als de oplossing noemen voor anderen. Maar dat bedoel je ook niet natuurlijk. Kijk gewoon naar je kind en voel aan wat je wel of niet moet doen. Sommige kinderen moet je gewoon even laten en anderen hebben juist die straf nodig... Ik ben zelf gewoon heel erg van "je hebt te luisteren" misschien ouderwets en erg vermoeiend soms maar ik merk wel dat ze weet bij wie ze moet zijn als ze iets wel wilt hebben als het eigenlijk niet mag hahahaha.... Maar dat is ook weer zoiets...papa is soms te gemakkelijk...ik zeg vaker dat ik het niet leuk vindt dat ik straks de boosdoener ben... Maar ja papa`s kleine meid he...en niet dat hij niet streng kan zijn hoor...maar hij geeft vaker toe dan mij. Maar misschien moet ik soms wat meer toegeven ...hmmm... Opvoeden is gewoon de moeilijkste baan die er is meiden!!
Ik doe het ook hoor, opstaan tijdens het voeden als Lucas het écht te bont maakt. Maar het probleem is dat ik dan weer met een driftige Benjamin zit omdat hij wil drinken . En om nou tijdens een voeding 6x op te moeten staan, werkt ook niet echt! @ blup: hier ook zo'n dondersteen. Op straat moet ik dus ook echt oppassen wanneer ik bij hem 'wegloop'... hij probeert het nu ook echt uit, om te kijken hoever ik wegga Vandaag is het overigens al een stuk beter, hopen dat het eventjes zo blijft...
Nou, dat is helemaal waar. Ik heb nog nooit iets gedaan wat ik moeilijker (én dankbaarder ) vond dan dit! En wat betreft mannen: mijn man staat er ook anders in. Die geeft hem veeeeeel meer tijd, waarschuwt wel 100x bij wijze van spreken. Ik probeer dat ook wel een beetje te sturen. Ik ben de hele dag thuis met onze mannetjes, dus hij moet zich 's avonds én in het weekend wel een beetje conformeren naar hoe het normaal gaat in huis. Anders heb ik na het weekend echt een draak...
Ja precies ik ben ook thuis en ik ken mijn meiden zoooooo goed hahahahaha...en dat merk je ook wel natuurlijk.. Wij hebben er vaak al een dag van "strijd" opzitten en dan gaan wij er anders mee om s`avonds als hun thuiskomen he. Oh het is zo mooi maar nu even behoorlijk zwaar hahaha...maar zal het niet alleen maar zwaarder worden hahahaha...aaaahhhh
Ja, dat klopt! Mijn man wil het dan graag altijd gezellig houden 's avonds (logisch en een nobel streven), maar dat wil niet zeggen dat er geen grenzen hoeven te zijn. En helaas betekenen grenzen momenteel een fikse driftbui hier en daar. En ik denk maar zo: elke leeftijd heeft zijn lastige fases dus of het alleen maar zwaarder wordt weet ik niet hoor! Ik hoop het toch niet... Wel wordt het telkens anders, denk ik. Elke keer weer omschakelen naar een nieuwe fase ofzo...
Ja idd elke keer een ander soort fase....ach het is idg heerlijk om kinderen te mogen hebben en dit hoort erbij he.... Maar nu heb ik nog eentje van 10 maanden dus ik mag nog eens straks hahahaha
Oh, de drakenfase is hier ook begonnen, hoor! Wat ik het ergste vind is het slaan en ik weet echt niet meer hoe ik daar een rem op krijg. Terugslaan is geen optie voor mij (ook geen tik op de vingers ofzo - ik weiger gewoon), dus moet ik het met praten oplossen, maar dat werkt nog niet erg. Soms, als hij niet te hard slaat, negeer ik het gewoon in de hoop dat de lol ervan af gaat, maar dat werkt niet. Zeggen dat het zeer doet en dat ik daar verdrietig van word maakt ook geen indruk. Time-out na 2x waarschuwen boeit 'm ook weinig. Pfff, wat dat betreft ben ik wel echt een beetje aan het eind van mijn latijn. Gelukkig doet ie 't alleen maar als hij moe is en is dat waarschijnlijk ook meteen de reden dat hij gewoon niet wil luisteren, maar toch... Ik wil dat ie ermee stopt! Verder ben ik heel consequent en probeer ik niet teveel strijd aan te gaan, maar hij heeft dondersgoed door waar ik WEL strijd van maak, dus dat zoekt hij soms ook echt expres op. Dit is de ultieme uitprobeer-fase, denk ik... Erg vermoeiend, maar er komt ooit een einde aan (= mijn mantra, hahaha)
ik hoop het voor je mvs hahahaha... Slaan doet ze hier niet gelukkig maar weet niet hoe is dan zou doen hoor want dat vindt ik niet kunnen...
