Mijn ouders zijn ook zo, alles voor het gezin, maar ik ben toch echt ff wat anders in elkaar gezet. Verder kan ik me erg vinden in maja82 haar posts, ik denk er ongeveer hetzelfde over.
dat is wel mooi verwoord! vooral dat laatste dan weet je waarvoor je het allemaal doet he! als je er goed over nadenkt is het echt een wonder dat er uit een vrouw zo'n kindje kan komen....
sterre@ het heeft geen zin mensen hierop te wijzen. dat is nu precies een reactie van mensen die ik bedoelde in mijn stukje. ze weten het allemaal zooooo goed. ik zou dit doen ik zou dat doen, aan mij zou hij een slechte hebben. we zullen zien over een jaar of 12 denk ik dan. hopelijk hoef je nooit mee te maken wat sommige mee moeten maken met hun kinderen. en nee het ligt niet aan de opvoeding alleen luna. het ligt aan veeeeeeeeeeeeeeeel en veel meer. ik weet er helaas alles van. al mijn opvoeding al de therapieén, al de klinieken en speciale scholen ten spijt. onze middelste is losgeslagen. je wilt niet weten wat en hoeveel wij al gedaan hebben voor hem en hoevaak je keihard de grond in gestampt wordt. je wilt niet weten hoe machteloos ik me voel en hoe verschrikkelijk veel pijn het doet. je wilt niet weten hoe een levensbedreigende burnout voelt die je er uiteindelijk aan overhoudt. maar toch hou ik en ziels zielsveel van hem en toch zal ik hem nooit aan zijn lot over laten. had ik het me allemaal heel anders voorsteld toen ik er jaren geleden aan begon JA. had ik illusies over hoe ik het allemaal zou doen, JA. ben ik op mijn bek gegaan daarmee, JA. ( en voor de goede orde, hij en wij als ouders, hebben al 12 jaar hulp van meerdere kanten instellingen en psygologen en elke andere therapeut die je maar kunt voorstellen,dus daar ontbreekt het niet aan)
dat is idd machteloos staan... ik was zelf een losgeslagen tiener met alle gevolgen van dien.... het ligt niet alleen aan de opvoeding maar ook aan de vrienden, de school... en vooral de vrienden kunnen een grote rol spelen.... ook als je kind niet meer met zn ouders kan praten omdat er altijd een conflict door ontstaat, dan word je vervreemd van elkaar en een tiener wil zich ertegen verzetten... als het zover is gekomen mag je je hart vasthouden! ik hoop dat mijn dochters zich altijd vrij voelen om met elk ding bij me te komen en dat ze weten dat ik er altijd voor ze ben.... heb zelf hele rottige periodes mee gemaakt, ben met mn 17e uit huis gezet door mijn moeder en vanaf dat moment mocht ik alles zelf doen zei ze... ik kwam er ook echt niet meer in! en daar sta je dan, weet nog niks van het leven op jezelf en dan moet je dat maar gaan uitvinden.... mijn school heeft eronder geleden wat dus gevolgen had voor mijn toekomst... heb ik wel zelf gedaan natuurlijk... het lijt me vreselijk zoiets mee te maken als moeder zijnde... maar toch denk ik dat er dan heel wat mis is gegaan tussen jou en je kind! dat doe ik dus helemaal anders met mijn dochters! moge god ze behoeden....
