Ik wil graag even wat met jullie delen... Ik ben op dit moment 7 weken zwanger van mijn wondertje.. Met mijn ex cq vriend en ik (op dit moment zijn we niet actief bij elkaar) gaat t niet zo goed. Ik bedoel daarmee dat het contact niet zo goed gaat; erg moeizaam gepaard met verdriet en ook stress. Voor ik wist dat ik zwanger was heb ik al 3 keer (binnen 2 maanden tijd) besloten om een periode van rust in te lassen door zijn onvoorspelbaar (en ook respectloos) gedrag. Hij is iemand met heel veel verdriet en pijn uit zijn jeugd wat hij regelmatig projecteert, op zijn dochters (2 meiden, van 8 en 10 jaar, van zijn eerder huwelijk waarvan de moeder vorig jaar is overleden; waardoor hij nu alleenstaand vader is) en ook projecteert hij dat op mij. Dit allemaal zorgde ervoor, nadat ik mij door een vriend heb laten ophalen (we wonen apart, gelukkig) op een zaterdag omdat ik er niet meer tegen kon.. dat ik het niet met hem wilde delen toen ik de maandag erachter kwam dat ik zwanger was. Puur vanuit het feit dat ik het niet kon garanderen dat er wel of geen stress zou komen in de eerste cruciale 12 weken. Daarnaast had ik zelf heel veel verdriet dat enerzijds mijn grootste droom was uitgekomen (= moeder worden) maar het helaas niet op de manier- en het niet binnen omstandigheden was die ik ervoor had gehoopt. Ben zelf ook een kind van gescheiden ouders en mijn jeugd heb ik als heel eenzaam, liefdeloos en koud ervaren. Dit heb ik zo ervaren niet alleen omdat mijn ouders waren gescheiden maar ook omdat mijn moeder er blijkbaar helemaal niet klaar voor was om kinderen te krijgen en ze het meer zag, destijds, als lijmmiddel voor het huwelijk met mijn biologische (alcoholistische gewelddadige) vader. Ik had gehoopt dat ik ooit moeder zou worden en er een vader en moeder zou zijn en dat we het de liefde konden geven waar ieder kind zo ontzettend veel recht op heeft. Juist, en dat geeft t nog meer kracht, doordat ik heb ervaren wat ik helaas heb moeten ervaren in mijn eigen kindertijd. Helaas zal dit, vanuit de vader, in deze wat moeilijker zijn. Hij voelt zich, wanneer ik bijv met zijn dochters praat over de zwangerschap, meteen soort van gepasseerd (omdat hij even een moment niet de aandacht krijgt). Want uiteindelijk had ik de moed en kracht om het ook (los van alles) vanuit het belang van de vader kunnen bekijken en kon ik mijn persoonlijke issues los zetten van het feit dat hij ook vader werd.. en het recht had om dat te weten (ongeacht wat er zich had afgespeeld). Ik hecht heel veel waarde aan de waarheid en ik vind dat ik veel geleerd heb van mijn moeder (die ook niet meer actief in mijn leven is) en mijn manier van opgroeien, waardoor ik mijn persoonlijke issues los heb kunnen zetten van het feit dat hij ook rechten heeft.. en heb ik het hem vertelt. Hij was in eerste instantie heel erg positief en als een kind zo blij.. dit gaf me ergens hoop. Maar iedereen weet, je veranderd niet iemands karakter zomaar. En bij mij was het zeer zeker niet een lijmmiddel tussen ons contact.. maar meer het belang van de vader en het recht dat hij heeft om te weten dat hij vader werd. Dat wilde voor mij niet zeggen dat alles meteen koek en ei was en we de "happy family" zouden gaan