Hier ook een echte peuterpuber. Ik heb geloof ik alles wel meegemaakt, van weglopen, slaan, uit bed komen, pesten, dingen in de wc gooien, gooien, bijten, noem het maar op en die van mij heeft het wel gedaan. Wat hier werkt is zo rustig mogelijk blijven, ik heb ook tijden gehad dat ik er tegenin ging, maar dat werkt echt averechts. alleen dingen die echt niet kunnen, zoals gisteren was hij op zijn vensterbank geklommen en er zit wel beveiliging op zijn raam, probeerde hij pampers naar buiten te gooien, toen heb ik toch wel met een stemverheffing duidelijk gemaakt wat er kan gebeuren als hij dat doet. Verder, meneer hier vertikt het om op de gang te blijven staan, hou je de deur dicht trapt hij tegen de deur, op zich niet zo erg, maar wij hebben glas tot beneden. ik heb nu dus de stoelverkleiner op een eetkamerstoel zitten , die kan vast. daar gaat hij een paar minuten in, hij komt tot rust, mama kan tot 10 tellen en na een paar minuutjes, terwijl hij er nog in zit kan ik hem rustig uitleggen waarom hij daar zit. het beste verder is negeren, negeren, negeren en de positieve dingen uitbundig belonen. Hier begint het nu vruchten af te werpen. het enige wat hier lastig blijft, is de was opvouwen zonder dat de net opgevouwen was omgekieperd wordt of schoonmaken boven, loopt hij meestal te stieren. ben ik 3 keer zo lang bezig om alles weer op te ruimen. Wij zitten nu in de "mama, mama, maamaaa, komen! Nu komen, nee niet daarheen, naar mij, nu!!! fase. Hij leert maar dat hij even moet wachten, valt niet mee, maar het begint te komen. De aanhouder wint, hoe vermoeiend het soms ook is, het is wel dankbaar en je geniet ervan om je mannetje zich elke dag weer verder te zien ontwikkelen.
Hier zitten we er ook net in. Af en toe wordt je er echt knettergek van, maar goed, dat zal mijn dochtertje zelf ook wel vinden. Wat hier helpt is heel consequent zijn. Nee is nee. En wat ook wel helpt is de 1,2,3 regel. Luistert ze dan niet, gaat ze naar de gang. Ook als ze blijft drammen en huilen en er geen land mee te bezeilen is geef ik haar haar tut en knuffel en gaat ze naar de gang. Ik blijf zelf rustig, word niet boos, maar zeg alleen dat ik het niet leuk vind dat ze zo reageert en terug mag komen als ze klaar is met huilen. Daarna vraag ik haar altijd of ze klaar is met huilen en krijgt ze van mij een knuffel. Daar lijkt ze dan ook behoefte aan te hebben. Tot nu toe heeft het geholpen en is het goed in de hand te houden.
Miepie, ja het klinkt misschien wel hard maar dat soort dingen zijn ze dan vaak in 1x van genezen. Niet uit bed willen 'smorgens (baldadig doen), nou prima. Ik reageer ook niet boos dan, maar meer zo van, als jij dat wil ga ik weer weg, prima. Nou, als ik 5 min later terugkom wil ze er echt wel uit! Mamamarije, wat jij zegt over je man herken ik hier ook. Hij laat dingen veel langer "sudderen". En vind het ook niet leuk als ik een keer geïrriteerd ben. Maarja, ik zeg hem ook; als jij er een hele dag tussen zit reageer je ook weleens zo. Is het een beetje gemoedelijk verlopen vandaag? Het kan echt per dag wisselen soms he. Hier is ze het meest vervelend na thuiskomst gastouder/kdv. Even grenzen zoeken weer denk ik.....