Ik heb niet alle reacties gelezen. Maar @Draak ik vind het knap dat je hier je gevoelens zo neerzet! Waarom moet iemand misselijk ervan worden? Ik geloof nooit dat we hier allemaal moraalridders zijn die nooooooit zo gedacht hebben of gevoeld hebben dat het gewoon soms k*t is als je kindje huilt en jij moe bent en je op wil laden maar je kindje niet wil slapen!! (even als voorbeeld he) En bloedzuiger vind ik geen rare benaming, mijn neefje is nu 5 maar toen hij ongeveer 2 á 3 jaar was, kon het echt een lastig kind zijn, ik had echt medelijden met mn zus af en toe. @blub ik herken je verhaal alleen dan van mijn oudes en mijn zus die hebben heel wat te stellen gehad vroeger en ik snapte nooit dat mijn ouders al die moeite deden voor haar terwijl ze hen de grond in trapte en dat ze de deur open hielden.....tot ik ZELF moeder werd! Ik zei het laatst tegen mijn moeder: Mam, nu begrijp ik je pas, nu ik zelf moeder ben. Dat zegt genoeg denk ik
nee mora er is niet heel wat mis gegaan in dat opzicht zoals jij het bedoeld tussen mij en mijn kind. mijn zoon heeft een aantal handicaps waardoor hij oa veel moeilijker is in de omgang. en hij overziet bepaalde dingen niet.en zijn iq is op het randje van zwakbegaafd heb ik inmiddels ook begrepen. daarbij neemt hij me kwalijk dat hij in een mkd gezeten heeft toen ik half dood lag met een levensbedreigende burnout omdat ik 8 jaar 21 uur met hem bezig was en nog een autistisch kind had. elk orgaan in mijn lichaam was onstoken tot mijn bloed aantoe. iemand met ene minder sterk spyge was allang dood geweest zei de psyg toen. ik heb 2 jaar lang op bed gelegen met een batterij aan medicatie. in dat mkd hebben ze hem regelmatig opgesloten en honger laten lijden en vanaf toen hij terug thuis kwam is het geesacaleerd. maar daar kwamen we pas 2 jaar later achter ( wat het mkd gedaan heeft) vanaf dat moment verwijt hij mij deze dingen, terwijl ik mijn uiterste best ook toen voor hem gedaan heb voor zover ik van dingen afwist. affijn, zo zijn er veel meer dingen gebeurd die ik niet ga opschrijven omdat het weinig zin heeft omdat je zoiets eerst moet meemaken voordat je het echt kunt begrijpen en de meeste mensen dit hopelijk nooit mee hoeven te maken. over de verstandhouding tussen mijn zoon en mij op dit moment. ik ben degene waar hij zich het meeste tegen afzet maar ook degene waar hij uiteindelijk het meeste mee praat en het meeste vertrouwd. maar ik ben niet degene die hem in mijn eentje groot gaat krijgen daar ben ik inmiddels wel achter. zijn problemen psygisch en door zijn eigen pubergedrag zijn te groot.( je hebt misschien in het andere topic over zwakbegaafdheid ook al weleens iets gelezen van mijn hand over hem) affijn we hebben gister weer een zwaar gesprek gehad met weer een nieuwe hulpverleners instanties. de tel daarvan ben ik inmiddels kwijt. we gaan kijken wat de mogelijkheden zijn van zelfstandigwonen kamertraining voor dit soort kinderen, want alleen gaan wij hem niet groot krijgen. en ik ben bang dat hij uiteindelijk niet alleen dreigt weg te lopen maar het ook doet of erger als je snapt wat ik bedoel. mijn zoon aanvaard geen gezag en kan geen onderscheid maken tussen een kind en een volwassenen. hij denkt nu hij puber is dat hijzelf kan bepalen wat hij doet en dat niemand aar eits over ter zeggen heeft. zijn standaard uitspraak is "het is mijn leven en ik bepaal wat ik daarmee doe" het kost dagelijks veel energie om hem ervan te overtuigend at hij zover nog lang niet is. toch bedankt voor je begrip mona dat betekend veel voor me. je voelt jezelf tochal zo een ontzettende mislukkeling soms. alayaah ook jij bedankt. en inderdaad het is en blijft ej kind hoeveel pijn hij je ook doet. jij hebt hem op de wereld gezet en bent verantwoordelijk voor hem. tot je er ( net als in mijn geval letterlijk bij neervalt) inmiddels heb ik moeten aanvaarden dat ik nooit meer helemaal zal genezen. de prijs die ik betaal. maar nooooooit zal ik hem in de steek laten. en altijd zal ik zielsveel van hem blijven houden.
