mooie tekst TS! ik had eigenlijk alleen bij de 2e zoiets van "oja sh*t krijgen we deze hele riedel weer" (flesjes uitkoken,er uit snachts voor de flesjes,krampjes,dat gezeul met zo`n baby) na een halfjaar kon ik pas echt zeggen dat ze echt iets toe voegde aan ons leven. klinkt hard,had zeker geen postnatale depressie ofzo want ik hield vanaf dag 1 van haar maar vond het eigenlijk gewoon vermoeiend en lastig eigenlijk vind ik ook het eerste jaar niet zo leuk,zodra ze echt zelfstandig worden vind ik het geweldig! ik ben gewoon niet zo`n tut moeder denk ik....
Lenn is 14 maanden maar slaapt nog steeds niet door... meestal wordt hij 1 keer per nacht wakker.. De ene keer moet ik 3x heen, de andere keer is instoppen voldoende.. De nachten dat hij sinds 8 maanden heeft doorgeslapen kan ik op 1 hand tellen.. Rond 6 uur staat hij vrolijk in bed te springen en is hij uitgeslapen.. 8 weken lang heeft hij overdag nauwelijks geslapen en ja ik was doodop.. Medisch was er niks aan de hand, maar toch heb ik via de ha en CB om hulp gevraagd.. Ik trok het echt NIET meer.. Van de één op andere dag is hij weer gaan slapen en sindsdien slaapt hij 2x 1.5 uur.. Driftbuien tot en met op het moment.. Poepluiers tot aan zijn nek, huilen huilen huilen als er weer een tandje of kiesje door komt.. En ik heb in de tijd dat hij weinig/niet sliep echt wel eens gedacht, waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen.. En ik ben ook wel eens met een kwaaie kop naar beneden gelopen om een sigaret te roken.. maar binnen twee tellen stond ik ook weer boven, verteerd door schuldgevoel.. Hij kon er immers niets aan doen.. MAAR ik geniet volop van mijn mannetje.. Zeker als hij een kusje of knuffel komt brengen.. De lachjes, de ondeugende oogjes die je aan kijken.. De liefde die je voelt als je voor het slapen gaan nog even bij hem kijkt, hoe vredig en lief hij in zijn bedje ligt.. hoe vrolijk hij is als je na het slaapje zijn kamertje binnen komt.. hoe hard hij op je af komt rennen na een dagje bij oma, duidelijk uitstralend dat hij je gemist heeft en blij is je weer te zien.. de liefde die je voelt als je alleen al naar hem kijkt.. En dit alles maakt een klein mannetje bij me los.. Nee, moederschap is niet makkelijk.. Verre van zelfs.. En helaas word je hier niet op voorbereid.. Zodra je verteld dat je zwanger bent, barsten de positieve verhalen los.. maar niemand heeft mij verteld hoe het echt kan gaan..
Nee hoor, je staat dan langs de zijlijn en kan alleen maar toekijken. Kinderen gaan inderdaad hun eigen weg (en terecht natuurlijk) maar bij zoiets weet je pas écht wat machteloos zijn inhoud
Ik ga nu iets zeggen waar ik gegarandeerd veel commentaar op ga krijgen.... Ik heb nooit een huilbaby gehad maar er zijn dagen bij geweest dat hij echt alleen maar huilde.... Ik kan me voorstellen (niet de goede bewoording maar weet even geen andere) dat er mamas zijn die uit onmacht handelen om het kind gewoon maar stil te krijgen, omdat ze het gehuil/gejank niet meer kunnen horen. Ik heb zo'n moment gehad toen hij 2 dagen alleen maar huilde. Gelukkig was ik moeders genoeg om de buurvrouw te roepen en haar mijn zoon in haar handen te duwen en gewoon even zelf een potje te janken....... Ik praat het niet goed, absoluut niet, maar ik kan me in ze verplaatsen..... nogmaals nooit is zulk gedrag dat je je kind wat aandoet goed te praten.....
