Denk dat iedereen wel eens momenten heeft dat je je kids liever achter het behang plakt! Ik heb ook wel eens in een boze bui gedacht, waar ben ik toch aan begonnen. Maar dat houdt niet in dat ik ze kwijt wil en niet van ze hou. Maar op dat moment zit je gewoon ff met je handen in het haar. Zijn best meerdere moeders die ooit zulke gedachten hadden of hebben. Is niks om je voor te schamen meid! Maar hoe oud je kids ook zijn, kopzorgen blijf je altijd houden.
Moeder zijn is voor mij: Het allermooiste wonder wat mij ooit is overkomen. Tuurlijk baal ik ook als hij ziek is en ik overuren draai met de was en poetsen en zn driftbuien, niet willen eten, slapeloze nachten en al wat al eerder is genoemd, maar nooit heb ik de gedachte gehad had ik je maar nooit gehad.... Ik ben superverliefd op mijn zoon en dat wordt elke dag alleen maar meer
Nou ik heb ook mijn zeeeeer drukke momenten hoor... maar nog nooit heb ik gedacht "was ik er maar nooit aan begonnen" Mijn kinderen zijn voor mij de hele wereld... Maar dat het soms druk en hectisch kan zijn spreek ik echt niet tegen hoor
moeder zijn is voor mij wel het einde van je onbezorgde leven. Vanaf dat ik de eerste positieve test in handen had, denk ik al, zou het wel goed gaan, voelt ze zich oke, en dat blijft. Ik hoop altijd maar dat het haar goed gaat en ben bezorgd als het niet goed gaat. Maar het is ook zo geweldig om zoveel liefde te voelen voor zo'n klein mensje. En dat het zo mooi is om die glimlach te zien als je bij haar bedje staat. Of als je hoort: mama lief, of love you mama.
Als ik aan mijn moederschap denk, dan denk ik aan "echte en onvoorwaardelijke liefde". Dat ik echt mijn leven zou kunnen geven, zonder enige twijfel, zonder angst voor de dood. Moederschap is tevens de grootste verantwoordelijkheid die ik ooit zal hebben, wat ik soms heel eng vind en moeilijk. En ik wil de beste moeder voor mijn kinderen zijn, dus vraag ik elke dag het onmogelijke van mezelf. Dus daar komt soms ook frustratie uit voort... Maar ben zijn we gezegend dat we dit mogen meemaken!
Ik heb het ooit eens eerder verkondigd hier en toen ging iedereen op de kast, maar als ik het heel objectief bekijk vind ik het moederschap vakar zwaar en moeilijk ed dan leuk. Het leuke eraan is als ze lachen of gek doen of je een zoen komen geven etc maar voor de rest is het heeel veel geduld hebben met dram/drein/zeikbui nr 100045,veel poep,plas,spuug etc, altijd paraat staan etc. Je eigen leven toch voor een gedeelde op stop zetten, je relatie die erdoor veranderd en minder tijd voor elkaar.
maar heb je zelf dan een idee hoe je het allemaal een positievere draai kan geven?? Ik ben zelf verre van piet positief, maar ik zie het moederschap toch echt als iets geweldigs met een paar mindere puntjes.
Nee, echt niet! Ik heb het liefste kind van de wereld haha. Ze spuugt nooit, is altijd beleefd en lief, vermaakt zichzelf prima, is knuffelig, leert goed en gaat altijd netjes slapen vanaf 19u00 tot 08u00 Dus nee, ik denk noooooit was ik hier maar niet aan begonnen
Ik herken me wel in je verhaal pnirmal. Ik heb vooral vaak in het begin gedacht was ik er maar niet aan begonnen. Maar ons fijne leventje is ook z,n beetje ingestort na het krijgen van me zoontje en dan denk ik soms wel zou dat allemaal niet gebeurd zijn als ik nooit zwanger was geworden??/ En dan voel ik me heel schuldig dat ik zo denk. Het eerste jaar van sem was een hel voor mij maar komt niet zozeer door me zoontje maar door alles eromheen je weet wel wat ik bedoel. Maar ja als ik zijn lieve snoetje zie denk ik ook vaak van het is het ook allemaal wel waard en hou zoveel van dat kleine ventje sterkte meid! Komt allemaal goed...
Naja kijk, ik wilde nooit kinderen maar toen raakte ik toch onverwachts zwanger en kon ik het niet over mijn hart verkrijgen abortus te laten doen. Dus ben er toen wel voor gegaan maar het was op DAT moment kiezen uit 2 kwaden; kinderen wilde ik niet, maar abortus ook niet. Kwam uit een slechte tijd met depressies en mishandelde ex etc. Dus al met al niet een te beste start. Die kleine huilde de eerste maanden enorm veel en nu is het een ontzettend pittig ventje die echt dagelijks kan bloedzuigen. Dus ik doe mijn uiterste best om het moederschap te aanvaarden en die kleine zo goed mogelijk te verzorgen, wat ik ook echt wel doe. En ik hou ook zielsveel van hem etc etc, maar soms vind ik het nog wel eens moeilijk te accepteren dat mijn leven zo (in eerste instantie ongewild) veranderd is. Daarbij zit ik zelf nog niet altijd heel geweldig in mijn vel en is mijn relatie ook lang niet altijd stabiel door de hoeveelheid gebeurtenissen de afgelopen jaren. Dus wellicht dat dit alles er wel mee te maken heeft dat voor mij het moederschap niet je-van-het is.
jeetje, nou ik snap wel dat het je dan zwaar valt soms. Heb je hier hulp bij??? Het lijkt mij moeilijk om zoiets in je eentje te doen???
