hoe kan je iemand met depressie nou echt helpen

Dit is een lastige.

Wat mij helpt is dat ik vooral mijn eigen weg moet bewandelen als ik depressief ben en het voor al op mijn tempo moet gebeuren.

Andere mogen zeker advies geven en ik kan en kon er niet tegen als andere mij eruit probeerde te trekken dat heeft vaak meer een kritieke lading.
Veel depressieve mensen weten vaak heel goed zelf hoe ze dingen moeten aan pakken ( daar zijn ze namelijk vaak dagen lang mee bezig tot in den treuren van daar depressies vaak ook veel pieker momenten kennen. Of een gevoel van leegte onbegrip.

Probeer begrip te tonen en niet te negatief of te positief iemand te helpen. Ja maar jij bent toch gewoon een mooie meid daar hoef je niet aan te twijfelen.

Je kan zeggen je bent een mooie vrouw. Niks meer niks minder.

Dat soort dingen zeggen.
En vooral laat je niet zelf mee slepen in zijn of haar gevoel.

 

Toon begrip en blijf interesse tonen. Maar push niet teveel.

 

Ik ben zelf erg depressief geweest en kwam daardoor niet meer buiten ( angst gecreëerd ) Ik werd dus echt knetter gek van iedereen die zei ga er even lekker op uit geniet van het weer buiten etc.
Schop onder je kont tja als dat hielp bestonden depressies niet Of waren ze snel te verhelpen.

Net zoals knap hielpen ze mij ook niet door me er uit te trekken of te pushen.
Advies had ik zeker wel wat aan en begrip ook ( al waren er meer mensen die onbegrip toonde )

 

Dingen als kom op, schop onder de kont etc werken niet. Iemand die depressief is, is gewoon niet in staat om zo te denken.

Mijn tips zijn:
- accepteer dat jij die persoon niet beter kunt maken
- luister echt naar wat iemand zegt, zonder oordeel, zonder advies
- zorg dat je er actief voor de ander bent, het initiatief zal vaker van jou af moeten komen. Ga langs, bel op, stuur een kaartje etc. Ik denk dat meesleuren naar buiten misschien iets te ver gaat, maar iemand activeren om wat dingen te ondernemen kan wel goed zijn.
- vraag wat hij/zij prettig vindt in jullie contact, wat vindt hij/zij prettig om te doen?

Heeft die persoon ook hulp gezocht? Wellicht kun je dan aansluiten bij waar hij/zij al mee bezig is?

 

Dit!
Persoonlijk werd ik tijdens mijn PND erg verdrietig en boos van mensen die zeiden 'kom op, even doorzetten, het komt goed, je hebt toch een prachtige zoon' en meer van dat soort goedbedoelde uitspraken.

 

ik denk dat dat ook wel ligt aan hoe erg die depressie is.
Sommige mensen zijn zo depressief dat als je leuke dingen met ze gaat doen dat ze daar gewoon niet van kunnen genieten.
Soms kun je dat neerslachtige gevoel niet wegnemen.

Een oprecht luisterend oor en een grote knuffel is denk ik altijd wel erg fijn. Probeer iemand niet te veel willen helpen, dit zou wel eens net andersom kunnen werken.

 

Oei, dat is een lastige! Zeker omdat het per persoon verschilt.

Ik zal je vertellen wat bij mij werkt, al zal dat voor een ander misschien weer anders zijn

*Ik vind net fijn als je me zelf een keer in de week belt om te vragen hoe het gaat, want ik voel me een last als ik je zelf bel.

*Beloof niet om te bellen/smsen/mailen enz als je al weet dat je het te druk hebt, ik kijk enorm uit naar gezellige telefoontjes en mailtjes en het is een enorme teleurstelling als ik niks hoor. Lukt het niet, een klein berichtje met 'sorry het wordt een andere keer' kan ik waarderen want dan weet ik dat je wel aan me denkt.

*Mee naar buiten nemen, graag! Anders zit ik de hele dag op de bank. Ook al zeg ik dat ik niet zo'n zin heb, eenmaal onderweg vind ik het vaak alsnog gezellig.

*Als ik ergens niet over wil praten, niet aandringen en zeggen dat het juist goed is om het wel te doen, het komt vanzelf wel.

*Behandel me niet als porseleinen poppetje door me minder leuke dingen niet te vertellen omdat je vindt dat ik het al zwaar genoeg heb. Dan voel ik me juist buitengesloten.

