Met 7 weken een mooi kloppend hartje te zien en met 9 weken helemaal niets meer. Uit een soort overleving maar meteen de dingen regelen die geregeld moesten worden, curretage en daarna weer gaan werken. Zorgen dat ik er weer goed uit zag en dat alles goed ging. Obsessief bezig zijn met de zwangerschaptesten en ovulatietesten. Nu bijna 5 weken later komt het verdriet.. Mn cyclus is ontregeld en is er niets meer om achter te schuilen. Geen nieuwe zwangerschap maar het verdriet. In mn tuin ligt het weefsel begraven met een mooie plant erop van ons kindje. Ons kindje dat in juni geboren zou worden. Voel me zo verdrietig en zo leeg. Het spijt me zo dat ik je zo in de steek heb gelaten. Ik heb al twee prachtige kinderen en mag ws dan ook niet klagen. Er zijn vrouwen die slechter treffen. Maar het doet heel veel pijn. Voor sommige een stuk weefsel, voor mij een toekomstig kindje. Lief kindje.. Het spijt me! Blijf je voor altijd bij me?
Natuurlijk mag je 'klagen'. Verlies is verlies en verdriet is verdriet. Of je nou 10 kinderen hebt of geen een....elk kindje is waardevol. Heel veel sterkte
Tuurlijk is er verdriet, en het gemis. Hoe pril ook, het is toch jullie kindje. Heel veel sterkte en een dikke knuffel!