Het moederschap is voor mij het beste wat me ooit is overkomen. Het overdonderende gevoel van: Voor je ga ik de rest van mijn leven zorgen, voor jou heb ik alles over! Het mogen ervaren van onvoorwaardelijke liefde, liefde die je soms doet huilen van geluk. Het 's avonds nog even opnieuw instoppen, aai en een kus geven en dan dat geluidje horen wat alleen kindjes kunnen maken als ze slapen... Het stiekem, heel voorzichtig uit hun wiegje tillen na een dag werken, puur alleen om even lichaamscontact te hebben, de geur op te snuiven. Alleen het idee dat dit kleine meisje uit liefde is voortgekomen door papa en mama. En tja....soms denk ik ook wel eens: waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Maar ik zou dit nooit gemist willen hebben. Als ik soms verhalen lees, zoals die bijvoorbeeld van draak86, dan kan ik daar heel verdrietig van worden. En al helemaal als je termen gebruikt als: bloedzuigen, moederschap te aanvaarden. Er waren ook nog andere opties dan alleen abortus. Je hebt voor je kind gekozen en daarmee een verplichting aangegaan om je kind een liefdevol en onbezorgde jeugd te geven... Sorry als ik je kwets, maar zo zie ik het....
Nee momenteel niet nee. Mijn ma haalt die kleine met regelmaat eens op om mij lucht te geven (1id 2 weken ofzo). Maar ik had na de geboort aan de bel moeten trekken... Ik had een spoedks gehad, die kleine (en ik) bleken een b-streptotcoc infectie te hebben en hij heeft een paar dagen kantje boord gelegen. Uiteindelijk toch goedgekomen. Maar ik was de eerste maanden zeer depressief, wilde die kleine eigenlijk niet, kon alleen janken, zelfs dingen gedacht die ik hier niet neerzet. Wat een hell. TOEN had ik aan de bel moeten trekken, had waarschijnlijk gewoon een pnd. Maar goed, nu gaat het aardig hoor. En denk dat als je bijna 3 jaar later aankomt met 'ik denk een pnd te hebben (of misschien wel gewonen depressie weet ik het) dat ze wel een beetje staan te kijken van '' een beetje laat denk je niet'' haha.
Moederschap is voor mij zelden maar echt zwaar. Alleen wanneer ze allebei heel ziek zijn, laatst 2x allebei tegelijk in het ziekenhuis gelegen. Of wanneer ik heel ziek ben. Verder vind ik het allemaal wel meevallen en zou ik best 10 kinderen willen (bij wijze van spreken). En zelfs als ik zo bezorgd ben en ze zo ziek zijn ik ren tussen de was, de poep en de kots. En ik dan op die dag toch dat ene glimlachje bij ze zie. Of die ene dikke knuffel van ze krijg omdat ze zich bij mama en papa op hun best voelen. Dan is dat het allemaal meer dan waard. Zij zijn echt mijn alles en ook alle niet leuke dingen doe ik met veel liefde en ik wist dat die er bij hoorden toen ik bedacht zwanger te willen worden.
En dat doe ik ook, met hart en ziel, maar betekend niet dat IK het heel moeilijk vind. Daar heeft die kleine niet onder te leiden, zo gogum ben ik nog wel. Het is MIJN probleem,niet de zijne. Daarbij, denk je dat ik ervoor gekozen heb me zo te voelen?
Ik denk dat het nooit te laat is. Je hebt nu niet alleen "last" van hoe het allemaal gegaan is, maar ook van hoe je toen dacht. Ik denk dat het toch verstandig is om eens aan de bel te trekken bij de HA ofzo en het hele verhaal uitleggen. Zo kun je misschien ook de gevoelens verwerken die je toen gehad hebt.
' Ik denk dat je wel gelijk hebt. Ik zit er ook gewoon mee omdat ik me er schuldig over voel, over wat ik toen heb gedacht. Al weet ik dat schuldgevoel niet op zijn plaats is in deze situatie. Ben sowieso trots op mezelf dat ik zo hard heb weten te boksen om EN mezelf een beetje op de rit te helpen EN nog fatsoenlijk voor die kleine te zorgen. En dat het misschien niet is zoals anderen vinden dat het moet zijn, tja daar kan ik niets aan doen. Ik moet roeien met de riemen die ik heb. En hij komt niets tekort.
denk dat je er een beetje te makkelijk over praat. Je kan er pas over oordelen als je jezelf zo voelt vind ik. Ik loeef voor me kind en hou zielsveel van hem maar ook ik denk wel eens zoals draak. Alleen bij ons was het kindje wel gepland maar er zijn zoveel dingen om ons heen gebeurd waarbij ik de zorg voor de kleine vaak echt heel zwaar vind. Maar ja net zoals draak ga je er toch maar voor en lijd die kleine echt niet onder hoe ik me voel.