*Probeer te begrijpen dat ik soms lang niks laat horen, minder enthousiast reageer of er gewoon even niet voor je kan zijn. Ik zeg het dan eerlijk, wees ook eerlijk tegen mij en zeg het ook gewoon tegen me als je ermee zit.

Dit zijn de grootste punten die me nu even te binnen schieten. Mocht er nog meer opborrelen, dan zal ik ze voor je posten

 

Misschien helpt het voor jou ook als je daar gewoon een keer naar vraagt, hoe voelt dit voor jou? hoe ervaar jij de dingen nu?
Ik denk niet dat het een gebrek aan inlevingsvermogen is als je je niet kunt voorstellen hoe een depressie voelt. En ik denk dat het ook voor iedereen anders voelt.

 

momenteel zit ik midden in een depressie,lange tijdproberen weg te stoppen maar afgelopen vrijdag toch de stap gezet om naar de ha te gaan.Ik heb medicijnen gekregen en moet iedere dag toch een uur naar buiten.Dat kan de ha dan wel zeggen maar dat gaat niet van de 1 op andere dag.
Ook mijn eigen man begrijpt me vaak niet en logisch misschien want hij weet ook niet wat het is om in een delressie te zitten.Hij zegt ook vaak kom op doorgaan schouders eronder, maar dat is het juist dat is het moeilijke om dan toch positief te gaan denken.

 

Mijn ervaring met depressieve vrienden is dat je vooral niet te veel voor xe moet doen of regelen. Een vriendelijke groet, een luisterend oor, laten merken dat je ze waardeert. En ook je eigen grenzen bewaken, bij sommige mensen kan teveel met ze meegaan betekenen dat je in hun depressie meegesleurd wordt.

 

Een luisterend oor en een arm om iemands schouder bieden. Oplossen kun je het toch niet, dat moet diegene zelf doen, maar een begripvol iemand die goed kan luisteren is dan wel erg fijn

 

kom op en ga toch gewoon iets leuks doen zijn de lastigste dingen die je tegen iemand kan zeggen met een flinke depressie!!

Dat lukt namelijk gewoon niet sterker nog ik ging me iig nog slechter door voelen. Dat het me niet lukte om iets leuks te doen en nog erger er ook nog van te genieten lukte juist door de depressie niet en ik had het gevoel nog eens extra te falen.

Ik vergeet nooit meer de activiteitenbegeleider die me vroeg "leuk"kerststukjes te maken want ze konden me echt niet missen!! En dan moest ik ook nog kiezen wat ik voor stukje ging maken.
Voelde me zo klote en dan leuk iets maken kon ik gewoon niet en we kunnen je niet missen slaat natuurlijk nergens op en kiezen als je depressief bent is ook zo lastig. Ik sloeg er helemaal van op tilt.
Totdat er een andere AB-er me er wanhopig zag zitten zijn. Ze zei , kom ga mee even naar de centrale keuken van het ziekenhuis om nog iets te regelen voor het kerstdiner en als ze vragen wie je bent zeg ik gewoon dat je een stagiaire bent ( was bijna klaar als vpk en had zelf diverse stages in de psychiatrie gelopen en vond mezelf zo falen dat ik het zelf niet redde)

Ik kon haar wel zoenen!

keuzes maken is erg ingewikkeld als je ernstig depressief bent.

Het is erg fijn om regelmatig iets van je vrienden/kennisen te horen en kort even langs te komen en even over koetjes en kalfjes te praten. Even in stad een kop koffie drinken is meestal een hele opgave.
Gewoon iets even samen te doen zonder dat je daar ingewikkeld voor hoeft te denken is fijn.
Tijdens mijn laatste opname vond ik het fijn als we samen even verder werkte aan de puzzel die ik aan het maken waren.

Zeggen dat het wel goed kwam maakte me ook vaak nog ellendiger. Door de depressie was ik er stellig van overtuigd dat het ook nooit meer goed zou komen en voelde me daar weer schuldig over als een ander zei dat het wel goed kwam.
Wat helpt is dat je zegt dat je ziet dat de ander zich zo rot voelt ipv het te negeren.

Na mijn eerste depressie kwam ik in mijn werk ook mensen met een depressie tegen en lukte het me door mijn eigen ervaringen vaak om de juiste snaar te raken.