Ik wil best eerlijk zijn maar heb serieus nog nooit gedacht 'waar zijn we aan begonnen'. We zijn stapelverliefd op ons meisje en ja het is niet altijd vrolijk en gezellig maar ik zou niet anders willen, gelukkig
nou daar ben ik het helemaal mee eens hoor,ik heb dat ook gehad,terwijl ik niets te klagen heb gehad. misschien een stom voorbeeld,er zijn mensen die een hond nemen en zich daar volop op storten,het beestje overal mee naar toe nemen,ze mogen in bed slapen en beschouwen het als hun kinderen,maar je hebt ook mensen die een hond nemen en ondanks dat ze er helemaal blij mee zijn `s avonds geen zin hebben om hem weeeer uit te laten, dat doen ze dan wel uiteraard,maar met minder enthousiasme. en neeeej begin nou niet gelijk allemaal met " je kan een kind niet met een huisdier vergelijken" maar ik bedoel dat iedereen er anders in staat.
Denk dat iedereen er zijn/haar eigen manier manier mee omgaat en Ja hoor, hij of zij krijgt dan wel een zware kluif aan mij... Ik snap eigenlijk ook niet zo goed wat je mij nu probeert te zeggen.. Dat sommige kinderen ontsporen dat weten we allemaal. Heel vervelend, maar dat neemt niet weg dat ik nu gewoon heel erg geniet van het moederschap. Natuurlijk kunnen je kinderen drugsverslaafd, drankverslaafd, sexverslaafd, ongelukkig in de liefde, winkeldieven, prostituee, gezelschapsheer/dame worden of andere rare praktijken gaan uitvoeren in hun leven. Maar is niet iets waar ik dagelijks vanuit ga. Of had ik mijn gedichtje moeten afsluiten met: en als je gaat slikken en spuiten, dan stuur ik je naar buiten.. ?
Luckey: Ik ben het met je eens hoor! Hier dus wel een huilbaby gehad en gelukkig nooit neigingen gehad maar ik kan me het inderdaad wel voorstellen ja. Toen wij na 4 maanden helemaal op en radeloos bij de KA aan tafel zaten wilden ze hem opnemen. En waarom? Zodat wij even op adem konden komen. Ook i.v.m met ouders die dus inderdaad hun kinderen mogelijk wat zouden kunnen 'aandoen'. Wij moesten er niet aan denken om onze man daar te laten, hoe OP we ook waren maar er waren mensen in onze omgeving die zeiden er wel voor gekozen te hebben. En ja, daar kan ik me ook in vinden. Maar waar jij voor gekozen hebt is toch prima Ik heb onze zoon ook weleens gewoon in zijn bedje gelegd en ben onder gaan zitten met de tv wat harder aan.. tja..
Ik vind moederschap heerlijk, je eigen ego opzij zetten voor een ander wezen wat je kan helpen groeien naar volwassenheid. Niet eerst aan jezelf denken maar eerst aan een ander, alles opzij zetten uit liefde voor je kleintje en nog niet erg vinden ook. Natuurlijk kan het soms zwaar zijn omdat je onzeker bent, bezorgd e.d. en soms kan het ook heel zwaar zijn maar het is ook het meest belonende "werk" wat er is. Straks is er weer tijd zat voor mama, nu gaan de kindjes even voor en vind dat het beste gevoel in de wereld.. juist die "selflessless" (kan even niet op beter woord komen haha)
Nee hoor geen commentaar.. Goed toch hoe je gehandeld hebt? Hier zoals ik eerder al zei, ook wel eens met een kwaaie kop naar beneden gegaan terwijl Lenn lag te krijsen.. Ter uitleg: Lenn was absoluut geen huilbaby, maar heeft 8 weken lang (vanaf dat ie 8 maanden was ongeveer) alleen maar gehuild als ik hem naar bed bracht.. Dit was alleen overdag, 's avonds was er niks aan de hand. Niks werkte meer, wilde ook niet beneden op schoot in slaap vallen.. Gewoon niet toegeven aan de slaap (of extreme verlatingsangst?) Uiteindelijk viel hij wel in slaap, omdat hij zich zo ontzettend moe huilde.. Na 8 weken was het eindelijk over en mijn hemel, ik was bek en bekaf.. 8 weken lang heb ik hem in slaap gesust op mijn arm.. 3x ben ik beneden gaan zitten omdat ik het gehuil niet meer kon horen.. werd er echt gek van (sorry maar zo was het nu eenmaal).. heb geen moment gehad dat ik iemand moest bellen om hem even over te nemen, op één of andere manier lukte het me wel zelf.. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat een ander dat 'niet kan'.. het had bij ook niet langer moeten duren denk ik..