@blub mijn moeder heeft mn zus dan niet gebaart we zijn geadopteerd, maar ik geloof wel dat de adoptie soms een teleurstelling voor hen is geweest. (maar mijn moeder zal mijn zus ook nooit los kunnen laten wat ze ook flikt en dat is een hoop geweest) Mijn vriend heeft dat wel eens gevraagd aan mijn vader en die gaf dat ook toe en dat snap ik wel. Zoals andere mensen hier gefrustreerd en kwaad worden als mensen 'makkelijk' praten over vruchtbaarheisbehandelingen e.d kan ik heel kwaad worden van iedereen die maar roept dat je ook een kind kan adopteren of laten adopteren! Alsof dat altijd goed is, en die kinderen daar altijd gelukkig van worden...nou ik weet wel beter. Ik heb zelf wel eens gedacht, waren we er maar 2 jaar later aan begonnen. Dat zegt niks over de liefde van mijn zoontje, maar gewoon de tijd waarin wij voor een kindje gingen was achteraf gezien gewoon niet zo slim, maar dat betekend niet dat ik niet van hem hou of hem niet wil.
ik snap het alayaah. jou ouders zijn met dezelfde intentie aan een adoptie begonnen als ik aan het moederschap. dus doen ze alles wat in hun vermogen ligt voor jullie. ik begrijp dat wel, en ook dat ze er kapot aan gaan. het is vooral dat makkelijke praten van mensen bij wie alles voor de wind gaat (nog) wat me woest maakt.ik heb meer dan mijn best gedaan , jou ouders zullen meer dan hun best gedaan hebben. maar toch zijn er die vingertjes.
Blup, wat verschrikkelijk wat jouw zoontje heeft moeten doorstaan op het mkd zeg..... ver vreselijk dat hij jou dit verwijt, wat triest dat jij zo op het randje hebt gelegen. je hebt bijna letterlijk je leven gegeven voor de zorg van je zoontje. DAT VIND IK MOEDERSCHAP. Je probeert gewoon het beste te doen en te regelen voor hem en hopelijk ziet hij dit op een dag ook in. Groeit hij nog in zijn geestelijk vermogen of is het eindpunt al bereikt? (Beetje rare vraag maar hopelijk snap je wat ik bedoel) Thanx voor de reacties op mijn post. Het moment dat ik mijn zoontje even afgaf was maar eenmalig, maar ik had het gewoon even nodig. Veel moeders (merk het vooral als ik het erover met schoonfamilie) komen daar niet voor uit en ook een vriendin (was toen zwanger) wilde het eigenlijk niet horen: want dat kan toch niet, dat je zo denkt, voelt... Nou ja ik zei je hoe ik het op dat moment ervoer en dat was niet altijd positief. inmiddels is die kleine van vriendin bijna 3 en door allerlei omstandigheden (zware bevalling, fysio voor de kleine door overgetrokken spier tijdens bevalling, sterfgeval vader enz) kan ze pas echt genieten sinds de kleine 2 is. Daarvoor lukte het gewoon niet.... Ook zij heeft gelukkig op tijd aan de bel getrokken.....
ja die behoefte heb ik niet zo dus vandaar dat ik niet overspannen word ik heb ook wel eens tijd voor mezelf maar heb niet zoveel nodig, een lang bad, blaadje lezen of mijn favo tv series kijken is voor mij bv genoeg, ik schuif mezelf juist niet opzij, ik doe wat ik altijd graag heb willen doen; mama zijn dat stond al in mijn vriendenboekjes van de lagere school ; mama worden Mijn idee van een leuke dag is gewoon samen met de kids en hoef ik niet perse voor mezelf te hebben ik heb ook niet zulke zware eisen aan mijn leven, ik hoef niet van alles wat heel veel vrouwen tegenwoordig allemaal wel willen, daar zou ik persoonlijk overspannen van worden dat alles steeds maar willen, ik ben snel tevreden en weet dat als ze straks op school zitten, ik weer zeen van tijd over heb en alles kan doen wat ik wil (overdag dan hihi) wat is nu 5 jaar op een mensenleven die je even wat minder aan jezelf besteed.. Dat iemand anders dat niet kan is aan hun maar zomaar aannemen dat dat bv niet gezond zou zijn om geen eigen leven te hebben is ook weer iets, het kan best op deze manier als je niet zoveel eisen stelt aan het leven, het scheelt ook dat ik chronisch ziek ben en inmiddels gewoon wat meer de kleinere dingen heb leren waarderen, ik ben makkelijk, dat hoor ik ook veel mensen zeggen die mij zien "moederen" ; "goh jij laat het zo makkelijk eruit zien" in mijn idee is het ook geen wiskunde ofzo maar ik straal een bepaalde rust uit omdat ik niet van alles nog hoef of me "vast" voel ofzo ik denk dat dat heel erg scheelt en voor veel rust zorgt, de ene persoon houd van die drukte, ik persoonlijk niet zo haha dus dan komt dat mooi uit
Ja idd, gelukkig hoorden ze van een ander stel dat indezelfde tijd als zij 2 kindjes hadden geadopteerd (uitzelfde land) dat 1 van hun dochters er nog erger aan toe was en dat ze dus niet de enige waren met een losgeslagen kind. En idd er zijn altijd mensen die het beter weten, of wijzen met hun vingers enz. Ik heb ooit een vriendje gehad en die ouders hoorden zo af en toe wel eens wat, over vroeger en die vader zat nou als dat mijn dochter was enz...maar je weet helemaal niet wat je zelf zou doen als je in zo een situatie terecht komt.
