Na twee prachtige meiden van 4 en 6 hadden we toch nog besloten om het nog een keer te proberen. Omdat ik geen eisprong heb, moesten we dus weer naar het zh. En na een aantal onderzoeken en gesprekken, ben ik begonnen met Clomid. Dat is op die manier ook bij onze meiden gelukt. En de eerste ronde was het raak! Wat een blijdschap. Met 8 weken een echo gehad, en we hebben je hartje zien knipperen. Wat een mooi moment is dat toch. Omdat we niet wilden dat onze meiden zouden "opvangen" dat ze een broertje of zusje zouden krijgen, hebben we het hen in een vroeg stadium (op 2e kerstdag) verteld. We hebben er natuurlijk echt een momentje van gemaakt. Ook verteld dat het babytje nog zo klein is, dus dat het ook nog mis kan gaan. Wat waren onze meiden blij!! Mijn buik groeide verschrikkelijk hard, dus het viel bijna niet meer te verbergen. Op mijn werk droeg ik wijde kleren, en in het weekend bij familie en vrienden pronkte ik met mijn groeiende buik. Ik was nog nooit zo zwanger geweest. In tegenstelling met de eerdere zwangerschappen was ik de hele dag misselijk. Maar hé, zolang je misselijk bent zit het goed, toch? Mijn vriend en ik gingen samen naar de twaalf weken echo. En daar kwam de klap. Het kindje was waarschijnlijk vlak na de eerste echo (8weken) gestopt met groeien. Geen hartje meer te zien. Ik zei nog tegen die dame dat dat echt niet kon, want ik ben hartstikke zwanger. Kijk mijn buik dan! En ik ben nog steeds zo misselijk. Mijn lichaam wilde het blijkbaar nog niet opgeven, want dat was nog zwanger. Ik was zo verdrietig. En teleurgesteld in mezelf. Omdat ik gewoon helemaal geen voorgevoel heb gehad. Ik was gewoon nog zo zwanger! Thuis hebben we het tegen de meiden verteld, de jongste was ontroostbaar, en de oudste reageerde heel anders. die werd stil en ging een boekje lezen. De volgende dag naar het ziekenhuis, om te kijken hoe nu verder. De dag daarna kon ik terugkomen voor een curretage onder volledige narcose. En nu ben ik 6 dagen verder na de verschrikkelijke echo en voel ik me zo verschrikkelijk leeg en verdrietig. Ik ben weer aan het werk, want dan heb ik in ieder geval een beetje afleiding. Maar man, wat voel ik me rot! De tijd heelt alle wonden, en ja ik weet dat de natuur het niet zomaar afstoot. 1 op de 5 zwangerschappen wordt een miskraam. En ik heb gewoon "de pech" dat het ons twee keer gebeurt (eerste zwangerschap voor de meiden was ook een miskraam met 8 weken). Maar nu voel ik me ook nog in de maling genomen door mijn eigen lichaam.
Wat naar zeg en zeker omdat je lichaam door ging met zwanger zijn. Veel sterkte de komende tijd, verdriet gewoon toestaan dat mag echt. Blijf ook met je meiden praten, wie weet willen ze er nog iets over kwijt tzt.
Ja, precies. We blijven met de meiden praten. Maar heel luchtig. De jongste zei vanmorgen: ik heb een heel klein sterretje gezien. Ik denk dat dat de baby was. Ik zei: ik denk het ook. (slik) En met de oudste heb ik 's avonds nog bedgesprekjes. Dan ga ik even bij haar liggen en kletsen we de dag door. Dan praat ze makkelijker dan als we met z'n allen zijn. Het is gewoon nu zo'n verschrikkelijk oneerlijk en leeg gevoel.
Oh wat begrijp ik goed hoe jij je nu moet voelen. Ik voelde mij ook zo leeg na mijn 2de miskraam. Toen heb ik ook een curettage gehad. Ik wens je heel veel sterkte toe de komende tijd. Liefs