Mijn zoontje is morgen pas 12 weken dus weet ik niet echt of ik al een mening mag geven. We hebben een moeilijke start gehad. een hele zware bevalling waardoor hij een week in het ziekenhuis moest blijven. dat is al niet de fantasie die je tijdens de zwangerschap hebt. Daarna is hij met 6 weken opgenomen omdat hij al zijn voedingen er uit spuugde en is toe geopereerd en weer een week 24 uur per dag in het ziekenhuis geweest. het vreet zoveel energie om je zoveel zorgen te maken. ik ga volgende week weer werken , maar heb totaal niet het idee dat ik al opgeladen ben na de bevalling. Ik geniet wel met volle teugen van hem en de liefde die je voor zo'n kleintje voelt is enorm. Ik kan zo trots op hem zijn als hij zo stoer is dat hij niet huilt tijdens de zoveelste keer bloedprikken, maar moet ook nog erg wennen aan mijn nieuwe rol. Het komt er gewoon op neer dat de mooie verhalen die je van iedereen hoort niet volkomen kloppen.niemand die tegen je zegt het is ook vermoeiend. Maar stiekem hebben we het nu al soms over een 2e gewoon omdat het zo ongelooflijk mooi is zo'n mensje wat helemaal uit liefde is gemaakt.
Ik denk dat je hier een goed punt hebt. Wat jij omschrijft, dat jezelf opzij zetten voor een ander.. Daar is de ene beter in dan de andere. Ik heb daar moeite mee namelijk. En dan is het een stuk zwaarder. Daarbij voel ik het niet als 'belonend werk'. Is ook maar net hoe je het zelf ervaart. Wat ik zelf ook lastig vind is dat je je vrijheid kwijt bent. En ik heb daar in alle aspecten in mijn leven erg veel behoefte aan, vrijheid. In een baan, in relaties, in mijn huis/omgeving etc. En dat heb je niet als je een kind hebt. Dat vind ik soms lastig en het benauwd me flink af en toe. Het heeft denk ik heel erg te maken met wat je karakter is hoe 'makkelijk' of 'moeilijk' je je rol als moeder vindt.
Het moederschap vind ik onverwacht leuk en heel mooi!. Na een, voor mij moeilijke start met een zware depressie na de geboorte van mijn dochter en veel relatie perikelen, krijg ik nu terug wat ik voor en met mijn dochter doe. En dat kan op heel onverwachte manieren Ik kan zo heerlijk genieten als ze weer eens lekker eigenwijs is, want dat heeft ze echt van beide ouders! Ook van haar gedrein als ze nog een koekje wil kan ik, stiekem, ook genieten. We hebben duidelijke grenzen voor haar, en ze zoekt die dan ook vrolijk op! Mijn dochter kan heerlijk tegen me aan kruipen als we weer een boekje samen lezen, en ze kan ook heerlijk ravotten met haar vader. Ze heeft een geweldige lach, en erg sprekende ogen. Ja, ik geniet van het moederschap, met volle teugen. Maar ook ik ben een mens en pak ook mijn eigen momenten, waar ik ook van geniet. Mijn dochter gaat 1 avond en dag naar mijn ouders elke week, het is gewoon genieten als ze vol enthousiasme klaarstaat om daarnaartoe te gaan, ook daar geniet ik van. En wanneer ze weer thuiskomt is dat weer net zoveel genieten. Ik weet dat het dadelijk nog drukker gaat worden, maar ik weet dat het genieten blijft. Ook van de minder leuke dingen, want ik probeer maar zo te denken: alles gaat voorbij, nog even doorzetten (laatste loodjes zwangerschap en wennen aan de nieuwe baby) en we kunnen weer lachen en genieten.