@blub heb nu even de tijd genomen om het grotere stuk te lezen wat je hebt gepost, maar wat vreselijk ook voor je zoontje dat hij dat mee heeft moeten maken. En wat jij mee hebt moeten maken...vreselijk zeg! Respect voor jou hoe je het hier neerzet!!
jeetje wat heb jij het moeilijk dan zo te lezen... ik hoop voor jullie dat je samen met je zoon eruit kan komen.... het belangrijkste blijft toch altijd een moeder die onvoorwaardelijk gaat voor haar kind... en als ik dat zo lees ben jij dat zeker! staat hij onder behandeling dan als ik zo vrij mag zijn om dat te vragen? heb je al eens gedacht aan zelf zorg in te kopen? de meeste particuliere hulpverleners gaan namelijk heel anders te werk en hebben een andere aanpak wat op langere termijn is ingezet en alleen als de client zelf wil.. in het begin willen ze nooit maar naarmate er vertrouwen is willen ze ineens wel..... mijn man werkt met deze jongeren, ook precies beschreven als jouwn verhaal... de meeste instanties kunnen na verloop van tijd niets meer met zo'n jongen of meid en trekken dan hun handen ervan af.... ik zou het in je achterhoofd houden en als je er ooit eens meer over wilt weten wil ik je best het nummer van mijn man geven die kan je alles haarfijn uitleggen welke wegen je kan bewandelen.... wens je veel sterkte en kracht toe voor jullie gezin en dat het goed mag komen met jullie zoon!
wat zal dat fijn zijn als je zo in elkaar zit... ik ben echt een chaoot en heb het liefst alles onder controle... wat dus nooit kan.... kan het gelukkig wel relativeren dus dat scheelt.... achja nog 2 jaar en dan zitten allebei mn dochters ook op de basisschool... dan krijg je idd wat meer tijd voor andere dingen... een vriendin van me zei nog jaja wacht maar tot het zover is.. dan weet je ineens niet meer wat je moet doen haha
bedankt lucky! voor je woorden. of hij nog groeit. nee is denk het niet. ik weet het eigenlijk zelf ook niet zo heel goed. hij is pas weer helemaal getest. ( dat moet om de zoveel jaar om op speciaal onderwijs te mogen blijven) en dan wordt je weer duidelijk met de neus op de feiten gedrukt. hij zal nog wel iets bijleren op school. maar algemene intiligentie die zal niet zomaar omhoog gaan vrees ik. evenals het ontbreken van veel schakels waardoor hij anders denkt en dingen niet overziet. plus dat het cursiaal is voor deze kinderen hoe en met wie ze de puberteit doorkomen. dat is op dit moment het grootste probleem eigenlijk. ik geloof dat het het cognitieve geheugen is wat bij een puber zowieso al tijdelijk geheel of gedeeltelijk uitgeschakeld wordt en dat je daardoor dat ego pubergedrag krijgt vaak. ( er zijn hier vast mensen die dat veel beter kunnen uitleggen wat ik bedoel) en bij zulke kinderen zit daar zowieso al gedeelte van het een probleem. ik hoop dat in ieder geval het pubergerelateerde deel nog verbeterd als hij volwassen wordt zeg maar. en wat je zegt toegeven dat je iets moeilijk vind is een taboe. en veelal gaan mensen de problemen ook meteen bij de ouders zoeken en dat doet pijn. ik vind mensen die om hulp vragen juist goede moeders, die hebben het beste met hun kind voor. niet degenen die de schone schijn ophouden terwijl dat misschien niet zo is. daar wordt een kind niet beter van.
