Ik mis mijn moeder nu heel erg, ze is 10 november 2002 overleden op 46 jarige leeftijd. Ons trouwen heeft ze niet mee mogen maken en ons huisje heeft ze ook nooit mogen zien. Dit vond ik al heel erg maar vooral nu ik zwanger ben heb ik er heel veel moeite mee dat ze er niet meer is... Niet eventjes kunnen bellen, niet even kunnen vragen of het normaal is dat ik me zo voel... En ze zal onze kleine nooit kunnen vasthouden, dat doet toch wel heel erg zeer. Daarna is mijn omaatje gestorven en die was toch wel mijn steun en toeverlaat na het overlijden van mijn moeder dus het is momenteel een dubbel gemis
Mijn vader overleed op 57 jarige leeftijd in z'n slaap. (hartritmestoornissen) Ik was toen 6 weken zwanger, hij heeft het niet geweten. Toen hij lag opgebaard hebben we het hem verteld, dat deed me goed. Ik mis hem heel erg, en vind het erg dat hij Steven nooit heeft kunnen vasthouden en zien. Alhoewel ik wel geloof dat hij het van boven allemaal ziet en meemaakt.
mijn schoonvader is nog geen anderhalf jaar geleden overleden en die missen we nu toch echt hoor! Hij had zo gehoopt de kinderen van mijn vriend mee te kunnen maken, maar helaas mag het niet zo zijn....
Ik mis mijn nichtje, ze is op 15 jarige leeftijd overleden aan hersenvliesontsteking, en mijn oma, die is 1 jaar daarna overleden aan een hartstilstand. En ik mis mijn kat heel erg, hij was heel erg ziek en kon niet meer beter worden.
Op het moment vooral mijn opa. a.s donderdag is hij een jaar geleden overleden. Had zo gehoopt dat hij mij zwanger zou zien,en zijn achterklein kinderen. Hij is ook heel snel overleden.kreeg een hersenbloeding.ging snel achteruit en binnen een week was hij overleden. Ben zelf vrij spiritueel ingesteld,dus heb een foto van ons samen in een dichte envelop in zijn kist gelegd. hier achterop heb ik o.a. gevraagd of hij over ons en onze toekomstige kinderen wil waken. Ging een paar maanden na zijn dood naar een parabeurs,en kwam daar bij een medium.ze begon over dat mijn opa bij onze kinderen was,en hij over ze zou waken en veilig beneden zou brengen. Nu ben ik 12 sept. uitgerekend en mijn opa is/was 6 sept. jarig. Hoop zo dat ik op zijn verjaardag mag bevallen. Sorry voor het hele verhaal
heeey allemaal! wat een herkenbare verhalen hier! Mijn moeder is zo'n 5,5 jaar geleden overleden.. ook plotseling.. Ik kan er nu al 'tegenop' zien om te gaan trouwen, omdat ik weet dat ik haar vreselijk zou missen! Wat meer meiden zeggen: het uitzoeken van een jurk en noem maar op, normaal neem je dan je moeder mee... Voor zwanger worden en bevallen geldt eigenlijk hetzelfde.. Dit is iets wat ik graag met mijn moeder zou willen delen. Zij zou wrs een van de eerste zijn die ik alles had kunnen vertellen... maar dat gaat nu dus niet op.... Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte met al dit gemis! Een dikke knuffel voor jullie allemaal!
ja ik mis mijn ouders allebei mijn vader is al 20 jaar dood en mijn moeder is nu 2 jaar dood ik mis ze onzettend mijn moeder heeft gelukkig nog meegemaakt dat ik ging trouwen en een dochter kreeg
Hallo meiden, Wat een verdriet lees ik allemaal! zit hier gewoon te huilen, omdat ik allemaal met jullie meeleef..... Het leven is soms zo oneerlijk, ook ik mis mijn allerliefste maatje en pappa van Noa. Hij is vorig jaar plotseling overleden aan een hartstilstand. Nu nog vraag ik me af wie het daarboven (als dat er al is....) het in hemelsnaam in zijn hoofd haalt om mijn partner en pappa van onze kleine zo bruut bij ons weg te halen. (sorry, maar ben nog steeds erg boos) Noa was net drie maanden oud toen het gebeurde. Het is strakjes een jaar geleden en het is echt ontzettend moeilijk allemaal. Nog steeds kan ik het geen plek geven, omdat ik zo boos en verdrietig ben. Voor Noa ga ik door, zij houd mij op de been! Maar elke dag sleep ik mij weer uit bed voor weer een nieuwe dag zonder mijn zielemaatje. Hij kijkt mee en ik weet dat hij trots is op Noa en op mij. Als ik het even niet meer weet met Noa denk ik steeds: "hoe zou hij dat nu oplossen?" en dan doe ik de dingen op zijn manier, dat steunt mij ontzettend. kanjer, ik mis je ontzettend! Samen hebben wij een prachtdochter op de wereld gezet. Ik vertel haar elke avond weer opnieuw dat jij over haar waakt tijdens de nacht. Ik zal haar vertellen dat jij de liefste pappa op de hele wereld bent. Ik houd je levend, als je dat maar weet schat! Wij houden van je!