spelen, alles behalve dat. Zoals ik al zei hecht ik veel waarde aan de waarheid en dat, als ik dat zou gaan doen, zou een illusie zijn. En daar heb ik in mijn leven al te vaak en te veel in geloofd. Dat werkt niet, nu niet en nooit niet. Afgelopen weekend hebben we wat tijd besteed met elkaar en met de meiden om ze zo (en vooral hem) een ruimte in mijn (en nu ons) leven te bieden, het voelde goed en okay om dat te doen. Maar helaas bracht het van hem uit weer veel stress met zich mee, gevolgd door verdriet (en ook stress) bij mij. Hij voelt zich continue gepasseerd en niet goed genoeg en dat is echt zijn onzekerheid maar hij verwijt het mij. Ondanks er veel respectloos tegen me gesproken is heb ik mijn persoonlijke issues aan de kant weten te zetten voor het belang van de vader in deze. Toch beweert hij, ondanks alles, dat ik afstandelijk ben, ja dat ben ik omdat hij respectloos is geweest 3 keren binnen 2 maanden (dat ik door zijn onterechte woede bijna omver werd geblazen met de meest kwetsende oordelen en verwijten die nergens op gebaseerd waren) en ook dat ik het belang van de vader niet zou begrijpen. Het is logisch, vanuit zelfrespect, dat ik dan grenzen ga stellen. Ongeacht of ik nou zwanger ben of niet. Maar het feit dat ik hem ondanks alles een ruimte bied geeft aan dat ik een poging doe de afstand kleiner te maken maar ook dat word door hem niet gezien. Verder is voor hem het feit dat we in ieder geval weer contact hebben (door mijn initiatief) voor hem niet goed genoeg want er is afstand (wat logisch is als je het mij vraagt). En als ik dan gisteren (toen ik alleen was) aangaf dat ik even aan mijn rust wilde denken een paar dagen.. ten belange van het kindje in mijn buik (omdat stress in de cruciale 12 weken niet goed is) en dus aan de gezondheid en welzijn van het kindje denk.. ben ik volgens hem egoïstisch en zelfzuchtig en hij word hij ook nog boos...... Ik kan nietsssssss goed doen gewoon in zijn ogen.. en hij kan ook niet de ruimte die ik creëer waarderen.. zelfs als ik een handreiking doe omdat ik het wel begrijp, omdat ik weet dat het zijn angst is en weet hoe dat kan voelen, beschrijft hij dat als een leugen van mijn kant uit... Ik weet niet hoe dit verder moet.. Ik weet niet wat ik moet doen nu.. En ik krijg echt oprecht bijna spijt dat ik het met hem gedeeld heb, als ik dat niet al zo ervaar op dit moment... Het maakt me verdrietig en het is erg vermoeiend... Het is even een verhaal geworden, maar ik moest het delen...
ik denk dat je hem beste even kunt laten gaan, even tijd nemen voor jezelf en aan je kleintje denken... laat hem maar lekker boos zijn... hij is zelf egoïstisch door zulke dingen te zeggen.
Hoi vechtertje.. Helaas klinkt hij als iemand die veel energie van je neemt, is idd niet handig nu. Zegt het niet genoeg dat hij zich gepasseerd voelt als je iets over je zwangerschap met 'zijn' dochters deelt..? Je hebt nu meer de verantwoordelijkheid voor je baby, dan voor een volwassen man die zit met mislukte zelfgevoelens. Eigenlijk hoor jij nu omgeven te worden door iemand die je aandacht en liefde geeft, jij bent zwanger, niet hij! Je hebt genoeg meegemaakt, stop de tijd, liefde, energie en alle goede dingen in jezelf en je baby .