Ja, het ging vandaag al een stuk beter. Op de één of andere manier met het goede been uit bed gestapt ofzo? Ik heb ook geprobeerd hem anders te benaderen. We hebben ook de zindelijkheidstraining even losgelaten. Hij is er blijkbaar nog niet echt aan toe en er verandert zo echt te veel denk ik. Broertje erbij, ander bed, niet meer in de kinderstoel, etc. etc. Wellicht teveel in korte tijd? Hij mag nu best op het potje of de wc als hij erom vraagt, maar ik bied het even niet meer aan. @ mamavanukkie: kan me voorstellen dat jij er wel eens gek van wordt, maar van het beeld van een pamper-uit-het-raam-gooiende-peuter moet ik wel even grinniken Dat soort acties zijn altijd leuk... achteraf, haha. @ Deelight: ja idd, als je een hele dag strijd voert, is je lontje 's avonds wel een beetje kort... Hier dan geen KDV of gastouder, maar na het weekend (druk + manlief thuis, dus meer aandacht), is het altijd wel heftiger. @ Bonnie: favo knuffel inzetten is wellicht ook nog wel een goed idee ja!
Pfffff.....wat ben ik "blij" om dit te lezen zeg! Ik heb vandaag zo'n zeur/jengel/strijd dag. Ik heb wat korte nachten gehad en dus ook een kort lontje vandaag. En dat voelt ze blijkbaar feilloos aan. Maar wat kun je je dan vreselijk voelen omdat je de hele dag als een vermoeide zuchtende moeder rondloopt. Heb een beetje een schuldgevoel. Daarom heb ik haar maar belooft dat we morgen gaan zwemmen en er dus een leuke dag gaan hebben. Even iets aan m'n schuldgevoel doen. Ter compensatie voor vandaag. Mede moeders, we slaan ons er doorheen, ooit gaat dit over! Sterkte!
Kijk, dit doet me goed. Natuurlijk weet ik dat er veel meer mama's zijn die nu in precies in dezelfde fase zitten, maar om het even zwart op wit te lezen is fijn. Bij Noor heeft nu ook officieel de peuterpuberteit ingezet met gigantische driftbuien, op de grond liggen krijsen, zichzelf of anderen slaan, schoppen, met spuug alles besmeuren, dingen kapot gooien etc. Ze duren niet superlang. Zo'n 15 tot 20 minuten (dan is ze weer aanspreekbaar). In het begin van zo'n bui dan is ze echt krengerig en niet te bereiken, maar op het einde zie je dat ze zich ook echt machteloos voelt en echt verdrietig is. Dat las ik hier ook al eerder. Ik ben nu sinds een paar dagen bezig om Noor op een stoel te zetten en te zeggen dat ze daar even tot rust mag komen. (ze mag er niet af). Haar even afzonderen/ uit de situatie halen durf ik niet goed. 1. Ze blijft er niet, 2 ik ben bang dat ze zichzelf bezeert. Het frappante van dit alles is, dat (even afkloppen) Noor nog nooit zo goed geslapen heeft, zowel overdag als 's nachts en ze bijna 'little miss perfect' is als het om het eten gaat. Ze is beleefd (geeft een handje), behulpzaam en lief. En dan van het een op andere moment is het raak. Noor praat nog niet en daar zat al een heleboel frustratie bij haar en dat zal ook meespelen denk ik. Ik doe mijn best om rustig te blijven, soms is de maat vol. Dat gebeurt gewoon. Ik ben ook maar een mens en ik probeer het zo goed mogelijk te doen. Wat ik wel aan mijzelf merk is dat ik met te veel woorden met haar wil praten. Alsof ik tegen een volwassene praat. Dan schiet ik halverwege in de lach. Heel mijn correctie methode naar de knoppen, maar ach. Voor Noor werkt lachen ook nog wel eens aanstekelijk, met een beetje mazzel ligt ze dan zelf ook in een deuk.