Pff zonnestraal, heel veel sterkte! Ik mis mijn pappie! Hij is afgelopen jaar, eind november overleden. Het heeft nog steeds geen plekje en bij alles denken we aan hem. Gelukkig heeft hij zijn eerste 2 kleinkinderen mee kunnen maken, en op ze gepast. Maar nu de derde bijna wordt geboren (van mijn zus) komt natuurlijk alles weer terug. Hoe trots hij de eerste keer was enz. Zelf ben ik zwanger geraakt van de 2e tijdens zijn ziekbed (5 weken) en ik hou er aan vast, dat hij daar de hand in heeft gehad! Ik hoop dat hij van boven meegeniet.. voorzover wij hier genieten natuurlijk. Want er zijn nog wel leuke dingen, maar alles is gewoon minder leuk... Heel veel sterkte allemaal!
Heel herkenbaar, Mijn schoonmoeder is 22 januari overleden, ze was ook echt een moeder voor mij, In september heb ik mijn spiraaltje laten verwijderen en in de auto mijn schoonmoeder gebeld en gezegd dat ik ruzie met haar zoon zou krijgen, ik had het namelijk niet overlegd Zij moest lachen en gaf me groot gelijk, overigens was mijn vriend er na twee weken aan gewend en zijn we ervoor gegaan.. Toen mijn schoonmoeder 30 januari begraven werd moest ik ongi worden, dat gebeurde natuurlijk niet en ik dacht dat het stress zou zijn. het weekend daarna heb ik midden in de nacht (3 uur) een test gedaan, en die was positief, dat was zo dubbel! Mijn schoonmoeder had het zo leuk gevonden als ik zwanger was, en nu was ik net 1 week te laat, anders had ik haar meteen gebeld dat ik een positieve test had, nu ben ik de volgende morgen naar haar graf gegaan, moest het haar vertellen. Het blijft dubbel en moeilijk, we missen haar verschrikkelijk, en ons kind wordt als het een meisje wordt naar haar vernoemd, niet haar voornaam hoor, maar wel 1 van de andere namen. Als het een jongentje wordt weet ik nog niet hoe ik het oplos, alhoewel ik ooit heb gezegd dat als we ooit een jongen zouden krijgen ik de naam ...... wel erg leuk vond, en dat was ze roerend met me eens. groetjes bambie
zonnestraal, wat jij hebt meegemaakt lijkt me echt het ergste wat n mens kan overkomen! nog heel veel sterkte meid en ik weet ook zeker dat hij altijd dichtbij jullie is! liefs
Ik mis mijn lieve opa die door een medische fout om het leven is gekomen... Maar het allermeest mis ik mijn prachtige en lieve dochtertje... Wie bedenkt dat nou, dat kinderen sterven voor hun ouders? Opa en Pippy zijn nu samen, maar heb er alles voor over om ze terug te halen...
ik mis mijn moeder.. 2 weken geleden is ze plots overleden.. ze heeft gelukkig nog wel haar eerste kleinkind mee mogen maken en mijn bruiloft maar als ik dan denk aan alle dingen die nog komen gaan en waar ze niet bij kan zijn ........ Het is nog maar zo kort geleden.....
Ik mis mijn moeder nog enorm. Ze is 11 1/2 geleden overleden, maar het gemis er er nog steeds, ook zij heeft onze bruiloft en haar kleinkind niet live mogen mee maken. Er zijn nog wel meer van die momenten dat ik denk, was je er nog maar! Is soms gewoon zo oneerlijk