 

o ja en als vriend/vriendin hoef je de ander niet "beter"te maken.
Als er al proffesionele hulp is dan doen die dat als het goed is en als iemand geen hulp heeft is het belangrijk dat je er op aan dringt die wel te zoeken.

 

Een luisterend oor, begrip tonen er voor iemand zijn. Dat zijn denk de belangrijkste dingen.

Ik vond het juist fijn om (nadat er was gevraagd hoe het ging) over luchtige dingen te praten. Het weer, bijvoorbeeld.

Wat ik heel naar vond was mensen die maar bleven vertellen wat wel mooi en goed was.

Maar vraag het de persoon zelf...

 

Wat ik zelf (achteraf gezien) fijn vond toen ik een depressie had, was een arm om me heen. En begrip 'medeleven', maar geen medelijden. Dus niet teveel erin meegaan. Maar het ook niet wegwuiven. En het initiatief van anderen om dingen te ondernemen. Dat ze me zeg maar bij de hand namen en zeiden "kom, we gaan shoppen/terrasje/wandelen".

 

Ik lees hier ontzettend veel goede tips, die heel herkenbaar zijn. De schop-onder-de-kont is echt een no-go, net als de "ga eens sporten"... :x (Helemaal als dat advies gepaard gaat met een hele uitleg over endorfines. )

Ik vind het altijd fijn als mijn depressie er mag zijn, niet genegeerd wordt, maar er ook niet bovenmatig aandacht aan wordt besteedt. Ik vind het gezellig om bij mensen te zijn, zonder dat we het er over hebben, maar dat ze er wel van weten. In een groep vind ik het dan vooral fijn om er gewoon maar een beetje bij te zitten, zonder me te hoeven mengen in gesprekken, waarbij iedereen dat dan oke vindt. En met z'n tweeën gewoon gezellig theeleuten en kletsen, een filmpje kijken of samen een boek lezen. Er hoeft dan niet altijd gepraat te worden, maar ik geniet dan toch van het gezelschap. Depressieve mensen lopen namelijk het risico zichzelf te isoleren en eenzaam te worden, wat natuurlijk niet bevorderlijk is voor de depressie.

Bij mij helpt het wel als anderen mij meenemen om dingen te gaan ondernemen. Als ik echt niet wil, ben ik meestal nog wel in staat dat aan te geven, maar meestal vind ik het juist leuk als we eenmaal ergens zijn / bezig zijn en soms kan ik me er van te voren zelfs op verheugen! Ondank dat moeten anderen bij mij het initiatief nemen, want zelf bel ik niet om af te spreken, terwijl ik het heel fijn vind als anderen mij bellen om af te spreken. Voel je niet beledigd of verongelijkt over het feit dat het initiatief nooit vanuit mij komt. Dat ligt niet aan jou, het ligt aan mij. Als je in een vriendschap met een depressief persoon stapt, moet je je bij voorbaat voornemen dat je dat zonder negatieve gevoelens blijft accepteren. Als je weet dat dat je na verloop van tijd tegen gaat staan, kun je er beter niet aan beginnen.

Niks laten horen terwijl je gezegd hebt dat je dat zou doen is inderdaad zeer teleurstellend en aanleiding om extra verdrietig te worden. Doe dus geen beloftes, die je niet nakomt.

Is degene om wie het gaat ergens onder behandeling? Zo nee, dat zou ik wel aanraden. Zo ja, misschien heeft ze daar nog tips meegekregen over hoe anderen het best met haar depressie om kunnen gaan. Vraag er in ieder geval eens naar hoe zij wil dat je er mee om gaat. Wat vindt ze wel fijn en wat niet?

 

Logisch hoor, het is gewoon ook niet voor te stellen... Bij mij was écht m'n gevoel 'uit' . Ik wist dat ik een schat van een dochter had en dat ik van haar hield. Verstandelijk. Maar m'n gevoel? Dat zei niets. Dat was er niet. Heel akelig.
Je hebt dan bijna geen keus dan egoistisch te zijn, maar het is niet omdat je dat kan, maar juist omdat je niet anders kan dan dat... Jezelf overeind houden, gewoon 'leven' is al zo'n opgave.

En over mee op stap nemen: Begin niet te groot.. Een middagje de stad in klinkt leuk. Maar gewoon eventjes een kopje koffie buiten de deur en dan terug, kan al méér dan genoeg zijn.
Of even mee boodschappen doen. Net zoals anderen.. Maar wat mogelijk nu niet gaat. Of gewoon één winkel, 1 boodschapje.