Dit alles maakt mij zo ontzettend verdrietig. Hij heeft enerzijds rechten als vader.. en belang hierin als vader.. maar ik voel me zo niet gezien, niet gehoord en niet begrepen.. respectloos behandeld.. en daarvoor terug ben ik steeds degene die hem moet begrijpen, volgens meneer. Ik heb het zo gehad. Donderdag ga ik voor het eerst het hartje horen en ik wilde in eerste instantie dat hij meeging vanuit het belang dat hij heeft als vader. Maar eigenlijk heb ik er grote spijt van dat ik het hem vertelt heb. Ik bedoel als hij mij egoïstisch noemt en zelfzuchtig als ik in het belang van de gezondheid van het kind denk.. en dus een paar dagen rust voor mezelf wil, na behoorlijke stress situaties..!! Enkel omdat meneer zich dan gepasseerd voelt..!! Wat is het dan voor vader; als hij zichzelf nog boven de gezondheid en dus het welzijn van het kind wil plaatsen..... Ik kan echt alleen maar huilen vandaag.. Zo boos en verdrietig tegelijk.. Zo in en in triest dit..
Je geeft aan dat hij wel dolblij is met de zwangerschap en het feit dat hij weer vader wordt. Hoe is hij met zijn andere kinderen? Vind je hem een goede vader voor die 2? Dus met andere woorden, zou hij een toegevoegde waarde bieden in het leven van jullie kindje? Als dat zo is en je denkt er met hem samen ook uit te komen op den duur, misschien kun je met hem afspreken dat hij aan zijn gedrag gaat werken. Door bijvoorbeeld met een psycholoog over zijn problemen te praten? Wellicht zal hem dat helpen te veranderen en met zijn problemen leren om te gaan wat juist goed zal zijn voor jullie relatie en omgang met elkaar.
Toen ik het hem vertelde was hij inderdaad dolblij. Maar als ik na dagen van stress die hij veroorzaakt omdat hij zich continue gepasseerd voelt als hij even niet in de aandacht staat.. en mij van vanalles en nog wat beschuldigd terwijl juist ik heel veel geduld heb gehad.. continue hem vergeven heb.. bereid was altijd om te praten.. etc etc etc Mijn geduld is op...!! Daar komt nog eens bij dat het niet goed met me ging en dus ik een paar rust wilde voor mezelf en voor het kleintje in mijn buik. Omdat die stress, dat weet iedereen, niet goed voor me is. Dan word ik als klap op de vuurpijl zelfzuchtig en egoïstisch genoemd omdat ik alleen maar aan mezelf denk. Punt 1; heb ik al heeel veeeeeel aan hem gedacht met al mijn vergeving, gesprekken, strelingen over mijn hart en noem het allemaal maar op.. daarnaast Punt 2; Verwacht hij dat ik zijn belang boven mijn belang zet; want ik denk alleen aan mezelf.. maar in de tussentijd lijkt hij vergeten te zijn dat er in MIJN lichaam een kindje groeit..!!! Hoe hij met zijn dochters is.. hmm.. het ene moment heel liefdevol en het andere moment snauwt hij op hun. Hij reageert zich vaak af met de stem omdat hij een behoorlijk kort lontje heeft. Wat hij tegen mij doet, doet hij ook tegen hun. Ik denk niet dat hij voor mij en/of voor het kindje een toegevoegde waarde heeft. Enkel zou het voor mij een stuk makkelijker zijn m.b.t. het financiële plaatje.. maar ik denk dat ik daar ook wel uit ga komen. Bedoel ik heb een ziektewet uitkering en daarnaast zit ik in bewindvoering, dus hoe ik het allemaal financieel moet gaan doen is nog even een vraag. Maar buiten het financiële stukje en de eventuele hulp die hij kan geven (omdat ik ook geen rijbewijs heb) heeft hij voor het persoonlijke stukje en/of liefde.. geen meerwaarde...!!! Wij gaan dit samen doen.. ik heb het contact verbroken.....