Goh...lijkt wel mijn verhaal. Ik ben zelf ook als 17e uit huis gezet door mijn eigen moeder. Het boterde niet tussen ons, en ze kon er niet meer tegen. Op een avond had ze mijn koffer gepakt en moest ik maar zien waar ik heen ging Is gewoon puur onmacht hoor!! Ik was op die leeftijd best wel zelfstandig, maar toch. Kon gelukkig die avond nog ergens terecht dus ik redde mezelf wel. Maar sinds ik zelf moeder ben denk ik er vaak aan terug, dat dit gewoon geen goede aanpak was. Maar volgens mijn moeder was ik een moeilijk en hardleers kind. Maar ik heb dan ook veel meegemaakt, dus is het dan gek dat je dan moeilijk gedrag gaat vertonen??! Als ik terug kijk naar de opvoeding van mijn ouders, ben ik van de ene kant niet al te streng opgevoed (met grenzen) maar aan de andere kant als ik een driftbui had of iets dergelijks, dan gingen mijn ouders daar vol tegen in, dus dat escaleerde steeds weer. Gewoon zo heftig dat er dus geslagen werd . Ipv dat er gepraat werd, werd je gewoon je gewoon geslagen. Ik voelde mij niet echt begrepen thuis! Nu ik zelf kinderen heb, doe ik het volledig anders! Ik heb ook 3 pittige kinderen die mij af en toe het bloed onder de nagels vandaan halen. Maar slaan zal ik ze nooit!!!! Daarmee bereik je niks, loopt het alleen maar verder uit de hand. Straks in de puberteit probeer ik er zoveel mogelijk voor mijn kids te zijn. Laten weten dat ze met alles bij je aan kunnen kloppen en veel praten is het belangrijkste.
bedankt aliyaah! mora! wij hebben al eens met een tijd met pgb gewerkt in het verleden.( ik moest dat zelf beheren en ik ben geen boekhouder ik werd er gillend gek van die verantwoordelijkheid ik heb begrepen dat dat tegenwoordig veranderd is) nu niet meer. ik ga je aanbod in mijn achterhoofd houden. bedankt! kun je misschien iets specifiekers uitleggen wat je man doet voor mijn beeldvorming. mag ook via pb. misschien is dit topic dan ook een mooi moment om mijn excuus voor als ik te bot of te hard overkom in bepaalde reacties. ik probeer er altijd op te letten. maar soms merk ik later aan de reacties van andere dat ik toch erg hard geworden ben door dit leven. ik bedoel het dan wel goed maar het staat er misschien rottig. verder zou het stukje van is isa demi door mij geschreven kunnen zijn. tot en met het meer waarderen van de dingen die je hebt door ziekte aantoe. ik ben ook eht gelukkigst met mijn kinderen. ik ben niks alleen, ik hoef niet veel voor mezelf.
@Blup, ik vond het naar aanleiding van mijn post hier, vreemd dat ik door Sterre op die manier benaderd werd. Vandaar mijn reactie. Verder kun jij niet oordelen over wat ik wel en niet weet over afglijdende kinderen of mensen in mijn omgeving en zet ik al helemaal niet neer dat ik weet hoe ik daarmee om zou moeten gaan. Het lijkt me alleen raar om er nu maar alvast vanuit te gaan dat het allemaal mis gaat. Dat noemen ze doemdenken, en zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar.
tuurlijk moet je niet doemdenken luna heel vaak gaat het gewoon goed. maar ook niet bagataliseren en denken dat je de wijsheid in pacht hebt. dan kun je namelijk weleens op je bek gaan later. dat was mijn boodschap. niet alleen voor jou maar in zijn algemeenheid.