ik ken dat ook wel, mijn zoontje heeft vast gezeten tijdens de persfase van mijn bevalling en is met grof geweld ter wereld gekomen, gevolg.... een kant van zn schouders en nek deden heel erg zeer, 3 dagen lang alleen maar over gegeven en 2 maanden hele erge reflux..... gevolg daarvan... huilen huilen huilen.... en voor t eerst in mijn leven (want ik vond het altijd zeer zeer belachelijk als iemand agressieve gevoelens had naar zijn baby) snapte ik hoe iemand zo ver kon komen......... ik was gelukkig ook sterkt genoeg om mijn vriend/schoonmoeder/moeder te bellen...... dat ik niet meer kon... en ik heb hem soms gewoon echt even boven neer gelegd met de deur dicht en beneden muziek aan omdat ik er gewoon echt niet meer tegen kon..... ik ben van mezelf heeeel erg zachtaardig en doe nog geen vlieg kwaad..... maar continu gehuil van je baby kan je echt vreselijk tot wanhoop drijven... juist omdat het je baby is en je er niet voor kan afsluiten, in combinatie met een net bevallen lichaam en alle hormonen die nog dwars zitten... DRAMA ik denk dat het vooral ouders zijn die dit nooiit hebben mee gemaakt hier over zullen oordelen....... maar het is juist ook fijn als toekomstige ouders dit lezen..... en zon moment krijgen als de baby er is en dan denken, hee dit komt wel vaker voor en ik ben niet gek.... ik moet gewoon nu om hulp vragen! ik denk dus dat het alleen maar goed is als meer mensen met zon verhaal naar buiten komen
karakter of opvoeding ik ben zo opgevoed en mijn moeder dacht er ook zo over, ik heb hiervoor erg "ego" geleefd, lange tijd single altijd doen wat ik zelf wil veel met mezelf (en mijn chronische ziekte) bezig geweest en toen dacht ik dat ik gelukkig was maar dat was zo oppervlakkig en zonder diepgang ja ik kon doen wat ik wilde maar of het nu echt iets waar ik naar terugkijk als ik 80 ben nee, als ik 80 ben kijk ik meer terug naar de belangrijke en diepere dingen in het leven, niet hoe ik vrij was zonder kinderen maar hoe kinderen mijn leven hebben verrijkt. Mijn arts zegt ook, kinderen zijn het beste medicijn voor je, ze laten je zien wat echt belangrijk is en je bent minder met jezelf bezig (en daardoor voel je je vaak beter als dat je heel de tijd denkt aan al je pijntjes e.d.) dat geldt zeker voor mij.. Leven is zoveel mooier en heeft meer betekenis als je die lieve koppies aankijkt en weet waarvoor je alles doet!
hier ben ik het niet helemaal mee eens.. je zegt : niet eerst aan jezelf denken maar eerst aan een ander, (je kinderen) bedoel je er vast mee? als jij jezelf altijd maar aan de zijlijn schuift dan heeft dat zn wisselwerking op je kinderen... je komt zelf nergens meer aan toe en dat gaat je opbreken op een bepaald moment... je kinderen hebben niks aan een moeder die half overspannen word... dus ik denk ook aan mezelf hoor! op die manier kan ik me bijladen en een goede moeder zijn en blijven voor mijn dochters... ik doel dan op bv eens lekker uit je dak gaan in het weekend, weekendje weg met je man of vriendinnen... saunaatje pakken... en dan zonder kids.... zal vast niet voor elke moeder gelden maar voor mij wel! ken ook moeders met 5 kids en die draaien echt nergens hun hand voor om... vind dat heel knap! ik vind het soms behoorlijk pittig en een echte uitdaging om 2 kleintjes groot te brengen hoor... ben dan blij als ik eens een dagje voor mezelf heb....