Jeeeemig .. lijkt wel mijn ex en hoe hij met deze zwangerschap om gaat... Alles draait om hem en hoe erg gepasseerd voelt en inderdaad dat ik de belang van de vader niet begrijp ect, meest kwetsende verwijten heb ik naar mijn hoofd geslingerd gekregen omdat ik ook geen stress wou ik de eerste 12 weken en ik kreeg niets anders dan 30 weken stress. Ik deed meerdere lijmpogingen om hem in te laten zien dat ik wel de belangen van de vader behartig echter op dat moment droeg de vader niet echt bij aan het creëren van een zo prettig mogelijke omgeving voor de zwangere. Op het moment ben ik 34 weken zwanger en heb tot week 30 mijn aller aller best geprobeerd om het te lijmen. Nadat hij zijn zoon als emotionele ammunitie had gebruikt in zijn slachtofferpersonage heb ik het totaal afgesloten... Nu is het zo dat ik hem onze dochter niet laat erkennen, hij heeft geen rol tijdens de bevalling (mijn god ik wil hem er niet eens bij hebben) en als hij omgang wil met zijn dochter zal hij dat toch echt zelf moeten regelen (maar rechten heeft hij niet omdat ik dat hem niet geef. Hij wou al geen alimentatie betalen omdat hij zijn zin niet kreeg. - een manier van emotioneel chanteren ... he!) Ook hij heeft problemen uit het verleden ~ jeugd en kindertijd, en projecteerde alles mislukkingen in zijn leven op mij. Alles dat fout gaat en ging in zijn leven is uiteindelijk mijn schuld en door mijn toedoen in zijn optiek. En daar heeft hij min of meer altijd een logische uitleg voor.. heel raar - toen ik onder zijn manipulatieve gedrang zat voelde ik het ook zo!!! Het is wijs om je zelf en je kindje nu te gaan beschermen met alles dat je hebt. Zulke mannen zuigen je leeg en laten je voelen alsof je niets waard bent. Manipuleren door je empathie en emotioneel chanteren door te gebruiken waar jij het zwakst in bent. Je bent nu nog vroeg in je zwangerschap. Voor mij heeft het 30 weken geduurd voordat ik echt de koop doorhakte in mijn zelf ... Ik voel mij ook vrij ondanks dat ik bijvoorbeeld vandaag een K*T dag heb wat hem betreft... Sterkte !!! Groetjes Oktober13
Jeetje ik heb allemaal dingen gehoord en bevestigd gekregen van mijn ex die ik eigenlijk liever niet had willen weten.. of eigenlijk juist wel.. juist wel omdat ik hem dan heel graag wil vergeten en niet omdat je nog steeds van hem houd. Ik ken hem 16 jaar en in al die jaren heb ik ook heel veel van hem gehouden.. ondanks we ook in tijden geen relatie hadden; hij was mijn grootste liefde. Maar... het was een illusie! Mensen om me heen maken me wakker over wat voor een persoon het werkelijk is... Oh my god...!!! Ik heb hem met leugens (niet helemaal) op een dwaalspoor gebracht. Dat hij het kindje in gevaar heeft gebracht is natuurlijk geen leugen als hij zijn eigen stukje boven de gezondheid van het kindje wil zetten.. en me zo de rust niet gunt want die heeft hij ook niet. En ga zo maar door. Hij heeft 2 huwelijken gehad en 1 daarvan is vorig jaar gestorven. Maar door informeren van mij van eergisteravond.. bleek (en is meerdere malen bevestigd) dat hij een "mishandel" verleden had! Naar beide vrouwen toe.. en ook de aupair waarvan hij zei dat hij zakelijk bleef.. heeft hij ondanks haar kwetsbaarheid gebruikt als lustobject. Echt mijn hart draaide zich om toen ik dit allemaal hoorde. En meteen; wat moeten die meiden allemaal gezien en meegekregen hebben..? En dan moet IK aan het belang van de vader denken..? Een vader ben je niet meteen als je enkel een zaadje afgeeft na 5 minuten sex (ja sorry). Nee dan maar alleen moeder worden en proberen met vrienden zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Maar ik vraag me af ik ken hem 16 jaar waarom heb ik dat niet eerder gemerkt, gevoeld en of geweten.. hoe heeft iemand mij, met succes, 16 jaar op een dwaalspoor weten te brengen. Ik hield mega veel van hem maar ik vraag me af; van wie hield ik eigenlijk..? Hij, degene die ik dacht te zien, is een ware illusie.. bizar toch..? Ow.... wat heb ik er veel voor gedaan en wat heb ik veel gepikt en veel geduld gehad.. wat was ik blind.. ik zag het zo voor me; hij en ik en de meiden en dan mijn buikje.. het was een sprookje.. het gezin wat ik vroeger als kind niet heb gehad, zou ik nu gaan ervaren.. het was vroeger (en waarschijnlijk nog steeds) mijn grootste droom. Maar ik was blind.. en net als vroeger was het ook nu een illusie en dat is waarschijnlijk ook de pijn.. de teleurstelling.. en het gevoel alsof ik mijn ouders achterna ging en mijn kind ook niet dat gezin kon geven; omdat er geen vader was, althans (net als bij mij) geen vader met respect. Maar het verschil is.. mijn moeder zat toen zo met haar persoonlijke stukken (zoals mijn ex ook) dat ze er niet kon zijn op een liefdevolle manier voor de kinderen. Het gevolg van dit alles was dat mijn opgroeien en baby- en kindertijd liefdeloos en koud was. Maar gelukkig heb ik zelf als persoon veel geleerd en heb ik mezelf opgevoed.. het was een hard levenspad maar ik weet wat liefde is en respect.. ik heb vertrouwen en een drive.. daarnaast ben ik een optimist en een doorzetter.. en ik heb veel van hem gepikt en ik ook heel veel heel moedig gedragen maar ik mag mezelf toespreken dat dat nou over is.. dat ik rust heb nu en dat ik mag genieten van mijn zwangerschap... Dank jullie wel voor het lezen en de steunende woorden.. En voor jullie een hele dikke knuffel want wij gaan dat heel goed en mooi doen lieverds, wij zijn nu al een waar voorbeeld voor het kleine mensje in onze buikjes...
Jeee ... wel een zegen dat je dat nu weet en niet tegen het eind van je zwangerschap! Nu kun je handelen... Gevoel komt nog wel en het is geen makkelijke weg maar zoals ik eerder zei een zeer waardevolle weg. Zeker het besef dat het niet de persoon is die je dacht dat je zo goed kende (daar ik ook in die illusie heb geleefd). Jij kunt de liefde geven die je kindje nodig heeft!! Dappere keus!! Siert je als sterke vrouw en oermoeder!! Duimpje op en ik ben er voor je! Liefs Oktober13
Wat een verhaal zeg! Waarom je het niet eerder zag? Als je in een situatie ziet is het sowieso heel lastig objectief er naar te kijken. En buiten dat, meestal zijn dit soort mensen heel goed in manipuleren en geloof je ook gewoon dat het zo is wat diegene zegt. Heel dapper dat je nu voor jezelf en je kindje hebt gekozen! Je gaat er wel komen. Natuurlijk is het heel verdrietig dat de situatie niet zo is zoals je hoopte voor je kindje. Maar beter een alleenstaande, sterke en gelukkige mama die er is voor haar kindje en er voor vecht, dan een moeder die koste wat kost een papa wil voor het kindje, maar geen echte papa is. Ik geloof zeker dat je het allemaal goed gaat gaat doen! Sterkte met alles en vergeet niet ondertussen te genieten van het mooie wonder in je buik!
Wat ik hier even mis, was jouw zwangerschap nou gepland of..? Ik vraag me altijd oprecht af wat mensen toch bezielt om in een slechte relatie en slechte financiele situatie een kind op de wereld te willen zetten. Want NU is stress niet goed voor je kind, maar als het geboren is al helemaal niet. Van jou weet ik natuurlijk niet of het gepland was, zo niet dan heb ik niks gezegd.
Ik las je berichtje verkeerd.. en werd wel erg geïrriteerd.. denkend dat je bedoelde dat er bewust wordt gekozen om ondanks het ongeplande het kindje te houden ipv zwangerschap afbreken... In mijn geval is mijn lieve dochtertje die in aankomst is zeker geen geplande dochter - ondanks mijn slechte relatie met de vader van dit babytje en dat ik financieel er alleen voor sta met 2 andere kinderen ook. Ik spreek ook niet over een "ongelukje" want wij hadden bescherming en was ook buiten mijn vruchtbare periode (ok ik ga sneller richting de 40 dan dat ik wens dus wellicht heeft dat er mee te maken - cyclus veranderingen zonder dat ik dat door heb). Ik vind het ook een wondertje en ben gelukkig ondanks de moeilijkheden, vechten en stress dat ik gekozen hebt voor leven! Nu nog een goede bevalling.... En hoe het verloopt zien we daar na wel...
Nou nee het was niet gepland, dat niet helemaal niet eigenlijk. Het was een grote droom van mij om ooit zwanger te worden.. maar goed was ook al 34 en was die droom niet meer heel concreet. Maar ik vind dat eigenlijk altijd een moeilijk onderwerp eigenlijk; gepland of niet gepland en dat er dan vaak meteen gesuggereerd word dat t een "ongelukje" is. Ik was ook een lijmpoging tussen mijn vader en moeder en ook een ongelukje.. waardoor ik niets heb (buiten wellicht in een emotionele bui; emoties) met het woord. Okay dit kindje was niet gepland... Maar het kindje is wel heel erg welkom, bij mij... Ik zal mijn kindje beschermen, liefhebben en koesteren mijn leven lang. Misschien omdat ik zelf geen jeugd heb gehad en geen liefde heb gekend in mijn baby- en kindertijd en ver daarna.. dat het voor mij de drive zeer groot maakt om hiervoor te vechten. Het kindje is net zo levend dan wanneer het wel gepland is.. en ik zal er niet minder van houden. Juist door het verkeerde voorbeeld weet ik hoe het niet moet en ik weet nog niet helemaal waar ik aan begin.. en ben ook onzeker met momenten en dat ik twijfels heb of ik het wel kan.. maar ik denk dat ik daarmee geen uitzondering ben en dat iedere zwangere vrouw die zwanger is, vooral van het eerste kindje, dat ervaart.... En mocht hij erachter komen dat het kindje er nog is (heb hem bewust op een dwaalspoor gezet omdat ik me niet meer veilig voelde; door zijn gewelddadig verleden en zijn non-verbaal geweld naar mij toe) dan mag hij zich t.o.v. mij gaan bewijzen dat IK hem kan vertrouwen.. door in therapie te gaan.. niet voor een relatie met mij, want ik ben er ECHT helemaal klaar mee.. nee dat mag hij dan doen waardoor ik hem wel of niet laat erkennen als vader.. En tot dan.. is het mijn taak mijn kindje en mij te beschermen....
Nee hoor ik zou zelf ook geen abortus kiezen Oktober. Vroeg m alleen of de topicstarter nou bewust had gepland om in zon situatie een kindje op de wereld te willen zetten. Had ze dan nog zelf moeten weten maar pff... heb t nu weer meegemaakt in mijn omgeving: geen geld, geen stabiele relatie (ruzie ruzie ruzie) en dan toch aan een kind beginnen! Maargoed de situatie van de topicstarter is anders dus! Sterkte ts met wat er allemaal op je pad komt!
Het is allemaal niet bewust gedaan nee, kan me ook niet voorstellen dat ik dit bewust zo op deze manier in deze situatie gedaan. Ik snap je wel hoor. Maar nee hoor, deze situatie is niet een optie om aan een kind te denken. Maar het is nu zoals het is en ik heb geen actieve partner op dit moment en ook financieel is het niet heel breed. Maar ik heb heel veel liefde in mijn hart en ik weet dat ik dat kan; het zal niet altijd makkelijk zijn maar ik ga en sta ervoor. Dit kindje zal bij mij aan liefde niets tekort krijgen....